Column Catharine Majzel De tuinset

De tuinset

Apetrots keek ik naar onze nieuwe aanwinst, een prachtige tuinset van ‘fer forgé’, overgenomen van een kennis, waar de set al jaren onder een afkapping stond mooi te wezen. De stoelen en bankjes bleken absoluut ‘windhoos-proof’, oftewel niet te beuren zo zwaar. Met de daarop volgende invallende winter viel het me op dat ons terracotta terras er verdacht oranje bruin uitzag en ja hoor, de stoelen stonden te roesten waar je bij staat. Dat was even slikken, maar we lieten ons niet uit het veld slaan. Op een mooie lentedag storten wij ons op de toch wel gigantische klus om ze te behandelen met een anti-roest verf. Na uren ploeteren hadden wij het grootste deel gedaan toen er plots een gigantische windvlaag de zojuist aangebrachte zwarte verf bedekte met een laag gele pollen. Met geen mogelijkheid was die troep er nog af te krijgen en dus restte ons geen andere mogelijkheid dan alles opnieuw te verven. Een paar dagen later konden we dan eindelijk voor het eerst genieten van ons nieuwe buitenmeubilair. Totdat het zonnetje tevoorschijn kwam en de leuningen van de stoelen bloedheet werden. Geen ontkomen aan, we zaten er met geklemde armen op om onze kostbare ledematen niet te verbranden. Dit vroeg om een creatieve oplossing. Ik kreeg een lumineus idee en kocht een ‘gloriëtte’, een soort van kiosk-achtige tent-overkapping met een stevig doek erop. De ervaring had ons inmiddels geleerd dat gewone overkappingen de neiging hadden er met de eerste de beste windvlaag vandoor te gaan, dus het zware overkappingsdoek was echt een must. De grote dag van de levering brak aan en er bleek een hele grote vrachtauto voor nodig te zijn om dit immense doe-het-zelf pakket te vervoeren. Bij aankomst werd al snel duidelijk dat de vrachtauto niet kon keren op de oprijlaan. Het werd een hele klus om alles goed uit te laden, en dat was best wel jammer omdat de chauffeur z’n goede bui onderweg naar ons huis al ergens was kwijtgeraakt. Maar dankzij de inventieve oplossingen van mijn man lukte het uiteindelijk om gezamenlijk de handel uit de aanhanger te krijgen. En dus reed de chauffeur die middag opgelucht de wijk weer uit. De levering bleek te bestaan uit een heel arsenaal aan enorme onderdelen, die ieder afzonderlijk al bijna niet te hanteren waren. Bovendien stond er op de stickers van de verpakking dat alle onderdelen voor het in elkaar zetten moesten worden behandeld tegen .. de roest. We keken elkaar enigszins wanhopig aan, wat had ik nu weer op mijn hals gehaald. Het verven of vernissen van de materialen zou iedere 2 jaar moeten worden herhaald en met alle respect, daar gingen we echt niet aan beginnen. De oplossing zat hem misschien in het aanbrengen van een laag lijnolie, wat het in ieder geval tegen de roest zou beschermen. En zo lieten we liters van het spul uit België overkomen. Drie weken lang gingen we met de kwast in de hand naar bed en stonden we er weer mee op om met frisse moed de klus te klaren. Klein probleempje, het droogde voor geen meter en bleef plakkerig. Na weken wachten besloten we met vrienden het ding toch in elkaar te zetten, al was het velletje met summiere instructies niet echt behulpzaam. Maar dankzij voortschrijdend inzicht lukte het ons uiteindelijk om er iets toonbaars van te maken. Het zware doek erop was de kers op de taart en moest alleen nog maar ‘even’ over de drieënhalve meter hoge nok worden gedrapeerd en vastgemaakt. Het zag er uiteindelijk echt schitterend uit en we hebben de hele zomer genoten van ons prachtige prieeltje met daaronder de beruchte tuinset. Jammer alleen dat het overkappingsdoek er na een paar maanden wel erg luchtig op is geworden. Door een heftige hagelbui zitten er nu grote scheuren en gaten in. Maar ja, ons hoor je niet klagen want wie wil er nu niet ’s avonds door de gaten in het doek de prachtige sterrenhemel bewonderen met een heerlijk glaasje wijn in de hand? ●