Column
Nicole Maalsté
De filmclub Juni 2012. We zijn met een groepje mensen op werkbezoek in een Zuid-Europees land. Waar precies doet er even niet toe. We bezoeken een zogenoemde filmclub. Onze taxi stopt in een buitenwijk voor een kantoorgebouw. We bellen aan bij een deur zonder bordje. Het is rustig op straat. Niets wijst erop dat wij ons hier vlakbij een ‘filmclub’ bevinden.
We kijken in de camera die naast de deurbel hangt. De deur wordt geopend door een jongen die vraagt of we lid zijn. Twee van ons hebben een lidmaatschapskaart
kussens, lage tafeltjes en waterpijpen. Aan de andere kant van de binnenplaats is een filmzaaltje waar op dat moment niemand zit. Daarnaast zit nog een kamer met play-
We vullen in dat we van plan zijn om 75 gram cannabis per maand te kopen. Dat is het maximum. bij zich. De andere twee zijn nog geen lid. We mogen doorlopen naar een balie waar iemand ons een aantal formulieren geeft die we moeten invullen om lid te worden. We vullen de formulieren in: naam, geboortedatum, adres, emailadres, telefoonnummer en ID-nummer. Verder vullen we in dat we van plan zijn om 75 gram cannabis per maand te kopen. Dat is het maximum.
Hasj en wiet Terwijl de man onze gegevens verwerkt, komt de 33-jarige clubmanager lachend aanlopen vanachter het zwarte gordijn achter de balie. Trots leidt hij ons rond in zijn club. Achter het gordijn komen we in een ruimte terecht die grenst aan een binnenplaats met een terras dat vrijwel helemaal vol zit met mensen. We lopen kloksgewijs om de binnenplaats door verschillende ruimtes heen. In het eerste vertrek speelt een aantal jongens een spelletje poolbiljart. Dan komen we in een langwerpige ruimte met een lange bar met een gevarieerd aanbod aan alcoholische dranken en frisdrank. Langs de bar lopen we een kleine ruimte in met een klein barretje waar zo´n tien soorten hasj en wiet te koop zijn. De kwaliteit is goed en de cannabis wordt verkocht ‘aan democratische prijzen’, zoals de Vlamingen dat zo mooi kunnen zeggen. Rechts van de verkoopbalie bevindt zich een sfeervol ingerichte loungeruimte met Marokkaanse zit-
8
het terras een drankje. Om ons heen zitten groepjes mensen gezellig met elkaar te praten. Een tafereel dat je op een terras in Nederland ook zou kunnen aantreffen, als het weer het toelaat. Het enige verschil is dat er hier niet alleen wordt gerookt en gedronken, maar ook geblowd.
Voorstander
Hennepplanten
Deze zogenaamde filmclub is het Walhallah van iedere cannabisliefhebber. We vragen ons af wat er fout is gegaan in Nederland. Wie heeft er ooit bedacht dat blowers, rokers en alcoholconsumenten – en niet te vergeten filmliefhebbers – niet bij elkaar in één ruimte kunnen zitten? Waarom zou een coffeeshop maar 2000 leden mogen hebben? En waarom zou een coffeeshop niet toegankelijk mogen zijn voor toeristen?
De clubmanager gaat ons voor naar boven. Deze ruimtes zijn normaal gesproken niet toegankelijk voor clubleden. We lopen nu tegen de klok in langs verschillende vertrekken die allemaal uitkomen op een lange gang. In enkele ruimtes staan grote zwarte tenten waaruit allerlei buizen steken. In die tenten staan verschillende soorten hennepplanten. In een ander vertrek staan plastic bakken met hoeveelheden gedroogde wiettoppen die de 500 gram ver te boven gaan. We worden er een beetje stil van en drinken beneden op
In Nederland roepen verschillende politici en wethouders dat ze ook (film?)clubs willen. In plaats van de coffeeshop. Ik vraag me af of die mensen zelf wel eens in zo’n club zijn geweest. Ik had er zelf namelijk een heel ander beeld bij. Ik dacht dat het allemaal veel schimmiger zou zijn. Daarom was ik nooit zo’n voorstander van zo’n club. Waarom zouden we zo’n club willen als er coffeeshops zijn? Maar als zo’n filmclub als hier omschreven de bedoeling is, ben ik helemaal veur!
stations en computerspelletjes. Een jongen zit achter zijn laptop te werken.
