VERHAAL
tekst Peter Walsteijn beeld Henri Blommers
VOORTDUREND ZIE IK je glimlach, ook al had je die op ’t laatst niet meer. Nou ja, je had ’m nog wel, maar het leek zo gemaakt. Het was niet joúw glimlach, maar die van iemand anders, leek het. Iemand die deed alsof hij nog vrolijk was. Maar ik kende je glimlach... Heel goed zelfs. Dus ik wist dat ’t een neppe was, ook al deed ik alsof ik het niet zag. Want hoe vertel ik je dat je glimlach nep is, als je zo ziek bent? Dat je voor míj echt geen neppe hoeft op te zetten. Maar ja, ik ken je en weet dat ik nu even mee moet spelen met je komedie. I know all there is to know about the crying game... De luidspreker staat hard aan en je perst de tekst uit je droge mond. Eigenlijk wil ik helemaal niet dat je mijn lied verpest door het zo te zingen. Maar eigenlijk ook weer wel. Want nu weet ik dat je eindelijk de tekst kent. Lullo die je bent, je haatte dit lied maar had het stiekem ingestudeerd voor mijn verjaardag. En je weet, ik haaaaaaat karaoke.
The Crying Game
Bij de eerste zin heb je mij al. Verdomme, hou op, denk ik, want je bespot me zelfs op je sterfbed. Maar ik laat je doorgaan want eigenlijk wil ik niet dat je stopt. We moeten dit nog vaker zingen samen, jij met je zangstem. Ik met m’n valse kraaienstem. Nee ik zal 62 hello gorgeous
nooit een Idol worden, iets wat jij zeer zeker had kunnen zijn. Je stem zo zoet als die van Chris Isaak, zo rauw als die van Jon Bon Jovi en zo mysterieus als die van Grace Jones. Je haatte het als ik dat zei, vooral dat zoete. Want je was niet zoet: je was rauw en mysterieus. Jaja, ik geloof je nog steeds niet, en je bent nu al meer dan vijf jaar dood. Je was zoet en al het andere tegelijkertijd. Die eerste keer dat we samen fietsten naar huis, en ik nog helemaal niks wist van je hiv. De eerste keer dat we elkaar weer zagen en je me vertelde van je hiv. De eerste keer dat ik je haatte, en ik net wist van je hiv. De eerste keer dat ik ooit getuige was op een bruiloft, jouw bruiloft, en ik alles wist van je hiv. De eerste keer dat je me liet schrikken en ik je opzocht in het ziekenhuis, en ik alles wist van je hiv. En die keer dat ik jankend als een klein kind stond aan je graf, en ik alles wist van je hiv. Stom genoeg zou ik geen moment hebben willen missen. Behalve dan als een klein kind janken aan je graf, want ik neem je nog steeds kwalijk dat iedereen mijn hysterisch gejank heeft gezien. Daar zal ik je nooit voor vergeven, hoe goed je ook de tekst van de The Crying Game opeens kende op je sterfbed. Stiekem lachte je me uit op de begrafenis, je bent een lul dat je had vast laten leggen dat mijn nummer werd gespeeld op jouw begrafenis. Je hebt het lied volledig voor me verpest. Nou ja, eigenlijk niet. Maar ik wil dat je denkt. En blijft denken, daar waar je ook nu mag zijn. Alle anderen mogen weten dat dat lied me tranen bezorgt, maar me ook laat lachen, heel hard laat lachen. Omdat ik aan jou denk, en aan alle onzin die we deelden samen. Maar jij mag dat nooit weten, gewoon omdat je dood bent en ik niet live tegen je kan zeggen dat ik je mis. En omdat je dan denkt dat ik karaoke opeens leuk vind. And then, before you know where you are. You’re sayin’ goodbye. Voor Lars.
