LEVENSVERHAAL
“Met Annick Mermans, Trui Colpaert en Martine Brusselle, op een Expo-beurs.”
zinewereld. Ik was per toeval op een vacature gestoten voor redactiesecretaris bij Vrouw in de middengroepen, het tijd schrift van de toenmalige CMBV, de Christelijke Beweging voor Vrouwen uit de Middengroepen. Ik werd aangenomen en zat – achteraf gezien – gebeiteld voor bijna veertig jaar. Behalve dat ik in mijn favoriete sector werkte, had de job als groot voordeel dat ik na de geboorte van mijn tweede kind in 1984 drie vijfde kon
werken, zodat de work-life balance enigszins in evenwicht bleef.”
MINDER VERDIENEN “Aangezien Chris veel van huis was, ook ’s avonds en in het weekend, nam ik de dagelijkse opvoeding van de kinderen grotendeels voor mijn rekening. Hij wilde liever dat ik thuisbleef, maar ik wilde iets doen met mijn diploma. Ik had het zo kunnen regelen dat ik op woensdag n a m i d d a g en tij dens de vakanties thuis kon blijven. Ik herinner me dat de toenmalige voorzitster zei: ge beseft toch dat ge minder gaat verdienen, maar dat uw takenpakket
‘Vaak zag ik vrouwen met weinig zelfvertrouwen bij ons openbloeien’
32
hetzelfde blijft. Nu zou dat opgelost wor den met betaald thuiswerk, toen was het onbezoldigd. Maar ik heb mijn job altijd graag gedaan. Ik ontken niet dat ik mijn voelsprieten weleens elders heb uitgestoken in de magazinewereld, maar ik ben altijd op de eis van fulltime kantooraanwezigheid gestoten.” “Eerst werkte ik als eindredacteur met een vrijwilligster-hoofdredacteur en een redactieteam bestaande uit vrijwilligers. Zelf schreef ik toen niet voor het blad, later wel. Mijn takenpakket werd alsmaar verbreed en de laatste jaren was ik hoofdredacteur. Ik heb bij Markant ook meer dan twintig jaar voor de programmatiedienst gewerkt. En ik gaf kadervorming, meestal ’s avonds ergens te lande. Dat zorgde voor de nodige afwisseling, maar maakte het soms druk.” “Het boeiendste vond ik de samenwerking met vrijwilligers. Vaak heb ik vrouwen met weinig zelfvertrouwen zien openbloeien als ze iets konden doen wat hen lag. Bij ons konden ze een talent aanboren dat elders onbenut bleef. Dat vond ik mooi. Ik heb ook vriendschappen overgehouden aan mijn professionele contacten, binnen en buiten de vereniging. Bovendien kon ik met anderen iets tastbaars maken. Een proces opstarten en afwerken van niets naar iets: van brainstormen en inhoud plannen, afspraken maken met redactiemedewerkers, lay-out, fotograaf en drukker tot een nagelnieuwe editie. Tegelijk zorgde dat voor de nodige stress, want het moest er altijd zijn. Ik werkte constant tegen deadlines. Zelden kon ik met een gerust hart verlof nemen of op reis gaan, er moest altijd nog iets geregeld worden. Toen ik eind februari 2020 op cruise vertrok, leefde ik in de illusie dat dit kon: alles was geregeld voor de laatste editie die ik zou maken, daarna volgde mijn pensioen. Maar dat was buiten corona – en de bijhorende chaos – gerekend.”
