Suara Saking Bali
Édisi LI | Januari 2021
Neked di hotél, tusing cara biasané, tiang alihanga kamar paling mael. Tusing hotél récéh telung jaman, sakéwala hotél ané terkenal pesaja di Bali. Mara tiang makleteg di keneh, mirib pelanggan tiangé ené anak sugih, pengusaha, mirib masi pejabat. Mawanan tiang ugi apang ngayahin apang melah, wiréh pipisné pastika lebihan. Mara macelup ka kamar, tiang suba sayaga lakar kagelut kapuntel cara palanggané ané setata kadroponan. Sakéwala lémpas tebagan tiangé, ia malah ngajak tiang negak di balkon, ngenjuhin bir dingin abotol cenik. “Sabar! Nanti aku bayar sesuai kesepakatan!” Kéto raosné. Tiang manggutan. “Temani
saya
ngobrol
buin
dulu,”
ia
ngaraos
disubané
suud
ngelonggongang bir langsung uli botolné. Telektekang tiang mua Umé ento. Suba pekas, sakéwala enu ngenah sisa gantengné. Kumisné, jénggotné kapéng macukur rapi, muané kedas, apik pesan mirib ia ngupapira déwékné. Ditu tiang ajaka ngorta kangin kauh, kaja kelod. Ngorta bisnis, ngorta politik, ngorta sejarah, magenepan. “Kamu gadis pintar. Pernah kuliah?” Tiang manggutan. Umé ento kenyem. “Ooalaaah... Anak kuliahan toh?” Buin tiang manggutan. Pegat satuané, ia ngajak tiang mulian. Nyempang di kasuré, tiang ngawitin ngelés panganggo. Ia nelektek, mabalih buka kebo mabalih konsér. “Ga usah. Kita tidur saja, ya!” Kéto raosné sahasa ngelut ukudan tiangé. Tiang bingung, tumbén ada pelanggan buka kéné. Apaké tiang tusing nundunin kitané? Apa ké ia wandu? “Um... Kok gitu? Ayo mulai!” Kéto tiang ngaraos manying. Umé ento sing masaut. Ia tuah ngaraos kisi-kisi. “Sudah, tidur saja. Peluk aku yang erat!”
9