ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ «Η Κρήτη έχει μια ποιητικότητα» / MARINA SATTI “Crete is poetic”

MARINA SATTI: “CRETE HAS A POETIC CHARM”

ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ

Η ΚΡΗΤΗ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, συνθέτρια, με στιβαρές μουσικές σπουδές και αστραφτερό ταλέντο, η Μαρίνα Σάττι επέστρεψε φέτος με έναν καινούργιο δίσκο, με τίτλο «YENNA», για να αποδείξει πως έχει βρει τον τρόπο να διυλίζει τον ήχο της εποχής της. Ή για να μην αποδείξει τίποτα. Διότι η Σάττι δεν τραγουδάει ή γράφει μουσική μόνο. «Γεννάει» αισθήματα. / Singer, songwriter, composer with serious musical studies and a great talent, Marina Satti returned this year with a new album called “YENNA” (birth in Greek) aiming to prove that she can distill the sound of her era and that she “creates” feelings.

ΚΑΛΛΙΑ ΚΑΣΤΑΝΗ / KALLIA KASTANI ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΜΠΑΚΡΥΣΙΩΡΗΣ / FOTINOS BAKRISIORIS

Το 2017, όταν κυκλοφόρησε η «Μάντισσα» –το τραγούδι που έγινε το internet sensation μιας ολόκληρης εποχής–, τη χαρακτήρισαν «φαινόμενο». Μετά «κομήτη», ένα παράξενο, αταξινόμητο «υβρίδιο» ποπ σταρ με multiethnic επιρροές. 5 χρόνια αργότερα, όλοι συμφωνούν ότι η Μαρίνα Σάττι ήρθε για να μείνει. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Ηράκλειο. Ζει σε όλο τον κόσμο – μόνο για φέτος έχει προγραμματίσει περισσότερα από 40 live acts στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ωστόσο, η Μαρίνα βρίσκει πως η Κρήτη «έχει μια ποιητικότητα». «Ολόκληρο το νησί είναι έτσι – οι άνθρωποι, η γλώσσα, τα τραγούδια τους. Όταν η γλώσσα που μιλάνε και οι μαντινάδες που τραγουδάνε είναι ποίηση, πώς οι άνθρωποι να είναι διαφορετικοί; Η κάθε καλλιτεχνική επιλογή, ξέρεις, έχει σημασία – κάθε ήχος μέσα σε ένα μουσικό τραγούδι έχει το δικό του εννοιολογικό βάρος. Ακριβώς όπως οι λέξεις σε ένα κείμενο».

Η λέξη «Κρήτη» τι άλλο σου φέρνει στο μυαλό; Μνήμη, μυρωδιά, γεύση;

Θυμάμαι πολύ τα καλοκαίρια στο εξοχικό μας στη Σταλίδα, με όλη την οικογένεια –και μιλάμε για μεγάλο σόι, ο παππούς είχε άλλα έξι αδέλφια– θείες, θείους, ξαδέρφια, ανίψια κ.λπ. Όλα τα παιδιά να τριγυρνάμε ξυπόλυτα όλη μέρα, μπάνια στη θάλασσα, μπουγέλο και πλύσιμο στην αυλή με το λάστιχο, τη γεύση από τα σταφύλια της κληματαριάς μας. Τα «μαγικά φίλτρα» που φτιάχναμε ρίχνοντας φύλλα, χώματα, λουλούδια στις στάμνες του παππού. Τις βόλτες με τα ποδήλατα, τα σκαρφαλώματα στο βουνό, για να «εξερευνήσουμε» τις σπηλιές. Τα καλιτσούνια της γιαγιάς και εκείνα τα μεγάλα τραπέζια, όπου πάντα οι μεγάλοι κάποια στιγμή έπιαναν το τραγούδι…

Μαντινάδες;

Ναι. Και λαϊκά και μικρασιάτικα. Ο παππούς και η γιαγιά ήρθαν από τη Μικρασία στην Κρήτη, παντρεύτηκαν, έμειναν στο Ηράκλειο και έκαναν δυο κορίτσια. Η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα μου –του οποίου η καταγωγή είναι από το Σουδάν– στην Αθήνα, όπου σπούδαζαν και οι δύο. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, εκεί πήγα σχολείο μέχρι και τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Μετά οι γονείς μου αποφά-

WHEN “MANTISSA” – the song that became the Internet sensation of an entire era – was released in 2017, Satti was called a “phenomenon”. Five years later, she is here to stay. She was born in Athens, grew up in Heraklion, and she travels all over the world. This year, she has planned more than 40 live acts in Greece and abroad. Marina believes that Crete “has a poetic charm”. “It’s the people, their dialect, their songs. Every artistic choice, every sound in a song is important, like the words in a text”.

What else does “Crete” remind you of?

The summers in our house in Stalida; the children swimming and hanging around barefoot all day, riding our bikes or “exploring” the mountain caves; my grandma’s “kalitsounia” and those big family dinners, where grownups always ended up singing.

Mantinades?

Yes, and folk songs and songs of Asia Minor. Our grandparents came to Crete from Asia Minor, they got married and stayed in Heraklion. They had two daughters. My mother met my father who originally comes from Sudan, in Athens, where they both studied. I was born in Athens, and I attended the Primary school’s first classes there; then my parents decided to move to Crete.

How did it feel to grow up in Heraklion in the 90’s?

Very carefree.

Σ’ αυτόν τον πρώτο μου δίσκο, με τίτλο “ΥΕΝΝΑ”, εξερεύνησα πιο απενοχοποιημένα τους ήχους που αγαπώ. In this first album, “YENNA”, I explored the sounds that I love without guilt.

σισαν να μετακομίσουμε οικογενειακώς στην Κρήτη. Μου κακοφάνηκε πολύ στην αρχή. Ήμουν ερωτευμένη με την Αθήνα.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις στο Ηράκλειο των ’90s;

Ανέμελο. Όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά, το κλειδί πάντα πάνω στην εξώπορτα. Παίζαμε όλη μέρα στις γειτονιές, πηγαίναμε με τα πόδια στο σχολείο. Κανένας φόβος.

Στο παρελθόν είχες μιλήσει για την αμηχανία που σου προκαλούσε το γεγονός ότι μεγάλωνες σε ένα πολυπολιτισμικό σπίτι. Με δύο γλώσσες, δύο θρησκείες, δύο κουλτούρες…

Ναι. Υποθέτω, βέβαια, πως αυτό είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κι αλλιώς στην εφηβεία, που ο άνθρωπος –και ειδικά ένας καλλιτέχνης, ένας δημιουργός– αναζητεί την ταυτότητά του, το ποιος είναι, τι θέλει να εκφράσει. Στην δική μου την περίπτωση ήταν πολύ έντονη αυτή η, ας την πούμε, «προσωπική κρίση», και είχε άμεση προβολή και στη μουσική. Διότι ήξερα από πολύ νωρίς πως θα ασχολούμουν με τη μουσική.

Ήξερες και τι προκαλούσε αυτή την «κρίση»;

Σήμερα, βλέποντας με πιο καθαρά μάτια τη Μαρίνα εκείνης της εποχής, ανακαλύπτω πως είχα μια αγωνία αποδοχής – ουσιαστικά, χωρίς λόγο. Ήθελα πολύ να με αγαπούν οι φίλοι μου, να με θέλουν κοντά τους, να με κάνουν παρέα. Αυτό κράτησε για πολλά χρόνια. Καμιά φορά ακόμα και σήμερα νιώθω αυτή την αγωνία για αποδοχή. Ποιος δεν θέλει να τον αγαπούν;

Τι μουσικές άκουγες τότε;

Καταρχάς, άκουγα αραβικά τραγούδια κάθε μέρα – είχαμε τηλεόραση με δορυφορική κεραία. Ελληνικά, φυσικά – όλα τα CDs της μαμάς μου, από το soundtrack της «Πολίτικης Κουζίνας», που ήταν το αγαπημένο μου, μέχρι κάτι CDs με πολυφωνικά τραγούδια που είχε φέρει από ένα ταξίδι της στην Κορσική. Και Μαρία Κάλλας. Τη λάτρευα. Τραγουδούσα «Casta Diva» με πάθος, επινοώντας τις μισές λέξεις, αφού δεν ήξερα γρυ ιταλικά.

Διάβασα κάπου πως έκανες πρόβα και Βουγιουκλάκη στον καθρέφτη…

Δεν ήταν μια απλή πρόβα – ήμουν η επίσημη εκπρόσωπος, η πρέσβειρα του «βουγιουκλακισμού» στην Κρήτη! (γέλια) Είχα φωτογραφίες της, άλμπουμ με αυτοκόλλητα, ήξερα απέξω όλα τα τραγούδια της κ.λπ. Έχω κάνει performance το «Γεννήθηκα στον Πειραιά», από την ταινία «Η Αγάπη μας», μπροστά σε όλο το σόι, με τα ανάλογα props: κόκκινο λουλούδι στο αυτί, κάτι καλαμιές για κολόνες κ.λπ. Οι ξαδέρφες μου έπαιζαν την Εύα Τσάμη, που ήταν η κακιά στην ταινία. Το «Είναι το στρώμα μου μονό» το έχω παίξει και στη θάλασσα και στην ταράτσα του σπιτιού μας – υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα! Νομίζω πως εξαιτίας της Αλίκης άρχισα να σκέφτομαι πως ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Μέχρι σήμερα έχεις τραγουδήσει έντεχνο ποπ, χιπ χοπ, ηπειρώτικο, βαλκάνιο, ανατολίτικο, διασκευή σε παραδοσιακό, σμυρναίικο. Τον ήχο της Κρήτης, τη λύρα, το λαούτο, πρώτη φορά τον ακούσαμε στον τελευταίο σου δίσκο σου, «ΥΕΝΝΑ».

Ναι. Πιστεύω πως σ’ αυτόν τον πρώτο μου δίσκο, με τίτλο «ΥΕΝΝΑ», εξερεύνησα περισσότερο και πιο απενοχοποιημένα όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις που με επηρέασαν στη μουσική μου πορεία, τους ήχους που αγαπώ – ανάμεσα στα άλλα, και τα παραδοσιακά ακούσματα.

Αναρωτιέται κανείς, βέβαια, τι μπορεί να σημαίνει η λέξη «παράδοση» για μια νέα καλλιτέχνιδα το 2022.

Ωραία ερώτηση. Είναι καταρχάς η κληρονομιά μας, τα ήθη, τα έθιμα και ό,τι έχει φτάσει στα χέρια μας, είτε μέσα από γραπτά κείμενα, από φωτογραφίες, από ηχογραφήσεις, είτε προφορικά, από στόμα σε στόμα. Υπάρχει η άποψη πως αυτή η παράδοση είναι ιερή και δεν πρέπει να την «πειράζεις» ή να προσπαθείς να την αλλάξεις, όμως εγώ πιστεύω πολύ πως η παράδοση έχει να κάνει κυρίως με τους ανθρώπους. Με τους ανθρώπους που βρίσκονται και ξαναβρίσκονται και αναπτύσσουν σχέσεις και διασκεδάζουν και ζουν και παράγουν τη δική τους τέχνη, όλα αυτά μένουν στη συλλογική μνήμη. Και δημιουργούν μια καινούργια παράδοση, που έχει τον δικό της ήχο. Απλώς σήμερα αυτό συμβαίνει πιο γρήγορα, διότι η εποχή είναι πιο γρήγορη. Παλιότερα, πριν από το ίντερνετ, η πληροφορία ταξίδευε πιο αργά. Σήμερα, όλοι οι μουσικοί και οι τραγουδιστές της δικής μου γενιάς έχουν, θέλοντας και μη, ακούσει τα πάντα. Εγώ μεγαλώνοντας άκουγα κρητικά, soul, ποπ, μπλουζ, ραπ, Παπάζογλου και Τσαλιγοπούλου. Δεν γίνεται να μη σε επηρεάζει αυτό. Υπό αυτή την έννοια, δεν θεωρώ πως γράφω παραδοσιακή μουσική, όχι ακριβώς. Γράφω όμως μουσική που εμπνέεται από την παράδοση.

Γιατί ξεκίνησες να σπουδάζεις Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ;

Μου άρεσε αυτό το πεδίο γνώσης και ήμουν καλή στο σχέδιο – αν και, ουσιαστικά, στα 17 και στα 18 μου το μυαλό μου

In the past you mentioned the confusion that you felt as you grew up in a multicultural home with two languages, two religions, two cultures…

I guess this happens in adolescence when an artist looks for his identity. In my case, this “personal crisis” was very intense and had a direct effect on my music.

Did you know what caused that “crisis”?

I was anxious to be accepted. I wanted my friends to love me. This lasted for many years. Even today, sometimes, I feel this agony to be accepted. Who doesn’t want to be loved?

What music did you listen to then?

Arabic songs, Greek songs, even some CDs with polyphonic songs that my mother brought from Corsica; and, of course, Maria Callas whom I adored.

You have sung pop songs, hip hop, folk songs of Epirus, the Balkans and Smyrna, oriental songs, folk song arrangements. For the first time we heard the sound of the Cretan lyra and the lute in your latest album “YENNA”.

Yes, I explored all those musical directions which influenced my musical progress, the sounds that I love, plus traditional sounds.

What does the word “tradition” mean to a young artist in 2022?

Our heritage, what reached us through written texts, photos, recordings, or by word of mouth. Some people believe that tradition is sacred and must not be “altered”, but to me tradition mostly concerns people who develop relationships and create their own art. All this remains in our collective memory and begins a new tradition with its own sound. I believe that I don’t write traditional music, but music inspired by tradition.

You studied jazz, classic piano and classic song. When you turned 21, you traveled to Boston with a Berklee College of Music scholarship to study orchestration and production. Was it a great experience?

Καμιά φορά ακόμα και σήμερα νιώθω αυτή την αγωνία για αποδοχή. Ποιος δεν θέλει να τον αγαπούν; Even today, sometimes, I feel this agony to be accepted. Who doesn’t want to be loved?

ήταν μόνο στο θέατρο. Σκεφτόμουν πως παράλληλα με τις σπουδές μου θα πήγαινα και σε δραματική σχολή. Έτσι κι έγινε.

Ενώ την ίδια ώρα σπούδαζες τζαζ, κλασικό πιάνο και κλασικό τραγούδι. Και στα 21 σου μόλις, ταξίδεψες στη Βοστώνη έχοντας στην τσέπη μια υποτροφία για το Berklee College of Music για σπουδές στην ενορχήστρωση και την παραγωγή. Σπουδαία εμπειρία;

Πολύ. Η Αμερική είναι ένα σταυροδρόμι ανθρώπων, φορτίων, εμπειριών, όπου όλα τα πεδία –ιδίως στην τέχνη– είναι ανοιχτά. Εκτός από τη γνώση που πήρα, την πρόσβαση σε στούντιο, σε εγκαταστάσεις, σε τεχνικό εξοπλισμό, που ίσως δεν θα είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις υπό άλλες συνθήκες, τις συνεργασίες με μεγάλες ορχήστρες και big bands, με τεράστια φωνητικά σύνολα, θεωρώ πολύ σπουδαία την κοινωνική και καλλιτεχνική συνδιαλλαγή με τους ανθρώπους εκεί. Tο να έχεις τη δυνατότητα να βρεθείς, να αποκτήσεις εμπειρίες και να εξελιχθείς μέσα σε μια τέτοια μουσική κοινότητα είναι δώρο. Μετά την Αμερική, έγινα, θεωρώ πιο τολμηρή καλλιτεχνικά.

Θα σε έχουν ρωτήσει πολλές φορές, υποθέτω, γιατί γύρισες πίσω…

Ναι. Κι εγώ η ίδια έχω αναρωτηθεί άλλες τόσες. Με τον καιρό κατάλαβα πως, υποσυνείδητα μάλλον, κάτι έψαχνα. Τώρα πια ξέρω τι. Έψαχνα τον εαυτό μου και τον τρόπο που θέλω να εκφράζομαι μουσικά. Αν το καλοσκεφτείς, π.χ., ο δίσκος που δημιούργησα τώρα, με τις συγκεκριμένες μουσικές επιρροές, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει. Πουθενά αλλού.

Πριν πάμε σε αυτό, ας πούμε δυο λόγια για τη «Μάντισσα». Το τραγούδι-φαινόμενο που σε έστειλε στην κορυφή των charts σε Ελλάδα και Βουλγαρία μέσα σε μια εβδομάδα, που έκανε τον ξένο Τύπο να παραμιλάει και που μετράει σήμερα πάνω από 50 εκατομμύρια views στο YouTube. Περίμενες κάτι από όλα αυτά;

Σίγουρα όχι όλα αυτά. Το μόνο που ένιωθα όταν το έγραφα ήταν πως υπήρχε κάτι σε αυτή την πεντατονία που μου «μιλούσε». Το ίδιο αισθάνονταν και οι φίλοι που το είχαν ακούσει πριν κυκλοφορήσει.

Ποια ήταν η πιο θερμή ή ακραία εκδήλωση αγάπης από τους fans σου;

Ακραία δεν θα τη χαρακτήριζα, σίγουρα όμως είναι εντυπωσιακή: υπάρχει κάποιος fan που δίνει το «παρών» σε όλες, μα όλες

Yes. In America everything – especially in art – is open. Besides the knowledge that I acquired, my access to studios and technical equipment which I would not have the chance to see otherwise, plus my work with big bands and great vocal groups, I consider the social and artistic association with the local people very important. To live in such a musical society is a gift. I became artistically bolder after my trip to America.

Why did you come back?

Subconsciously, I was looking for myself and the way that I want to express myself musically. My latest album with those specific musical influences could be produced only in Greece, nowhere else.

“Mantissa”, your song-phenomenon sent you to the top of the charts in Greece and Bulgaria in one week, greatly impressed the foreign Press and boasts of more than 50 million views on YouTube today. Did you expect it?

Certainly not; when I wrote it, I only felt that it had some hidden “meaning”.

Which was the warmest or most extreme love expression from your fans?

One fan “attends” all my concerts, everywhere in Greece. Two years ago, he came to

Παλιά έλεγα κι εγώ «μα, τι είναι η Μαρίνα»; Even I used to wonder “who Marina really is”.

τις συναυλίες μου, σε όλη την Ελλάδα. Πριν από δύο χρόνια τον είδα και σε ένα act στο Λονδίνο και τρελάθηκα!

To «ΥΕΝΝΑ», ο πρώτος σου ολοκληρωμένος δίσκος, βγαίνει σχεδόν πέντε χρόνια μετά τη «Μάντισσα». Γιατί άργησε τόσο;

Γιατί ήθελα να είναι ακριβώς αυτό που ένιωθα, επιθυμούσα, σχεδίαζα και αγωνιούσα να πω. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος του δίσκου. Ένας αγαπημένος μου φίλος και δάσκαλός μου στο τραγούδι, όταν είδε πόσο κόπιαζα για να γράψω τα τραγούδια, μου είπε: «Κάθε δημιουργία είναι μια μικρή γέννα, και κάθε γέννα εμπεριέχει πόνο». Τότε, λοιπόν, αποφάσισα πως θα γράψω ένα άλμπουμ για το πώς γράφεται ένα άλμπουμ. Και μετά όλα μαγικά βρήκαν τη θέση τους.

Η επιτυχία της «Μάντισσας» ήταν ένας πήχης που ένιωθες πως έπρεπε να ξεπεράσεις;

Ο πήχης για μένα ήταν μόνο καλλιτεχνικός. Όχι εμπορικός. Άλλωστε, όταν βγήκε η «Μάντισσα», δεν είχα στο μυαλό μου πως θα έπρεπε οπωσδήποτε να ακολουθήσει ένας δίσκος. Ήταν ένα τραγούδι αυθόρμητο, σχεδόν «χειροποίητο» – το έγραψα μόνη μου, στο σπίτι μου, μετά μου έστειλε τους στίχους ο Μιχάλης (σ.σ. Κουινέλης), το βίντεο το έκαναν κάτι φίλοι μου… Έτυχε να μου αρέσει το αποτέλεσμα και το έβγαλα. Δεν ήξερα αν θα έβγαζα κι άλλο μετά. Ο δίσκος προέκυψε περισσότερο ως δική μου, προσωπική ανάγκη. Όπως και όλα τα άλλα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι, το γυναικείο πολυφωνικό σύνολο fonέs, η χορωδία μου, οι chórεs…

Σε μια MeToo εποχή, έχει –υποθέτω– και συμβολική σημασία το να ανήκεις σε τέτοιες μεγάλες γυναικείες ομάδες.

Για μένα, το θέμα είναι κυρίως υπαρξιακό. Μετά τις fonέs, και ιδίως μετά τις chórεs, δεν νιώθω πια εκείνη την αβάσταχτη καλλιτεχνική μοναξιά που ένιωθα παλιότερα. Ξέρω πως έχω πια μια βάση. Πως ανήκω σε μια δεμένη κοινότητα που την ενώνει το ίδιο πάθος για τη μουσική, η ίδια ανάγκη να έχει έναν καλλιτεχνικό διάλογο με τον υπόλοιπο κόσμο.

Προσπαθώ να δω το πρόσωπό σου μέσα σε όλα αυτά που κάνεις: γυναίκα, κορίτσι, τραγουδίστρια, συνθέτρια, ποπ, έθνικ. Τελικά, ποιο είναι το στίγμα σου; Θες να έχεις; Για λόγους εμπορικούς, έστω…

Το στίγμα υπάρχει, θεωρώ, και είναι αισθητικό. Ένας συγγραφέας ή ένας σκηνοθέτης ή ένας ζωγράφος δεν κάνει πάντα τα ίδια έργα, όμως το αισθητικό του στίγμα είναι πάντα εκεί. Παλιά έλεγα κι εγώ «μα, τι είναι η Μαρίνα»; Μετά κατάλαβα πως είμαι πολλά πράγματα μαζί, κι άλλα που διαρκώς ανακαλύπτω. Και θέλω να το κάνω. Θέλω να είμαι ελεύθερη και ευέλικτη μέσα στην καλλιτεχνική δημιουργία. Να παίρνω ρίσκα και να μην υποκύπτω σε μανιέρες και σε κάθε είδους προσταγές του περιβάλλοντός μου. Να μπορώ να κάνω πάντα κάτι που να εκφράζει αυτό που είμαι και να νιώθω την κάθε στιγμή. Δεν ξέρω αν αυτό είναι «εμπορικό», αλλά το προτιμώ από το να είμαι οικεία, «ασφαλής», εγκλωβισμένη δημιουργικά.

Χρόνο για προσωπική ζωή έχεις; Διακοπές θα πας;

Μα… αυτό που κάνω είναι η όλη η ζωή μου. Κοιμάμαι με τη μουσική, ξυπνάω με τη μουσική. Μπορεί να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να βγω για φαγητό, να δω φίλους ή για να περπατήσω, όμως δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε δουλειά και σε χόμπι. Το χόμπι μου κατέληξε να γίνει η δουλειά μου, κι ακόμα το αντιμετωπίζω, νομίζω, με τον ενθουσιασμό και τον έρωτα και το πάθος του ερασιτέχνη.

see me in an act in London too!

“YENNA”, your first complete album, was produced almost 5 years after “Mantissa”. Why did it take you so long?

I wanted it to express exactly what I felt, desired, planned, and desperately longed to say, hence the title. A beloved friend who felt my difficulty in writing those songs, told me: “Every creation is a small birth, and it includes pain”. This helped me to write this album.

Did you feel that you had to exceed the success of “Mantissa”?

Only artistically, not commercially; I wrote “Mantissa” instinctively, alone, in my home… I liked the result and I released it. The album resulted from my own personal need, as many other things, like the women’s polyphonic group fonés, my choir, the chóres…

I suppose that in our MeToo era there is a symbolic importance to belong in such big women’s groups.

It’s mainly existential. After the fonés, and especially after the chóres, I don’t feel anymore this unbearable artistic loneliness that I used to feel in the past. I have a base now; I belong to a firm community, united by the same passion for music.

I try to see who you are through the things that you do: a woman, a girl, a singer, a composer, pop, ethnic. What is your identity? Do you need one?

I have an aesthetic identity. I want to be free and flexible in my artistic creations. I want to take risks, not yield to routine expressions or to instructions from my environment. I want to always do things that express who I am. I don’t know if this is “commercial”, but I prefer it than being proper, “safe”, and creatively trapped.

Do you have time for your personal life? Are you going on vacation this year?

What I am doing now is my whole life. I may steal some precious moments to go out for dinner, see some friends, or take a walk, but my work is my hobby too, and I still feel an amateur’s enthusiasm and passion about it.