De wereld komt niet naar je toe

Hallo Remco Haverslag en Janneke Vissers

De wereld komt niet naar je toe

Hij is geboren en getogen in Dijkerhoek, zij groeide op in een klein dorpje in de schaduw van lichtstad Eindhoven. Toch ontmoetten Remco Haverslag en zijn vriendin Janneke Vissers elkaar pas op een compleet ander continent, ruim zevenduizend kilometer ‘verderop’. Canada is de plek waar het Nederlandse stel zich al ruim vijf jaar heel gelukkig voelt. En waar hun geluk inmiddels is bekroond met de geboorte van een dochter. Tijdens een familiebezoek in Nederland hebben wij de kans om de jonge ouders te spreken over hun vertrek naar de andere kant van de wereld en hun reis daar naartoe.

- Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman

Remco wordt 34 jaar geleden geboren in Dijkerhoek. Hij vertelt: “Al mijn vrienden en familie kwamen uit deze omgeving. Ik ging eerst naar OBS Dijkerhoek en op latere leeftijd fietste ik elke doordeweekse dag naar Holten, naar De Waerdenborch. In het weekend ging ik stappen met mijn vrienden in Dieka of Bill’s Bar in Markelo. Na de middelbare school heb ik de opleiding tot timmerman gevolgd op het ROC en heb ik me gespecialiseerd als assistent uitvoerder.

Ik was altijd al geïnteresseerd in architectuur en reizen, maar daarin was ik in mijn familie wel een beetje de vreemde eend in de bijt. Onze familievakanties vroeger waren vaak lekker dicht bij huis. Bijvoorbeeld een weekendje naar Drenthe.” Vanaf 2010 maakte Remco elk jaar een tripje met één van zijn beste kameraden, Jan Jaap. “We gingen naar verschillende plekken, meestal Balkan-landen. We zijn ook nog samen naar Rusland geweest.” Ook ontdekte Remco in die tijd het backpacken. “De eerste keer gingen Jan Jaap en ik naar Oekraïne. We zijn toen naar Kiev en zelfs naar de Krim geweest.” Een reis die we ons nu niet meer kunnen voorstellen. Ook ontstond rond die tijd de crisis in Nederland, waardoor veel mensen werkeloos thuis kwamen te zitten. Zo ook Remco. “Ik kon geen vast werk krijgen als assistent uitvoerder. Daarom besloot ik in 2014 alleen op reis te gaan naar Australië. Daar kon ik aan het werk en ondertussen reizen.”

Werken in de bergen

Het reizen en werken bevalt Remco erg goed. Helemaal omdat hij op deze manier kan werken waar hij wil. “Een nieuwe locatie bepalen was wel een ding. In Canada was veel vraag naar timmermannen, dat leek me wel wat. Helemaal omdat ik graag in de bergen wilde wonen en dat kon daar. Maar als timmerman moet je ook veel buiten werken. Een gebied waar het heel erg koud is, helpt dan dus niet mee. Toen heb ik Google Maps erbij gepakt en kwam ik uit op Vancouver in British Columbia, een provincie in het westen van Canada.” Uiteindelijk vloog Remco met zijn rugzak en zonder een concreet plan begin juli 2016 naar Vancouver. “Tijdens mijn reis in Australië had ik iemand ontmoet uit Vancouver en daar heb ik de eerste twee weken letterlijk op de bank gebivakkeerd. Ik had vanuit Nederland wat mailtjes gestuurd naar verschillende ‘job offers’, in niet al te best Vertrokken

Engels bleek achteraf. Maar toen ik er eenmaal was, mocht ik vrij snel bij een bedrijf langskomen en had ik ook zo een baan”, vertelt hij lachend.

Samen nasi maken

Met een baantje op zak, werd het tijd voor Remco om op zoek te gaan naar een ‘vastere’ woonplek. Hij belandde op een kamer in een ‘shared house’. Een woning met een gedeelde badkamer, woonkamer en keuken, maar wel met een eigen slaapkamer. Remco: “In die woning had je per verdieping een huishouden. Ik deelde mijn verdieping, de begane grond, met drie huisgenoten. Na een paar weken vertelde de landlord (huisbaas) me dat er nog een Nederlander zat: een meisje op de verdieping boven mij. Op een dag, geheel onverwachts, kwam ik haar tegen tijdens het vuilnis buiten zetten. Lekker cliché. Bij de kliko hadden we ons eerste gesprek. Haar naam was Janneke.” Anders dan je misschien verwacht, was het niet meteen liefde op het eerste gezicht.

Janneke vult aan: “Ik stond op het punt om een hike (wandeltocht) te maken naar North Vancouver. Toen ik terugkwam, besloten we samen eens wat te gaan drinken. Niet als date, maar meer als: ‘oh leuk, we kunnen wel samen een keer bami of nasi koken!’ En we wilden beiden graag nog veel meer hiken, dus we hadden in elkaar een soort partner in crime gevonden. Zo zijn we ook naar elkaar toe gegroeid; als maatjes die samen dingen ondernemen.” Een heel goed team

Uiteindelijk blijkt de band tussen Remco en Janneke meer te zijn dan ‘maatjes’. Remco vertelt: “We hebben samen, maar ook los van elkaar, best wat hikes gedaan.” Janneke vult aan: “Ik had al langer een hike op de planning staan van twee maanden door de Rocky Mountains. De eerste anderhalve maand zou ik alleen lopen. In de laatste twee weken kwamen er ook wat stukken waar je een aantal gevaarlijke rivieren zou oversteken. Remco wilde ook graag een leuke, uitdagende hike maken, dus hij zou de tweede maand meelopen. Alleen toen overleed zijn oma.”

Remco vervolgt: “Toen ben ik teruggegaan naar Nederland voor de begrafenis. Dit had alleen wel wat gevolgen, want hierdoor verliep mijn werkvisum, het papiertje waardoor ik in Canada mocht werken. Toen ik daarna terugging naar Canada kon dat alleen met een bezoekersvisum. Ik kon op dat moment even niet werken en dus heb ik me voor de rest van haar tocht bij Janneke aangesloten. Ruim vier weken hebben we samen dag en nacht beleefd in de wilde natuur. En ja, toen bloeide er wel wat op tussen ons.” Janneke valt bij: “We bleken een heel goed team te zijn. Als je vier weken lang met elkaar moet overleven in het wild, dan kan dat of heel goed gaan, of juist heel erg slecht.

In ons geval ging het gelukkig heel erg goed. Ik ging na die hike tijdelijk terug naar Nederland. Mijn broer had net een kindje gekregen. Toen hebben we elkaar echt gemist.

Dat was voor ons wel een duidelijk signaal dat we samen moesten zijn.”

Toen Remco en Janneke eenmaal besloten om samen verder te gaan, is het allemaal best snel gegaan. Janneke: “Tijdens de hike ontdekten we wat voor levensstijl we beiden wilden en welke mogelijke plekken in Canada ons die kans gaven. We zijn toen op vakantie gegaan en we hebben wat rondgetrokken op de plekken die we hadden uitgezocht. Uiteindelijk zijn we in mei 2018 gaan samenwonen in North Vancouver. Hier hebben we twee jaar gewoond. Na vervolgens een jaar serieus rondkijken, zijn we in april 2020 verhuisd naar Nelson. In januari 2021 is daar onze dochter geboren.”

Nederland missen

Voor zowel Remco als Janneke geldt dat ze niet zo zeer Nederland missen, maar wel de mensen van wie ze houden. Toch willen ze beiden niet terug. Janneke: “Voorheen zaten we in de buurt van het internationale vliegveld van Vancouver. Een vlucht naar Nederland duurde dan 9,5 uur en je zit natuurlijk met een tijdsverschil van 9 uur, wat vrij fors is. Maar toen was de drempel om naar Nederland te komen wat kleiner. Nu moeten we bijna een dag rijden voor we überhaupt bij een internationaal vliegveld zijn én dan nog de vlucht maken. Helemaal nu onze kleine er is, kunnen we niet voor elk wissewasje naar Nederland komen.” Remco: “Eerder deed ik dat wel wat makkelijker, maar nu moeten we kijken naar wat haalbaar is. We videobellen wel bijna elk weekend met onze families. Ik had gedacht dat het missen van familie en vrienden uiteindelijk zou wennen en makkelijker zou worden, maar dat is niet zo.” Janneke: “Dat zal nooit minder worden, maar we zijn allebei nou eenmaal gelukkiger in Canada. We zijn hier gewend aan onze vrijheid en aan de natuur. De mentaliteit in Canada is ook een stuk relaxter. Er is minder haast op het werk of in de supermarkt. Als je een paar minuten te laat komt voor een afspraak, is dat oké. Of wanneer je een deadline niet haalt, dan kan dat gebeuren. Uiteraard moet het wel redelijk blijven.” Remco vult aan: “Maar Nederland is wel een stuk innovatiever. Mijn huidige werkgever is de eerste werkgever waarbij ik online betaald krijg. Hiervoor kreeg ik altijd een cheque die ik dan moest innen bij de bank.”

Ondanks dat ze gelukkiger zijn in Canada, zijn er toch wel een paar Nederlandse gebruiken die ze missen. Remco: “Het zijn vooral culturele dingen die je in Nederland mist. Het paasvuur bijvoorbeeld. Elk jaar rond Pasen denk ik wel weer even: jammer dat ik daar niet bij ben. Het leuke van wonen in de bergen in Canada is dat je juist heel erg met de seizoenen leeft. Bijvoorbeeld in de winter. Dan schuiven we de sneeuw van onze oprit met de tractor en lopen er elanden in de tuin. In de zomer eten de wilde beren het fruit van onze fruitbomen. De wereld komt simpelweg niet naar je toe. Je moet er zelf achteraan en dat is oké. Het is niet altijd makkelijk, maar wij hebben het er absoluut voor over.”