IN ONZE TIJD

“Met Annick Mermans, Trui Colpaert en Martine Brusselle, op een Expo-beurs.”

zinewereld. Ik was per toeval op een vacature gestoten voor redactiesecretaris bij Vrouw in de middengroepen, het tijdschrift van de toenmalige CMBV, de Christelijke Beweging voor Vrouwen uit de Middengroepen. Ik werd aangenomen en zat – achteraf gezien – gebeiteld voor bijna veertig jaar. Behalve dat ik in mijn favoriete sector werkte, had de job als groot voordeel dat ik na de geboorte van mijn tweede kind in 1984 drie vijfde kon werken, zodat de work-life balance enigszins in evenwicht bleef.”

MINDER VERDIENEN “Aangezien Chris veel van huis was, ook ’s avonds en in het weekend, nam ik de dagelijkse opvoeding van de kinderen grotendeels voor mijn rekening. Hij wilde liever dat ik thuisbleef, maar ik wilde iets doen met mijn diploma. Ik had het zo kunnen regelen dat ik op woensdagnamiddag en tijdens de vakanties thuis kon blijven. Ik herinner me dat de toenmalige voorzitster zei: ge beseft toch dat ge minder gaat verdienen, maar dat uw takenpakket

hetzelfde blijft. Nu zou dat opgelost worden met betaald thuiswerk, toen was het onbezoldigd. Maar ik heb mijn job altijd graag gedaan. Ik ontken niet dat ik mijn voelsprieten weleens elders heb uitgestoken in de magazinewereld, maar ik ben altijd op de eis van fulltime kantooraanwezigheid gestoten.” “Eerst werkte ik als eindredacteur met een vrijwilligster-hoofdredacteur en een redactieteam bestaande uit vrijwilligers. Zelf schreef ik toen niet voor het blad, later wel. Mijn takenpakket werd alsmaar verbreed en de laatste jaren was ik hoofdredacteur. Ik heb bij Markant ook meer dan twintig jaar voor de programmatiedienst gewerkt. En ik gaf kadervorming, meestal ’s avonds ergens te lande. Dat zorgde voor de nodige afwisseling, maar maakte het soms druk.” “Het boeiendste vond ik de samenwerking met vrijwilligers. Vaak heb ik vrouwen met weinig zelfvertrouwen zien openbloeien als ze iets konden doen wat hen lag. Bij ons konden ze een talent aanboren dat elders onbenut bleef. Dat vond ik mooi. Ik heb ook vriendschappen overgehouden aan mijn professionele contacten, binnen en buiten de vereniging. Bovendien kon ik met anderen iets tastbaars maken. Een proces opstarten en afwerken van niets naar iets: van brainstormen en inhoud plannen, afspraken maken met redactiemedewerkers, lay-out, fotograaf en drukker tot een nagelnieuwe editie. Tegelijk zorgde dat voor de nodige stress, want het moest er altijd zijn. Ik werkte ‘Vaak zag ik constant tegen deadlines. Zelden kon ik met een gerust hart verlof nemen of op reis gaan, er moest altijd nog iets geregeld vrouwen met weinig worden. Toen ik eind februari 2020 op cruise vertrok, leefde ik in de illusie zelfvertrouwen dat dit kon: alles was geregeld voor de laatste editie die ik zou maken, daarna volgde mijn pensioen. Maar dat was bij ons openbloeien’ buiten corona – en de bijhorende chaos – gerekend.”

“Behoorlijk afscheid nemen was niet mogelijk. Begrijpelijk, maar heel raar, na veertig jaar. Later hebben de collega’s nog een mooi filmpje voor me gemaakt. Met mijn redactieteam hoop ik alsnog in schoonheid te kunnen afronden met een samenkomst in het najaar.”

ZWART GAT “In 2014 kreeg ik een zware klap te verduren. Chris liet het leven bij een ongeluk op de A12. Van de ene op de andere dag veranderde alles. Hij was bijna 67 en vijf jaar met pensioen. Ik had nog zes jaar te gaan, daarna zouden we een zee van tijd krijgen samen. Tijdens zijn professionele leven was Chris altijd een uitermate drukbezette echtgenoot en papa. Thuis was ik wellicht de strengste ouder. Als hij thuis was en het werd een beetje hectisch met de kinderen, kon hij vanachter zijn krant zeggen: ‘Anne, een beetje harmonieus, hé, het is weekend.’ Zelfs wanneer we als gezin wat qualitytime zochten door te gaan uiteten, werd hij gegarandeerd aangeklampt door mensen die hem kenden. De vakanties aan zee moesten veel goedmaken. Dan was hij fulltime papa.” “Om mijzelf te beschermen heb ik waarschijnlijk een zekere hardheid aangekweekt. Vergeleken met wat mij overkomen was, vond ik alles zo futiel en relatief. Dat is gevaarlijk, want op den duur vind je niets nog de moeite waard en rol je in een zwart gat. Ik kan vrij goed alleen zijn en moet oppassen dat ik niet de hele dag op mijn sofa ga liggen lezen zonder onder de mensen te komen. Ik zoek nu een goed evenwicht tussen rust enerzijds en sociale en culturele activiteiten anderzijds. Ik bezoek graag een tentoonstelling, ben actief bij Markant Grimbergen en bij de Orde van den Prince, een genootschap voor Nederlandse Taal en Cultuur. Ik ben goed omringd door familie en vrienden. En natuurlijk zijn er mijn vijf kleinzonen die mij actief houden en doen uitkijken naar de toekomst. Ik voel me soms alleen, maar zelden eenzaam. Er komen andere dingen op mijn pad en daar sta ik voor open. Ik las ergens dat in staat zijn je te verwonderen een voorwaarde is om gelukkig te kunnen zijn. Het zou mijn levensmotto kunnen zijn.” “Ik heb altijd graag gereisd en hoop nog een paar mooie reizen te maken, al heb ik geen lijst van verre bestemmingen die ik absoluut wil doen. Ik heb genoten van mijn talrijke stapvakanties met vriendinnen in het verleden, maar misschien moet ik die toch wat terugschroeven. Bij mijn laatste tocht in Italië ben ik tegen mijn fysieke grenzen aangebotst. Hoewel de omgeving wondermooi was, zijn de Toscaanse hellingen me zwaar gevallen.” “Schrijven doe ik voorlopig niet, al is het niet uitgesloten dat ik ooit aan de slag ga met de uitgebreide nagelaten correspondentie tussen mijn vader en zijn zus Maria, die missiezuster was in de Filipijnen. Onwaarschijnlijk wat je daar allemaal te weten komt over een vervlogen periode. Misschien vinden mijn liefde voor geschiedenis en boeken elkaar ooit in een schrijfproject over mijn ‘tante non’.” ■

Foto boven: “Als ik het goed heb, was dit op een algemene ledenvergadering.”

Foto midden: “Op een event van Markant, wellicht de WOMED Award.”

Foto onder: “Met Charles, mijn tweede kleinzoon van vijf.”