OZON #132 - Dreams

A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.

OZON Issue 132

Winter 2022 23

City Showroom EE

Dorilaiou 10, Athens 11521 Greece

+30 210 3634009

info@ozonweb.com

ozonweb.com

@ozon_mag

Κωδικός εντύπου: 7915

OZON is published quarterly by City Showroom EE. Unless otherwise indicated, all materials on these pages are copyrighted and belong to the publisher, the authors and the photographers. No part of these pages, either text or images may be used unless explicit authorisation by the publisher. Therefore, reproduction, modification, storage in a retrieval system or retransmission, in any form or by any means, electronic, mechanical, is strictly prohibited without prior written permission.

EDITOR IN CHIEF

Yorgos Kelefis

CREATIVE DIRECTOR

Nikos Georgopoulos

FASHION DIRECTOR

Thanos Koutsolampros

ART DIRECTION/DESIGN

Marlon Tate Athens

marlontate.com

MARKETING & PR

Irene Achilleos

PHOTOGRAPHERS

Yria Tamari

Yiorgos Kaplanidis

Yiorgos Mavropoulos

Marios Sagias

Nikolas Ventourakis

Joey Leo

Bill Georgoussis

Christos Tzimas

Polly Brown

STYLING ASSISTANTS

Alexia Emmanouil

Konstantinos Haberis

Hara Axioti

CONTRIBUTORS

Manos Nomikos

Christos Hadzis

Konstantinos Sakkas

Efi Ramone

Dimitra Altani

Gwen Lu

Lazaros Tzovaras

Despina Ramadani

Myrto Tzima

Thanasis Gatos

ENGLISH/GREEK ADAPTATION

Vasiliki Roussou

PUBLISHED BY City Showroom EE

Editorial Manolaco: Dreaming of House Music Katerina

Αthens Art Scene: The New

AutoHypnosis: Being the Suggester and The Suggestee by Maria Antelman

© 2022 New Era Cap, LLC. All Rights Reserved. Major League Baseball trademarks and copyrights are used with permission of Major League Baseball. Visit MLB.com.

Editorial Φαντάσου πως είσαι σε μια μεγάλη σκάλα, τα σκαλοπάτια πάρα πολλά. Με το που μετρήσω ως το πέντε θέλω όσο πιο γρήγορα να τα κατέβεις, να βυθιστείς

όλο και πιο βαθιά. 1, 2, 3, 4, 5, τρέξε, κατέβα, βυθίσου στην ύπνωση.

Και βυθίστηκα, και υπνωτίστηκα και ταξίδεψα στο υποσυνείδητο, εκεί

που σπάνια πάει κανείς γιατί η πραγματικότητα είναι τόσο δύσκολη και

απαιτητική. Και είδα πράγματα από το παρελθόν, συνειδητοποίησα αυτά

που ήξερε το υποσυνείδητο αλλά όχι το συνειδητό, ένιωσα, δάκρυσα, ανακουφίστηκα. Και ονειρεύτηκα όλα αυτά που τόσο καιρό δεν τολμώ

να σκεφτώ και όλα αυτά που αποφεύγω. Μου ζήτησες να πάω ακόμα

πιο βαθιά και να αισθανθώ ξανά. Δύσκολο σου είπα, εύκολο, μου απάντησες. Έσφιξα τα χέρια, ζορίστηκα και αναρωτήθηκα πως θα ήταν αν αντιστρέφαμε τα δύο και τα όνειρα γινόντουσαν πραγματικότητα και η πραγματικότητα γινόταν ένα όνειρο. Θα ήμουν χαρούμενος, θα είμαστε χαρούμενοι; Θα είχαμε αλλάξει τα συναισθήματά μας συνδεδεμένα με τις αναμνήσεις, θα είχαμε επουλώσει τα τραύματα; Με το τρία θα έρθεις στο τώρα. Τρία, δύο, ένα! Χτυπάς δυνατά τα χέρια σου, ανοίγω τα μάτια μου, και τώρα; Και τώρα μόνο τώρα.

Imagine being on a tall ladder, there are many steps. On my count of five, I want you to come down as fast as possible, to go down even deeper. 1, 2, 3, 4, 5, run, come down, get deeper in hypnosis. And I went deeper, and I was hypnotized, and I traveled in the subconscious, where rarely anyone goes because reality is so hard and demanding. And I saw things from the past, I realized what the subconscious knew but the conscious didn’t, I felt, I wept, I felt relieved. And I dreamt of all those things that for so long I don’t even dare to think and all those that I avoid. You asked me to go even deeper and to feel again. That’s hard is what I said, that’s easy, you responded. I made my hands into fists, I struggled and I wondered how would it be if we could revers those two and the dreams became the reality and reality became a dream. Would I be happy, would we be happy? Would we have changed our feelings, interconnected with memories, would we have our wounds healed?

On the count of three, you will return to now. Three, two, one! You loudly clap your hands, I open my eyes, and now? And now there is only now.

HOMI Fashion & Jewels exhibition returns

Θα είμαστε εκεί! Δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε από την σημαντικότερη ευρωπαϊκή έκθεση αφιερωμένη στα αξεσουάρ μόδας, τον ρουχισμό και τα κοσμήματα. Από τις 17 έως τις 20 Φεβρουαρίου η εμπορική έκθεση HOMI Fashion & Jewels θα αναδείξει ό,τι πιο καινούριο στα trends που θα κυριαρχήσουν το ερχόμενο καλοκαίρι σε καταστήματα, σε δρόμους και στη γκαρνταρόμπα μας. Αλλωστε, το Μιλάνο εξακολουθεί να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του εμπορικού κόσμου της μόδας μετά την αναταραχή που έφερε η πανδημία στον συγκεκριμένο κλάδο. Με κεντρικούς άξονες την συνεχή έρευνα, την καινοτομία και το Μade In savoir faire το αγαπημένο στους επαγγελματίες της μόδας trade show φιλοδοξεί να αναδείξει το ταλέντο, τη δημιουργικότητα αλλά και να δώσει επιχειρηματικές ευκαιρίες σε νέα brands αλλά και καταστήματα.

Κατά την διάρκεια της έκθεσης, θα λάβουν χώρο και μερικές εκδηλώσεις: επαγγελματικές φωτογραφίσεις και επιδείξεις μόδας, μια εξαιρετική παρουσίαση μέσα στην έκθεση, ικανή να εξασφαλίσει μια επιπλέον ευκαιρία για νέες και αποκλειστικές ιδέες.

Eπίσης θα υπάρχουν δύο ειδικοί τομείς τάσεων: Visionaries και Visions Of Tomorrow - Fashion Forecast 2025, που πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με το Poli.design που ατενίζουν περισσότερο

προς το μέλλον. Στο Visionaires, θα βρούμε καινοτόμες προτάσεις

από δημιουργούς που ερμηνεύουν καλύτερα τα εποχιακά βασικά στοιχεία και τα μοντέρνα χρώματα των δύο μακροτάσεων (Too Good to Be True και Like Me, Like Me Not) που παρουσιάστηκαν κατά την πρόσφατη έκδοση Σεπτεμβρίου 2022, ενώ το Visions Of Tomorrow - Fashion Forecast 2025 θα παρέχει ενδείξεις για την εξέλιξη της σύγχρονης ενδυμασίας, προτείνοντας στυλιστικές εμπνεύσεις και ορίζοντας προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια. Tον Φεβρουάριο, η HOMI Fashion & Jewels θα πραγματοποιηθεί σε μερική συνεργασία (από 19-22 Φεβρουαρίου) με την MICAM Milano, International Footwear Exhibition, MIPEL International Leather Goods and Fashion Accessory Exhibition, TheOneMilano, International Outerwear and Haute-à-porter Exhibition, δημιουργώντας πρόσθετες επιχειρηματικές ευκαιρίες για τους επιχειρηματίες που θα επισκέπτονται.

HOMI Fashion&Jewels Exhibition - 17-20 February 2023- fieramilano (Rho). www.homifashionjewels.com

We will be there! We couldn’t miss the most important European exhibition dedicated to fashion accessories, clothing, and jewelry. From the 17th to 20th of February the trade exhibition HOMI Fashion & Jewels will highlight the latest in trends that will dominate next summer in stores, on the streets, and in our wardrobe. Besides, Milan keeps on being the center of the trade fashion world after the turmoil that was caused by the pandemic in that specific branch. With the central axes of continuous research, innovation and Made In savoir faire, the favorite among fashion professionals, trade show aspires to highlight talent, and creativity and also to give business opportunities to new brands and stores.

During the show some events will take place: professional photo shoots and fashion shows, an exceptional showcase within the exhibition.

And also two special trend areas: Visionaries and Visions Of Tomorrow - Fashion Forecast 2025, realized in collaboration with Poli.design that looks more towards the future. In Visionaries, we will find innovative proposals by creatives who best interpret the seasonal essentials and trending colors of the two macro trends (Too Good to Be True and Like Me, Like Me Not) presented during the recent September 2022 edition, while the Visions Of Tomorrow - Fashion Forecast 2025 area will provide indications on the evolution of contemporary costume, suggesting stylistic inspirations and defining forecasts for the coming years.

Also in February, HOMI Fashion & Jewels will be held in partial conjunction - from 19 to 22 February - with MICAM Milano, International Footwear Exhibition, MIPEL International Leather Goods and Fashion Accessory Exhibition, TheOneMilano, International Outerwear, and Haute-à-porter Exhibition, creating additional business opportunities for visiting operators.

HOMI Fashion&Jewels Exhibition - 17-20 February 2023- fieramilano (Rho). www.homifashionjewels.com

Fashion Room Service

Thessaloniki

Colours Urban Hotel

16 November 2022

Fashion Room Service

Xmas Edition - Athens

Moxy Athens City 21 December 2022

The Next Acting Gen in Style

Η νέα γενιά ταλαντούχων ηθοποιών είναι ήδη εδώ. Συναντήσαμε πέντε από τους πιο ανερχόμενους της περιόδου που διανύουμε, τους φωτογραφήσαμε

με τα αγαπημένα τους Clavin Klein Jeans looks και τους ρωτήσαμε για το προσωπικό τους στιλ. Τhe new generation of talented actors is already present. We met five of the most emergening ones, we organised a photoshoot with all five of them in their favourite Calvin Klein Jeans looks and we asked them about their personal style.

Η συλλογή Calvin Klein Jeans

F/W’ 22 είναι διαθέσιμη στα καταστήματα Calvin Klein, στο calvinklein.gr και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης.

Photographer: Christos Tzimas

Stylist: Lazaros Tzovaras

Stylist Assistant: Elena Defigou

Make-up Artist: Christiana Kyritsopoulou

Interviews: Christos Hadzis

Vassilis Boutsikos

O Βασίλης Μπούτσικος ανήκει στη νέα γενιά των ηθοποιών, που αρχίζουν σιγά-σιγά να συμμετέχουν σε μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές, θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες. Με το ιδιαίτερο ταλέντο του, που το ευρύ κοινό γνώρισε στον ρόλο του Θανασάκη στη σειρά “Άγριες Μέλισσες”, έχει καταφέρει να αποδείξει πως μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός απαιτητικού ρόλου.

Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να ορίσω το στιλ μου με μια λέξη. Πάντως, αγαπώ τo total black look και τα δερμάτινα jacket και αρβυλάκια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν φοράω πιο casual ή αθλητικά ρούχα. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι ένα μπεζ fluffy jacket Calvin Klein, που είναι σετ με μία υπέροχη φόρμα στο ίδιο χρώμα και μπορεί να φορεθεί πάνω-κάτω σε όλες τις περιστάσεις.

Vassilis Boutsikos belongs to the new generation of people, that slowly start to appear in big television productions, theatre plays, and movies as well. With his special talent, which the audience got to know through the role in “Agries Melisses” as Thanasakis, he has managed to prove that he can stand up to the needs of a demanding role.

I don’t think that I could define my style in one word. However, I love the total black look, and the leather jackets and boots, without that meaning that I don’t wear casual or athletic clothes. One of my favorite pieces is a beige fluffy jacket by Calvin Klein, which is a set with great sweatpants in the same color and can be worn on pretty much all occasions.

Η ηθοποιός Nαταλία, που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ως “τηλεοπτική” κόρη του Γιάννη Στάνκογλου στη σειρά “Αυτή η Νύχτα Μένει”, δεν έχει επιτηδευμένο στιλ. Όπως οι περισσότερες κοπέλες της ηλικίας της (είναι 28 ετών) αγαπάει να ντύνεται ανάλογα με το πως νιώθει.

Το στιλ μου δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω κάπως συγκεκριμένα. Συνήθως αυτό που κάνω είναι να μπλέκω διάφορα ύφη στο ντύσιμό μου, ανάλογα με το πως νιώθω εκείνη τη στιγμή και το ποια είναι η διάθεσή μου από το πρωί εκείνης της ημέρας. Το πιο σημαντικό λοιπόν για μένα είναι να νιώθω καλά μέσα στα ρούχα μου Επομένως, αυτό κατά κανόνα μεταφράζεται σε casual εμφανίσεις. Για παράδειγμα, μου αρέσει πολύ να συνδυάζω το αγαπημένο μου τζιν από την Calvin Klein Jeans με ένα μαύρο πουλόβερ, ολοκληρώνοντας το λουκ με μία μαύρη δερμάτινη τσάντα.

The actress Natalia, which most of us know as Giannis Stankoglou’s TV daughter in the “Afti i Nihta Meni” series, does not have a pretentious style. Like most girls of her age (she is 28 years old) she loves to dress depending on how she feels.

I couldn’t characterize my style in a specific way. Usually what I do is fuze different styles in the way I dress, depending on how I feel at the moment and what my mood is in the morning. Therefore, the most important thing for me is to feel good wearing my clothes.

So, what that means is casual appearances. For example, I like to pair my favorite jeans by Calvin Klein Jeans with a black sweater, completing the look by adding a black leather bag.

Natalia Swift

Orestis Chalkias

O Ορέστης Χαλκιάς αν και βρίσκεται ακόμη στα

πρώτα στάδια της καριέρας του, έχει καταφέρει

να ξεχωρίσει με το ταλέντο του. Σ’ αυτό

συνέβαλε η συμμετοχή του στην τηλεοπτική

επιτυχία “Maestro” του Χριστόφορου

Παπακαλιάτη, η οποία εκτός του ότι αγαπήθηκε

από το κοινό, αποτελεί την πρώτη ελληνική

σειρά που είναι διαθέσιμη για streaming στο

Νetflix. Στα επεισόδιά της θα τον δούμε ως

“Αντώνη”, τον μικρότερο gay αδελφό της Κλέλιας, που έχει χιούμορ, αυτοσαρκασμό,

όρεξη για ζωή και ταλέντο στο τραγούδι.

Νομίζω ότι η φράση που θα περιέγραφε το λουκ μου είναι το “London Boy” αλλά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είμαι και “στιλάκι”.

Orestis Chalkias, even though he finds himself in the first stages of his career, he has managed to stand out with his talent. That was helped by his participation in the successful TV series “Maestro” by Christoforos Papakaliatis, which was loved by the audience, and it is the first greek series available for streaming on Netflix. In the series’ episodes, we will watch him as “Antonis”, Clelia’s younger gay brother, who is humorous, full of life, and talented at singing.

I think that the phrase that would describe my style is “London Boy”, but someone could say that I am “cool”.

Sandy Chatziioannou

Tην Σάντυ την γνωρίσαμε μέσα από τη δημοφιλή σειρά “Σασμός” στον ρόλο της 18χρονης Τζένης. Στην πραγματική ζωή η ταλαντούχα ηθοποιός διανύει γεμάτη ενέργεια και ωριμότητα το τριακοστό έτος της ζωής της, δηλώνει αισιόδοξη για το μέλλον και παθιασμένη για τη δουλειά της και το στιλ της.

Μου αρέσει να ακολουθώ τις τάσεις της μόδας και ταυτόχρονα να νιώθω άνετα με αυτά που φοράω. Οπότε θα έλεγα πως το προσωπικό μου στιλ είναι cozy, comfy και classic.

We met Sandy in the popular series “Sasmos” in which she portrayed the eighteen-year-old Jenny. In real life, the talented actress goes through the 30th year of her life full of energy and maturity, and she claims to be positive about the future and passionate about her job and style.

I enjoy following fashion trends while at the same time feeling comfortable in my outfits. Therefore, I would say that my personal style is cozy, comfy, and classic.

Αν κάποιος ζητήσει από την Άλκηστη – την ηθοποιό που υποδύεται την polymaorous Δανάη στην σειρά “Τα Νούμερα” της ΕΡΤ –να περιγράψει μονολεκτικά το προσωπικό της στιλ, εκείνη θα χρησιμοποιήσει την λέξη “αυθόρμητο”. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως η Άλκηστις επιλέγει ρούχα και αξεσουάρ με βάση την διάθεση και την ψυχολογία της στιγμής.

Αυτή την περίοδο φοράω συνέχεια μια ντένιμ μίνι φούστα Calvin Klein Jeans που μου αρέσει να την συνδυάζω με ένα ντένιμ πουκάμισο από το ίδιο brand.

If anyone asks Alkistis - the actress that plays the polyamorous character named Danae in the “Ta Noumera” series on ERT Channel - to describe her personal style in one word, she would use the word “spontaneous”. In reality, that means that Alkistis picks her clothes and accessories on the spot based on her mood and psychology

Lately, I have been constantly wearing a Calvin Klein Jeans denim mini skirt that I like to style with a denim button-down shirt by the same brand.

Alkisitis Giraud

Manolaco: Dreaming of House Music

Η πρώτη γνωριμία έγινε σε ένα μικρό, υπόγειο, μπετονένιο club στη Ομόνοια όταν πίσω από τα decks δημιουργούσε

The first meeting happened in a small, underground, concrete club in Omonia when on the decks he was creating his own clubbing mysticism. The second contact was in this studio where cuddling with his cat Bongo he described why he loves music as much as sunsets.

OZON Ποιο είναι το τελευταίο όνειρό σου που θυμάσαι έντονα; MANOLACO Είδα έναν εφιάλτη χθες

βράδυ, το μόνο που θυμάμαι είναι να λέω, όλα τα κακά σκορπά!

O Ποιο είναι το πιο ωραίο πάρτυ

που έχεις πάει;

M Το αξέχαστο after party του

φεστιβάλ Time Wrap το οποίο έχει όλους

τους techno καλλιτέχνες παγκόσμιου

βεληνεκούς, στο Das Zimmer Mannheim.

Ήμουν 34 χρονών αν θυμάμαι καλά,

έπαιζε ο Joseph Capriati και με έκανε

να δακρύσω, η μουσική, η παρέα, το μέρος. Eίχα ανατριχιάσει. Άλλο ένα πάρτυ χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν στο Cavo Paradiso.

O Ποιο είναι το επαγγελματικό

σου όνειρο; M Να βγάλω τη μουσική μου εκτός της Ελλάδας. Να παίξω στο Space club στο Μαϊάμι.

O Τι ονειρευόσουν ως παιδί; M Μικρός ονειρευόμουν ότι πηδούσα από τον τέταρτο και προσγειωνόμουν ασφαλής. Επίσης, είχα την ικανότητα να πετάω και πήγαινα όπου ήθελα. Πετούσα

και μου άρεσε να βλέπω τοπία.

O Έχουν αλλάξει τα όνειρά σου

από τότε;

M Ναι, δεν πετάω, δεν πηδάω. Τα όνειρά μου είναι λίγο πιο ρεαλιστικά. Νομίζω ότι τα όνειρα πια με καθοδηγούν. Είναι σα σκέψεις που έχουν περάσει από το

μυαλό μου και τις έχω αναλύσει αλλά

δεν τις θυμάμαι. Με το όνειρο μιλάει το υποσυνείδητο και δεν λέει ποτέ ψέματα. Όπως και τα ηλιοβασιλέματα.

O

Ονειρεύεσαι αλλες μουσικές;

M Θυμάμαι να ονειρεύομαι μαγαζιά

που έχω παίξει ή δεν έχω παίξει. Μικρός σπούδαζα σε ωδείο ακορντεόν και δεν μου άρεσε και ονειρευόμουν να παίξω αλλά

όργανα, όπως κιθάρα ή μπουζούκι.

O Πώς ονειρεύεσαι το εαυτό σ το μέλλον; M Όπως είμαι τώρα. Θέλω να μείνω όπως είμαι τώρα. Ευτυχώς, το επάγγελμα μας βοηθάει γιατί είμαστε σε επαφή με τις νέες γενιές, με νέους DJ και νομίζω ότι υπάρχει και μια σχέση υποστήριξης.

O Πώς είναι η clubbing σκηνή της Αθήνας; M Πολλά μαγαζιά, πολύ καλλιτέχνες έρχονται από το εξωτερικό, αλλά δεν ακούει πολύς κόσμος ηλεκτρονική μουσική. Από την άλλη, όσο αυξάνεται ο κόσμος που ακούει house μουσική, χάνεται το underground στοιχείο και γίνεται mainstream. Τώρα underground θεωρείται το hard techno.

OZON What was the last dream you remember?

MANOLACO I had a nightmare last night, and the only thing I remember was “evil, be gone!”

O What was the best party you have ever been to?

M The unforgettable after party of the Time Wrap festival, which includes all the techno artists from all over the world, in Das Zimmer Mannheim. I was 34 years old if I can recall, and Joseph Capriati was playing and he made my eyes tear up, the music, the company, the place. I had chills in my body. Another party that was engraved in my memory was the one in Cavo Paradiso.

O What is your professional dream?

M To get my music outside Greece. To play at Space Club in Miami.

O What were you dreaming of when you were a child?

M When I was a kid I was dreaming of jumping off the 4th floor and landing safely. I, also, had the ability to fly and get wherever I wanted. I was flying and I was enjoying looking at landscapes.

O Are your dreams any different now?

M Yes, I don’t fly and I don’t jump. My dreams are a little bit more realistic. I think that dreams are guiding me now. They are like thoughts that have gone through my mind and I have analyzed them but I don’t remember them. The dream is how the subconscious talks and it never lies. Just like sunsets.

O Do you ever dream of other kinds of music?

M I remember dreaming of places that I've played or haven’t played at. When I was little I was learning how to play the accordion at school, I didn’t like it and I was dreaming of playing other instruments, like the guitar or the bouzouki.

O How do you dream of yourself in the future?

M The same way I am now. I want to stay the same. Luckily, our profession helps us because we get in contact with younger generations, and new DJs and I think that there is a relationship of supporting each other.

O How’s Athens’ clubbing scene?

M A lot of places to go, and many artists that come from abroad, but not many people listen to electronic music. On the other hand, as the number of people listening to house music increases, the underground element is lost and it becomes mainstream. Currently, hard techno is considered to be underground.

Ο Μanolaco είναι resident DJ στο Oddity ενώ κάθε Κυριακή θα τον ακούσετε στο Diego. Eμείς τον πετύχαμε στο Hadoken. O γάτος του είναι τεσσάρων μηνών και είναι bengal από την Αίγυπτο. Manolaco is a resident DJ at Oddity, and you will find him at Diego every Sunday. We run into him at Hadoken. His cat is four months old and he is Bengal from Egypt.

PHOTOGRAPHY

Joey Leo

FASHION EDITOR

Thanos Koutsolampros

HAIR AND MAKEUP

Efi Ramone (beehive)

WORDS

Despina Ramadani

KATERINA MISICHRONI

UNSTOPPABLY DREAMING

Vest: CALLISTA X ANGELOS TSAKIRIS

Shirt: DKNY

Body: CALVIN KLEIN

Το παιχνίδι στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, το αρχείο του παππού με όλα τα μπαλέτα

και τις όπερες, οι σπουδές ψυχολογίας

και εκείνη η αίθουσα χορού στα Χανιά ξεπηδούν σαν μαγικές εικόνες στη

συζήτησή μας με την Κατερίνα Μισιχρόνη καθώς της ζητάμε ανατρέξει στην καριέρα

της μέχρι σήμερα. Μια καριέρα που ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη περνά από το Λονδίνο, το Βερολίνο και τις ΗΠΑ και προσγειώνεται στην Αθήνα, μετρώντας σημαντικές επιτυχίες στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Playing in the Thessaloniki’s neighbourhoods, grandpa’s files with all the ballets and operas, the psychology studies, and that dancing hall in Chania, are springing up like magic images during our conversation with Katerina Misichroni, as we ask her to trace back her career until today. A career that takes off in Thessaloniki, goes through London, Berlin, and the USA, and lands in Athens, counting important successes in TV, theatre, and cinema.

OZON Στην Ψυχολογία πέρασες

τυχαία ή ήταν κάτι που ήθελες να σπουδάσεις και να ακολουθήσεις; ΚΑΤΕΡΙΝΑ Η Ψυχολογία ήταν η πρώτη μου επιλογή, οπότε όχι δεν πέρασα τυχαία, ήταν η σχολή που είχα επιλέξει. Τώρα το γιατί δεν ξέρω να το απαντήσω. Ήταν ενστικτώδες με την έννοια ότι είχα καταλάβει ότι μου αρέσει πολύ να ακούω τους ανθρώπους να μιλάνε, μου αρέσει πολύ να μιλάω με έναν άνθρωπο και να ακούω και να καταλαβαίνω τις βαθύτερες σκέψεις και τα προβλήματά του και αυτό, παρατηρούσα με το εφηβικό μου μυαλό, ότι δεν με κουράζει, αντίθετα με ενεργοποιεί και μου δίνει κίνητρο και θέλω. Οπότε προσπαθώντας μέσα σε μια εφηβεία που κανείς δεν ξέρει τίποτα να ονοματίσεις αυτό το «θέλω» με ένα επάγγελμα, αυτό μου φάνηκε το πιο κοντινό στην ανθρώπινη επικοινωνία.

Ο Και κατά τη διάρκεια των σπουδών

σου πότε αντιλήφθηκες ότι ήθελες να ασχοληθείς τελικά με την τέχνη και συγκεκριμένα με τον χορό; Κ Η ενασχόληση μου με τον χορό ήταν

κάτι τυχαίο και το οφείλω σε έναν φίλο μου στο Ρέθυμνο, που έκανε ο ίδιος χορό και απλά με παρακίνησε μια μέρα να πάμε σε ένα μάθημα μπαλέτου, γιατί ήθελα να ξεκινήσω να γυμνάζομαι και από τότε κόλλησα. Ένιωσα σαν να βρίσκομαι στον παράδεισο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Ίσως επειδή ο παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας μου ήταν χορευτής και είχε ένα

μικρή με έβαζε να το βλέπουμε μαζί κάθε

πράγμα που ήταν επίσης μια

μαγική στιγμή για μένα- και μου εξηγούσε

την πλοκή από τη λίμνη των κύκνων. Έτσι

όταν βρέθηκα σε αυτήν την αίθουσα

χορού στα Χανιά ξαφνικά ένιωσα τρομερά

οικεία και ας μην το είχα ξανακάνει, αλλά και τρομερά ευτυχισμένη. Ήξερα τις κινήσεις

επειδή τις είχα δει τόσες πολλές φορές και

προοδευτικά ένιωθα ότι αυτό ήταν κάτι που

ήθελα να κάνω όλο και πιο πολύ, έως ότου είπα «τέλος θέλω να γίνω χορεύτρια. Θέλω να κάνω αυτό από το πρωί μέχρι το βράδυ».

Ο Ποιο ήταν το όνειρό σου όταν αποφάσισες να ασχοληθείς με τον κλασσικό χορό; Κ Το μεγάλο μου όνειρο, το οποίο αργότερα κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί επειδή δεν το είχα ξεκινήσει από πέντε χρονών ήταν να είμαι πρίμα μπαλαρίνα.

Ο Ήταν ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε επειδή δεν το είχες ξεκινήσει από μικρή ηλικία ή επειδή και στην Ελλάδα δεν παρέχεται η απαιτούμενη στήριξη για να πραγματοποιήσει κανείς ένα τ έτοιο όνειρο.

Κ Η αλήθεια είναι ως χορεύτρια νεοκλασικού, σύγχρονου χορού κλπ., μου δόθηκε η ευκαιρία να χορέψω με πολλές ομάδες και στη Θεσσαλονίκη και στην

Αθήνα και στο εξωτερικό και σε αυτό με βοήθησε πολύ το μπαλέτο, ως εφόδιο. Τώρα σε σχέση με την Ελλάδα, θεωρώ ότι ενώ προερχόμαστε από μια χώρα που θα έπρεπε να υπερηφανευόμαστε για τον πολιτισμό μας, γιατί έχουμε σπουδαίους καλλιτέχνες στην Ελλάδα, νομίζω ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν στηρίζει όσο θα έπρεπε τον πολιτισμό της και φυσικά μιλάω και για τον χορό, για τους ηθοποιούς, για τους τραγουδιστές, για τους σκηνογράφους. Για όλες αυτές τις ειδικότητες, που επειδή έχω γνωρίσει πολύ σπουδαίους ανθρώπους, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός που να στηρίζει ουσιαστικά και πρακτικά του καλλιτέχνες. Βρίσκεσαι σε έναν φαύλο κύκλο στην Ελλάδα που είναι αποκαρδιωτικός και ματαιωτικός.

Ο Σήμερα σε ποια φάση σε πετυχαίνουμε, καλλιτεχνικά και προσωπικά;

Κ Θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή είμαι σε μια καλή φάση. Δημιουργικά είμαι ευχαριστημένη γιατί είμαι στην παράσταση

«Τέλειοι Ξένοι», η οποία πηγαίνει πολύ καλά

και έχει βρει πολύ μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Είμαι μέσα σε μια πολύ ωραία ομάδα και χαίρομαι να πηγαίνω στο θέατρο

από Πέμπτη μέχρι Κυριακή και παράλληλα

Dress: POLO RALPH LAUREN, Polo Ralph Lauren boutique

ετοιμάζω και κάποια άλλα πράγματα που με ενδιαφέρουν και μου αρέσουν πολύ

και προσωπικά νομίζω ότι σε μια αρκετά

γειωμένη φάση της ζωής μου έχοντας κάνει πιο συγκεκριμένες επιλογές χωρίς όμως να

έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου. Ευτυχώς.

Ο Μίλησε μας λίγο για αυτή τη συνεργασία.

Κ Η παράσ ταση μας παίζεται στο

θέατρο Αθηνά, από Πέμπτη μέχρι Κυριακή, είναι όντως ένας πολύ ωραίος θίασος που

περνάω πάρα πολύ καλά. Εγώ υποδύομαι

την Εύα, ουσιαστικά την οικοδέσποινα

και το πρόσωπο που προτείνει στους

συνδαιτυμόνες να παίξουν ένα παιχνίδι:

να αφήσουν τα κινητά τους στη μέση

του τραπεζιού και οτιδήποτε έρχεται στο

κινητό του καθενός να το ακούνε όλοι και

να το διαβάζουνε δυνατά και προφανώς

αποκαλύπτονται πολλά πράγματα που δεν

γνωρίζει ο ένας για τον άλλον και με έναν

τρόπο πέφτουνε και οι μάσκες.

Ο Το θέμα της αποξένωσης των

ανθρώπων που είναι κάτι που

διατρέχει και την παράσταση σου

(τους δύο ξένους) και απεικονίζεται

και συμβολικά στο τοπίο της πόλης

σ την video-art παραγωγή της

bijoux de kant, πως το βίωσες εσύ

κατά τη διάρκεια του lockdown.

Πιστεύεις ότι η αποξένωση ήταν πιο

έντονη τότε ή τώρα;

That was something that in my teenage mind was not tiring at all, on the contrary, it was stimulating, it was giving me motive and I wanted it. Therefore, during my teenage years, when nobody knows something to actually name that feeling of “wanting” through choosing a profession, in my effort to do so, I thought that that was the closest to human communication.

Ο When exactly during your studies did you realize that you wanted to embark on arts, especially dancing?

singer and set designers. For all those fields, from which I have met great people and I know that they cannot survive. The necessary state apparatus which would support these artists essentially and practically does not exist. In Greece, you find yourself in a disheartening and futile never-ending circle.

Ο In what place do we find you now, artistically and personally?

Κ I would admit that I am in a good place. Artistically, I am very happy because I am in the “Perfect Strangers” play, which goes very well and has received a great response from the audience. I am a part of a great group and I enjoy going to the theatre from Thursday to Sunday, while I am preparing some other things which are very interesting to me and I like them a lot, and I personally think that I am in a very grounded phase of my life, and I have made more specific choices without losing my enthusiasm. Luckily.

Ο Tell us more about this cooperation.

Κ

Νομίζω ότι υπάρχει αποξένωση, πολύ περισσότερη τον τελευταίο καιρό, και λόγο του κορονοϊού, βλέπω βέβαια ότι οι άνθρωποι έχουν και μία ανάγκη να είναι πιο εξωστρεφείς, να βγουν, να διασκεδάσουν, να πάνε στο θέατρο, να κάνουνε κάτι, να ξαναβρεθούνε αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό προχωράει και σε πιο προσωπικό

επίπεδο. Νομίζω σε πιο προσωπικό

επίπεδο, οι άνθρωποι έχουν φοβηθεί, έχουν τρομοκρατηθεί, έχουν γίνει πολύ επιθετικοί, έχουν κουραστεί, έχουν φοβερά νεύρα, έχουν τρομερή επιθετικότητα.

Οπότε παρατηρώ κάτι περίεργο, που είναι ότι σε πρώτο επίπεδο υπάρχει εξωστρέφεια αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη εσωστρέφεια.

OZON Was Psychology a field you purposely pursued to study or it incidentally happened?

KATERINA Psychology was my first option, so no it didn’t incidentally happen. It was a field that I had chosen. However, I cannot answer why. It was instinctive, in a sense that I had realized that I very much enjoy listening to people talk, talking to people and listening and understanding their deepest thoughts and problems.

Κ My preoccupation with dancing was something random and I owe it to a friend of mine in Rethymno, who was already taking dancing lessons, and one day he simply motivated me to take a ballet class, because I wanted to start exercising and I got hooked since. I felt like being in heaven. I cannot explain it. Maybe because my grand-dad, from my mother’s side, was a dancer and he had a very large file with every opera and every ballet and from a very young age he would sit with me and go through it, which was a very magical moment for me, and he would explain Swan’s Lake plot to me. So, when I found myself in that dancing hall in Chania it suddenly felt so familiar, even though I have never done it before, and it made me so incredibly happy. I already knew the moves because I had seen them many times and as time went on I felt that the more I did it the more I wanted it until I said “that’s it, I want to become a dancer. I want to do this from dusk till dawn”.

Ο What was your dream when you decided to do classical dance?

Κ My big dream, which I later realized would never become true, because I had not started dancing since I was five, was to become a prima ballerina.

Ο Was it a dream that never became true because you did not start at a young age or because in Greece the necessary support is not provided for someone to materialize such a dream?

Κ The truth is that as a neo-classical, contemporary, etc dancer, I was given the chance to dance with many groups in Thessaloniki as well as in Athens and abroad, and the ballet assisted me on that, like a stepping stone. Talking about Greece, I believe that even though we come from a country that we should be proud of, because of our civilization, since we have great artists, I think Greece is a country that does not support its community as much as it should. I am certainly talking about dancing, about its actors,

Κ Our play is at the “Athena” Theatre, Thursday through Sunday, and it is indeed a very nice troupe in which I am having a great time. I play Eva, who is essentially the hostess and the individual who suggests to the guest that we play a game: everybody to leave their smartphones on the table and everything that each one receives to read out loud for everybody to listen and obviously many secrets are revealed and in a way, their masks drop.

Ο The subject of alienation is something that runs through your play (Perfect Strangers) and is symbolically depicted in that city’s site in bijoux de kant’s video art production. How did you experience it during the lockdown? Do you believe that alienation was more intense during that time or now?

Κ I think that there is alienation, a lot more lately, and because of Covid-19, I notice that people tend to have a need to be more extroverted, to go out, to have fun, to go to the theatre, to do something, to meet each other again, but I am not sure how deep that goes towards a personal level. I think that on a personal level people are afraid, they are terrified, they have become very aggressive, they are tired and they are so angry and offensive. Therefore, I notice something peculiar, on the first level they are extroverted but on the next level, I think there is intense introversion.

PHOTOGRAPHY

Yria Tamari

PHOTOGRAPHY ASSISTANT

Yiouli Itskou

WORDS

Manos Nomikos

ONE BRAN

εκφράσω έναν κόσμο συναισθημάτων δημιουργώντας ένα ολόκληρο περιβάλλον για το θεατή. Μια ατμόσφαιρα

έχει ξεφύγει από την αναπαράσταση ενός συγκεκριμένου θέματος. Με χαροποιεί

όταν κάποιος βγάζει τα δικά του συμπεράσματα και χτίζει έναν δικό του κόσμο μέσα από τα έργα μου. Συνήθως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που μπορεί να είχα σκεφτεί εγώ και αυτό αποτελεί τεράστια πηγή έμπνευσης αλλά και μέσο για την έναρξη ενός διαλόγου» απαντάει ο street art Onebran (κατά κόσμον Γεώργιος Ζαφειρόπουλος) στην ερώτησή μας στο τι πιστεύει ότι λαμβάνει κάποιος βλέποντας ένα έργο του; Προσπαθεί να το αποκωδικοποιήσει; Ή ο κάθε ένας το «διαβάζει» διαφορετικά; “I want to express a world of feelings creating a whole environment for the viewer. An Atmosphere that goes beyond replaying a specific subject. It makes me especially glad when somebody makes their own conclusions and builds their own world through my projects. Usually, it is something completely different from what I would have thought and that constitutes a huge inspiration source as well as a way of conversation” street artist Onebran (to a few Georgios Zafiropoulos) answers to our question about what he believes somebody receives when they see one of his art projects. Do they try to decode it? Or does each and everyone “read” it differently?

Γεννημένος το 1989 στην Πάτρα, ο Onebran, όπως πολλοί άλλοι που αρχίζουν να ανακαλύπτουν την «τέχνη του δρόμου», άρχισε να ασχολείται με το graffiti από μικρή ηλικία.

Τα street art έργα – παρεμβάσεις του σε δημόσιο χώρο, σε εγκαταλελειμμένα κτήρια και τοίχους, συχνά μακριά από τα «αδιάκριτα βλέμματα», με τις γεωμετρικές και αφαιρετικές συνθέσεις τους, κρύβουν στοιχεία από τη Γραφιστική και την Αρχιτεκτονική. «Αφαιρετικό, abstract, post-graffiti, μη παραστατικό, μπορείς να το πεις όπως θέλεις. Η αρχιτεκτονική και η γραφιστική παίζουν σημαντικό ρόλο στην δουλειά μου. Η συνύπαρξη αυτών βέβαια στο αστικό τοπίο δίνει τα πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Τη δουλειά μου θα τη χαρακτήριζα ως μία συναισθηματική διέξοδο με βασικό άξονα τον πειραματισμό και πολλές ανατροπές» μας λέει για το στυλ της δουλειάς του και τη σχέση της με την γραφιστική και την αρχιτεκτονική, σημειώνοντας κάποια από τα αγαπημένα του καλλιτεχνικά κινήματα «Δεν ακολουθώ κάτι συγκεκριμένο. Έχω μελετήσει και έχω επηρεαστεί από κινήματα όπως ο Κονστρουκτιβισμός, ο Σουπρεματισμός, ο Νεοπλαστικισμός (De Stijl), το Bauhaus και άλλα».

Πώς γεννιέται ένα έργο; Τι χώρους ψάχνεις; «Η ιδέα του έργου, με την ευρύτερη έννοια, υπάρχει πάντα στο μυαλό μου. Σε δεύτερη φάση αποτυπώνεται στο χαρτί ή σε κάποιο άλλο μέσο. Στη συνέχεια ξεκινάει η αναζήτηση για τους κατάλληλους χώρους, μια αναζήτησή η οποία δεν σταματάει ποτέ. Τα μέρη που μου διεγείρουν το ενδιαφέρον για να δημιουργήσω, είναι οι εγκαταλελειμμένοι-απομονωμένοι χώροι. Προσπαθώ πάντα να ανακαλύπτω κάτι καθώς δημιουργώ και να κινούμαι σε άγνωστα μονοπάτια. Τις περισσότερες φορές τα έργα προκύπτουν επιτόπου στον χώρο. Έπειτα, μέσω της φωτογραφίας μπορεί να εκπαιδευτεί και ο δέκτης να παρατηρεί όχι μόνο το έργο, αλλά και τις πληροφορίες για το έργο που υπάρχουν στον χώρο».

Μην γελιόμαστε, τα social media υπαγορεύουν σχεδόν κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής, το θέλουμε ή όχι. Στη θετική τους

πλευρά και στον κόσμο της street art, έργα από κάθε γωνιά του

πλανήτη μπορούν να διαδοθούν παντού, να τα δουν άνθρωποι

από όλο τον κόσμο, το μήνυμα -πολιτικό, προβοκατόρικο,

αιχμηρό- να «ταξιδέψει» και να ανοίξει ένας γόνιμος διάλογος.

Ποια είναι η γνώμη του Onebran για τα social media και τη χρήση τους; «Τα social media αποτελούν βασικό μέσο για να δείξω

την δουλειά μου. Με χαροποιεί που μπορώ να παρακολουθώ

την δουλειά φίλων μου και όχι μόνο, από άλλες χώρες και να

κρατάω επαφή μαζί τους αλλά από την άλλη τα θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνα και θέλουν μεγάλη προσοχή στο τρόπο που τα χρησιμοποιεί ο καθένας».

Τι είναι αυτό που κάποιος εισπράττει εσωτερικά όταν βάφει κομμάτια στο δρόμο, μαζί με την επαφή με άλλους writers –

καλλιτέχνες εκεί έξω; «Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο αποτελεί πηγή ενέργειας. Μέσω της επικοινωνίας με άλλους writers, και γενικότερα με άλλους ανθρώπους, μπορείς να μάθεις πολύ σημαντικά πράγματα για τον εαυτό σου, να εξελιχθείς, να ανοίξεις τους ορίζοντες σου και πολλές φορές σε βοηθάει να βγεις από τον μικρόκοσμο σου» τονίζει ο Onebran και κλείνει με ένα μήνυμα γύρω από τα όνειρα και τι φέρνει το μέλλον. «Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να κάνω και συνεχώς προκύπτουν και άλλα. Καλό είναι να μην σταματάμε να ονειρευόμαστε και να κυνηγάμε τα όνειρα μας».

Onebran, born in 1989 in Patras, like many others who start early on to discover “street art”, started to do graffiti from a young age.

The street art projects/ public space interventions, on abandoned buildings and walls, usually far away from “indiscreet eyes”, with their geometric and abstract compositions, hide elements taken from Graphic Design and Architecture. “Abstract, post-graffiti, non-graphic, call it however you like. Architecture and graphic design play an important role in my work. The co-existence of those two in the urban site concludes with the most interesting results. I would characterize my work as an emotional outlet mainly based on experimentation and plenty of plot twists” he tells us about his work’s style and its relationship with graphic design and architecture, noting some of his favorite artistic movements “I don’t follow something specific. I have studied and I have been affected by movements like Constructivism, Suprematism, Neoplasticism (De Stijl), Bauhaus, and others”.

How is an art project born? What kind of spaces do you look for? “The idea of an art project, in the broadest sense, is always on my mind. Going to the next level, that idea is transferred on paper or any other means. Next, the research begins for the appropriate spaces, a research that never stops. The places that stimulate my interest in creation, are abandoned/remote spaces. I always try to discover something as I create and move through unknown paths. Mostly, the projects just happen instantly in the space. Moving forward, through the photographs the viewer can be educated as to notice not only the project but the information as well regarding the project that exists around it on that space”.

Let’s not fool ourselves, social media dictate almost every aspect of our social life, whether we want it or not. On their bright side and in the street art world, art projects from every corner of the planet can be shared, for everyone to see wherever they are in the world. The message, - political, provocative, sharp - can “travel” everywhere so that a fruitful conversation to begin. What is Onebran’s opinion on social media and its use? “Social media constitute a basic means to present my work. It makes me especially happy that I can also watch my friends’ work, along with others’, from different countries and keep in touch with them, while I consider it to be dangerous and attention is required when one is using it”.

What is the one thing that one receives on the inside when they paint art pieces out on the street, along with other writers/ artists? “The interaction with the world is a source of energy. Through communication with other writers, and with other people generally, you can learn very important things about yourself, to evolve, to broaden your horizons and most of the time it helps you to escape from your microcosm” Onebran stresses and concludes with a message about dreams and what the future holds. “There are many things that I would have wanted to do and constantly even more appear. It is a good thing to never stop dreaming and never stop chasing our dreams”.

Προσπαθώ πάντα να ανακαλύπτω

κάτι καθώς δημιουργώ και να κινούμαι σε άγνωστα μονοπάτια. Τις περισσότερες φορές τα έργα προκύπτουν επιτόπου στον χώρο.

ATHENS ART SCENE: THE NEW VISIONARIES

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι κατά την τριετία της πανδημίας η σκηνή της σύγχρονης τέχνης στην Αθήνα κάθε άλλο άλλο παρά με σταυρωμένα χέρια έμεινε. Νέες προτάσεις, νέα σχήματα, νέοι εκθεσιακοί χώροι και εκθέσεις μεγάλης κλίμακας που ενεργοποιούν εγκαταλελειμμένα κτίρια της πόλης, συνθέτουν μια φρέσκια και ταυτόχρονα δυναμική πραγματικότητα. Πίσω και μπροστά από αυτή υπάρχουν νέα πρόσωπα που είτε επέστρεψαν από την επιμελητική τους θητεία στο εξωτερικό με βαλίτσες γεμάτες εμπειρία και αισιοδοξία είτε τόλμησαν να παρουσιάσουν τα δικά τους όνειρα με πείσμα και πάνω απ' όλα όραμα και τεχνογνωσία. Δίνουμε τον λόγο σε πέντε από αυτούς με την ευχή να συνεχίσουν να ονειρεύονται. It is more than obvious that during the three years of the pandemic, the contemporary art scene in Athens was anything but idle. New proposals, new projects, new exhibition spaces, and large-scale exhibitions that activate abandoned city buildings, compose a fresh and at the same time dynamic reality. Behind and in front of that there are new faces who either returned from their curator duties abroad with suitcases full of experience and optimism or dared to present their own dreams with stubbornness and above all vision and expertise. We give the floor to five of them with the wish that they continue to dream.

OLYMPIA TZORTZI

Εχοντας ως εφόδιο την εμπειρία αρκετών χρόνων σε αίθουσες τέχνης της Βιέννης και του Βερολίνου η Ολυμπία Τζώρτζη επιστρέφει με την Callirrhoë (Καλλιρρόη) στον ομώνυμο δρόμο μεταξύ Ταύρου και Πετραλώνων στην Αθήνα. Ο ανεξάρτητος χώρος σύγχρονης τέχνης που δημιούργησε προσφέρει από το Νοέμβριο του 2020 έως σήμερα μια πλατφόρμα για καλλιτέχνες, στοχαστές και οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε συζητήσεις που αφορούν στα τρέχοντα ζητήματα. Με ένα πρόγραμμα εκθέσεων και δράσεων αρκετά συμπαγές η Callirrhoë γρήγορα απέκτησε τη δική της δυναμική κοινότητα φίλων και ακολούθων. Having multiple years of experience in Vienna’s and Berlin’s art rooms as a stepping-stone, Olimpia Tzortzi returns with Callirrhoë in the homonymous street between Tavrou and Petralonon in Athens. The independent space of contemporary art that she created, offers, since the November of 2020, a platform for artists, thinkers, and anyone interested to participate in conversations on current matters. With a solid enough schedule of exhibitions and actions, Callirrhoë quickly got her own dynamic community of friends and followers.

PHOTOGRAPHY Yria Tamari

PHOTOGRAPHY ASSISTANT

Yiouli Itskou

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από δυο χρόνια ότι μετά από δεκατέσσερα χρόνια στο εξωτερικό, θα άφηνα τη δουλειά μου για να γυρίσω στην Ελλάδα και να ανοίξω το δικό μου εκθεσιακό χώρο/ γκαλερί , θα τον κοίταζα το λιγότερο περίεργα. Και όμως η Callirrhoë, όπως αποκαλύπτει και το ονομά της - η καλή ροή, κάτι που αναβλύζει όμορφα - δημιουργήθηκε με τόσο φυσικό τρόπο, σαν να υπήρχε πάντοτε εκεί και απλά να μην την βλέπαμε. Και κάπως έτσι περασαν ήδη αυτά τα δυο χρόνια από τη δημιουργία της. Όλοι μου οι φίλοι με ρωτούσαν και πως είναι που γύρισες πίσω; Και εγώ με πλήρη ηρεμία τους απαντούσα μα δε γύρισα πίσω. Έχοντας το χώρο στην Αθήνα και πλαισιώνοντας το με ένα πολύ συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό, και ενδεχομένως ερευνητικό, πρόγραμμα που πάντοτε ήθελα να έχω την ελευθερία να υλοποιήσω, δεν αισθάνθηκα ότι έφυγα από κάπου για να πάω κάπου άλλου. Ήταν και είναι μια τοσο φυσική κίνηση που πηγάζει από μέσα μου, που θεωρώ πως η Callirrhoë μπορεί να υπάρξει παντού και πουθενά.

Η Αθήνα σαν τόπος βέβαια έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα. Μεγαλώνοντας τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Πατησίων οι δικές μου αναμνήσεις περιστράφηκαν γύρω από τη γλυπτική, τις γεμάτες κόσμο πλατείες της Κυψέλης και τις πολυκατοικίες με τα μπαλκόνια, oπου ο ορίζοντας δεν χάνεται ποτέ. Ο ίδιος ο „τόπος“ με έμαθε να θέτω ερωτήματα ως προς το πως επηρεάζεται η κοινωνία από την τέχνη και ως προς το πώς ενισχύει έναν συλλογικό τρόπο σκέψης.

As strange as it may sound, it wasn’t always clear to me that I would be returning to Athens after fourteen years abroad; even two years ago I couldn’t imagine that I would abandon my work in Berlin to return to Greece in order to open my own gallery/ exhibition space. And yet Callirrhoë, as its name suggests - the good flow, something that flows beautifully - was created so naturally as if it had always been there and we just didn't see it. And that's how these two years have already come to pass since its establishment.

The vast majority of my friends kept asking me: “How does it feel to be back?”. My answer was always the same:” But I didn’t come back!”. Having this space in Athens and framing it with a very specific socio-political, and possibly research program is something that I always wanted to create. Moreover, the level of freedom in which I find myself, to conceptualise and implement my ideas, made me feel as if I had never left or relocated in search of Callirrhoë. It was and still feels like an extremely natural act that comes from inside of me; leading me to believe that Callirrhoë can exist everywhere and nowhere.

Athens as a topos/ place is, of course, of special importance to me. Growing up in the center of Athens, on Patision street, gave me plenty and unique memories; memories which revolved around sculpting, the crowded squares of Kipseli, and the grey apartment buildings with balconies. The horizon felt as if it was never-ending. The topos itself taught me to ask questions about how society is, about how I am, affected by art, and how it reinforces a collective way of thinking.

Ολυμπία Τζώρτζη Olympia Tzortzi

PANOS FOURTOULAKIS

Ο Πάνος Φουρτουλάκης είναι επιμελητής και παραγωγός με έντονη δραστηριότητα στο Λονδίνο και το Άμστερνταμ. Είναι επιμελητής του Courtyard, ένα online project space που δημιουργήθηκε με την υποστήριξη της γκαλερί Rodeo ενώ πριν λίγους μήνες παρέα με τον Titus Nouwens παρουσίασαν ένα νέο pop-up project space που φιλοξενήθηκε στον off-site χώρο του Haus N στην πλατεία Βάθης.

Panos Fourtoulakis is a curator and producer with vigorous activity in London and Amsterdam. He is the curator of Courtyard, an online project space that was created with Rodeo Gallery’s support, while a few months ago along with Titus Nouwens they presented a pop-up project space that was entertained in the off-site space of Haus N in Vathi’s Square.

Ζώντας στην Αθήνα την περασμένη χρονιά, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνεργαστώ με ανθρώπους που με βοήθησαν να αφουγκραστώ καλύτερα την ζωή εδώ και να εξερευνήσω ερωτήματα σχετικά με όσα συμβαίνουν γύρω μας ετοιμάζοντας την επιμέλεια και παραγωγή καινούριων έργων και εκθέσεων. Οι καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκα, με διάφορους τρόπους, αποτυπώνουν και αντικατοπτρίζουν τους ρυθμούς της πόλης, συχνά μέσω των εικόνων. Είτε κινούμενες, είτε στατικές, αυτές οι εικόνες αποκαλύπτουν στοιχεία που τείνουν να περνούν απαρατήρητα όταν βιώνονται, επιτρέποντας μου μαζί με άλλους πρόσβαση σε χώρους ονειρικούς και ταυτόχρονα αυτο-ανακλαστικούς. Η απόσταση μεταξύ εικόνας και θεατή, οι προσωρινές -συνήθως- συλλογικές συναντήσεις που συμβαίνουν στους χώρους θέασης, διαμορφώνουν καθοριστικά την εμπειρία ενός έργου και είναι αυτό που με γοητεύει: η περιπλοκή αυτής της διαδρομής μεταξύ του θεατή και του εκθέματος και ο επαναπροσδιορισμός της απόστασης μεταξύ τους.

Κεντρικό ενδιαφέρον στη δουλειά μου έχει η σχέση της τέχνης με τον κινηματογράφο και οι διευρυμένες παρουσιάσεις έργων κινούμενης εικόνας, δράσεων και εγκαταστάσεων. Όσο καιρό βρίσκομαι εδώ διαπιστώνω με έκπληξη ότι παρά την ισχυρή σινεφίλ παράδοση της Αθήνας υπάρχει μια απόσταση με την υπόλοιπη καλλιτεχνική κοινότητα και η παρουσίαση της κινούμενης εικόνας ως καλλιτεχνικό μέσο είναι περιορισμένη. Θέλω μέσα από την δουλειά μου να καλλιεργήσω και να περιπλέκω αυτές τις σχέσεις, να συνεχίσω να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες που θαυμάζω και να αναπτύξω σχέδια και συνεργασίες που εμπνέουν, δρομολογούν και διευκολύνουν διαλόγους και συλλογικές συναντήσεις κυρίως ανάμεσα σε όσους -συνήθως- δε συναντιούνται.

Living in Athens last year, I had the chance to collaborate with people, which helped me to ‘listen’ to life here in a better way and to explore questions regarding everything that happens around us while preparing new projects’ and exhibitions’ editing and production. The artists which whom I worked with, in various ways, imprint and reflect the city’s rhythms, often through images. Whether they are moving or still, these images uncover elements that tend to go by unnoticed when experienced, allowing me among others access to dreamy places while at the same auto-reflective. The distance between image and viewer, the temporary -usually- collective meeting that takes place in viewing areas, determines a project’s experience and that is something that charms me: the mystification of that path between viewer and exhibit and that distance’s redefinition. The relationship between art and cinema constitutes a central interest in my work, along with the widened presentations of moving images’, expositions’ and instalments’ projects. While I am here I realise to my surprise that even though there is a strong cinephile tradition in Athens, there is a distance from the rest of the artistic community and the presentation of moving images as means of art is limited. I want, through my work, to cultivate and embroil those relationships, to keep on cooperating with artists that I admire, and to develop plans and collaborations that inspire, initiate, and enable conversations and collective meetings, especially among those who they -usuallydon’t meet each other.

Πάνος Φουρτουλάκης Panos Fourtoulakis

KOSTAS PRAPOGLOU

Ο δρ. Κώστας Πράπογλου είναι αρχαιολόγος-αρχιτέκτονας, κριτικός σύγχρονης τέχνης και επιμελητής. Εφορμώντας από το Λονδίνο, ιδρύει την artefact athens μέσω της οποίας καταφέρνει να διοργανώσει δυο από τις πιο ενδιαφέρουσες και ταυτόχρονα δημοφιλείς εκθέσεις της τελευταίας διετίας. Με πρωταγωνιστή ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής στο Δαφνί, το «Reality Check» και το «Reality Check κεφάλαιο ΙΙ: inner sanctum» θα μιλήσουν για τον άτοπο χρόνο και τον άχρονο τόπο και θα μας αφυπνίσουν. Dr. Kostas Prapoglou is an archaeologistarchitect, contemporary art critic, and curator. Rushing from London, he founds Artefact Athens through which he manages to organize two of the most interesting while at the same time popular exhibitions of the last decade. Using as a protagonist Attica’s abandoned Psychiatric Hospital in Dafni, “Reality Check” and “Reality Check, chapter II: inner sanctum” will talk about atopic time and timeless place (topos) and we will be awakened.

Κατά τη διάρκεια των δύο εκδόσεων της έκθεσης «reality check» που επιμελήθηκα για δύο συναπτά έτη (2021-2022) στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής στο Δαφνί στην Αθήνα, ήρθα αντιμέτωπος όχι μόνο με την έννοια του άχωρου χρόνου και του άχρονου χώρου αλλά και με τη βαθύτερη κατανόηση του εσωτερικού μας κόσμου. Η συνεργασία με 70 καλλιτέχνες και η υποδοχή 58.000 και πλέον επισκεπτών υπήρξε μια μοναδική εμπειρία. Μου έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξω ενεργό διάλογο με πολλές πρακτικές σύγχρονης τέχνης και να διερευνήσω ατελείωτες δυνατότητες έκφρασης. Ο σχεδιασμός δύο διαφορετικών εννοιολογικών πλαισίων σε έναν τεράστιο, εγκαταλελειμμένο χώρο, με έκανε να συνειδητοποιήσω το βαθμό ανοίγματος της ψυχής μας και τη σημαντική της επίδραση στον συνειδητό και ασυνείδητο εαυτό. Η ποικιλομορφία των σχολίων του κοινού εκπλήρωσε το όραμά μου για αυτές τις δύο εκθέσεις σε πολλαπλά επίπεδα. Έδωσε σε εμένα και στους καλλιτέχνες μεγάλη χαρά και μια βαθιά αίσθηση προσωπικής κάθαρσης. Το να μιλήσω στη ψυχή τόσο πολλών ανθρώπων με διαφορετικές πορείες ζωής, αναφορές και βιώματα ήταν για εμένα το μεγαλύτερο επίτευγμα και κάτι που επιθυμώ να συνεχίσω στις μελλοντικές μου εκθέσεις. Όταν καταφέρνω να δώσω ζωή σε σιωπηλά κτίρια, γεννιέται κάτι συναρπαστικό όσο και προκλητικό καθώς συνδιαλέγομαι διαρκώς με διαστρωματώσεις μνήμης, ταυτότητας και ιστορικότητας μέσα από το πρίσμα του οπτικού λεξιλογίου. Αυτό οδηγεί σε μια συναισθηματική ισορροπία και στην καλύτερη κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Όνειρα και ευχές συγχωνεύονται, ξεδιπλώνοντας ένα τοπίο νέων ιδεών και σχεδίων.

During the two editions of the ‘reality check’ exhibition that I curated in two consecutive years (2021-2022) at the Psychiatric Hospital of Dafni in Athens, I came to terms with not only the meaning of spaceless time and timeless space but also the deeper understanding of our esoteric cosmos. Collaborating with 70 artists and receiving more than 58,000 visitors has been an outstanding experience. It gave me the opportunity to engage with a great deal of contemporary art practices and explore endless possibilities of expression. Designing two different concepts in such a massive, abandoned space, made me realise the degree of openness of our psyche and its paramount effects on the conscious and unconscious self. The diversity of the audience feedback fulfilled my visions for these two shows on multiple levels; it gave to myself and the artists joy and a profound sense of personal catharsis. Speaking to the soul of so many people from all walks of life was for me the biggest achievement and something that I would like to continue pursuing in my future exhibitions. Giving life to muted buildings is fascinating and challenging as I am constantly dealing with layers of memory, identity and historicity through the prism of visual language. It leads to an emotional equilibrium and the better understanding of the human existence. Dreams and wishes merge together, unfolding a landscape of new ideas and aspirations.

Κώστας Πράπογλου Kostas Prapoglou

GEORGIA LIAPI PANOS

GIANNIKOPOULOS

Η Γεωργία Λιάπη είναι επιμελήτρια εκθέσεων σύγχρονης τέχνης, συντονίστρια πολιτιστικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και είναι συνεργάτιδα επιμελήτρια και υπεύθυνη δημόσιου προγράμματος στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Ο Πάνος Γιαννικόπουλος είναι επιμελητής και ερευνητής και εργάζεται στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, της ARTWORKS. Ο Γεωργία και ο Πάνος είναι οι επιμελητές της συναρπαστικής έκθεσης “The Current Between Us” που από τον περασμένο Δεκέμβριο δίνει μια νέα διαφορετική ζωή στον πρώτο ατμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ που άρχισε να λειτουργεί το 1903 στο Φάληρο. Georgia Liapi is a curator of contemporary art exhibitions, coordinator of cultural educational programs, and associate curator and public program manager at the Zoumboulakis Gallery. Panos Giannikopoulos is a curator and researcher and works in the Stavros Niarchos Foundation Artist Support Program of ARTWORKS. Georgia and Panos are the curators of the exciting exhibition “The Current Between Us" which, since last December, has been giving a new and different life to the first steam power station that started operating in 1903 in Faliro.

Πως να δουλεύεις από κοινού ή το πως να είσαι δύο. Γνωριστήκαμε πριν πέντε χρόνια και δουλέψαμε για πρώτη φορά μαζί φέτος. Η επιστροφή και των δύο στην Ελλάδα από Καναδά και από σύντομη παραμονή στο Λονδίνο αντίστοιχα οδήγησε σε παρόμοια βήματα – εργασία σε γκαλερί, σκέψεις πάνω στη λειτουργία της αγοράς της τέχνης και αναδιαπραγμάτευση της θέσης μας μέσα σε αυτή, κοινούς στόχους, κοινές αντιστάσεις. Ήταν η απόφαση να το παλέψουμε εδώ, παρά τα προβλήματα, τις λάθος συνθήκες και να διεκδικήσουμε έναν άλλο τρόπο να δουλεύουμε. Η τυχαία φιλοξενία του επιμελητή Shaun Dacey από τον Καναδά στο σπίτι του Πάνου ήταν που μας ένωσε, ο οποίος μου έγραψε τη δεύτερη μέρα της παραμονής του εκεί - πρέπει να γνωριστείτε! Χρειάστηκε μια υπερατλαντική διαμεσολάβηση, ένα “ραντεβού στα τυφλά” και “it was love at first sight!” Είχαμε κάνει ήδη την προετοιμασία για την επιμελητική συνάντησή μας, που μας βοήθησε να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις συνθήκες. Τα όρια του εγώ διαταράσσονται σε ένα ομαδικό πλαίσιο και έτσι διαμορφώνονται οι βάσεις για να μπορείς να σκεφτείς όχι μόνο σε πιο μεγάλη κλίμακα, αλλά να διαχειριστείς αυτό που ως μονάδα είναι απλά όνειρο. Όταν μας έγινε η πρόταση για μία έκθεση μεγάλης κλίμακας, εν μέσω καλοκαιριού, ανάμεσα στα αλάτια βγήκε βιβλιογραφία, ξεκίνησαν τα τηλέφωνα και η επικοινωνία με τους καλλιτέχνες– κάναμε τις σκηνές και τις πετσέτες στην άμμο γραφείο. Θέλαμε να κρατήσουμε αυτή τη παιγνιώδη διάθεση έρευνας και οργάνωσης και στην έκθεση – να μην ξεχάσουμε τις συνθήκες που τη δημιούργησαν και να κατασκευάσουμε ένα πλαίσιο που με κάποιο θράσος διαταράσσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Με το This Current Between Us σκεφτόμασταν το μοντέλο των μεγάλων εκθέσεων, τις εργασιακές συνθήκες, τι θέλουμε να αλλάξει για να έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Ονειρευτήκαμε να συν-δημιουργήσουμε μαζί με τους καλλιτέχνες τις κατάλληλες υποδομές και να σκεφτούμε αυτό που δεν είναι ακόμα εδώ, μιας δυνατότητας όμως που δεν παραμένει σε ένα αόριστο μέλλον.

How is it to be working together or to be two of you? We met each other five years ago and we worked together this year for the first time. Coming back to Greece from Canada and after a short stay in London led both of us to similar steps - working in galleries, thinking about the function of the art market, and renegotiating our position in it, common goals, and common resistances. It was the decision to fight here, problems aside, dealing with the wrong conditions, and conquer another way to work. The curator Shaun Dacey randomly staying at Panos’ home was what brought us together. He was the one who wrote to me on the second day of his stay there “you have to meet each other!” It took a transatlantic mediation, a “blind date” and an “it was love at first sight!” We already had the preparation for our curatorial meeting done, which helped us cope with all those conditions. The limits of the “self” are disturbed in a group frame and this is how the basis is formed so that you can think not only on a big scale but be able to manage the one thing which if you were alone it would be just a dream. When we got the proposal for a bigger scale gallery in the middle of summer, while in the salty water, we got the bibliography ready, and the calls started along with the communication with the artists - we turned our tents and beach towels on the sand into desks. We wanted to keep this playful mood of research and organization in the gallery as well - not to forget the conditions which created it and to construct a framework that will disturb the game’s rules with audacity. With “This Current Between Us” we were thinking of the big galleries’ model, the working conditions, and what we wanted to change in order for what we were creating to be meaningful. We dreamed of co-creating the proper infrastructures with the artists, and of thinking of what is still not here, a possibility that does not stay in an indefinite future.

Γεωργία Λιάπη & Πάνος Γιαννικόπουλος Georgia Liapi & Panos Giannikopoulos

Πώς βιώνει κάποιος την αλλαγή και τη μετάβαση από τη μουσική και τον ήχο στο visual κομμάτι της τέχνης και της δημιουργίας; Τι γίνεται αν αναγκαστείς, βιαίως ή σταδιακά, να σταματήσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς; «Έγραφα για χρόνια μουσική αλλά μετά από ένα περιστατικό με την ακοή μου έπρεπε να σταματήσω. Απέκτησα δυνατές εμβοές και υπερακουσία, που δυστυχώς με ταλαιπωρούν μέχρι και τώρα. Δεν μπορούσα να μη συνεχίσω όμως να φτιάχνω πράγματα. Τη θέση της μουσικής πήρε αυτό που κάνω σήμερα». How does one experience the change and the transition from music and sound to the visual part of art and creation? What happens if you have to, violently or gradually, stop doing what you love to do? “I was composing music for years and then after an incident with my hearing I had to stop. I got loud tinnitus and hyperacusis, and I unfortunately still suffer to this day. I could not just stop creating though. Music’s place took what I do nowadays”.

Γραφίστας, visual artist, μουσικός, παιδί της Αθήνας, ο Craves δεν αποκαλύπτει πολλά για τον εαυτό του, αφήνει το έργο του να μιλά από μόνο του, όταν έχει κάτι να πει, χωρίς deadlines και πίεση. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, άρχισαν να εμφανίζονται στη σελίδα του στο Instagram διάφορες αιθέριες και liquid φιγούρες γυναικών, digital έργα με τίτλους και ονόματα όπως «Τρικέρτα», «Σημάδι», «Ιεροφάντισσα», «Έκπτωτη», «Πέρασμα». Τι

συμβολίζουν αυτά τα digital έργα με τις γυναικείες φιγούρες;

Ποια είναι η έμπνευση ή ιστορία πίσω από τη δημιουργία τους;

«Μάλλον ούτε εγώ ξέρω ακριβώς. Θέλω να φτιάχνω χωρίς να

ξέρω ακριβώς τι κάνω, να μην καταλαβαίνω πράγματα απλά να

νιώθω. Ίσως δεν συμβολίζουν κάτι συγκεκριμένο. Κάποιες φορές

είναι μια λέξη και προσπαθώ να την ερμηνεύσω με τον τρόπο μου

μέσα από μια εικόνα. Βρίσκω μεγάλη ομορφιά στις λέξεις. Μπορεί

κάποιες άλλες φορές να είναι κάποιο παλιό έργο που θαυμάζω,

μια ταινία ή ένα τραγούδι, οτιδήποτε. Ακούγεται βαρετό και με εκνευρίζει σαν απάντηση αλλά έτσι είναι. Το βρίσκω όμορφο να

παραδέχεσαι ότι εμπνέεσαι από άλλα έργα. Πολλοί καλλιτέχνες

προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι αυθεντικοί ενώ πιθανότατα δεν είναι. Η αυθεντικότητα για μένα έχει να κάνει με την ειλικρίνεια.

Παίρνεις πάντα κάτι από πράγματα που βλέπεις, δεν χρειάζεται να

κάνεις ότι δεν ισχύει».

Ποια είναι τα αγαπημένα θέματα που εξερευνά μέσα από την

τέχνη του ο Craves; «Μου αρέσει να δουλεύω beauty shots αλλά

να έχουν μια περίεργη διάθεση.

Μια διαφορετικότητα. Υπάρχει

ένα hype με τις ψηφιακές τέχνες

τα τελευταία χρόνια και είναι

απόλυτα λογικό γι’ αυτό όμως

σιγά σιγά μετατρέπονται όλα σε

μανιέρες, γίνονται βαρετά και όλα

μοιάζουν μεταξύ τους. Προσπαθώ

να κρατάω τη σκέψη μου σε μια

διαρκή ταραχή για να βγαίνει

κάτι αλλόκοτο σε κάθε έργο, δεν

ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό. Μου

αρέσει να δουλεύω εικόνες που

να λένε ακαταλαβίστικες ιστορίες

και να έχουν μια κινηματογραφική

αίσθηση». Τα πάντα κινούνται σε υπερηχητικές ταχύτητες, καταναλώνουμε σκρολάροντας, βιώνουμε τις τέχνες αποσπασματικά, χιλιάδες εικόνες, ειδήσεις και ερεθίσματα περνάνε από μπροστά μας καθημερινά. Πολλοί visual artists έχουν στραφεί στη δημιουργία NFTs σαν ένα μέσο «εκδημοκρατισμού» των τεχνών και της άμεσης χρηματοδότησης, χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων, από τους ίδιους τους αγοραστές.

Στην ουσία, ένα digital έργο λογίζεται ως original. «Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα NFTs μέχρι στιγμής. Μου φαίνεται σίγουρα γενναίος κόσμος αλλά όχι ιδανικά φτιαγμένος. Ακόμα. Λογικά τα επόμενα χρόνια θα δούμε καλύτερα αποτελέσματα από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το blockchain».

Τι φέρνει στον Craves η νέα χρονιά και ποιες είναι μουσικές του επιρροές, καλλιτέχνες και ακούσματα που τον έχουν επηρεάσει; «Είμαι στη φάση που θα ήθελα να κάνω πιο πολύ κινούμενο. Είναι πολύ πιο απαιτητικό και λιγότερο διαχειρίσιμο, με βάζει διαρκώς σε διαδικασία να μαθαίνω να λύνω νέα προβλήματα και να μελετάω καινούργιες τεχνικές. Ίσως το συνδυάσω με μουσική που έχω αρχίσει πρόσφατα να ξαναγράφω» και συνεχίζει «Ακούω τα πάντα αλλά λίγα με επηρεάζουν δημιουργικά. Συνήθως soundtracks. Κάποια αγαπημένα που ακούω συχνά είναι το “The Witch” ή το “Midsommar”.

Graphic designer, visual artist, musician, Athens’ child, Craves does not reveal a lot about himself. He allows his work to speak by itself, when it has something to say, without deadlines, without pressure. During the last year and a half, different ethereal and liquid female figures started to pop up on his Instagram profile, digital projects titled or named like “Triquerta”, “Simadi (Sign)”, “Ierophantissa (Hierophant)”, “Ekptoti (Fallen)”, “Perasma (Passage)”. What do those digital art pieces with these female figures symbolise? What is the inspiration or the story behind their creation? “I probably don’t even exactly know. I want to create without knowing what I precisely do, not to understand things, but just feel. Maybe they don’t symbolise something in specific. Sometimes it is just a word and I try to interpret it in my own way through a picture. I find great beauty in words. Sometimes, it might even be some old art piece that I admire, a movie or a song, anything. It sound boring and it pisses me off as an answer but that is the way it is. I find it beautiful to admit that you find inspiration in other pieces of art. Many artists try to prove that they are authentic while probably they are not. Authenticity has to do, for me, with honesty. You always take something from what you see and hear, you don’t have to act as if that is not true”.

What are the favorite subjects that Craves explores through his art? “I like to work on beauty shots, but in a way that they will have a strange mood. A difference. There is a hype about digital arts in the recent years and it is absolutely reasonable and that is why everything gradually turns into mannerisms, they become boring and they all look alike. I try to keep my thinking constantly agitated so that something peculiar will derive in every project, if that makes any sense. I like working on images that tell incomprehensible stories and to give off a cinematographic feeling”. Everything moves in supersonic speeds, we consume scrolling, we experience arts in parts, thousands of images, news and stimuli pass by everyday. Many visual artists have turned into NFT creating as a means of “democratisation” of arts and instant funding, without any third party interfering from the fans/ buyers themselves. Essentially, a digital project is perceived as an original. “I haven’t really worked on NFTs yet. It sure is a brave world but it is not ideally made. Yet. Probably, in the next years we will witness the results of the way we use blockchain”.

What will the new year brings to Craves, and what are his music influences, artist and sounds that have affected him? “I am in place that I would like to create something that moves more. It is more demanding and less manageable, it constantly puts me in a learning procedure in order to be able to solve new problems and study new techniques. I might combine it with music, that I recently started to compose once more” and he goes on “I listen to everything but only a few of them affect me artistically. Usually soundtracks. Some of my favorites that I usually listen to are ‘The Witch’ and ‘Midsommar’.

Μου αρέσει να δουλεύω beauty shots αλλά να έχουν μια περίεργη διάθεση. Μια διαφορετικότητα... Μου αρέσει να δουλεύω εικόνες

που να λένε ακαταλαβίστικες ιστορίες και να έχουν μια κινηματογραφική αίσθηση.

The project “the

by Døcumatism, coordinated by filmmaker Menelaos Karamaghiolis, started in 2015 with actions that led to a public discussion in Kypseli, in 2019, about the African community in Athens, a first installation in the library for immigrants “We Need Books” and in the Catholic Church along with parallel events by the African community. The term was made openly known mainly through Instagram by the project and was adopted by young people of African descent who approached the project curious to learn what it was about.

We are Grace and Alex, and many others, and we are getting even more. And we are Afro-Greeks, dreamers, heroes of the collective project in progress “the AfroGreeks”, which started in the neighborhood of Kypseli, which many of us consider our true homeland. We work together with a group from Kypseli, which is called “Døcumatism”, which they try - through artistic events- to make this neighborhood change, and stop being considered a ghetto. I am afraid they have been calling that because of us.

WORDS

Grace Nowke

Alexandros Loggovitis

PHOTOGRAPHY

Menelaos Karamaghiolis

Ο

ρατσισμός λόγω χρώματος, οι προκαταλήψεις και οι φυλετικοί διαχωρισμοί, μας έχουν δυσκολέψει πολύ ώστε να μπορέσουμε να ορίσουμε την ταυτότητα μας, την πατρίδα μας και να νιώσουμε Έλληνες χωρίς να μας εμποδίζουν σ’ αυτό η καταγωγή και το χρώμα μας παρόλο που γεννηθήκαμε εδώ οι περισσότεροι από μας. Κυρίως μας δυσκολεύουν να βρούμε το δρόμο μας χωρίς συνεχή εμπόδια καθημερινά.

Οι πιο πολλοί είμαστε καλλιτέχνες που δεν βρίσκουμε εύκολα χώρο και χρόνο για να εκφραστούμε και να δείξουμε την δουλειά μας. Μέσα από το έργο «the AfroGreeks», τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να διαχειριστούμε όλα τα παραπάνω και να γίνουμε ορατοί. Πιστεύουμε πως η τέχνη δεν πρέπει να φοβάται τα άγνωστα σημεία της πόλης -σαν κι αυτά που ζούμε- και μας αρέσει που μας ζητήσατε να σας δείξουμε ποιοι είμαστε και να σας πούμε τι ονειρευόμαστε.

Ονειρευόμαστε να νιώθουμε πατρίδα τη χώρα που ζούμε και γεννηθήκαμε, να μη μας εμποδίζει το χρώμα να διεκδικούμε τα όνειρά μας και την ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, ούτε να μας παραμερίζουν ή να μας αγνοούν και να μας φοβούνται, πάντα λόγω χρώματος. Ονειρευόμαστε να μην εκπλήσσονται οι γύρω όταν μιλάμε ελληνικά και να μη μας απαντάνε στα αγγλικά· να μη φοβούνται να μας νοικιάσουν τα σπίτια τους και να μας πάρουν στις δουλειές τους· ονειρευόμαστε να ερωτευόμαστε και να μας ερωτεύονται ελεύθερα. Δηλαδή ονειρευόμαστε όσα για άλλους είναι αυτονόητα και δεδομένα. Αλλά για μας δεν είναι. Και θέλουμε αυτά να γίνουν η βάση για να μπορούμε να ονειρευτούμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας να είμαστε καλλιτέχνες, γιατροί, επιστήμονες, επιχειρηματίες κι ό,τι άλλο ονειρευόμαστε χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μόνο υπηρετικές ή δύσκολες ακροβατικές δουλειές. Ονειρευόμαστε να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες στις σπουδές, στη δουλειά, στον έρωτα, στα νοσοκομεία κι όπου διεξάγεται η ανθρώπινη ζωή κάθε μέρα περιπετειώδης. Κι όταν μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε ίση πρόσβαση σε αυτά τα στοιχειώδη, μάλλον πιά δε θα χρειάζεται να ονειρευτούμε άλλο. Τότε θα γίνει εφικτό όσα κάνουμε κάθε μέρα να μας φέρουν όσα μας έλειψαν: και σε εμάς και στους γονείς μας και σε όσους θεωρούνται ξένοι σε μια χώρα που για αιώνες δε φοβούνταν ποτέ τον ξένο αλλά αντίθετα τον καλοδεχόταν και του έστηνε λατρευτικούς βωμούς.

Όλα αυτά τα λέμε -με κάθε τρόπο- στο έργο «the AfroGreeks», που ετοιμάζουμε από το 2015 για να εκτεθεί ως

Racism because of color, prejudices and racial discrimination has made it hard for us to be able to define our identity and our homeland, to feel Greek without our origin or color being a burden, even though most of us were born here. We mostly find it difficult to pave our own way, without facing obstacles all the time.

Most of us are artists that cannot easily find the place or the time to express ourselves and show our work. During the last few years, through “the AfroGreeks” project, we’ve been trying to find ways to deal with all this and become visible. We believe that art should not be afraid of the unknown parts of the city, like the ones that we live in, and we like that you asked us to introduce ourselves and tell you what we dream about.

We dream of considering our home the country that we were born and live in, of our color not to be an obstacle in pursuing our dreams and the life that we want to live, nor being put aside nor ignored, and not to be afraid of us, only because of our color. We dream of people not being surprised when we speak Greek and not responding in English to us; not being afraid to let us rent their houses or hire us; we dream of falling in love and being loved freely.

In other words, we dream of everything anyone else takes for granted. But for us, it is not. And we want all these to become the basis so that we can dream to conquer our right to be artists, doctors, scientists, business people, and anything else we dream of without having to do only service or difficult body straining jobs. We dream of getting the same opportunities in studying, working, in love, in the hospitals, and anywhere where human life is, adventurously every day. And when we are able to secure equal access to those fundamentals, then, probably, we won’t have to dream any longer. Then everything that we lacked will be brought to us through what we do every day: that is for us, our parents, and for anyone else that is considered a foreigner in a country that never has been afraid of foreigners. On the contrary, they were welcomed and worship altars were set up for them.

We say all that - in every wayaudiovisually in “the AfroGreeks” project, which we prepare since 2015 in order for it to be exhibited as a video installment that will include many videos, our videos, from our lives, our habits, our reflections, and our dreams. This is where we narrate our dreams and we disagree with each other on whether we want it to be called Afro-Greeks or not. As artists in live

τις ασχολίες μας, τους προβληματισμούς μας και τα όνειρα μας. Εκεί θα διηγιόμαστε τα όνειρά μας και θα διαφωνούμε μεταξύ μας αν θέλουμε να μας λένε Αφροέλληνες ή όχι. Ως καλλιτέχνες σε live events -που στήνουμε ειδικά για την έκθεση- θα τραγουδάμε, θα χορεύουμε, θα συζητάμε θα διαφωνούμε, θα επαναπροσδιορίζουμε

και θα επαναπροσδιοριζόμαστε. Γιατί ονειρευόμαστε πως η τέχνη

μπορεί να γίνει ένα ουσιαστικό «όπλο» που ίσως βοηθήσει να

αλλάξουμε τον κόσμο και τις ζωές μας καθοριστικά. Ήδη το έργο

μας -μέχρι τώρα- έχει 200 πρωταγωνιστές και συνεχίζεται. Στο τέλος

της βιντεοεγκατάστασης θα υπάρχει ένα αρχείο-εργαστήριο με την

έρευνα που κάνουμε τόσα χρόνια για την Αφρικανική Διασπορά κι

εκεί το έργο θα συνεχίσει να γυρίζεται και να μοντάρεται μπροστά

στους θεατές με τη ενεργή συμμετοχή τους. Ώστε στο τέλος της

έκθεσης να υπάρχει ένα μεγάλο αρχείο με συνεντεύξεις μας και δράσεις που θα ανήκουν στις κοινότητές μας και θα σημάνουν την πρώτη απόπειρα αποτύπωσης της ιστορίας μας, της ιστορίας των Αφρικανών διασποράς στην Ελλάδα στον 20ο και 21ο αιώνα. Μιας

ιστορίας που είναι μέρος της εθνικής ιστορίας της Ελλάδας.

Γιατί εδώ ζούμε κι εδώ ανήκουμε. Γιατί πιστεύουμε πως αν ζήσετε λίγο μαζί μας, αν ακούσετε τα όνειρά μας κι αν γίνετε αυτόπτες της τέχνης μας θα στήσουμε μαζί μια κοινωνία που δε φοβάται, δεν έχει προκαταλήψεις και τολμάει μέσω της τέχνης να διαχειρίζεται κρίσεις, προκαταλήψεις, πολέμους και καθετί απειλεί τη ζωή μας και τα δικαιώματά μας καθημερινά.

To έργο “the AfroGreeks” είναι ένα συλλογικό έργο σε εξέλιξη που θα παρουσιαστεί ως βίντεο εγκατάσταση μαζί με ζωντανές εκδηλώσεις, εργαστήρια, δημόσιους διαλόγους, κινηματογραφικές προβολές, ραδιοφωνικές παρεμβάσεις και podcasts, συνεργασίες με τις κοινότητες κι άλλες δράσεις με στόχο να δώσει φωνή και βήμα έκφρασης στους “αόρατους" της Αθήνας που διεκδικούν να είναι Έλληνες Αφρικανικής καταγωγής.

Το έργο ξεκίνησε το 2015 από την ομάδα Døcumatism και τον κινηματογραφιστή Μενέλαο Καραμαγγιώλη με δράσεις που οδήγησαν το 2019 σε ένα δηµόσιο διάλογο, στην Κυψέλη, για την Αφρικανική κοινότητα στην Αθήνα και μια αρχική εγκατάσταση που εκτέθηκε στη βιβλιοθήκη για μετανάστες «We Need Books» και στην Καθολική εκκλησία με παράλληλες εκδηλώσεις από την Αφρικανική Κοινότητα. Λόγω του έργου, η λέξη Αφροέλληνας, μέσω των κοινωνικών δικτύων, άρχισε να υιοθετείται από νεαρούς αφρικανικής καταγωγής που προσεγγίζουν το έργο ψάχνοντας τρόπους να εκφραστούν.

Οι 200 Αφροέλληνες που πρωταγωνιστούν (ως τώρα) στα

βίντεο της εγκατάστασης του έργου ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα, είναι περήφανοι για την καταγωγή τους, διεκδικούν το δικαίωµα να είναι καλλιτέχνες και πασχίζουν µε κάθε τρόπο να εκφραστούν. Η δημιουργική συμμετοχή τους στο συλλογικό έργο "the AfroGreeks” τους δίνει ένα βήµα έκφρασης με στόχο να γίνουν ορατοί, να δηλώσουν πως είναι καλλιτέχνες σχηματοποιώντας μια ηχηρή αντίδραση εναντίον κάθε ρατσισμού μέσα από ένα έργο τέχνης στο οποίο συμμετέχουν δημιουργικά με κάθε τρόπο.

Στόχος του έργου είναι να δημιουργηθεί ένα αρχείο και μια πρώτη αποτύπωση της ιστορίας της Αφρικανικής κοινότητας στην Ελλάδα στον 20ο και 21ο αιώνα ως αναπόσπαστο μέρος του εθνικού αφηγήματος και της Ελληνικής ιστορίας. Το έργο είναι ιδιαίτερης σημασίας για τους ήρωές του και για τους καλλιτέχνες που το δημιουργούν καθώς “αναγνωρίζονται” με καλλιτεχνικές διαδικασίες ως Έλληνες και ως καλλιτέχνες, παρουσιάζουν τη δουλειά τους και συμμετέχουν σε ένα εργαστήριο που τους φέρνει σε επαφή με την ιστορία και το παρελθόν τους. Ως δράση του έργου λειτουργεί μια oμάδα “κρούσης” που σε συνεργασία με κοινότητες και οργανώσεις μεσολαβεί σε καίρια προβλήματα των ηρώων του έργου και ασχολείται με διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά: γραφειοκρατικά και διαδικαστικά.

events - that we set up especially for the exhibition - we will be singing, dancing, discussing, argue, redefine and be redefined

Because we dream of art being an essential “tool” that may help us to change the world and our lives definitely.

Our project -up until now- has already 200 protagonists and is still in progress. Next to the installation, there will be a workshop comprising all the research that has been carried out for the project all those years for the African diaspora. The project will continue to be filmed and edited in front of the audience and with its active participation. And we hope that they will take part in it. Therefore, once the exhibition ends, there will be a big archive with our interviews and actions that will belong to our communities and will be the first attempt of recording our history, the history of the Afro-Greek diaspora in Greece during the 20th and 21st centuries. A history that is an integral part of the national history of Greece. Because we live here, we belong here.

Because we believe that if you live with us for a little while, and listen to our dreams, if you witness our art, we, together, will set up a society that is not afraid, does not have any prejudice, and dares to manage crises, prejudices, wars, and everything that threatens our daily life and rights through art.

“The AfroGreeks” is a collective community project in progress that will be presented as a video installation, accompanied by live events, workshops, open discussions, film screenings, co-operations with the communities, and other actions, with the aim to give a voice and a means of expression to the “invisible” ones of Athens who stand up for being Greeks of African origin.

The project “the AfroGreeks” by Døcumatism, coordinated by filmmaker Menelaos Karamaghiolis, started in 2015 with actions that led to a public discussion in Kypseli, in 2019, about the African community in Athens, a first installation in the library for immigrants “We Need Books” and in the Catholic Church along with parallel events by the African community. The term was made openly known mainly through Instagram by the project and was adopted by young people of African descent who approached the project curious to learn what it was about.

The 200 Afro-Greeks, that star (up until now) in the project’s video installation, live and work in Greece, are proud of their origin, claim their right to be artists, and strive to express themselves in every possible way. Their creative participation in the collective project “the AfroGreeks” offers them a chance to express themselves in order to become visible, to declare that they are artists giving form to a loud reaction against any type of racism, through a work of art they take part in creatively in any possible way.

The aim of the project is to create an archive and the first record of the history of the African community in Greece in the 20th and 21st centuries, as an integral part of the national narrative and Greek history.

The project is of particular importance both for its heroes and the artists that create it, since they are “recognized” as Greeks through artistic procedures, and as artists, they create their work and take part in a workshop that puts them in contact with their history and their past.

A “task force” operates as part of the project, and in cooperation with communities and organizations, it intervenes in crucial questions of its heroes and is occupied with different problems that we come across every day: bureaucratic and procedural.

DaNCiNg In tHE StREetS

Xhuma does what most of us were dreaming of since we were children: He dances in the city. He dances every day, usually alone, sometimes with a partner. He discovers the most peculiar and simultaneously visually beautiful Athens’ corners and in only a few minutes he directs great choreographed scenes in the intense urban landscape.

This and previous page

Jacket: VANS, VF Hellas

Shirts: VANS, VF Hellas

Shoes: VANS, VF Hellas

Socks: OBEY

Hat: (personal collection)

PHOTOGRAPHY

Marios Sagias

STYLING

Thanos Koutsolampros

Κάθε μέρα και ένα διαφορετικό σημείο, κάθε μέρα και μια διαφορετική χορογραφία. Ο Αndi Χhuma είναι ο δημιουργός του πιο εντυπωσιακού καλλιτεχνικού project στο Instagram για το 2022 και τα 365 βίντεομικρές παραστάσεις που έχει αναρτήσει αντιστοιχούν σε 365 μικρές ανάσες αισιοδοξίας στη γκρίζα καθημερινότητα της Αθήνας. Τον συναντήσαμε στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Ομονοίας και συγκεκριμένα στο ολοκαίνουριο ξενοδοχείο Moxy Athens City και προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε λίγη από την ανεξάντλητη έμπνευσή του.

OZON Σε ποιο σημείο θα ήθελες να χορέψεις και δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα;

ANDI Θέλω να χορέψω με τον Ήλιο ως “ταπετσαρία” όπως είχα κάνει με το φεγγάρι το καλοκαίρι. Έχω μάθει να τον αγαπώ να τον θαυμάζω και να τον σέβομαι.

Ο Οταν συμπληρωθούν τα 365 βίντεο, τι θα ακολουθήσει;

A Σιγή για λίγο. Κάθαρση. Συγκέντρωση και σκέψη. Έχω διάφορες ιδέες που θέλω να κάνω. Πρέπει να επικεντρωθώ όμως στη διαδικασία της επιλογής, καθώς αυτή είναι που καθορίζει πιο πολύ από όλα το μέλλον.

Ο Ποιο είναι το ωραιότερο σχόλιο που άκουσες ή διάβασες μέσα σε αυτό τον χρόνο;

A Είναι πολλά και διάφορα και χαίρομαι πολύ για όλα. Κατά καιρούς ακούω από ανθρώπους ότι δεν έχουν καμία σχέση με το χορό, αλλά βλέπουν τα βίντεό μου και τα καταλαβαίνουν. ‘Η ότι τους ηρεμούν.

Ή ότι τους φτιάχνουν τη διάθεση. Τα σχόλια στα οποία καταλαβαίνω ότι η τέχνη μου επικοινωνεί, τα νιώθω ως τα ωραιότερα.

Ο Δηλώνεις χορογράφος, ή χορευτής; A Χορογράφος εδώ και τέσσερα χρόνια. Ο Πιστεύεις πως κάποιο όνειρό σου έχει πραγματοποιηθεί και αν ναι ποιο είναι αυτό; A Είχα κάποια όνειρα ανά καιρούς. Είτε αυτά είχαν να κάνουν με το χορό, είτε με ανθρώπους , δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Αυτό που έγινε πραγματικότητα ήταν οι αποφάσεις για δράση και η επιμονή στη διαδικασία. Όποια κι αν είναι αυτή.

Ο Ποιος

Each day and a different spot, each day and a different choreography. Andy Xhuma is the creator of the most impressive artistic project on Instagram for 2022 and the 365 videos - small performances he has uploaded correspond to 365 small breaths of positivity in Athens’ gray daily life. We met him in Athens’ heart, in Omonia’s square, and specifically in the brand new Moxy Athens City hotel and we tried to imprint some of his endless inspiration.

OZON At which spot would you like to dance but you haven’t made it yet?

ANDI I want to dance having the Sun as a “backdrop” like I did with the moon in the summer. I have learned to love, admire and respect it.

Ο When the 365 videos are complete, what follows next?

A Silence for a little while. Cleanse. Concentration and thought. I have several ideas that I would like to materialize. However, I should focus on the procedure of choice, since it is the one that defines the future the most.

Ο What is the nicest comment that you have received during that year?

Κ There are many of them and I am happy to receive them all. Sometimes I hear from people, which don’t have anything to do with dancing, that they see my videos and they understand them. Or that they calm them. Or that they boost their mood. The comments in which I understand that my art has a communication role, are the best for me.

Ο What do you claim to be? A dancer or a choreographer?

Κ I am a choreographer for the last four years.

Ο Do you believe that any of your dreams have come true, and if yes, what is that?

Κ I had some dreams during some times. Whether those had to do with dancing or people, they never came true. What came true were the decisions for action and the persistence in the process. Whatever that was.

Ο What is your next goal?

Κ We shall see. For now, that is mental serenity and health.

Μoxy Athens City

The photo shooting took place in the Moxy Athens City hotel.

In 2019, celebrity art director Nikos Georgópoulos and photographer Polly Brown travelled back in time to create an ambitious fictional image series about the once glorious, now abandoned Xenia Hotels.

CREATIVE DIRECTION

Nikos Georgopoulos

PHOTOGRAPHY

Polly Brown

INTERVIEW

Mary Stonerman

MARY Μιλήστε μας για το πολυσυζητημένο πλέον πρότζεκτ σας για τα «Ξενία».

ΝΙΚΟΣ Το ‘XENIA’ είναι το πρώτο κεφάλαιο της τριλογίας ‘Time travel branding’, ένα project στο πλαίσιο του οποίου «ταξιδέψαμε» μαζί με την Polly πίσω στον χρόνο για να αναλάβoυμε το branding των νεόδμητων, τότε, ξενοδοχείων «Ξενία».

M Πώς προέκυψε αυτό το αφηγηματικό πρότζεκτ; Ν Η ιδέα για τον σχεδιασμό της φαντασιακής ταυτότητας των «Ξενία» μου καρφώθηκε στο μυαλό πριν από μερικά χρόνια στο Λονδίνο. Βρισκόμουν σε ένα μεταβατικό στάδιο και ένοιωθα «παγιδευμένος» από την συνεχή πίεση της δουλειάς ενώ είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι και ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Τυχαία, κάπου είδα μία συνέντευξη του γνωστού αρχιτέκτονα Adam Carouso, στην οποία έλεγε ότι οι αρχιτέκτονες ξοδεύουν άπειρο χρόνο και ενέργεια για να πείσουν τους πελάτες τους να κάνουν πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα δεν θέλουν να κάνουν. Έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να σχεδιάσω για έναν φαντασιακό πελάτη και αποφάσισα να το φτάσω εντελώς στα άκρα, καταστρατηγώντας ακόμα και τον ίδιο τον χρόνο.

M Ποιό είναι το χρονικό setting που ξεκινάει η αφήγησή σας; Ν Λαμβάνει χώρα στις αρχές του '50, μετά από δύο Παγκόσμιους και έναν Εμφύλιο πόλεμο, όπου το ελληνικό Κράτος ήταν χρεοκοπημένο. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση αποφασίζει να ξεκινήσει το φιλόδοξο πρόγραμμα ανέγερσης των ξενοδοχείων «Ξενία», με στόχο τη δημιουργία υποδομών για τον τουρισμό και την επανεκκίνηση της οικονομίας. Παρά την περίφημη αρχιτεκτονική τους και την πρωτοφανή επιτυχία του σχεδίου μέσα στις επό-μενες δεκαετίες, η επί χρόνια κακή διαχείριση, τα οδήγησε στην απαξίωση και εντέλει, στην παύση της λειτουργίας τους.

Μελετώντας αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, δημιουργήσαμε το φαντασ-τικό λογότυπο, τα διαφημιστικά έντυπα και μία σειρά χρηστικών αντικειμένων, αποτυπώνοντάς τα σε μία σειρά νοσταλγικών φωτογραφιών ενός εναλλακτικού παρελθόντος που δεν έλαβε χώρα ποτέ.

MARY Talk to us about your widely publicised 'Xenia' project.

ΝIKOS The Xenia project is the first chapter of a trilogy of concept projects entitled ‘Time travel branding'. Within this project, Polly and I travelled back in time to create the branding of the 'Xenia' Hotels.

M How did this narrative project come about?

Ν I came up with the original idea for the fictitious visual identity of 'Xenia' hotels a few years ago in London. I was in the middle of a transitional phase in my life and I was tired of difficult clients and constant tight deadlines. At the same time, it was summer and I was really homesick. Accidentally, I saw somewhere an interview of the famous architect Adam Carouso where he said that architects spend an awful lot of time trying to persuade clients to do things that they don't want to do. At that point, I could identify with this and so I thoughτ that I could construct a fictional narrative in my head and work for a non-existent client. I was really excited by this idea and so I decided to even ignore the time barrier.

M So where exactly does this narrative start?

Ν It takes place in the early 50s, after two World Wars and one civil war, the Greek state was effectively bankrupt. On that basis, the government decided to initiate the ambitious Xenia project; a nationwide hotel construction programme aimed at creating accommodation infrastructure that would set the basis for the development of a tourist industry and reboot its economy. Throughout the 1960’s and 70’s the 'Xenia' Hotels thrived financially. Although widely celebrated for their glorious modernist architecture, after decades of mismanagement, the 'Xenia' hotels became inextricably linked to the Greek financial meltdown and fell into administration. By researching the Benaki Museum's archives, we created the fictional logo, marketing leaflets and a series of fake objects culminating into an ambitious image series presenting the imagined brand identity within a past that never happened.

M You mentioned this is a trilogy. Are you able to tell us anything about the second chapter?

Ν I can't say much at the minute but what I can say is that it has to do with the first electric car brand that was ever made in the 1960s, in Greece, but was never been distrubuted in the world.

M Πώς προετοιμαστήκατε για το

εγχείρημα αυτό;

Ν Για να μπορέσω να δημιουργήσω

το πλαίσιο και να σκηνοθετήσω το project,

έκανα εκτενή έρευνα στο ιστορικό και

πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής.

Διάβασα ιστορία, διδακτορικές διατριβές

ερευνητών του ΕΜΠ αλλά και τα πρακτικά

των συνεδριάσεων του ΕΟΤ, ούτως ώστε

να μπορέσω να καταλάβω τις σχεδιαστικές

επιλογές πίσω από το λογότυπο των

«Ξενία», την αρχιτεκτονική τους, τα

διαφημιστικά φυλλάδια.

P

Για τις εικόνες και τις συνθέσεις

κάναμε πολλά mood boards, κοιτάξαμε

πολλές διαφημιστικές καταχωρήσεις

από τα 60s για να μπούμε στο mindset

αισιοδοξίας για το μέλλον όπως καταγ-

ράφετω σε αυτές τις εικόνες. Μας

ενδιέφερε αυτός ο ουτοπικός ιδεαλισμός

και θέλαμε με κάποιον τρόπο να κάνουμε

και οι δικές μας εικόνες να βγάζουν

το ίδιο συναίσθημα. Κάναμε την

φωτογράφιση στον Πόρο, σ' ένα «Ξενία»

πουλειτουργούσε με άλλο όνομα όμως

έδειχνε να έχει παγώσει στον χρόνο κάνωντας χρήση όλων των αντικειμένων – από σεντόνια, φλιτζάνια καφέ μέχρι το εστιατόριο.

M Μολονότι περίπλοκο, ακούγεται σαν να το διασκεδάσατε!

Ν Για να σχεδιάσω για το ‘Xenia’, έπρεπε να φτιάξω ένα σενάριο στο μυαλό μου κατά το οποίο είμαι ένας art director στα 60s. Η ομάδα μου στην Marlon Tate μού έκανε πλάκα και έλεγαν ‘Nikos went full method’ (γέλια). Ζω την

ίδια περίοδο με τον Άρη Κωνσταντινίδη, τον Μπίλι Μπο και τον Πικιώνη και άρα ως δημιουργός της ίδια εποχής, έχω τις ίδιες προσλαμβάνουσες και ερεθίσματα με εκείνους. Φυσικά αυτό, με έκανε να

νοιώθω και μία τεράστια ευθύνη γιατί η κάθε λεπτομέρεια, από το ποια γραμματοσειρά

θα χρησιμοποιήσουμε στις φανταστικές

κάρτες μέχρι το δίπλωμα στις μπροσούρες, έπρεπε να ήταν κάτι που συνέβαινε ή θα

μπορούσε να συμβεί στα 60ς - σε επίπεδο παραγωγής αλλά και αισθητικής. Αυτό σήμαινε, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις

έπρεπε να σχεδιάσουμε πράγματα που

σήμερα θεωρούνται ‘λάθος’. Όμως αυτό το λάθος ή προσποιούμενη άγνοια, αν θέλετε, είναι που συνέβαλλε στην κατασκευή της

επιθυμητής ατμόσφαιρας που αργότερα θα αποτυπώναμε φωτογραφικά. Διασκεδάσαμε πολύ σχεδιάζοντας τα props που θα

τοποθετούσαμε στο περιβάλλον σε κάθε

φωτογραφική λήψη για να πλαισιώσουμε τα

φανταστικά αντικείμενα του «Ξενία». Για να

γίνουν αυτά τα αντικείμενα, ξανασχεδιάσαμε πακέτα τσιγάρων που δεν υπάρχουν πια

στην αγορά όπως τα «Μιστράλ» της

Παπαστράτος τα οποία και αντιγράψαμε από μία διαφημιστική καταχώρηση της εποχής. Έπαιρνα με μανία τηλέφωνο στο ΤΑΙΠΕΔ για να μάθω από τα αρχεία τους ποιο ήταν το τηλέφωνο και ο ταχυδρομικός κώδικας του «Ξενία» στις Σπέτσες το 1964 για να το βάλω στις υποτιθέμενες κάρτες! Το ΤΑΙΠΕΔ με παρέπεμπε στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων! Τελικά το βρήκαμε από μία καταχώρηση εποχής του περιοδικού «Αρχιτεκτονική».

M Ποιο ήταν το κίνητρό σου για να κάνεις αυτή την τριλογία; Ν Πάντα με συγκινούσαν οι καρτ ποστάλ της παλιάς Αθήνας. Πάντα είχα την αίσθηση ότι καταγράφουν μία αριστοκρατική, πολλά υποσχόμενη πραγματικότητα που «έδειχνε» προς ένα ένδοξο μέλλον το οποίο στην πραγματικότητα δεν ήρθε ποτέ. Έτσι κι εγώ ήθελα να φτιάξω μία σειρά εικόνων ενός εναλλακτικού παρελθόντος που δεν συνέβη ποτέ. Θυμηθείτε αυτό που είπα στην αρχή. Ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Ήθελα να μην υπάρχει κρίση, πόνος και θλίψη. Ξέρετε, αλλάζοντας το παρελθόν, αλλάζεις και το μέλλον. Έτσι, μπορείς να δημιουργήσεις ένα εναλλακτικό μέλλον που θα μπορούσε να είναι υπέροχο. Φαντασιακό μεν αλλά υπέροχο.

M What kind of prep did you do?

Ν I did a lot of research in the historic and political context of that era. I read PhD papers about Xenia hotels and meeting minutes of the Hellenic Tourism Organisation.

P For the images we moodboarded many stuff. We looked at print ads from that period in order to immerse ourselves into this optimistic mindset about the future, which was very characteristic of the 1960s. We were very interested in the utopic idealism and we were looking for a way to make our image to evoke the same feeling. We did the shoot in the island of Poros inside a hotel that used to be Xenia and made use of its amenities.

M Although a quite complex project, it sounds like you had fun!

Ν In order to design for Xenia hotels I had to create this background story within which I was an art director living in the '60s. Back at Marlon Tate my team would make jokes about it all saying, 'Nikos went full method'. In this story, I live and work in the same time period with Aris Kostandinides, Billy Bo and Pikionis and as such, I have the same references. Inevitably, this put a lot of pressure on me because every little detail, whether it was the typeface that we used for the fictional hotel business cards or the folding of

the brochures, had to exist in the 60s. That meant that on several occasions, we had to design things that in the present day we consider as 'design mistakes'. These very mistakes were central in the creation of the atmosphere that we would later capture. We also had a lot of fun designing the props that we would include in the shots including a pack of 'Mistral' cigarettes - that they don't exist anymore. We based the design of the packaging on a hand-painted print ad from the 1960s. I was also obsessively calling various government departments in order to find the actual post code of the Xenia Hotel in the island of Spetses for the fictional business cards that we designed and included in some shots.

M What was the real reason behind your drive to create this trilogy?

Ν I was always moved by old postcards. Especially on this occasion, I was always deeply moved by old photographs because what they show is a really cool promising reality that never really happened. As such, I wanted to create an image series that document an alternative past that never happened. You know, by changing the past, inevitably you change the future. An alternative past has the opportunity to become a brilliant future. Fictitious but brilliant.

AUTOHYPNOSIS: BEING THE SUGGESTER AND THE SUGGESTEE BY

MARIA

ANTELMAN

How can I force myself to have a nightmare? Try watching a horror movie, playing a scary video game, or reading ghost stories before bed. If you have a specific fear or anxiety, look at images of it or simply lie in bed imagining a "nightmare scenario." Aim to make yourself only slightly scared or anxious.

How can I induce a dreamless sleep? Whether you're trying to overcome nightmares or just want to dream less, taking steps to avoid dreaming is possible. Relaxing or meditating before bed can encourage dreamless sleep. Adjusting your lifestyle and nighttime habits to get more restful sleep can also create a foundation for less vivid or distressing dreams.

Maria Antelman (born Athens GR) is a visual artist based in Athens and New York. She approaches technological progress from a feminine perspective, reevaluating our connection to mother-nature, our historical past, technology and the Self. Recently her works have been presented at the Museum of Modern Art in New York, at Pioneer Works in Brooklyn, the Visual Art Center in the University of Texas Austin, at the National Museum of Contemporary Art (EMST) in Athens and at the Bemis Center in Omaha.

@mariaantelman

The Stone Became Fish, and the Sea Turned to Stone (Obscene Genesis)

An artwork created for our Ozon “Dreams” issue.

Curated by Nikolas Ventourakis

Η Δέσποινα Χαριτωνίδη (γενν. 1991, Αθήνα) είναι γλύπτρια και performer που ασχολείται με την έννοια της οικειότητας μέσα από το πρίσμα μιας βιομηχανίας που χτίζεται σταδιακά γύρω από την κατοικία και τους τρόπους με τους οποίους επανασχεδιάζει τα φυσικά στοιχεία σε δομικά υλικά. Είναι απόφοιτος της Accademia di Belle Arti di Roma και του Hogeschool vor de Kunsten Utrecht, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της με έμφαση στην περφόρμανς και την εγκατάσταση. Από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 2021 ήταν υπότροφος στο Zentrum für Kunst und Urbanistik του Βερολίνου και στο Westwerk Haburg με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έργα της έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στο Microclima Venezia 2022, στον Παλαιό Ελαιοτριβείο της Ελευσίνας (μέρος της Ελευσίνας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2023), στο Hydra School Projects 2020, στο Neu Now Online European League of Art Institutes, 2016, στο Centraal Museum of Utrecht στο Hoog Catharine των Κάτω Χωρών 2015 και στο Museo di Arte Contemporanea di Roma 2013.

Despina Charitonidi (b. 1991, Athens) is a sculptor and performer who works on the notion of intimacy through the lens of an industry gradually built around the housing, and the ways in which it rearticulates natural elements into structural materials. She is a graduate of the Accademia di Belle Arti di Roma and the Hogeschool vor de Kunsten Utrecht, where she completed her studies with a focus on performance and installation. From March until June 2021 she was a fellow at Zentrum für Kunst und Urbanistik Berlin and for Westwerk Haburg supported by the Ministry of Culture and Media. Her work has been presented, among others, at Microclima Venezia 2022, at the Old Eleusis Oil Mill (part of the Eleusis European Capital of Culture for 2023), at Hydra School Projects 2020, at the Neu Now Online European League of Art Institutes, 2016, at Centraal Museum of Utrecht in Hoog Catharine, Netherlands 2015 and at Museo di Arte Contemporanea di Roma 2013.

Ο Νικόλας Βεντουράκης είναι εικαστικός με εξειδίκευση στο μέσο της φωτογραφίας. Είναι απόφοιτος της σχολής καλών τεχνών Central Saint Martins του Λονδίνου. Στο καλλιτεχνικό του έργο επιχειρείται η ανάλυση των παρανοήσεων και των υποθέσεων που δημιουργούνται κατά την διάδραση μεταξύ έργου και θεατή. Nikolas Ventourakis is a visual artist living and working between Athens and London. His practice situates in the threshold between art and document, in the attempt to interrogate the status of the photographic image. He is a graduate of Central Saint Martins and has exhibited internationally in Group and Solo shows.

Despina Charitonidi and Nikolas Ventourakis, 2022 Baryta Archival Inkjet Print, White Frame, Antireflective Glass / 27,5 x 21 cm (Print Size)

Δέσποινα Χαριτωνίδη και Νικόλας Βεντουράκης, 2022, Εκτύπωση Μελάνης σε φωτογραφικό χαρτί Baryta, Λευκό Κάδρο / 27,5 εκ x 21 εκ (Μέγεθος Εκτύπωσης)

PHOTOGRAPHY

Yiorgos Kaplanidis

FASHION EDITOR

Thanos Koutsolampros

HAIR

Konstantinos Sakkas (D-tales)

MAKEUP

Efi Ramone (Beehive)

MODEL

Sia (d models)

Previous page

Fur: MAX MARA, Max Mara Boutique

This page

Jacket: TOMMY HILFIGER

Dress: TOMMY HILFIGER

Top: CALVIN KLEIN

Dress: MAX MARA, Max Mara boutique

Shoes: DKNY, DKNY boutique Golden Hall

Tights: personal collection

Top: MAX MARA, Max Mara Boutique

Skirt: MAX MARA, Max Mara Boutique

Shoes: DKNY , DKNY boutique Golden Hall

Total: CALVIN KLEIN

Boots: DR MARTENS, Haralas

Tights: personal collection

Next page

Dress: LOUIS VUITTON, Louis Vuitton boutique

Jacket: CALVIN KLEIN

Top: LOUIS VUITTON, Louis Vuitton boutique

Shorts: LOUIS VUITTON, Louis Vuitton boutique

Boots: DR MARTENS, Haralas

Next page

Dress & Skirt:

POLO RALPH LAUREN, Polo Ralph Lauren Boutique

PHOTOGRAPHY

Bill Georgousis

FASHION EDITOR

Thanos Koutsolampros

HAIR

Konstantinos Sakkas (D-tales)

MAKEUP

Dimitra Altani (D-tales)

MODEL

Sasha (Ace models)

NEVER IN

previous page

Rib dress: CALVIN KLEIN

Dress: DKNY, DKNY Boutique

Jacket: CALVIN KLEIN

Boots: UGG, Haralas

this page

Jacket: WOOLRICH

Trench Coat & Cape: MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra

Boots: UGG, Haralas

Tights: (personal collection)

Dress: TOMMY HILFIGER

Coat: UGG

Shoes: BUFFALO, New Cult

Tights: (personal collection)

Dress & Bag: LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique

Shoes: BUFFALO, New Cult

Tights: (personal collection)

PHOTOGRAPHY

Joey Leo

FASHION EDITOR

Thanos Koutsolampros

MAKEUP & HAIR

Efi Ramone (Beehive artists)

MODEL

Thanos Adamopoulos (VN)

HYPNAGOGIA

previous page

Jacket: VANS, VF Hellas

Trousers: VANS, VF Hellas

Scarf: VANS, VF Hellas

Beret: KANGOL, New Cult

Chain neckless: (personal collection)

This page

LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique

Shirt: VANS, VF Hellas

Trousers: CALVIN KLEIN

next page

Puffer: LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique

Shirt: DIRTY LAUNDRY

Trousers: DIRTY LAUNDRY

Beanie: KANGOL, New Cult

Shoes: DR MARTENS, Haralas

Shirt: VANS, VF Hellas

Jacket: POLO RALPH LAUREN, Polo Ralph Lauren boutique

Trousers: VANS, VF Hellas

Shoes: DR MARTENS, Haralas

PORTRAITS

Yiorgos Mavropoulos

FASHION EDITOR

Thanos Koutsolampros

MAKEUP & HAIR

Ioanna Dourdoumpaki

MODEL

Danai (Xray)

WEDNESDAY

previous page

Dress: GANNI

Shirt: MUJI

Trench coat: BEEHIVE

Neckless: 2ND2

Shoes: DR MARTENS, Haralas

page 110

Coat, belts & glasses: personal collection

Shoes: DR MARTENS, Haralas

This page

Coat & glasses: personal collection

Shirt: POLO RALPH LAUREN, Polo Ralph Lauren Boutique

Trousers: BEEHIVE

Vinyl Trench coat: SPIROSALEXIS

Next page

Top: PLEATS PLEASE ISSEY MIYAKE

PHOTOGRAPHY Yiorgos Mavropoulos

Η Gwen Lu, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Μαλαισία, είναι μοντέλο Κινέζικης καταγωγής. Η καριέρα της μετράει ήδη πάνω απο μία δεκαετία και εκτείνεται σε όλες τις ηπείρους και μητροπόλεις της μόδας, από την Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Μιλάνο και μέχρι το Τόκιο. Έχει συνεργαστεί με αξιοσημείωτους φωτογράφους όπως ο Peter Lindbergh, ο Patrick Demarchelier, ο Mark Borthwick, η Harley Weir, ο Daniel Roche, και ο Stef Mitchell, μεταξύ άλλων· φωτογραφίες φιγουράρουν σε fashion editorials των σημαντικότερων διεθνών περιοδικών όπως Vogue, Numero, Harper’s Bazaar, Pop, L’Officiel κ.α. Οι πελάτες της περιλαμβάνουν διεθνή brands όπως L’Oréal, Mercedes, Balenciaga, Shiseido, Kenzo, adidas κ.α. Τα τελευταία έξι χρόνια είναι κάτοικος της Αθηναϊκής γειτονιάς του Παγκρατίου.

Gwen Lu, born and raised in Malaysia, is an international model of Chinese origin. Her career spans over a decade, and across the continents, from New York, London, Paris, Milan to Tokyo. She has worked with notable photographers such as Peter Lindbergh, Patrick Demarchelier, Mark Borthwick, Harley Weir, Daniel Roche, Stef Mitchell, just to name a few; and graced pages for Vogue, Numero, Harper’s Bazaar, Pop, L’Οfficiel, etc. Her clients include L’Oréal, Mercedes, Balenciaga, Shiseido, Kenzo, αdidas, etc. She currently lives in the Athenian neighbourhood of Pagrati.

Μοντέλο για περίπου τη μισή ζωή μου, η Αθήνα ήταν η πρώτη στάση της καλπάζουσας παγκόσμιας περιπέτειάς μου. Χαμένη και μπερδεμένη. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. A model for almost half of my life, Athens was the first stop of my globe-trotting adventure. Lost, and confused. It wasn’t love at first sight.

“乱中有序“ σημαίνει τάξη εν μέσω του χάους.

“乱中有序“ means order within chaos.

Page 116

Sweater: ACNE STUDIOS

Coat: YOHJI YAMAMOTO

Sunglasses: SAINT LAURENT

Page 118

Shirt: COMME DES GARÇONS

Jacket: COMME DES GARÇONS

Coat: MAISON MARGIELA

Page 119

Top: HELMUT LANG

Jacket: DAMIR DOMA

Page 120 & 121

Dress: MAISON MARGIELA

Coat: CELINE

This and next page

Coat: ISSEY MIYAKE

Jacket: COMME DES GARÇONS

Coat: Y'S YOHJI YAMAMOTO

Trousers: MM6 MAISON MARGIELA

Shoes: DR. MARTENS

Sunglasses: BALENCIAGA

Dress: ARAKS

Bodysuit: ARAKS

Boots: MAISON MARGIELA

Next page

Bodysuit: ARAKS

Dress: COMME DES GARÇONS

Boots: MAISON MARGIELA

Ξεφλουδίζοντας την μεταμφίεσή της, υπάρχει φως. Τα πάντα είναι όμορφα κάτω από τον δικό της ήλιο. Και ο άνεμος της μελαγχολίας παραμονεύει· η μοναξιά γίνεται υποφερτή, ακόμη και ευχάριστη. Κουρασμένη να μετράει χτυποδάρδια και όνειρα από μακριά, ήταν σαν καλωσόρισμα σε αυτό το μέρος στο οποίο δεν ταιριάζω. Επαναστάτρια στην καρδιά, παίζω όπως αισθάνομαι. Βρήκα ‘宁‘, ηρεμία, σε αυτό το μέρος, σε αυτή τη στιγμή.

Peeling away her disguise, there is light. Everything is beautiful under her sun. And the air of melancholy lingers; loneliness becomes bearable, even pleasant. Tired of counting heartbeats & dreams from afar, it was a homecoming to this place where I don’t fit in. Rebellious at heart, I play the way I feel it. I found ‘宁‘, ‘ηρεμία’ (tranquility) in this space and time.

P.L.US

Dr Martens party at Luv N Roll House curated by OZON, 29 November 2022

Photos by Konstantinos Alexandros Katsikas

DIRTY LAUNDRY

Γλυφάδα, Λ. Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά 18, 2108980138

Attica, The Department Store

Dirty-laundry.gr

DKNY- DKNY Boutique

Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α

DR.MARTENS

Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α, 2111088126 haralas.gr

LOUIS VUITTON

Bουκουρεστίου St. 19, 2103613938 louisvuitton.com

MAX MARA

Κανάρη 2, 21003607300 maxmara.com

NEW ERA

City Link, Πανεπιστημίου 9, 2119900000

Corner Attica

PUMA

Puma stores, Ευαγγελιστρίας 8, 2111088128

Λ. Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά 40Α , 2111088168, puma.sportswind.gr

UGG

Attica, Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37A , 2119900000

Haralas, Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α, 2111088126, haralas.gr

Attica, City Link, Πανεπιστημίου 9, 2119900000

VF HELLAS

Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α, vans.eu

BEEHIVE

Ioánnou Drosopoúlou 65, Athina 112 57

NEW CULT street store

Leof. Dimarchou Aggelou Metaxa 9, Glifada 166 75

POLO RALPH LAUREN

Panepistimiou 4 Avenue & Kriezotou Street, Syntagma Square Athens 105 64

STUDIO AVRA

Iofontos 14, Athina 161 21

CALLISTA

Voukourestiou 11, Athina 106 71

WOOLRICH

Leof. Dimarchou Aggelou Metaxa 24, Glifada 166 74

Calvin Klein Jeans Golden Hall

Leoforos Kifisias 37A, Marousi 151 23

Tommy Hilfiger

Andrea Papandreou 35, Marousi 151 22