HARRIE VAN LOON
doet het goed of doet het niet
LEKKERSTE BROODJE
Rosmalense vader
én dochter kampioen
VINGER AAN DE POLS
nieuw werkgebied voor wijkmanager
WEER SAMEN KUNST MAKEN
project KuBra in de startblokken
voor en achter de
Petra Kagchelland woont al bijna haar halve leven in Rosmalen. In 2004 maakte zij de oversteek van haar geboorteplaats Rotterdam naar Rosmalen juist in de tijd dat zij gecast werd voor Onderweg naar Morgen. In datzelfde jaar gaf zij invulling aan de rol van Iris Overbeek waarin zij drie seizoenen schitterde. Daar deed zij ervaring op met het acteren voor de camera. Intussen is zij vooral ook achter de camera actief. Op dat spoor kwam zij terecht toen corona haar activiteiten met haar Studio P-act nagenoeg stillegde.
door Herman van Dinther
Petra (44): “Ik kwam in het TV-wereldje terecht omdat ik stond ingeschreven bij een castingbureau dat mij benaderde voor de rol van Iris. Alles waar ik mee bezig was moest ik laten vallen want de opnamen voor de soapserie waren nogal intensief. Elke dag en ook vaak in het weekend reed ik naar Aalsmeer waar ik dan al om 7 uur ’s morgens bij de grime zat, dus dat was vroeg mijn bed uit. Maar ik heb het met veel plezier gedaan, heb er ontzettend veel geleerd en ben er van de camera gaan houden. Toen mijn rol in ONM op zijn eind liep ben ik gaan doceren op de theaterschool in Den Bosch en ontdekte ik dat ik net zo lief achter de camera stond dan ervoor maar op dat moment deed ik daar nog niet zoveel mee, dat is later gekomen.”
Eigen studio
“Mijn werkzaamheden op de theaterschool inspireerden mij zo enorm dat ik in 2012 de stap heb gezet om in Perron-3 mijn eigen acteerstudio op te openen. De afgelopen elf jaar heb ik met mijn team van docenten fantastische producties gemaakt. De combinatie van lesgeven en voorstellingen maken sprak veel mensen aan waardoor we op een zeker moment peuter- kleuter-jongeren- en volwassenen toneel konden faciliteren. Er was een fijn en heel goed team van docenten en we kwamen echt in een flow terecht. In die tijd werkten we mee aan leuke projecten en evenementen zoals met carnaval, de kerstwandeling, in Kwekkeltje, Tante Sjaan en kindervoorstellingen voor Perron-3. Het was een geweldige maar ook drukke tijd ook omdat ik samen met mijn partner Dave twee zoontjes kreeg die nu tien en twaalf jaar zijn. Mijn ambitie om verder te gaan in het camerawerk leidde mede daardoor ook een sluimerend bestaan.”
Diep dal
“En toen kwam corona in maart 2020. Het lesgeven en producties op maat maken moesten we noodgedwongen staken, de online contacten met de spelers waren geen goed alternatief. Theater draait immers juist om interactie, persoonlijk contact, visuele communicatie, beleving. Ik kwam in een diep dal terecht, ik stelde me de vraag ‘waar doe ik het allemaal
voor’. Alles wat ik had opgebouwd viel helemaal weg. Tegelijk kwam hierdoor wel de ruimte die ik in de flow had gemist om me verder te bekwamen in het werken met de camera. In mijn theaterproducties verwerkte ik altijd al videobeelden die ik zelf draaide en monteerde en dat kaarsje had ik altijd brandend gehouden. Ik heb de eerste coronamaanden lijdzaam zitten afzien maar toen heb ik me herpakt en ben ik gaan samenwerken met Nathalie Bharos die als videograaf het bedrijf Chapter V leidt. Ik ben haar gaan assisteren en ik had de tijd om me verder te bekwamen in het camera vak door college te volgen bij Maurice Bossers in Breda, editing modules te doen, me te oriënteren op cinematografie en me verder te ontwikkelen als regisseur. Ook heb ik flink geïnvesteerd in professioneel materiaal waaronder een camera met alle toebehoren.”
Plezier terug
“Intussen heb ik al enkele leuke opdrachten gedaan onder meer voor Perron-3 waar ik voor drie verschillende doelgroepen video’s heb aangeleverd. Ik moet zeggen dat ik intussen weer een goede balans heb gevonden met ruimte voor mijn gezin en werk. Om mijn hoofd lekker leeg te maken maak ik flinke wandelingen met mijn hond die in coronatijd ons gezin is komen verrijken.
Het TV-werk is trouwens niet helemaal gestopt, ik doe nog weleens wat gastrollen en presenteer enkele programma’s voor RTL-7. En wat Studio P-act betreft heeft er een mooie verschuiving plaats gevonden, er is een transitie geweest van les aanbod naar het bieden van een werkplaats. Daar komen nu mensen die getriggerd willen worden om samen iets te maken. Daartoe heb ik intussen een pilot ontwikkeld waarbij ook het camerawerk een rol speelt. Er worden scenes opgenomen op locatie, in de studio en als documentaire. Het is wel de bedoeling om dat te laten uitmonden in een voorstelling die we aan publiek willen aanbieden. Ik wil blijven vernieuwen en er toffe creatieve energie uithalen. Ja en dat is een flinke investering in tijd en geld maar het heeft mij wel weer het plezier in het werk teruggegeven en daar ben ik blij om.”
foto Karel Goossens‘Een goede balans gevonden met ruimte voor gezin en werk’
Harrie van Loon werd tijdens de nieuwjaarsreceptie van de Nulandse dorpsraad verrast met de uitverkiezing tot Nulander van het Jaar. Een prijs die hem omwille van zijn overweldigende vrijwilligersoeuvre meer dan toekomt. Met recht mogen we Harrie een zelden stil zittende duizendpoot noemen. “Ik zeg nou eenmaal niet gauw nee.”
door Mark van der Donk
Wanneer we ons bij het huis van Harrie en Jeanne aan de Loonsestraat melden, net voor de grens met Geffen, kunnen we bij binnenkomst niet om de prijs heen. In de huiskamer staat, op een kastje, het kunstwerk van de Nulandse kunstenares An Bakker te pronken. Het is de onderscheiding die Harrie van Loon vorige maand vol trots ontving. Samenvatten wat hij allemaal doet en heeft gedaan voor de Nulandse gemeenschap, dat valt niet mee, zo blijkt al snel als we aan tafel gaan zitten en de pen en kladblok tevoorschijn toveren. “Ik heb veel voor de carnaval gedaan”, trapt Harrie af. “Wat allemaal? Nou, ik ben in 1991 bij de Raad van Elf gekomen, werd in 1994 Prins Harrie d’n Uurste, was in ’95 en ’96 adjudant en vanaf 1997 negen jaar lang voorzitter van de Stichting Carnavalsorganisatie Nuland. Daarna heb ik nog de OPA’s, de club van oud-prinsen en -adjudanten, opgericht. Wij organiseren ieder jaar op zaterdagmiddag het bejaardencarnaval en op maandag de carnavalsmiddag in het verzorgingstehuis. Verder help ik nog met onder meer de carnavalskrant en bij de optocht. Ze weten me nou eenmaal snel te vinden en ik zeg niet gauw nee.”
Voor wie het nu al duizelt: het is nog lang niet de volledige palmares van de Nulander van het Jaar. Want ook bij de Stichting Nuland Promotie, die verantwoordelijk is voor jaarmarkt Rondje Nuland en de kerstmarkt, is Van Loon al sinds 2006 voorzitter. “Maar nu wel echt voor het laatste jaar”, zegt hij erbij. “Ik ben mijn opvolger aan het inleren, daarna stop ik ermee. Ik merk niks van mijn leeftijd, ga gewoon altijd door, maar ik ben inmiddels 78 en je moet een keer gaan afbouwen.”
46 jaar bestuurslid
Eerder deed onze gesprekspartner dat afbouwen al bij Wandelvereniging Nuland, die hij zelf mee oprichtte in 2004. “We groeiden meteen na de start als kool en ik ben er zes jaar voorzitter van geweest. Tegenwoordig hebben ze nog steeds 150 leden”, kijkt hij terug op een mooie tijd. Bij de motorcrossclub in Nistelrode houdt hij het voorzitterschap al maar liefst dertig jaar vol. “Daar zit ik in totaal zelfs al 46 jaar in het bestuur”, lacht hij. “Met vijf clubs hebben we inmiddels het circuit in Berghem
overgenomen en, je raadt het al, ook daar zit ik in het nieuw gevormde bestuur.” De motorcross zit in zijn bloed, al decennialang. “Ik ben nog altijd 25 tot 30 keer per jaar in het weekend actief als wedstrijdleider en iedere week ben ik twee dagen bezig met het vlakken van de baan. Daar ben ik wel even zoet mee, een uurtje of vijf per keer. Je doet het goed, of je doet het niet, hè.”
Goede bestemming
Het is meer dan duidelijk dat Harrie geen zittende kont heeft. Zwaait hij niet ergens met de voorzittershamer, dan maakt hij zich wel op een ander vlak verdienstelijk voor een van de vele verenigingen waar hij bij betrokken is. “Ik wissel voor de dorpsraad ook nog één of twee keer per maand alle evenementenborden, die verspreid door het hele dorp staan”, vult hij aan. Juist door die dorpsraad werd Harrie dus onlangs in het zonnetje gezet. Tijdens de nieuwjaarsreceptie, waar hij toch al nagenoeg altijd van de partij is, werd hij plotseling naar voren geroepen. Het bewijs schittert precies een maand later in de woonkamer van het echtpaar Van Loon. “Ik kreeg er ook een cheque ter waarde van 500 euro bij, waarvan ik het doel zelf mocht uitkiezen. Ja, ik heb een bestemming gevonden, maar wat dat is mag ik nog niet zeggen. De dorpsraad wil het graag zelf bekendmaken, maar ik kan wel verklappen dat het geld zeker goed terecht gaat komen.”
Behorende bij de uitreiking van het Nulands ANKER VAN VERDIENSTE aan
Voor zijn inzet, voor Nuland en haar bewoners Uitgereikt te Nuland, 25 februari 2020
’Je doet het goed, of je doet het niet, hè’
Mevrouw van den Berg loopt graag rond en met regelmaat bezoekt zij de drie huiskamers om wat aanspraak en gezelligheid te vinden. Haar aandacht vraagt ze door de woorden op te vangen die ze hoort om zich heen en er dan hardop op te rijmen. Een tevreden lachje volgt dan, waarna zij hoopt dat er iemand reageert. Als ik dan de ruimte heb om haar op te zoeken loop ik met meneer van Ewijk naar haar toe. Zij zit namelijk alleen op het bankje in de overdekte binnentuin. Maar als wij naast haar gaan zitten deinst zij gek genoeg terug. Aan haar gezicht en lichaamstaal is te zien dat zij niet blij is met de grote man in haar buurt, waarschijnlijk ook door zijn onduidelijke, hard klinkende woorden en gelach. Hier kan mevrouw van den Berg niet tegenop rijmen.
Meneer van Ewijk laat ik zijn gang gaan en ik kruip steeds een beetje dichter tegen mevrouw van den Berg aan. Ik fluister: “Ik wil weg van hier…” Zij staat vrijwel meteen op en gebaart mij mee te komen. Op haar aanwijzingen lopen wij een gang in. Maar helaas, er is een gesloten deur en dan slaat de vertwijfeling toe bij haar, door deze sta-in-de-weg. Ik beweer stellig dat ik ons kan redden. Opgelucht ziet zij dat ik de deur open krijg door met mijn tas voor de muur te zwaaien, waarna een bliepje klinkt. Blij roept zij: “Samen komen wij er wel!” en wij lopen onderzoekend verder, niet wetend waar deze reis naartoe gaat.
We giechelen van dit wandelavontuurtje door het verzorgingshuis en rijmen en zingen de spanning van ons af. Gearmd groeten wij de
mensen die we tegenkomen. Ik laat haar de grote drukknop zien en wat je ermee kan.
“Had dat eerder gezegd!” roept mevrouw van den Berg uit als de deur opengaat. Wij juichen daarna bij elke deur die zij of ik open krijg. Uiteindelijk komen wij weer in de bekende ontvangsthal. Daar vertelt zij van die ene keer dat zij buiten ging wandelen en dat zij, ondanks dat ze in dit dorp geboren was, de weg was kwijtgeraakt. “Een keer verdwaald en nu mag ik niet meer alleen naar buiten, dat is toch niet normaal.” Het blijft even stil en dan komt zij met het idee van een briefje in haar portemonnee. Ik prijs haar de hemel in en loop naar de buitendeur. “Nee, nee,” zegt ze, “we blijven binnen, want ik had mijn vader nog verwacht hier.”
Wij komen uiteindelijk in de gang naar haar woonafdeling en zij leest voor het eerst het bordje bij de grote drukknop. DEUR OPEN. “Had dat eerder gezegd!” roept zij en we schieten in de lach. Enthousiast als zij steeds weer kan zijn in haar omstandigheden, krijgt zij met een laatste druk op de knop, ook deze deur open. Wij nemen afscheid met een zoen en een knuffel en zij loopt dan een huiskamer in. Daar gaat zij zitten voor een kopje thee. Na heel wat knoppen heeft zij gelukkig ook de juiste knop gevonden voor een beetje rust. Ik ben benieuwd voor hoe lang.
Jacoline Goossen is miMakker-clown. Een steeds meer bekende functie in de belevingsgerichte zorg. De mens wordt gezien, wordt zichtbaar of laat zichzelf zien door haar benadering. Zij deelt hoe zij een weg vindt naar verbinding met de mens die leeft met dementie of een verstandelijke beperking.
Reageren? contact@beleefidee.nl of www.beleefidee.nl.
Niet veel Rosmalenaren zullen het weten, maar in ’t Ven, in de Violenstraat om precies te zijn, woont een officiële Nederlands kampioen. Om het nog frappanter te maken: in hetzelfde huis woont zijn concurrent, die tevens zijn dochter is. Bij Roland (55) en Audrey Biermans (22) is de passie voor koken héél groot.
door Mark van der Donk
Waar Audrey het letterlijk met de paplepel ingegoten kreeg, begon het voor Roland allemaal heel anders en pas op volwassen leeftijd. “Al decennialang ben ik in de horeca werkzaam, maar daar kwam ik eigenlijk bij toeval mee in aanraking. Een beroepskeuzetest linkte me ooit voor 92 procent aan die branche en dat bleek een perfecte match.”
Hij was chefkok in diverse sterrenrestaurants, werkte zeventien jaar als chef bij Holland Casino en was ook in de Aalsmeerse keuken van Endemol actief. “Een jaar of twintig geleden deed ik via mijn toenmalige werkgever voor het eerst mee aan een kookwedstrijd. Inmiddels ben ik vier keer Nederlands kampioen, vijf keer werd ik tweede en twee keer derde geworden.”
Favoriet
Ieder jaar wordt tijdens de Horecava in de Amsterdamse RAI het kampioenschap ‘NK Lekkerste Broodje’ georganiseerd en de oorspronkelijk uit Limburg afkomstige Roland is daarbij steevast een van de vaste favorieten. “Ik vind het nog ieder jaar schitterend om mee te doen. De trigger is vernieuwend te blijven werken. Je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden, maar het is mooi om een bestaand geheel een nieuw jasje te geven door met andere texturen te gaan werken.” Dat geldt ook zeker voor Audrey, die al op wel héél jonge leeftijd debuteerde bij het NK. “Toen ik een jaar of vijf, zes was ging ik al mee om naar mijn vader te kijken. Tien jaar later, een horecaopleiding aan de Rooi Pannen volgend, mocht ik bij wijze van uitzondering zelf meedoen. Eigenlijk moesten deelnemers 18 jaar zijn, maar ik mocht er met mijn 15 jaar al staan.”
Niet veel later werd ze zelfs de jongste wereldkampioen ooit, vertelt haar vader trots: “Na mijn derde zege mocht ik Nederland gaan vertegenwoordigen in Parijs. Voorwaarde daar was echter dat je als deelnemer een opleiding moest volgen. Ik zag het niet zitten om daar nog aan te beginnen, maar zei dat ik wel iemand wist die we konden afvaardigen. Ik heb Audrey helemaal opgeleid, een receptuur voor haar geschreven en samen gingen we trainen, trainen en trainen. Het leverde een wereldkampioenschap op.”
Nog nooit gelukt
Met de gebruikelijke tips en coaching was het vanaf
dit jaar over. “Ik heb het helemaal zelf gedaan”, zegt Audrey, die bij het NK op de derde plaats eindigde. In het kielzog van haar vader, want die legde voor de vierde keer beslag op de titel. “Dat is nog nooit iemand gelukt. De laatste keren voor corona werd ik steeds tweede op één of twee tiende punt.” Zijn ‘Neusje van de Zalm’ was genoeg voor de eerste plek én het record.
‘Voor alle tegenstanders van vegan: ik weet zeker dat je geen verschil proeft’
In de nieuwe categorie ‘Veganburger’ werden vader en dochter Biermans zelfs de nummer 1 en 2. Roland won met zijn avocadoburger. “Deze in de maatschappij steeds belangrijker wordende filosofie en denkwijze passen helemaal in mijn straatje. Voor alle tegenstanders van vegan: ik weet zeker dat je geen verschil proeft wanneer ik je geblinddoekt iets laat proeven.”
Audrey maakte een burger van het overblijfsel van groentesap. “In het kader van ‘no waste’. Met die pulp gooi je juist alle vitaminen en vezels weg, terwijl we dat op heerlijke wijze een tweede leven kunnen geven.” Ze heeft nog wel even te gaan, maar het lijkt een kwestie van tijd voordat dochter vader naar de kroon gaat steken. In 2019 werd Audrey al eens eerste. Net als haar vader werkt ze bij de Rosmalense bedrijfscateraar Vitam en daar wordt ze momenteel door hem opgeleid tot restaurantmanager. “Maar ik wil ook zeker als kok blijven werken, dat is mijn droom al vanaf mijn vierde jaar.”
Receptuur:
Neusje van de zalm Groentebagel met ‘waste’ groenten in het deeg, crème van roomkaas met geroosterde paprika en zongedroogde tomaten, rolletjes gerookte zalm, zalmbolletje met tomatengelei (geserveerd als een cherrytomaat), gepofte en gerookte winterpeen (met gerookt zeezout smaakt dat naar zalm), gerookte tomaatjes en bitterballen met zalmvulling, gegarneerd met cressen en kaviaar van tomaat en pesto.
Veganburger
Groentebagel met zeewier in het deeg, vegan boter met ikibier, sake, yuzu en zeekraal, daarop een oosterse salade, Japanse zeewiersalade met sesam en een ingelegde Japanse radijs, burger gemaakt van avocado, gepekelde en gerookte watermeloen (vega sushi tonijn), gegarneerd met een kaviaar van soy, yuzu en kalamansi.
Rien van den Broek zal op de eerstvolgende algemene ledenvergadering,dinsdag 28 maart aanstaande,zijn functie als voorzitter van Heemkundekring Rosmalen gaan neerleggen. Dit betekent dat de Heemkundekring op zoek is naar een nieuwe voorzitter.
Globale functieomschrijving:
• Geeft leiding aan en is het gezicht van de vereniging
• Maakt deel uit van het algemeen en dagelijks bestuur en zit beide vergaderingen voor
• Zit de jaarlijkse algemene vergadering voor
• Stelt in overleg met de secretaris de agenda’s van de bestuursvergaderingen en ALV op
• Vertegenwoordigt Heemkundekring Rosmalen, zowel binnen de vereniging als naar buiten toe
• Bepaalt mede het beleid van Heemkundekring Rosmalen en bewaakt dit beleid
• Draagt mede zorg voor een goede in- en externecommunicatie
Bent u geïnteresseerd? Kent u iemand die wellicht geïnteresseerd is om voorzitter te worden? Laat het dan weten, dan kan Heemkundekring Rosmalen in overleg met u contact met deze persoon opnemen.
Wilt u vooraf meer weten? Dan kunt u geheel vrijblijvend een afspraak maken. In alle gevallen kunt u een e-mail sturen aan: secretariaat@heemkundekringrosmalen.nl.
Meer informatie over Heemkundekring Rosmalen vindt u op de website: www.heemkundekringrosmalen.nl.
De liefde voor rockmuziek zit er bij Johan Mulders (50) al van kleins af aan in. “Vooral grote Amerikaanse bands als Guns N’ Roses, Kiss en ook Led Zeppelin vond ik supervet. De gitaristen waren mijn superhelden, dus vandaar dat ik op 15-jarige leeftijd zelf een gitaar aanschafte.” In de jaren ‘90 richtte Johan met een paar vrienden de band Scavenger op. “Daarmee brachten we een paar cd’s uit, tourden we door Engeland en onze videoclip kwam op TMF. We speelden voor soms wel 500 man.”
Met andere bands als Deadbeats en Smelly Cats trad hij zelfs op in de Verenigde Staten. “We speelden in heel Nederland, soms wel twee of drie keer per weekend. Met name het schrijven van eigen nummers gaf me altijd veel voldoening. Het is toch vet als je daar goede reacties op krijgt?!” Datzelfde maakt Mulders nu mee met zijn boek. “De muziek staat sinds corona op een wat lager pitje, maar ik heb de tijd ingevuld met het schrijven van ‘One for the money’. Een boek over beleggen, waarvan de tweede druk inmiddels in de verkoop is.”
De Driesprong 23 in Rosmalen bood jarenlang onderdak aan een speelgoedwinkel waar kinderen met ouders rondliepen op zoek naar leuke dingen zoals auto’s, poppen, puzzels en spelletjes om hun dromen waar te maken. Het speelgoed is een paar jaar geleden verdwenen en het pand wachtte op een nieuwe gebruiker. Het pand werd gekocht door STERKin en VFD Adviseurs en verhuurt ook ruimte aan VDH Makelaardij. Je kunt er weer terecht voor het oplossen van puzzels en het waarmaken van je dromen. Op financieel gebied wel te verstaan.
door Herman van Dinther
Voor Mark Sauerbreij en Geertjan Jansen heeft de financiële wereld niet heel veel geheimen maar wel genoeg uitdaging. Mark (46) en Geertjan (49) stapten rond de eeuwwisseling in de bankwereld en deden afzonderlijk van elkaar ervaring op als respectievelijk onafhankelijke intermediair en bij ING. Ieder voor zich ontwikkelde zich tot zelfstandig ondernemer in de financiële advieswereld.
Mark: “Natuurlijk kwamen we elkaar weleens tegen bij diverse bijeenkomsten. Maar ook in Rosmalen waar we zestien jaar geleden als eerste bewoners in de Watertuinen in De Groote Wielen terecht kwamen. Het toeval wilde dat ook Geertjan daar neerstreek. Maar zakelijk hadden we nog geen contact.”
Geertjan: “Dat contact is er eigenlijk pas sinds mei vorig jaar toen bleek dat Mark versterking kon gebruiken bij STERKin.”
Bredere dienstverlening
Mark: “Ik had in 2020 mijn vorige onderneming verkocht en begon in november van dat jaar met STERKin als financieel adviseur met de ambitie om een bredere dienstverlening te bieden dan franchise ketens. Daarbij is mijn specialisatie gericht op ondernemers, beleggers in vastgoed, starters, doorstromers en senioren die breed financieel advies willen.
Al snel bleek dat mijn zolderkamertje te klein was voor het snelgroeiende klantenbestand dat door mond-tot-mond reclame en mijn netwerk ontstond. Ik ging dus al snel op zoek naar een professionele werkruimte en partners om het werk nog meer in de breedte te kunnen doen.”
Geertjan: “Ik zag er wel wat in om aan te haken. Na tien jaar ING en het runnen van een eigen Franchise Hypotheek winkel in Den Bosch heb ik voldoende bagage om in te stappen. Dat heb ik vorig jaar mei gedaan en ik ben heel blij dat ik die stap gezet heb.”
Het gaat erg goed met STERKin, we werken intussen met zessen, een zevende medewerker is onderweg. Dat we in VFD en VDH Makelaardij medegebruikers van het pand hebben leidt
alleen maar tot kruisbestuiving waar we allemaal voordeel bij hebben.”
Complex
Mark: “We nemen ook graag complexe vraagstukken aan, dat zien we niet alleen als uitdaging maar het geeft ook voldoening. Wij bijten ons vast in zaken en laten niet los tot er resultaat is. Wij kunnen niet toveren, maar maken wel dromen waar. Als het ons niet lukt, dan lukt het niemand. In ons klantenbestand kom je alles en iedereen tegen. Zo begeleiden we onder andere ook (ex) topsporters die vermogensadvies willen voor de langere termijn. Maar we zien hier ook jonge stellen die voor hun eerste woning gaan, aanvragen voor tweede hypotheek voor verbouwing of verduurzaming en natuurlijk ook oversluiters. Al is dat door de ontwikkelingen op de hypotheekmarkt op dit moment minder.”
“Het overbieden in de huizenmarkt is verleden tijd en dat is een gezonde ontwikkeling. Iedereen is gebaat bij een stabiele huizenmarkt die overigens behoorlijk onder druk blijft door het grote woningtekort. Daar zien we voorlopig nog niet veel licht aan het eind van de tunnel omdat de bevolkingsaantallen blijven toenemen, in 2030 hebben we bijna negentien miljoen inwoners. Er ligt bij de overheid een grote verantwoordelijkheid om de woningnood daadkrachtig aan te pakken.”
Voor iedereen die zich wil oriënteren op de mogelijkheden qua wonen, de financiële haalbaarheid, verzekeringen en alle vragen die daarmee kunnen samenhangen staat de deur bij STERKin open.
Voor meer informatie zie ook www.sterk-in.com.
‘We kunnen niet toveren maar maken wel uw dromen waar’
Leefbaarheid in de wijken staat voor de meeste bewoners op de eerste plaats. Iedereen wil zich in zijn woonomgeving veilig voelen, zowel sociaal als fysiek. Maar om dit te bereiken moet iedereen zich aan de geldende regels en afspraken houden en zich ernaar gedragen. Maar helaas, zo’n ideale situatie kennen we in onze samenleving niet omdat er altijd wel mensen zijn die er lol in hebben om dwars te liggen en hun eigen gang te gaan. De gemeente ‘s-Hertogenbosch neemt de kwaliteit van de leefbaarheid echter serieus en investeert daar flink in.
door Herman van Dinther
Om de leefbaarheid in de gemeente op peil te houden zijn er inmiddels zeven wijkmanagers actief. Eén van die zeven is Rutger Janssens die sinds 2017 als wijkmanager werkt in Rosmalen, Vinkel en Nuland.
Rutger (52): “Ik kom van oorsprong uit Breda. Hier heb ik mijn jeugd doorgebracht en ben ik mijn werkzame leven begonnen. Toen ik in 2001 een advertentie zag van de gemeente Den Bosch waarin zij vroegen om een medewerker buurtbeheer heb ik daarop gereageerd. Ik wilde namelijk wel achter dat bureau vandaan en erop uittrekken. Samenwerken met bewoners en bewonersgroepen zag ik als een uitdaging. In de advertentie stond dat de kandidaat onder meer communicatief moest zijn en geen negen tot vijf mentaliteit mocht hebben. Ik voldeed aan de eisen en werd aangenomen voor de wijken De Muntel en Hintham.”
Plezier in het werk
“Dat werk heeft me altijd geboeid en nog steeds. Na zes jaar ga ik overstappen naar een ander werkgebied namelijk Den Bosch Oost en Hintham. Daar neem ik het stokje over van Paul Hilgers, de collega-wijkmanager die dit jaar met pensioen gaat. Ik heb trouwens in Rosmalen, Nuland en Vinkel altijd met heel veel plezier gewerkt en enorm veel fijne mensen leren kennen. Mijn opvolger Koen van Empel krijgt een fijn werkgebied, zo heb ik het tenminste altijd wel ervaren.
Doordat je zo intensief de gang van zaken in je gebied volgt, de vinger steeds aan de pols houdt, voel je als het ware de ademhaling van de buurten en wijken.
Vanzelfsprekend heb ik daarbij contact met professionele partners zoals politie, een wijk BOA, een jeugd BOA, een jeugdagent,
jongerenwerk, opbouwwerk, woningcorporaties en de medewerkers van handhaving. We houden oog op verkeerssituaties, renovatietrajecten, jongerenoverlast en beheer openbare ruimte om wat voorbeelden te noemen. Met de genoemde professionals vormen we het leefbaarheidsteam waar we elke zes weken mee bij elkaar zitten. Als wijkmanager voer ik de regie waar dat nodig is en dan is het wel belangrijk dat je de organisatie goed kent en weet met wie je moet schakelen.”
Wijk en dorpsbudget
“Jaarlijks is er een budget beschikbaar om bewonersinitiatieven financieel mogelijk te maken. De hoogte van het budget hangt samen met het aantal inwoners. Voor Rosmalen is er jaarlijks ongeveer honderdduizend euro beschikbaar, De Groote Wielen heeft een eigen budget van ruim vijfenveertig duizend euro. Er zijn voor het toewijzen van financiële ondersteuning drie dingen die meetellen bij de beoordeling. Er moet draagvlak en samenwerking zijn en het moet iets toevoegen aan de leefbaarheid. Op basis van die uitgangspunten zijn kleine en grote activiteiten en evenementen gehonoreerd zoals straatfeesten, Maliskamp Events, Zeskamp Kruisstraat, Carnaval, Het verhaal van
Coudewater, Music for Care allemaal projecten die de leefbaarheid op een hoger plan zetten. Er wordt weleens gekscherend gezegd dat je er ook bbq-feestjes van kunt houden maar dat is niet zo. Eten en drinken worden niet uit die budgetten betaald.”
Contact blijft
“Aanvragen kunnen via de website van de gemeente worden ingediend. De Bewoners Advies Groep bekijkt de aanvrage en geeft advies aan de wijkmanager. Een van de leuke dingen aan dit werk is het contact met de wijkraden en dorpsraden. Je kijkt namelijk samen naar de manier waarop je elkaar kunt versterken. In dit gebied zijn er enorm veel initiatieven met wijkraden die super goed functioneren, ook die waar het werk maar op een paar schouders neerkomt”.
“Ik heb hier heel graag mijn werk gedaan, de enige reden waarom ik de overstap maak is om weer een nieuwe uitdaging te krijgen, kennis te maken met nieuwe mensen en andere activiteiten.“
“Rosmalen, Nuland en Vinkel raken echt niet helemaal uit beeld. Ik graaf regelmatig in historische boeken en documenten over die plaatsen en zal de terrassen waar ik altijd graag kwam zeker niet mijden. Ik weet zeker dat ik veel van de mij bekende mensen zal blijven zien.”
ONZE MERKEN:
GUSTAV
No Man’s Land
Moscow
Japan TKY
Jane Lushka
Juffrouw Jansen
Summum
Zip 73--
Spooq
My Essential Wardrobe
Soulmate
Florèz
Zhrill
Coster Copenhagen
Privat Label
Oroblu
Spanx
Post X Change
Deabused
Ma:
Openingstijden:
Di:
Wo:
Do:
Vr:
Za:
‘T DORP 60 B HEESCH‘Een wijkmanager houdt de vinger aan de pols’
Al maandenlang hebben veel media aandacht voor het project ‘sociaal notariaat’ dat uit de koker komt van Yvonne Vleeshouwers van Hoffspoor Notarissen in Rosmalen. Zij krijgt intussen de handen op elkaar van collega’s en andere dienstverleners die het idee omarmen. Door de Vereniging Rosmalense Ondernemers werd zij onderscheiden met de titel ‘ondernemer van Rosmalen 2023’.
door Herman van Dinther
Yvonne (51): “Dat is een eervolle onderscheiding waar ik blij mee ben. Het verraste mij wel want ik wist niet dat ik genomineerd was door deze vereniging waar een kleine honderd ondernemers lid van zijn. Belangrijker nog vind ik echter dat daardoor de aandacht en publiciteit voor het project ‘sociaal notariaat’ weer een duwtje in de rug krijgt. Wat ik namelijk om mij heen zie en waar ik zorgen over heb is de onwetendheid over belangrijke dingen die geregeld moeten worden. Dat zie je vooral bij mensen die vaak niet hoog opgeleid zijn, in een sociaal kansarme omgeving wonen of een laag inkomen hebben. Ik wil dat die mensen ook gemakkelijk binnen kunnen lopen bij een notaris. In veel gevallen heeft de notaris echter een deftig en duur imago.”
Wijkplein De Kiek
“Dat wil ik doorbreken en dat ga ik in de praktijk waarmaken. Ik heb besloten om elke week een halve dag aanwezig te zijn op Wijkplein De Kiek in de Graafsewijk. Mensen kunnen bij mij binnenlopen voor advies en antwoorden op vragen. En een keer per maand houd ik een vertelmiddag over een bepaald onderwerp. Ik doe dat in De Kiek omdat ik weet dat ik daar goed werk kan doen. Mijn zoon Koen woont vanwege zijn beperking bij Cello in die wijk, vandaar dat ik redelijk goed op de hoogte ben. Bovendien kan ik er op de fiets heen en dat is handig want ik doe bijna alles per fiets.
Het inloopspreekuur verzorg ik gratis en er kan ook een afspraak worden gemaakt. Ik heb een stichting opgericht met een paar kantoorgenoten en externe betrokken mensen. Met die stichting wil ik donateurs werven om mensen die bijvoorbeeld aktes moeten laten passeren ook bij gebrek aan geld dat te kunnen laten doen. De geldprijs die ik heb verdiend als Ondernemer 2023 gaat daar natuurlijk naar toe”, glimlacht zij.
Landelijke voorziening
“Kijk, er zijn ook advocaten die op een dergelijke basis werken als sociaal raadslieden. Dat is een landelijke regeling die zorgt voor toegang tot het recht voor iedereen. Een notaris kan heel veel problemen voorkomen door het opstellen
bijvoorbeeld van een testament, dat kan vaak een gang naar de advocaat voorkomen. Ik had pas nog een voorbeeld van een trieste situatie. Een jong niet getrouwd stel had geen geregistreerd partnerschap maar wel samen twee kinderen. De man kwam te overlijden en zijn kinderen werden erfgenaam en niet de partner. Door onwetendheid was er op een dergelijke situatie niet voorgesorteerd en ontstond er een heel verdrietige situatie. Ik wil op mijn manier eraan bijdragen dat mensen niet in zo’n situatie terecht komen. Ik verwacht dat een sociaal notariaat haalbaar moet zijn. Ik droom ervan dat dit in de hele gemeente ingevuld kan gaan worden en zelfs kan uitgroeien tot een landelijk uitgerolde voorziening. Over een half jaar gaan we evalueren maar ik heb er alle vertrouwen in dat het zal aanslaan.”
Mensen helpen
Yvonne, opgegroeid in het Limburgse Munstergeleen bij Sittard, begon als kandidaatnotaris in 1996 bij Huijbregts Notarissen, destijds in Vlijmen. Behalve in Vlijmen was er ook nog een kantoor in Den Bosch en Rosmalen. Tien jaar later landde Yvonne na een tussenstap in Den Bosch, in Rosmalen.
In 2010 splitste het kantoor in Rosmalen zich af van Huijbregts Notarissen en begonnen Yvonne, Pieter Heeringa en Piet-Hein Peters een eigen kantoor, Hoffspoor Notarissen. In 2012 volgde zij Piet-Hein Peters als notaris op en werd daarmee de eerste vrouwelijke notaris van de gemeente Den Bosch.
Yvonne: “Het kantoor heeft sindsdien een enorme groei doorgemaakt. Het aantal van elf mensen destijds is gewijzigd in dertig nu, voornamelijk op het kantoor aan de Hoff van Hollantlaan en een paar op het kantoor in De Groote Wielen. Naast Pieter en mij hebben we intussen in Rogier Stollenwerck de derde notaris aan boord. Verder hebben we een toegevoegd notaris, vijf kandidaat-notarissen, twee juristen en een team toegewijde en deskundige andere medewerkers.
Ik ben heel blij met dit team omdat het bestaat uit mensen die allemaal heel nadrukkelijk de wil hebben om mensen te helpen en dat is in dit
Vrolijkheid
“We hebben op dit kantoor geen groot verloop, binnenkort zelfs een zilveren jubilaris en een medewerker die met pensioen gaat. Dat zijn volgens mij tekenen dat de sfeer en betrokkenheid goed zijn.
“En al hebben we natuurlijk door de aard van het werk vaak trieste en zware onderwerpen in behandeling, er is altijd ook wel ruimte voor vrolijkheid. Dat was iets wat een stagiaire opviel die hier mee liep vanuit haar opleiding. Ik vind het fijn om jongeren de kans te geven aan de praktijk te ruiken via een stage of snuffeldag. Dat laatste bied ik aan aan studenten van de
Hogeschool Arnhem Nijmegen waar ik sinds viereneenhalf jaar een dag per week doceer. Heerlijk om in contact en gesprek te zijn met die jonge leergierige studenten die na een college vaak blijven hangen om een onderwerp verder met mij uit te diepen. Dikwijls gaat dat over familierecht, mijn specialisme dat ik koester omdat ik dicht bij de mensen wil blijven. Dat is wat mij in mijn werk het meest aanspreekt.”
“Materiële ambities heb ik eigenlijk niet zo, gewoon met een tentje op vakantie vind ik prima. Geld is niet mijn drijfveer, ik steek mijn energie graag in dingen die het leven voor anderen mooier kunnen maken.”
Meer informatie op www.sociaalnotariaat.nl
‘Notariskantoor moet voor niemand een drempel hebben’foto Karel Goossens
Kunstenaars van de stichting KuBra beginnen in maart weer met het project ‘Kunst en Verbinding’. Het enthousiasme van de deelnemers die in voorgaande jaren meededen is zo groot dat een vervolg voor de hand ligt. Wilma de Turck, directeur van de in Rosmalen gevestigde stichting, is trots op het resultaat dat deelnemers en kunstenaars samen hebben bereikt.
door Herman van Dinther
Wilma: “Vorig jaar maakten we een mooi en groot kunstwerk dat we als verjaardagscadeau hebben aangeboden aan HEVO. Die vereniging geeft het een mooi plaatsje zodat er steeds veel mensen van kunnen genieten.
Wat wij met het project willen bereiken is verbinding tussen mensen. Zowel jongeren als ouderen dagen wij uit om mee te doen. We willen op een laagdrempelige manier en in een huiselijke setting samen werken aan een gezamenlijk kunstwerk. Het is de bedoeling dat ook dit werkstuk straks een plaats krijgt in een openbare ruimte in De Groote Wielen of een andere locatie in Rosmalen zodat het blijvend zichtbaar is.
We zien onze doelgroep heel breed en zien het project als een effectief instrument om bevolkingsgroepen te bereiken die nog weinig met kunst en cultuur in aanraking zijn geweest.”
vrienden, kennissen of familieleden bij KuBra van een leuke middag tussen de kunst te genieten.
Het thuishonk, de galerie van de stichting, wordt deze dagen ook opengesteld voor bewoners die spontaan willen aansluiten, maar vooraf aanmelden is een pré.
In het kader van het 12,5-jarig bestaan van de stichting en door ondersteuning van de gemeente ’s-Hertogenbosch, het VSB-fonds en andere sponsoren zijn er geen deelnamekosten aan verbonden.”
Voor informatie en aanmelden zie www. stichtingkubra.nl of neem contact op met Wilma de Turck, wilma@stichtingkubra.nl, 06-38895119
Wilma: Het geeft voldoening als je ziet hoe enthousiast de mensen meedoen Voor iedereen
“Vanaf maart gaan we per maand op één dinsdag- en één woensdagmiddag aan de slag in onze Galerie aan Achter De Driesprong nummer 9. Telkens van 14.00 tot 17.00 uur werken we onder begeleiding van twee kunstenaars toe naar een werkstuk dat we in november klaar willen hebben. De deelnemers hoeven geen kunstzinnige achtergrond te hebben, een flinke dosis enthousiasme is genoeg om samen met buurtgenoten,
O o k n a j o u w 5 0 e
O o k n a j o u w 5 0 s t e i s h e t h e e l g o e d m o g e l i k o m e r 1 0 - 1 5 - 2 0 k i l o a f t e k r i j g e n é n t e h o u d e n D i t i s m o g e l i j k z o n d e r j e z e l f u i t t e h o n g e r e n e n z o n d e r d a t j e a l l e s m o e t o p g e v e n w a t j o u w l e v e n n u u i s t z o l e u k m a a k t . H o e k l i n k t d a t ?
Iets
O n m o g e l i j k ?
J e d e n k t v a s t " I k h e b a l a l l e s g e d a a n . S t e e d s a f g e v a l l e n e n w e e r a a n g e k o m e n . Z o g a a t h e t i e d e r e k e e r . N u b e n i k 5 0 g e w e e s t e n i s h e t h e l e m a a l e e n v e r l o r e n z a a k I k m o e t h e t m a a r a c c e p t e r e n S T O P ! ! D a t h o e f t n i e t . . .
L i j f s t i j l i n g
U n i e k e a a n p a k
M a a k e e n a f s p r a a k v o o r e e n V i t a m i n e - e n m i n er a l e n c h e c k . W e m e t e n o f j e i n b a l a n s b e n t , w a n t z o n d e r d a t , z a l h e t a f v a l l e n l a s t i g e r z i n . O o k m e t e n w e j o u w v e t s t o f w i s s e l i n g , b u i k v e t , b l o e d s u i k e r s , e n h e e l v e e l m e e r ! W i j b e g i n n e n b i j d e k e r n W e v e r t e l l e n j e d a n o o k g r a a g m e e r o v e r o n z e u n i e k e a a n p a k G a v a n d a a g a a n d e s l a g v o o r e e n g e z o n d e r l a t e r
P r o v i n c i a l e w e g 7 3
M a r e n - K e s s e l
w w w . l i j f s t i j l i n g . n l
A n n e m i e k v a n d e r V o o r t
Al dertig jaar lang is edelsmid Van Gerwen een begrip in Rosmalen. Met sieraden in alle soorten en maten, helemaal naar wens gemaakt, lukt het iedereen om bij de juwelier aan de Dorpsstraat te slagen. “Wij werken met name in opdracht, onderscheiden ons met maatwerk en voorzien de klant graag van deskundig advies.”
door Mark van der Donk
Ervaring in het vak heeft Hans van Gerwen te over. Al vier decennia is hij actief als edelsmid en wat er in al die tijd uit zijn handen kwam is oneindig. Zijn nieuwste creaties zijn te zien in de juwelierszaak die voor de werkplaats is gevestigd. Het overgrote deel van de collectie in de winkel is door Hans zelf gemaakt. “Daarnaast voeren wij het Nederlandse trouwringenmerk Aller Spanninga en bijzondere sieraden en horloges van het Deense merk Georg Jensen. Maar waar wij ons in het bijzonder mee onderscheiden is onze eigen collectie. Maatwerk. Alles wat mogelijk is op sieradengebied verzorgen we.”
Iets extra’s te bieden Hans legt de lat hoog, maar daar lijkt hij geenszins mee te overdrijven. Wie vluchtig het assortiment bekijkt, ziet uiteraard de gebruikelijke ringen, armbanden, kettingen, horloges en colliers, maar schijn bedriegt. Een nauwkeuriger blik verraadt dat het juist níet het standaardwerk is wat Trudy van Dolleweerd, Hans’ partner en de juwelier van de twee, aan de man brengt. “Ons sterke punt is dat we sieraden geheel op maat maken. De wens van de klant staat bij ons centraal”, vertelt ze. En die woorden zijn nog niet uitgesproken, of de bel gaat en een nieuwe klant wordt hartelijk ontvangen. De vraag is of een bestaand sieraad vermaakt kan worden en tijdens het contact blijkt de klant ook goud te kunnen terug verkopen. “Ook dat is bij ons dus allemaal mogelijk”, zegt Trudy even later, wanneer ze weer aanschuift voor het interview. De juwelier en edelsmid, bij wie de klant centraal staat, hebben iets extra’s te bieden. Niet voor niets komen mensen uit heel Nederland naar de zaak die gevestigd is op de plaats waar voorheen de oude Rabobank stond, op de hoek van de Dorpsstraat met de Raadhuisstraat. “Recyclen, wat tegenwoordig een hot item is, doen wij al veertig jaar.”
Sieraden en kunst Hans is geboren Rosmalenaar, maar het stel woont al jaren in een dorpje nabij Oss. De edelsmid is ook aangesloten bij K26, een
kunstenaarscollectief met ruim 35 professionele kunstenaars. Daaruit voortgekomen is onder meer ‘Schakel 304’, wat al jaren te bewonderen is op de dijk in Maren-Kessel. Een ander werk waar Hans terecht trots op is, is de kroon van het Mariabeeld bij de put op de Bossche Markt. “Dat kwam tot stand in samenwerking met de gemeente ’s-Hertogenbosch en hulp van enkele cursisten.”
Cursus edelsmeden
Onbedoeld snijdt Hans met die laatste opmerking een ander interessant onderwerp aan. “We verzorgen al vijftien jaar lang cursussen edelsmeden”, legt Trudy uit. “Die vinden plaats in de Kleine Beer, de basisschool in Berlicum, en leveren hele mooie dingen op. Iedere deelnemer kan werken op zijn of haar eigen niveau. Er zijn beginners bij, maar ook mensen die al vanaf het begin meedoen.” Hans roemt het mooie atelier waarover hij beschikt. “Met allerhande gereedschap, bruikbaar voor heel veel verschillende disciplines. We hebben ieder jaar twee blokken van vijftien avonden; een in het voorjaar en een in het najaar, met een groep van acht of negen personen op maandag, dinsdag en donderdag. Geïnteresseerden zijn welkom om even te bellen of gewoon binnen te lopen. Datzelfde geldt natuurlijk voor de mensen die benieuwd zijn naar onze unieke sieraden. U bent van harte welkom.”
foto Karel Goossens‘De wens van de klant staat bij ons centraal’
Wist u dat…
Nederland met bijzonder veel respect met haar overledenen omgaat. Ook in Den Bosch en omgeving is dat natuurlijk aan de orde. Sinds jaar en dag worden onze overleden dierbaren begraven op Begraafplaats Orthen, in het hart van onze mooie stad, de algemene Begraafplaats aan de Oude Baan te Rosmalen of op één van de parochiekerkhoven.
Toen op 1 april 1914 de eerste crematie in Nederland plaatsvond in crematorium Westerveld te Velsen was dat een unicum. Pas in 2003 vindt er een omwenteling in populariteit plaats… cremeren werd populairder dan begraven. Maar zelfs in het midden en noorden van het land meer dan in het Katholieke zuiden. Een reden om te kiezen voor crematie kan zijn dat men nabestaanden niet wil belasten met terugkomende grafrechten en het plaatsen en onderhouden van een grafmonument.
Op 8 oktober 2016 werd Natuurbegraafplaats Maashorst officieel geopend. Maashorst in een schitterend natuurgebied... een oer-gebied… te Schaijk, gemeente Landerd. Het gebied is 26 hectare groot en het biedt een nieuwe vorm van begraven. Voor eeuwig begraven in een gebied waar de stilte het hoogste woord heeft. Ook Klopper & Kramer ziet in de afgelopen zeven jaren een toename van deze vorm van begraven. Een graf dat weer opgaat in de natuur, zonder monument, zonder terugkerende grafrechten. Ook bij nabestaanden merken wij, voor zover je enthousiast kunt zijn over een begrafenis, dat zij ook daadwerkelijk enthousiast zijn. Uiteraard is het samenwerkingsverband tussen Klopper & Kramer Uitvaartzorg en Natuurbegraafplaats Maashorst meer dan prima. Mocht u informatie willen…
Salvador Allendelaan 5
5231 BZ ’s-Hertogenbosch
Telefoon: 073 6420281
info@klopperenkramer.nl
‘Bij de guld is het altijd kei gezellig’ luidt een van de slogans van gilde St. Antonius Abt. En daar is geen woord van gelogen. De oudste vereniging van Nuland blaakt immers van energie en organiseert jaarlijks verschillende activiteiten. Dit jaar wordt er extra uitgepakt, want je 440ste verjaardag vier je natuurlijk maar één keer.
door Mark van der Donk
Zelf is Antoine van der Schoot al 42 jaar betrokken bij het Nulandse gilde. “Eigenlijk ben ik maar gewoon tamboer”, dekt hij zich in. “Maar vorig jaar heb ik, na in totaal 263 pogingen van 8 deelnemers, de koningsvogel er af geschoten. Nu mag ik me dus twee jaar lang koning noemen.”
Twintig jaar geleden flikte Van der Schoot dat kunstje ook al eens. Hij noemt het ‘een hele eer om je naam voor altijd in de eregalerij te zien staan’.
Bij het gilde hangt alles van tradities aan elkaar. Die historie, die al stamt uit de middeleeuwen, intrigeert Van der Schoot enorm. “Hoe lang geleden we exact zijn opgericht, zullen we waarschijnlijk nooit weten”, vertelt hij enthousiast.
“We hielden eerst 1599 aan, omdat het oudste schild - geschonken door familie Van Vladeracken, die een kasteel in Nuland bewoonde - uit dat jaar stamt. Inmiddels hebben we uit kunnen zoeken dat het gilde in 1583 al bestond. Ik ben zelfs gestuit op documenten uit 1417, maar daarvan is niet zeker of het óns gilde betrof. Dat we eigenlijk ouder nog zijn, dat weten we, maar we kunnen het dus niet bewijzen.”
Vanuit de overlevering is de Teerdag, de geboortedag van de heilige Antonius, de jaarlijkse feestdag van ‘de Guld’. “Een paar jaar geleden hebben we ook de organisatie van Koningsdag op ons genomen. Met een luchtkussen, spelletjes en een oranjemarkt zorgen we dan voor een mooie dag voor de gemeenschap. De kinderen vinden het leuk, dat is toch het belangrijkste, maar tegelijkertijd kunnen we onszelf ook meteen laten zien. Veel mensen, vooral de oudere generatie, hebben wel van het gilde gehoord, maar met dit soort activiteiten kunnen ze ons beter leren kennen.” Om aanwas zit St. Antonius Abt niet zozeer verlegen, maar nieuwe leden zijn altijd meegenomen. “We hebben zo’n 50 à 60 man, dat valt helemaal niks tegen”, aldus Van der Schoot. “Iedereen is welkom, maar meestal gaat het van vader op zoon, blijft het in de familie.
Dat maakt het wel zo gezellig.”
Die gezelligheid noemt onze gesprekspartner ook direct als het hoogtepunt van dit jaar ter sprake komt. Op 21 mei organiseert de oudste vereniging van Nuland een ‘historisch gilde-
feest’. “De afgelopen drie jaar waren we dat ook al van plan. Alle voorbereidingen waren al getroffen, maar we twijfelden of we het wel door moesten laten gaan. Uiteindelijk werd het tot drie keer toe uitgesteld. We wilden niet op ons geweten hebben dat een groot deel van de 1.500 aanwezige gildebroeders en -zusters het coronavirus zou oplopen.”
Broederschap
Dit jaar durft het gilde het wel aan. “Er komen zo’n 50 gilden naar Nuland. Sowieso alle gilden uit de Kring Maasland, waar wij bij horen, en daarnaast vertegenwoordigen enkele gastgilden de vijf andere kringen die er in Noord-Brabant zijn.” De gildedagen zijn altijd geweldig, als we Van der Schoot moeten geloven: “Je kent mekaar al jaren, viert samen het broederschap. Het is gewoon echt gezellig.”
De laatste keer dat zo’n gildedag in Nuland plaatsvond was in 1999. “Door het drie keer uitstellen, hebben we het 440-jarig jubileum meteen aan kunnen grijpen om de dag nog een extra feestelijk tintje te geven. We beginnen zoals altijd in de kerk, een eeuwenoude traditie, en stellen ons daarna met alle gilden op bij het Prins Bernhardplein. Met een kleurrijke optocht trekken we dan door Nuland en vooral de massale opmars, waarbij alle tamboers naar je toe lopen, is een machtig mooi gezicht. De festiviteiten gaan daarna door op ons terrein aan de IJzerkampen, waar verschillende wedstrijden op het programma staan en een grote feesttent, met tentoonstelling, wordt geplaatst.”
De eerste, externe, gildedagen zijn alweer achter de rug en smaken naar meer. “Na het lange wachten is het wel weer eens tijd dat wij zelf voor een groot feest zorgen, voor jong en oud.” Van der Schoot heeft er zichtbaar zin in. Logisch ook, want: ‘De guld is altijd kei gezellig.’
ThuisinhetNieuws
Maggezien een uitgave van ST.E.M. onder redactie van NieuwsNetwerk BV redactie@nnmedia.nl
© alle rechten voorbehouden
aan deze uitgave werkten mee Herman van Dinther, Mark van der Donk, Jan van Ravenstein, Karel Goossens, Jacoline Goossen, Wiljo van Nuland, Thera van Gerven, Anne van den Heuvel, Peter der Kinderen, Joep van der Plas, Gerrit Mol, Jim van Brakel, Bert van Druenen, Henk van Boxtel en Kimberley van Nuland
De uitgever accepteert geen aansprakelijkheid voor de inhoud van advertenties en door derden aangeleverde teksten. Wij verzoeken u vooraf te controleren of uw materiaal daadwerkelijk rechtenvrij is. Door aanlevering verklaart inzender dat het aangeleverde materiaal vrij van rechten gebruikt kan worden en de uitgever aldus te vrijwaren van o.a. auteurs- en beeldrechtelijke aanspraken.
Wij hebben ons uiterste best gedaan alle rechthebbenden van beeldmateriaal te achterhalen. Wanneer desondanks beeldmateriaal wordt getoond waarvan u (mede-) rechthebbende bent en voor het gebruik geen toestemming is verleend, verzoeken we met ons in contact te treden.
deze en alle eerdere uitgaven zijn digitaal te bekijken en te downloaden via thuisinhetnieuws.nl/magazines
Laten zienEigenlijk heeft Eveline van de Waterloop zich altijd wel beziggehouden met gezond leven en gezond eten. Dat vertaalde zich in haar interesse in het beroep diëtist waar zij praktisch invulling aan gaf door aan een studie in Nijmegen te beginnen. In het uitgaansleven daar kwam zij haar huidige partner Leo tegen die net een huis in Rosmalen had betrokken. “Ik trok bij hem in, nu vijftien jaar geleden. Ik kom van oorsprong uit Bakel en vind het leven in een dorp wel fijn. Rosmalen heeft de gemoedelijkheid van een dorp en stadse voorzieningen binnen handbereik, ideaal.”
door Herman van Dinther
Eveline (36): “Na mijn studie heb ik verschillende dingen gedaan, werkte bij een afslankstudio en was accountmanager voor een afslankproduct maar wilde toch liever als zelfstandige aan de slag. Ik huurde een kamer bij de Huidkliniek –nu Cosmetique Totale – in de Raadhuisstraat 53. Ik ben daar in 2013 neergestreken en ik heb het prima naar mijn zin met mijn praktijk Super Shape.
Samen met mijn collega Anneke Heesbeen richt ik me vooral op vrouwen die goed zijn in afvallen maar nog beter in aankomen, het bekende jojo gedrag vertonen zeg maar. Dan hebben mensen al snel de neiging om maar weer op een ander dieet over te stappen. Dat kan natuurlijk maar het is effectiever om iets aan het gedrag te gaan doen.”
Verfrissende manier van coachen
“Dat gegeven raakt ook meteen de kern van onze benadering, namelijk de wetenschap dat er een groot gat zit tussen iets willen en iets daadwerkelijk doen. Aan de ene kant weet je dat die zak chips eigenlijk niet goed is, maar tegelijkertijd weet je ook dat het wel lekker is. Ik kwam er al gauw achter dat het niet werkt wanneer je als diëtist steeds maar weer dat vingertje opsteekt. Die conclusie triggerde mij om me te verdiepen in gedragsverandering want die is namelijk nodig wanneer je echt met je gewicht en je lijf aan de slag wilt. Ik ben Toegepaste Psychologie gaan studeren aan de deeltijdopleiding in Dordrecht en bekwaamde me ook in hypnotherapie en provocatief coachen. Bij dat laatste gaat het erom dat je mensen warmte, humor en uitdaging biedt, hen prikkelt om met het gedrag aan de slag te gaan. Het is zoiets als dat je iemand in een warm bad zet en er een bak ijsklontjes bij gooit. In eerste instantie geeft dat een schrikreactie maar dat gaat al snel over in een verfrissend toch wel lekker gevoel.”
“Wanneer een cliënt voor het eerst met mij aan tafel zit voor een intakegesprek dan stellen
we twee dingen aan de orde. We stellen een voedingsschema op met gewone, pure en gezonde voeding. En we leggen de focus op inzicht en grip krijgen op je eetgedrag. Voor mij is het belangrijk te ontdekken met welk karakter van de cliënt ik te maken heb. Iedereen heeft een karakter dat gekenmerkt wordt door zogenaamde Ego-types. Zij laten iedere dag jouw gedrag zien met alle overtuigingen die daarbij horen.”
Er zijn ontelbare Ego-types maar Eveline richt zich op die welke kenmerkend zijn bij eetgedrag. Zo zijn er bijvoorbeeld de Pleaser, de Criticus, een Bourgondiër of de Perfectionist.
“Vooral als ze dominant in je karakter aanwezig zijn, bepalen zij jouw eetgedrag op een overheersende manier. Eigenlijk bepalen zij in belangrijke mate of jij het gat, tussen 10 kilo willen afvallen en het daadwerkelijk bereiken van je streefgewicht en erop blijven, succesvol overbrugt. Zo kan het zijn dat iemand zo perfectionistisch is dat ze de hele dag de lat te hoog legt, ’s avonds één foutje maakt door een snackje te nemen en dan denkt ‘het maakt nu toch niets meer uit’ en volledig los gaat op die zak chips. Ik hou ze dan ook een soort lachspiegel voor zodat zij er ook de humor van kunnen inzien en er ruimte komt voor verandering en/of acceptatie.”
Boek en trainingen
“Ik organiseer overigens ook online trainingen, zoals ‘Grip op je snack attack’. Er zijn verschillende manieren waarop ik mensen kan helpen met hun voedingsvraagstukken. Op mijn website www.super-shape.nl is daarover alle informatie te vinden. Daar wordt trouwens ook verwezen naar het boek dat ik een paar jaar geleden samen met Leo schreef. Van de titel ‘Nu afvallen & nooit meer aankomen’ is intussen de derde druk verschenen. Het boek is online te bestellen op www.nooitmeeraankomen.nl, maar ook te koop bij boekhandel De Omslag. Hier kun je alles vinden over voeding, eetgedrag en ook zijn er testen waarmee je zelf kunt uitvinden welke Ego-types jij hebt.”
Dat Eveline wordt gezien als een erkend deskundige bewijst wel de media- aandacht die zij volop heeft. Zij wordt regelmatig geraadpleegd door programma’s als Editie.nl, RTL Nieuws ten tijde van de Corona-kilo’s, Hart van Nederland, Veronica, de podcast van Giel Beelen maar ook de schrijvende pers.
“Waar ik ook veel voldoening uithaal zijn de trainingen die ik geef aan voedingsdeskundigen, gewichtsconsulenten en diëtisten. Ik vind het namelijk belangrijk dat mensen professioneel advies krijgen bij het aanpassen van hun eetgedrag en ik draag daar graag aan bij voor deze beroepsgroep. Het één op één coachen om cliënten met al die verschillende overtuigingen en Ego-types uit hun eet dip te krijgen geeft me heel veel voldoening.”
foto Karel Goossens‘Er zit een groot gat tussen willen en doen’
Alle foto’s van de optochten uit uw dorp en regio vindt u op onze site thuisinhetnieuws.nl
De limousine onder de Kabeljauwsoorten. Een ware delicatesse!
We gaan vissen! Nee niet in de Maas of Wetering, we gaan naar Noorwegen en reizen af naar de Lofoten eilanden. Want daar is het visseizoen geopend voor de Skrei. Skrei, in de volksmond winterkabeljauw genoemd, is de voorjaars-delicatesse onder de vissoorten. Wat de Hollandse Nieuwe voor ons is, is dat de Skreifilet voor de Noren. De naam van deze vis komt van het Noorse woord skreid, wat zwerver betekent. Het verwijst naar de lange ‘zwerftocht’ die de vis elk jaar maakt naar de Lofoten-eilanden in Noorwegen. De Skrei zwemt op grotere diepte en hij is een aanzienlijk stuk groter als de rest van de kabeljauw familie. Tussen de fjorden in de Noorse wateren wordt de Skrei op duurzame wijze gevangen. De visserij in en rondom Noorwegen staat voortdurend onder de strengste controles want de Skrei wordt gelimiteerd binnengehaald, waardoor hij uitblinkt tussen de kustkabeljauw die in de andere Europese wateren wordt gevangen. Op Skrei mag maar een bepaalde periode gevist worden en deze visserij kent zelfs een heuse avondklok! In de vangstgebieden houden patrouilleboten toezicht, om te zorgen dat er niet vóór 6 uur ‘s ochtends en niet ná 6 uur ‘s avonds gevist wordt. Na het vangen van de Skrei wordt hij ontdaan van zijn kop en krijgt hij het keurmerk originele Skrei met het daarbij behorende gelimiteerd Skrei-label.
Mocht u nu het te druk hebben of even geen tijd in een wintervakantie om naar Noorwegen af te reizen, bij onze Sligro-groothandels ligt deze delicatesse de komende weken vers achter het glas van de gekoelde toog.
Maar let goed op bij de aanschaf van deze lekkernij dat uw Sligro-visspecialist dit label kan tonen, zodat u zeker weet dat u niet met de gewone kabeljauw naar huis toe gaat. Het verschil zit in het stevig en spierwitte vlees met een eigen karakteristieke smaak. Maar waarom is dat nu het geval? De Skrei staat namelijk op het punt om te gaan paaien. Doordat hij zolang onderweg is van het kabeljauwbestand uit de noordoost arctisch deel van de Barentszzee naar de Fjorden van Noorwegen past de Skrei
zijn voedingspatroon aan en in komt in andere watertemperaturen terecht. Dit heeft allemaal een gunstige uitwerking op de smaak van deze heerlijke delicatesse!
Nog een leuke anekdote over de Skrei tenslotte. Hij heeft ook een aparte ‘paringsdans’. Terwijl andere vissoorten direct in actie komen, heeft de kabeljauw vooraf een liefdesritueel. Skrei’ zwemmen eerst samen buik aan buik tijdens het paaien. Niet voor niets noemen ze skrei daarom wel de ‘Casanova van de zee’!
Wat hebben we allemaal nodig:
·500 gram Skeifilet met huid
·klein flesje Witte Trapist ‘La Trape’ 0,33cl
·Bussel (500 gram) groene asperges
·4 eierdooiers
·wat vers gehakte wilde peterselie
·wat limoenen voor sap en garnering
·150 roomboter
·Vers gedraaide peper
·Zeezout (snufke)
·Wat zout, suiker en een foelie schilleke voor de asperges.
·Vloeibare bakboter
Aan de slag: De asperges schillen en in water met wat zout, foelie schilleke en een beetje suiker à-dente garen. Let op de bite! De skrei medaillons snijden we met vel en deppen deze droog met wat keukenrol. Hierna wat vers gedraaide peper en zeezout aanbrengen. Mooi bakken in de vloeibare bakboter en na beide kanten gebakken te hebben terug leggen op het vel en even in de oven steken op 170°C.
Als er witte vochtdruppels op de skrei komen dan de oventemperatuur op warmtestand zetten om de skrei medaillons warm te houden voor het serveren.
Mousseline witbier:
Voeg de 4 eierdooiers en het witbier bij elkaar in een steelpannetje.
Laat in een ander pannetje de roomboter smelten, zorg ervoor dat de boter niet te warm wordt.
Klop de eierdooiers samen met het witbier, op laag vermogen, met een garde tot een luchtige massa.
Wanneer je de eieren tot een luchtige massa hebt geklopt bind je deze op met de gesmolten boter.
Zorg ervoor dat de boter ongeveer de zelfde temperatuur heeft als de eiermassa. Breng op smaak met peper, zout en citroensap. Hou de mousseline warm.
Opmaak:
Verdeel de asperges over de borden en leg aan het einde de mooie skrei medaillon. Schep erover de mousseline saus en garneer het geheel af met limoenschijfje en wat vers gehakte wilde peterselie.
Serveertip: een lepel parelcouscous op de mousselinesaus is een mooie aanvulling aan dit gerecht!
Bon appetit!
Bij Skreifilet met groene asperges past de Sartori Marani Bianco Veronese meer dan uitstekend!
De wijn is afkomstig van de steile hellingen rond Soave (NoordItalië), 100% Garganega druif.
Na met de hand te zijn geoogst laat men de druiven 40 dagen licht indrogen.
Daarna worden ze geperst, de schilletjes blijven nog kort in contact met de gekoelde most en vervolgens wordt de most vergist, deels op eikenhouten vaten.
Daarna 6-7 maanden rijping op de fijne lie.
Wijn met een intense goudgele kleur. Het reukprofiel onthult aroma’s van rijp geel fruit en tonen van honing.
In de mond is wijn rond en weelderig, met een aanhoudende afdronk; de vulkanische bodem van Soave komt hier tot uitdrukking.
Gerechten: Vis, wit vlees, pasta’s met romige saus
Kennedylaan 15
5242 BK Rosmalen
06-51604631
Joep van der PlasMet een theater, filmzaal, congres- en vergaderzalen, bibliotheek, creatieve cursussen, muziekscholen, repetitiezalen en dansstudio’s onder één dak is PERRON-3 hét station voor iedereen.
Beleven Ontmoeten Leren Genieten
Hoff van Hollantlaan 1
• Rosmalen
• www.perron-3.nl
Midden in de nacht om 03.00 uur hoorde ik de traptreden kraken. Ik voelde links naast mij in bed. Leeg…alleen vrouwelijke warmte was achter gebleven en ontdaan van haar fysieke aanwezigheid. Ook op zo’n tijdstip wordt de aantrekkelijkheid van het bed als zodanig tot nihil teruggebracht. Zonder haar is dat lekkere bedje niet langer ’n lekker bedje. Mijn vrouw heeft de echtelijke sponde verlaten voor een man uit het verleden. Haar nachtelijke escapade werd veroorzaakt door iemand uit de Gouden Eeuw, iemand met Gouden Handjes en Gouden Creativiteit.
De man in kwestie, ik hoef er in ‘Maggezien’ geen geheim van te maken, heet Johannes Vermeer. Een man wiens geboortedatum niet bekend is maar het staat wel vast dat hij in Delft werd gedoopt op 31 oktober 1632. Mijn vrouw is voor hem ons bed uit geslopen om kaartjes te bemachtigen voor de tentoonstelling ‘Vermeer in het Rijksmuseum’. De kranten schreven erover en Taco Dibbits sprak er lovend over bij Jinek. Met als gevolg dat de website wegens overbelasting tijdelijk niet bereikbaar was. Vandaar haar ongebruikelijke poging tijdens dit nachtelijke uur. Beet dus…de tickets zijn gekocht zodat we in de maand mei naar Amsterdam kunnen.
Nu ik mij geestelijk voorbereid op de tentoonstelling van zijn schilderijen die beroemd zijn om hun kleurstelling en lichtgehalte kom ik tot raakvlakken met deze unieke kunstschilder. Nee, schilderen kan ik niet maar de vader van Vermeer was herbergier en kunsthandelaar en mijn vader was kastelein en metselaar. De vrouw van Vermeer kwam uit de Papenhoek in Delft en mijn vrouw komt uit Geffen waar een Papendijk is….
Vermeer is ingetrokken bij zijn schoonmoeder die in een pand woonde met elf kamers. Naast het schilderen had hij nog andere hobby’s want samen met zijn vrouw kreeg hij vijftien kinderen.
Vier zijn er jong overleden waardoor alle elf kamers benut konden worden.
Ondanks zijn prachtige werken en zijn talent leverde het Vermeer nauwelijks inkomen op. Hij stierf op 43-jarige leeftijd met een schuld aan de
bakker van zeshonderd gulden…
Ik kan me niet voorstellen dat Dirk d’n Bies, Grèd de Werd of Broer de Jong zich dat konden permitteren.
Nu worden er in drie dagen tijd 450.000 kaartjes verkocht. Voor Vermeer komt deze erkenning bijna 350 jaar te laat. Nieuwsgierig verheug ik mij op het virginaal, Diana en haar Nimfen en de schrijvende of brief lezende vrouwen. Het ‘Meisje met de Parel’ zal ik niet meer zien want tegen die tijd is zij al op de trein gestapt terug naar Den Haag.
Carnaval 2023 is verleden tijd en d’n rood-witgele sjaal kan voor een jaar in de mottenballen.
Peer vaan den Muggenheuvel zou zeggen: “’t waar vergimmes mooi!”
Jan van Roosmalen beter bekend als Jan van Truie geniet op deze foto met volle teugen in zijn boerenkiel van het carnaval. Het zal zo’n vijftig jaar geleden geweest zijn dat hij samen met ons moeder zong over ‘Onzen ouwen Sint Jan’ in het donkerbruine café aan de Dorpsstraat 65. De Jan van Roosmalen Stichting is een blijvend eerbetoon aan Jan voor zijn jarenlange inzet voor de voetbalvereniging OJC.
Als u dit leest is de maand februari bijna voorbij en maken we de overstap naar maart, de lentemaand. De maand van het licht en de
ontluikende natuur.
Vanmorgen mocht ik er al getuige van zijn. Laaghangende mist en een felle opkomende zon lieten me watertanden; zo puur, zo indrukwekkend, zo adembenemend mooi!!
Peter der Kinderen
HEVO is een organisatie die haar leden op meerdere manieren actief betrokken wil houden. Enerzijds door deel te nemen aan de vele activiteiten die onder de vlag van de seniorenvereniging worden georganiseerd, anderzijds door zélf bij te dragen in de organisatie van die activiteiten. Bestuurslid Hans van de Griendt praat ons er uitgebreid over bij.
door Mark van der Donk
Eigenlijk behoeft HEVO natuurlijk helemaal geen introductie. De vereniging met bijna 2.900 leden (“in januari alleen al kwamen er 50 nieuwe bij”) faciliteert tal van activiteiten voor het oudere deel van de Rosmalense gemeenschap. Bewegingsactiviteiten als dansen, biljarten of wandelen, diverse vormen van kaarten, culturele zaken als lezingen, maar ook serieuze zaken als rouwbegeleiding, belastinghulp en ziekenbezoek. Een misschien wat onderbelicht onderwerp zijn de vrijwilligers die dat allemaal mogelijk maken. “Een op de tien leden is extra betrokken bij HEVO”, weet Van de Griendt (63), die zelf sinds 2020 vrijwillig actief is. “Ik kon al vroeg stoppen met werken, werd gevraagd als bestuurder en ben blij dat ik volmondig ja heb gezegd. Het is heel leuk om op deze manier bezig te blijven. Ik geniet er met name van om dingen vanaf de grond op te zetten. Om nieuwe initiatieven te omarmen en daarmee aan de slag te gaan.”
Geen ei koken
Voorbeelden heeft Van de Griendt te over: “We zijn vorig jaar begonnen met rikken en die club bestaat inmiddels uit zestig personen. Er is ook weer een zoveelste bridgeclub aan het ontstaan, nadat een groepje zomaar aan tafel ging zitten en het kaartspel besloot te gaan spelen. Zo makkelijk kunnen nieuwe clubjes ontstaan binnen onze vereniging, vanuit de mensen zelf. Maar het kan ook andersom, dat we als bestuur met nieuwe initiatieven komen. Zo zijn we een aantal kookclubs gestart, waarbij één wordt gevormd door personen die nog nooit in de keuken hebben gestaan. Ik kan het me haast niet voorstellen, maar sommigen konden zelfs geen ei koken. Een eigen ingeving, waar ik best trots op ben. Wat is er mooier dan dat een seniorenvereniging ervoor zorgt dat senioren langer zelfstandig kunnen blijven?”
Vaak ontstaan nieuwe clubs ook bij toeval, weet Van de Griendt maar al te goed: “Verschillende mannen, die zich bij ons hebben gemeld, willen technische werkzaamheden verrichten, maar alle bestaande functies zijn bezet. We hebben nu het plan om met en voor hen een klussendienst bij mensen thuis op poten te zetten. Sommige
leden lukt het niet meer om naar ons repair café te komen, of misschien moet er wel ergens een schilderij opgehangen worden. Het mes kan dus aan twee kanten snijden, maar hiervoor moet wel weer iemand gevonden worden die het allemaal wil coördineren. Het is eigenlijk een taak op zich om te bedenken wat we potentiële vrijwilligers, die zich enthousiast bij ons hebben gemeld, kunnen laten doen.”
Onderbelicht
Over mensen die vrijwilligerswerk willen verrichten heeft HEVO echt niet te klagen, benadrukt Van de Griendt: “Heel veel leden willen hun steentje bijdragen. Maar dan meestal wel in het uitvoerende werk. Als gastvrouw of -heer in onze ruimte De Ontmoeting bijvoorbeeld. We zijn gestopt met het bijhouden van de wachtlijst daarvan. Daar stonden wel veertig namen op, de meesten zonder enig perspectief. Daarentegen is er relatief minder interesse voor het minder opvallende werk. De mensen achter de schermen, met een coördinerende rol, die worden vaak onderbelicht, terwijl daar juist heel veel kansen liggen. Je bent lekker bezig, onder de mensen en zorgt er tegelijkertijd voor dat onze vereniging kan blijven draaien. Er komen steeds nieuwe initiatieven, maar daar zijn wel mensen voor nodig die dat mee willen oppakken. We zijn daarom echt op zoek naar harde werkers voor op de achtergrond, nieuwe trekkers van de clubjes die samen HEVO vormen.”
Verversing gewenst
De uitdaging is dat ‘kernfiguren’, zoals Van de Griendt ze noemt, zelf meestal niet solliciteren, maar moeten worden gevraagd. “Zo is het ook gegaan met onze nieuwe voorzitter Frank van Beers. Die is wethouder geweest, was de laatste jaren voorzitter van de raad van bestuur van Cello en wilde voeling blijven houden met Rosmalen. We hebben hem op het juiste moment gevraagd, precies toen hij toevallig al wilde stoppen met andere vrijwilligersfuncties.”
Het HEVO-bestuur hoopt dat meer gegadigden zich uit zichzelf gaan melden voor coördinerende vacatures. “We beschikken over een kleine vijftig clubjes, die allemaal op basis van zelfsturing worden gerund door een eigen vrijwilligersgroep. Vaak wordt een opengevallen vacature binnen zo’n bestuurtje van binnenuit opgelost. Maar soms werkt de leeftijd of gezondheid niet mee en is verversing gewenst. Daarvoor hopen we dus een nieuwe groep vrijwilligers aan te boren.”
Je krijgt er voldoende voor terug, somt Van de Griendt soepeltjes op: “Veel voldoening, de nodige contacten - wij noemen HEVO niet voor niets een sociaal netwerkvereniging - en daarnaast etentjes, uitstapjes, enzovoort, en vooral heel veel waardering. HEVO draait nu eenmaal op vrijwilligers, een kleine driehonderd in totaal.”
Bekende en minder bekende Rosmalense families zijn er te over. Om de sfeer van het oude dorp te proeven, bladert Maggezien graag mee door hun fotoalbums. In deze editie praten de trotse kleinkinderen van de in het Rosmalen van vroeger graag geziene Hein van Creij, over die ‘goeie ouwe tijd’ waarin ze aan de Striensestraat herinneringen voor het leven maakten.
door Mark van der Donk
In de kerststal op de Driesprong staat ieder jaar een lange, statige koning opgesteld. “Dat is ‘ons opa’, Hein van Creij, en naar onze familie is ook een straat vernoemd; de Creijenhoek.
Als we dat vertellen tegen anderen, dan vragen ze zich af wat voor bijzondere persoon ons opa wel niet geweest moet zijn.” Namens hun 24 neven en nichten vertellen Patricia van de Burgt - Vugs en Miriam van den BoogaardSchuurman, kleinkinderen van ‘Hein Creij’, hun herinneringen aan een speciale Rosmalenaar.
“Nou, voor ons was hij héél bijzonder. Maar eigenlijk was het ‘unne gewone boeremins’, die met een groot gezin, liefst 13 kinderen, woonde aan de Striensestraat in Rosmalen. Het was een goei nest.” De kleinkinderen zeggen dankbaar te zijn voor de mooist denkbare erfenis die ze van opa kregen: “Een goeie naam, fijne familie en mooie normen en waarden voor het leven.
Want als Creijkes merken wij tot op de dag van vandaag hoe graag gezien opa en z’n Dorreke
zijn geweest. Zij stonden bekend als gastvrij, bescheiden, met veel humor en vooral ‘doe mar gewoon’. En dat koesteren we als kleinkinderen maar al te graag.”
Oma stierf al toen het jongste kind nog maar elf jaar oud was. “Maar opa Hein hebben we nooit horen klagen. Hij wist zijn gezin groot te brengen met alle liefde, warmte en gezelligheid.” Met zo’n groot gezin was er altijd leven in de brouwerij. “Wanneer je ook kwam, er was altijd wel iemand op bezoek waarmee je kon spelen. Op zondag was het vaste prik druk: veel kinderen en kleinkinderen kwamen dan naar de Striensestraat. Er was gelukkig ruimte genoeg, want opa woonde op een boerderij met een erf en de polder achter het huis. Wij waren eigenlijk nooit binnen. We zaten eerder in de hooiberg, klommen in de bomen of zaten tussen de kippen op het erf of in de schuur.”
Hanenskelet
Een broer van Hein woonde in de boerderij ernaast, dus ook op het grasveld tussen de boerderijen konden de kleinkinderen fijn spelen. Vaak onder toezicht van de oude gebroeders
Van Creij, die vanaf het bankje genoten van het kleine spul. “Wij ‘kookten’ de vruchten van de bomen en zij speelden het spel wel mee. Op de plek waar toen het bankje stond, is nu de straat ‘Creijenhoek’.”
Ook de ‘holle bolle boom’ (de huidige Annenborchboom op de terp) was een aantrekkelijke speelplek die grensde aan de wei van familie Van Creij. “Voor ons gevoel was
dat een verlengstuk van de tuin van opa. Naast de woning was een dierenparkje ontstaan, wat werd omgedoopt tot ons eigen ‘Fabeltjesland’. Met mooie, handgemaakte bordjes werd de stal ’t praathuis genoemd, de duiventil was het postkantoor en bij de vijverpartij stond het bordje ‘bosvijver’. Het wemelde van de dieren, van een ezel tot een pauw, maar ook ganzen, eenden, kippen en uiteraard ontbraken ook de muizen in die tijd niet. Ooit vonden we in de hooischuur het skelet van een haan. Dat zijn verhalen die we nog regelmatig met elkaar delen.”
Sinterklaas vieren bij opa ging niet om de cadeaus, maar om met alle kleinkinderen samen te genieten van het hoge bezoek. “Het was waarschijnlijk een hele organisatie om iedereen in één kamer te passen maar we hebben dat nooit gemerkt, het paste altijd”, lachen de dames.
Repeteren in de kippenkooi
Opa Hein liep wat mank en daardoor met een stok, als gevolg van een ongeluk met een landbouwwerktuig. “Zijn herstel heeft lang geduurd, maar zijn kinderen verzorgden hem liefdevol. In huis was altijd tijd om met elkaar te praten, gezellige muziek te luisteren en samen te zingen.” Muziek ging een nog grotere rol spelen toen zoon Jan (‘ome Jan’ voor de kleinkinderen) met wat vrienden, onder meer Albert West, een bandje oprichtte. The Shuffles repeteerden in de kippenkooi en behaalden met ‘Cha-la-la I need you’ een grote hit. “Dat leverde ze een gouden plaat op. Naar schatting zijn daarvan uiteindelijk zo’n vijf miljoen singles verkocht. Supertrots zijn we daarop. Bij de single ‘Listen to the way the music goes’ mochten wij als neefjes en nichtjes figureren in de clip, die werd opgenomen bij de Rosmalense molen.” In dezelfde kippenkooi werd ook ooit het zaadje geplant voor de oprichting van de Rosmalense Judo Club. “De gebroeders Duijts trainden er samen met ome Jan van Creij en als
Hein van Creij en z’n Dorreke van Niftrik samen met de kinderen Ties, Nellie, Piet, An, Bert, Eduard, Leen, Sjaan, Hein, Jan, Thea, Wim en Gemma. Ome Willem en Opa op het bankje met de kleinkinderen Opa met Pinkeltje Koning in de Rosmalense kerststal Astrid, Miriam en Claudia in fabeltjesland tussen het pluimveevanzelfsprekend regelde opa de verzekering en een kacheltje. Verhuur kende hij niet, betalen deed je met je hartelijkheid.”
Opa Hein was geen prater, maar wel een heel goed luisteraar. “Hij had belangstelling voor wat je deed en voorzag je van zijn ‘eigen’ wijze raad. Iedereen van ons kende wel zijn befaamde woorden “altijd hebben het de anderen gedaan” als je ruzie met iemand had gemaakt en dat met opa besprak. Vloeken deed hij nooit. Als hij al een keer boos was, dan zei hij heel rustig: “Sakrepiekerepakkerepoekere”. Tja, zie dan maar eens boos te blijven.”
Geen garantiebewijs
Ondanks het verdriet dat het gezin zeker kende, voerde vreugde de boventoon. De positieve blik op het leven. “Ernstige zaken als oorlogsherinneringen en overlijdens werden bij ons kleinkinderen weggehouden. Wij herinneren ons graag de gezelligheid met elkaar en merken dat het ophalen van deze mooie verhalen er altijd voor zorgt dat we met een glimlach rond onze mond en stralende ogen terugdenken aan een bijzondere mens. Opa respecteerde de mens zoals ie was. ‘Niemand heeft een garantiebewijs’ was een van zijn uitspraken. Je kunt niet terug en ook niet ruilen, dus maak er samen maar het beste van.”
De lijst met anekdotes is enorm lang. Ieder kleinkind weet wel wat te vertellen. Wat in alle verhalen terugkomt, is de liefde voor opa die zijn kleinkinderen zelden bij naam noemde, maar altijd liefkozend ‘Kenje’ (voor een jongen) of ‘Durske’ (voor een meisje). “Achteraf denken wij dat hij al onze namen gewoon niet kon onthouden. En al helemaal niet meer toen ook de partners en de achterkleinkinderen erbij kwamen. Wij denken in ieder geval met heel veel liefde terug aan opa. Met zijn platte pet, sigaartje, rode boerenzakdoek en borreltje. Die hield van een potje kaarten en van zijn hondje Pinkeltje. Opa Hein die zich gelukkig voelde met zijn kinderen, kleinkinderen en de dieren om zich heen. Opa die kon blijven wonen aan de Striensestraat 5, omdat toen de Creijkes uitvlogen er altijd wel eentje in het nest bleef wonen. Het huis is niet meer in de familie, maar een ‘thuis’ zit in je hart. De meeste Creijkes zijn niet ver uitgevlogen en zien nog regelmatig het straatnaambordje ‘Creijenhoek’, dat richting geeft om de mooie jeugdherinneringen te koesteren.”
familiefoto
Die koning in de stal op de Driesprong? Ja, dat is opa Hein, die op Driekoningen in 1989 overleed. “Unne gewone boerenmins, maar voor ons heel bijzonder. Bedankt opa, voor je wijze lessen. Maar bovenal voor een mooie familie, die voor elkaar klaarstaat, met elkaar lacht en als het nodig is huilt. Maar die bovenal dankbaar is dat ze met elkaar in het leven mogen bestaan.”
Ook eens, aan de hand van gedenkwaardige foto’s, vertellen over jouw familie? Meld je via redactie@nnmedia.nl.
Opa met Miriam altijd belangstellend
Hein van Creij met de bekende pet
Wanneer u gehuwd bent of geregistreerd partner en er wordt een kind binnen de relatie geboren dan hebben de ouders gezamenlijk het ouderlijk gezag. Dit ouderlijk gezag betekent dat het kind wettelijk vertegenwoordigd wordt. De wettelijk vertegenwoordigers hebben de verplichting om het kind op te voeden en om de daarbij behorende verzorging op zich te nemen. Als ouder neem je beslissingen voor het kind en verricht je handelingen namens het kind, tot het kind 18 jaar is. De onderhoudsplicht geldt tot een kind de leeftijd van 21 jaar heeft bereikt. Voor samenwoners is het gezamenlijk gezag niet vanzelfsprekend. Sinds 1 januari 2023 is er wel een wijziging in de regeling.
Voorheen was het zo dat wanneer samenwoners een kind kregen, alleen de (biologische) moeder was belast met het ouderlijk gezag. Alleen de moeder kon beslissingen nemen voor het kind. Als de andere ouder ook het gezag wilde krijgen moest het kind eerst worden erkend en konden de ouders vervolgens gezamenlijk het gezag aanvragen bij de rechtbank. Voor de erkenning is toestemming van de moeder waaruit het kind is geboren vereist. Na de erkenning is ook de andere partij ouder van het kind. Er ontstaat dan een familierechtelijke betrekking. Dit heeft ook erfrechtelijke gevolgen, het kind en de ouder worden elkaars erfgenaam.
In de praktijk bleek dat veel ouders er vanuit gingen dat met de erkenning het gezag ook was geregeld. Ook waren er samenwoners die wel wisten dat het gezamenlijk gezag niet automatisch was geregeld maar die dit toch vergaten als het kind eenmaal was geboren. Voorheen was het gezag niet geregeld na de erkenning. Sinds 1 januari 2023 is dit wel het geval. Dit betekent dat als een kind na 31 december 2022 wordt erkend, de moeder en de andere juridische ouder het gezag over hun kind gezamenlijk uitoefenen, tenzij sprake is van een uitzondering. Een van de uitzonderingen is dat beide ouders in de akte van erkenning hebben verklaard dat het gezag alleen door de moeder wordt uitgeoefend. Het gezag ligt meestal bij één of beide ouders. Een van de ouders kan ook samen met een ander persoon
het gezag hebben. Het gezag kan nooit door meer dan twee personen worden uitgeoefend. Als de relatie wordt beëindigd blijven ouders een zorgplicht voor hun kinderen hebben. Ook houden beide ouders het gezag, tenzij de rechter anders bepaalt. Als de kinderen nog minderjarig zijn moeten de ouders een ouderschapsplan opstellen en aan de rechtbank voorleggen.
Sinds 1 januari 2023 hoeft het gezag dus niet meer te worden aangevraagd als het kind erkend is. Ongehuwde ouders krijgen het gezamenlijk gezag automatisch als het kind vanaf 1 januari 2023 wordt erkend door de tweede ouder. Als u meer informatie wilt over de gevolgen van het huwelijk, het geregistreerd partnerschap en de verschillen met samenwoners, neemt u dan contact op voor een vrijblijvend gesprek. Dit kan op ons kantoor aan de Hoff van Hollantlaan 5 in Rosmalen of op ons kantoor aan de Groote Vlietlaan 3C in Rosmalen. Graag tot ziens!
Thera van Gerven
Jurist Hoffspoor Notarissen www.hoffspoor.nl
Ook op dinsdag,- woensdag- en donderdagavond kunt u bij ons terecht.
Rens Sommers is erg betrokken bij de vogels en andere fauna in onze regio. “Dat heb ik van mijn opa en vader meegekregen. Die gingen altijd graag vissen en vogelen in de Beerse Overlaat, het uitgestrekte poldergebied tussen Den Bosch en Oss.
Thera van Gerven
Jurist Hoffspoor Notarissen www.hoffspoor.nl
Zij namen mij en mijn broertje regelmatig mee op pad en daar is mijn interesse in de natuur ontstaan.”
Samen met andere vrijwilligers van de vrijwillige weidevogelbescherming Maasdonk beschermt Rens de nesten van onze weidevogels. “Die broeden midden op de open akkers en in de wei en zijn dus erg kwetsbaar. In samenwerking met de boeren en vrijwilligers proberen wij tijdens het broedseizoen de nesten te beschermen voor onder meer bewerkingen, predatoren en andere mogelijke verstoringen.”
Het is voor Rens iedere keer weer genieten als hij de natuur opzoekt. “Dit is echt een prachtige omgeving en een onuitputtelijke inspiratiebron voor mijn schilderwerk. Ik zet me in voor de bescherming van onze boerenlandvogels in het broedseizoen, maar geniet er ook van om in de wintermaanden in het veld te zijn. Om bijzondere waarnemingen te doen van zeldzame watervogels of om geringde ganzen af te lezen.”
foto Karel GoossensZingen in koorverband, het vertolken van bekende en minder bekende nummers uit musical en rock- en popsfeer is de moeite waard. Het Rosmalense pop-koor Tune heeft weer plaats voor nieuwe zangers en zangeressen.
Lijkt u dat wel wat, ga dan een vrijblijvend langs voor een drankje aan de bar en bezoek van te voren de repetitie. Tune repeteert op woensdagavond van 20,00 tot 22.00 uur in Perron-3 in Rosmalen. Laat even weten wanneer je komt via e-mail: info@popkoortune.nl. Alle informatie over het popkoor vind je op www. popkoortune.nl
Op 4 en 5 maart viert het Nulandse koor Just Between viert op 4 en 5 maart het – door Corona uitgestelde – zilveren jubileum met een groots concert ‘Just Silver; in gemeenschapshuis
De Meent in Nuland. Voor dit concert hebben de ledenvoor elk jaar van het inmiddels 27 jarig bestaan een grote hit gekozen. Kosten noch moeite worden gespaard om met veel enthousiasme een mooi gevarieerd programma neer te zetten; het koor wordt zelfs begeleid door een 8 koppige liveband compleet met blazers.
Just Between is een gezellig koor met ongeveer 40 leden uit Nuland en omgeving, opgericht in 1995. We hebben een uitgebreid meerstemmig poprepertoire. De afgelopen 25 jaar zijn er allerlei uitvoeringen geweest, zoals musicals, candlelight concerten met Harmonie Union, korendagen en kioskconcerten, zoals meest recent Just a Mee Sing. Een hoogtepunt voor veel leden was een optreden in Paradiso, maar ze genieten van elk optreden, groot of klein. Saamhorigheid, elkaar steunen en natuurlijk het plezier in zingen zijn wellicht het belangrijkste.
Dit enthousiaste koor staat al enkele jaren onder leiding van dirigent Maarten Willemsen, die ook Nulandse roots heeft. Hij arrangeert de nummers voor het koor, mooie arrangementen die goed bij de stemgroepen passen. Oordeel zelf en kom gezellig kijken en luisteren zaterdagavond 4 of zondagmiddag 5 maart.
Mieske Pennings kwam ook vaak. Ook waren onze overburen Willy en Tonny Hollander graag van de partij. Het mooie van in zo’n dorpscentrum wonen was dat het heel normaal was dat de ondernemers bij elkaar kwamen om de inkopen te doen. Vis kochten we bij Van Gerven, en Reneetje zat bij mij in de klas. Voor wasmachines en dergelijke gingen we naar Diesveld, waar mijn vriendin Wendy van Schijndel met broer Marco en zusje Carin bij opa en oma woonden want Jan en Ans waren varen. Sokken kochten we natuurlijk bij d’n Hollander, kleren bij de Graaf en sportkleren of schoenen bij Van Nuland of Daleweij. Vlees haalden we bij Ruud Sikkers. Ik zong dan altijd een liedje ‘De Slager Sikker die wordt steeds dikker, het is net een kikker die slager Sikker’ ... Ik weet niet waar dat liedje vandaan kwam.
De drankjes werden dan weer door de ondernemers waar wij klant waren bij ons gekocht in de winkel of in het café. Op een dag had Hassan bedacht dat ie graag een hamster wilde, maar ons mam vond dat niet zo’n goed idee. Wij wel. Maar we hadden geen geld. Dus sprokkelden we van alles wat we niet meer nodig hadden het huis uit en gingen voor op de stoep zitten om de spulletjes te verkopen.
Toen de voetbalclub ‘thuis kwam’ hadden we binnen een mum van tijd alles aan de voetballers verkocht en een aardige duit opgehaald waarmee we wel tien hamsters konden kopen. We kochten er eentje. Die hadden we in een vogelkooi gezet. Maar de spijltjes waren te breed dus dat beestje was weer ontsnapt en die vonden we later terug achter de kachel.
Toen hadden we toch maar een hamsterkooitje gekocht.
Mieske en zijn moeder Toon, Jantje en diverse andere vaste gasten van
Ik weet nog wel dat ik graag zakgeld wilde en dat papa op een gegeven moment vroeg wat ik daar dan van wilde kopen, want ik had toch alles wat ik nodig had. Toen zei ik dat ik dan snoepjes wilde kopen bij Annie Klerkx. Dat was niet zo’n goed idee vond ie, want wij hadden in het café toch alles wat we maar wilden. Toch vonden wij de kleine doosjes pinda’s, de bierworstjes en zakjes paprika chips of gewone chips niet altijd even interessant. Op den duur kreeg ik een gulden zakgeld en daar moest ik dan 90 cent van sparen en van die 10 cent mocht ik iets kopen. Dus dat waren dan wat kleine snoepjes bij Annie Klerkx. Van mijn eerste spaargeld kocht ik een audio toren met een pick-up en de plaat Thriller van Michael Jackson.
Muziek werd natuurlijk met de paplepel ingegoten. Wat ik heel erg grappig vond was dat papa altijd een soort ‘lucht-harmonica’ speelde en dan een liedje opzette met een harmonica en dan net deed of hij het hele liedje speelde achter de bar met zijn onzichtbare harmonica. Wij hadden met feestjes en partijen ook altijd live muziek in het café. Tonnie en Kees vormden samen ‘De Migra’s’ en kwamen altijd met de Kermis. Onze Hassan mocht dan weleens drummen en ik probeerde op het orgel van Tonnie weleens wat. Dat was super moeilijk dus ik ging op orgel les en kreeg een eigen orgel. Af en toe zong ik op dat kleine podium weleens een liedje. ‘Mama’ van Heintje was dan favoriet. Met Carnaval en met feestjes kwamen ook vaak de Penly Brothers uit Nijmegen. Mijn neef Wiljo van Nuland trad regelmatig op als bandparodist.
En ook kwam het orkest waarin de vader van Jarka van Dijk speelde, ‘de Vrolijke Golf’ met dus Hein van Dijk en Jo van Sonsbeek en nog iemand van wie mij de naam niet te binnen schiet. Ook hadden we weleens Johnny van de Veeken of Adje Leeyen als DJ. Toen het café gesloten was heeft Adje Leeyen een aantal koffers vol met onze langspeelplaten gekregen.
Aan muziek geen gebrek bij ons thuis. Ik belde weleens naar Johnny zonder Money en Annemarietje Flink, de plaatselijke zenderpiraat en dan vroeg ik een liedje aan voor papa en alle vrijgezellen in het café: ‘Een vrijgezel die gaat pas slapen ... als ie alle sterren heeft gezien’. Van Bennie Neyman.
Anne met Tonnie en Kees van het ‘huisorkest’ tijdens de Rosmalense kermis ‘De Migra’s’
Rosmalen heeft in de loop der jaren tientallen cafés zien komen en gaan. Het gezinsleven van een caféhouder draaide vaak om het werk in het café en achter de bar. Op de kinderen die er opgroeiden heeft het in veel gevallen een diepe indruk gemaakt. En gezorgd voor veel herinneringen, mooie en minder mooie. Er zijn heel wat anekdotes over te vertellen. We vroegen Anne van den Heuvel om eens terug te gaan in de tijd en te vertellen over haar jeugd die zij doorbracht in het café De Pomp dat haar ouders overnamen van de familie Van Helvoirt. Zij vertelt er heel kleurrijk over, iets wat haar als kunstenaar en ontwerper, opgeleid aan de Academie Sint Joost in Breda, goed afgaat. Zij schrijft beeldend, net als haar werk dat zij maakt in haar kunstenaarspraktijk. Als lezer kunt u een aantal keren genieten van haar leuke bijdragen.
de Pomp
Als ouders gaan scheiden is dat altijd pijnlijk en verdrietig. Zeker voor kinderen. Om ervoor te zorgen dat kinderen niet de dupe van die scheiding worden en zich optimaal kunnen blijven ontwikkelen, is er ondersteuning vanuit de consulenten Relatie, Ouderschap en Scheiden.
Op een laagdrempelige manier vroegtijdig ouders en kinderen ondersteunen, zodat complexe scheiding voorkomen wordt. Dat is het doel van de drie consulenten Relatie, ouderschap en Scheiden. De gemeente ’s-Hertogenbosch, Farent, Koo en Humanitas werken hierin samen.
“Scheiden heeft altijd impact,” vertelt Saskia Janssen, één van de consulentes. “Om schadelijke gevolgen voor met name kinderen te voorkomen, willen we vroeg met ouders in gesprek komen en hen handvatten geven.”
De consulenten kijken eerst goed wat er aan de hand is, geven ouders informatie over de gevolgen van scheiding en maken samen met ouders een plan van aanpak. De hulp die vervolgens mogelijk nodig is, zoeken ze bij samenwerkingspartners. “Soms kunnen we met de juiste hulp ouders met relatieproblemen op weg helpen naar herstel, soms zijn we er vooral op gericht om de scheiding voor alle partijen zo goed mogelijk te regelen. Het is altijd maatwerk.”
Het voorkomen van complexe scheidingen zorgt ervoor dat kinderen zich goed kunnen blijven ontwikkelen en ook later minder hulp nodig hebben. “Je kind zonder zorgen op zien opgroeien, dat wil elke ouder”, zegt Saskia. “Als je daarbij tijdelijk hulp nodig hebt, door relatieproblemen bijvoorbeeld, dan is dat heel normaal.”
Als ouders gaan scheiden is dat altijd pijnlijk en verdrietig. Zeker voor kinderen. Om ervoor te zorgen dat kinderen niet de dupe van die scheiding worden en zich optimaal kunnen blijven ontwikkelen, is er ondersteuning vanuit consulenten Relatie, Ouderschap en Scheiden.
Vrijwillige Thuishulp Farent:
Julie Meijers van de Vrijwillige Thuishulp Farent ziet mensen opbloeien door maatjescontact. Ze maakt en begeleidt matches tussen vrijwilligers en hulpvragers. “Het is zo mooi als ze daar allebei wat aan hebben” vertelt Julie. “Zo zocht een dove mevrouw een maatje. Ik koppelde haar aan een jonge vrouw, die heel verlegen is. Er ligt geen druk op haar om constant een gesprek te voeren, dus door dit contact heeft zij ook meer zelfvertrouwen gekregen. Ze gaan gezellig samen naar het winkelcentrum en eten dan een ijsje”.
Maatjes kunnen allerlei verschillende dingen doen: “Gewoon gezellig samen een kopje koffie/thee drinken, een spelletje doen, rondje (met de rolstoel) wandelen of iemand helpen bij de boodschappen zijn vragen die regelmatig voorkomen. Het gaat om alledaagse dingen. We gaan uit van wat vrijwilligers leuk vinden.” zegt Julie. “Contacten kunnen kort of lang duren, net wat past bij jouw agenda”. Ook een hobby delen of hulp bieden bij het koken, de administratie of in de tuin is fijn.
Soms wordt er meer dan één maatje gekoppeld aan een hulpvrager. Een vrouw met een straatfobie zag nauwelijks andere mensen. Julie regelde bezoekjes van een jonge statushouder, die beter Nederlands wilde leren spreken. In de tuin kreeg ze hulp van een vrouw met een licht verstandelijke beperking, die graag buiten werkt. Alle drie hadden ze wat aan dit contact.
“Een keertje meelopen met een van onze vrijwilligers kan altijd, als je meer wil weten over dit werk” zegt Julie. “En je kunt je ook samen met vrienden of familie aanmelden om iemand te helpen. Je staat er nooit alleen voor”.
Kijk voor meer informatie op www.farent.nl/diensten/vrijwillige-thuishulp
In het tegenwoordige Rosmalen is het een komen en gaan van inwoners. De meesten keren ’s avonds terug naar het forensendorp, maar er zijn ook dorpsgenoten die voor langere tijd - of zelfs voor altijd - zijn vertrokken. In deze rubriek leggen we contact met Rosmalenaren die elders zijn gaan wonen, maar zich nog steeds verbonden voelen met hun roots. door Mark van der Donk
Waar haar vriendin Monique van der Leest (50) al nagenoeg haar hele leven in het dorp woont, vertrok Diana van Oorschot (54) zo’n twintig jaar geleden definitief uit Rosmalen. Voorlopig dan, want gezien haar waslijst aan eerdere verhuizingen weet je het bij haar maar nooit. “Op mijn twintigste ben ik naar Hintham gegaan, daarna volgden Schijndel, Berghem, Oss, weer Hintham, de Maaspoort, weer Schijndel, toen weer Oss en nu ben ik gesetteld in Schijndel”, somt ze op.
Verhalen te over
De dames hebben verhalen te over. Wanneer er wordt gevraagd naar herinneringen uit hun jeugd, vliegen de anekdotes - niet allemaal voor publicatie geschikt - uw verslaggever om de oren. Ook over het stekje in Den Bosch hebben de twee wel een mooi verhaal te vertellen: “Ik heb daar twee jaar gewoond, maar het laatste jaar was ik bijna altijd bij mijn nieuwe vriend - en inmiddels echtgenoot - Willie te vinden”, brandt Monique los. “Ik wilde daar bij intrekken en omdat Diana mijn huurwoning wel over wilde nemen, hebben we toen woningruil gedaan.”
Een dag nadat alle papieren voor de ruil waren getekend, zei Monique haar huurcontract (tot verbazing van de woningstichting) op. De vriendschap stamt al uit hun tienerjaren. Diana groeide op in de Pastoor van der Meijdenstraat, Monique in de Begoniastraat, in ’t Ven. Via gemeenschappelijke vriendinnen leerden ze elkaar kennen. “We vormden een
gein: zullen we eruit naaien? En meteen sprong iedereen op. Een dag later ben ik er gewoon weer gaan eten. Of ze me herkenden weet ik niet, maar ze vroegen wel of ik vooraf wilde betalen.” De vriendinnen kunnen ook nog altijd lachen om het avontuur dat Diana met een oude kameraad beleefde.
“We waren hem kwijt en toen we richting de auto liepen, zagen we hem weer. Ik was zó blij dat ik hem om zijn nek vloog en toen vielen we van zattigheid bij mensen in de tuin.”
Compenseren vriendinnenclubje, samen met Bianca, Manuela en Wilma. Daar gingen we mee op stap bij discotheek First Choice in Nuland, waar nu de Albert Heijn zit, en later waren we veel te vinden in De Bierelier en Café Allee.” De dames waren echte stapvriendinnen. “Ik sliep regelmatig, ook gewoon doordeweeks, halve nachten bij Diana. Dan viel ik op de bank in slaap en kwam ik in het holst van de nacht thuis”, lacht Monique.
Wild en onbezonnen
Veel van hun belevenissen kunnen niet zwart op wit worden gezet, grinniken de twee. “We hebben in die tijd veel foute dingen gedaan, we waren wild en onbezonnen”, bezweert Diana, die wel uit de doeken doet dat ze een keer een zware Rosmalense kermis meemaakte. “Na de eerste avond stapte ik de meterkast binnen, in plaats van de wc, de tweede dag zag ik in de Dorpsstraat - terwijl ik niet eens had gedronken - een bloembak over het hoofd en op dag drie trok iemand een barkruk onder me vandaan toen ik erop wilde gaan zitten.” Resultaat: een gebroken stuitje. “Hij kwam de dag erna bloemen en sigaretten brengen, maar ik ginggewapend met een kussentje - ‘gewoon’ weer op stap. Ik had niet voor niks geld geleend bij ons pap.”
Monique doet ook een duit in het zakje. Haar verhaal speelt zich af tijdens de carnaval van 1996: “We gingen met een man of acht eten bij de Chinees achter de Driesprong. Iemand zei, toen we onze buiken vol hadden, voor de
Zelfs momenten bij de Hells Angels, in Amsterdam en Antwerpen, staan Diana nog bij. Maar tegenwoordig zijn ze allebei een stuk rustiger, als we de verhalen mogen geloven. “Ik ben een huismus geworden”, zegt Diana zelfs. “Ik heb zóveel geleefd, dat ik dat nu moet compenseren.” Ze woont al twintig jaar rustig samen met - hoe toevallig - ook een Willie. In Schijndel dus, waar ze bonusmoeder is van zijn drie kinderen én trotse oma van Danté (3) en Ivy (2). “Een buurvrouw is mijn vriendin geworden, en ik ken meer mensen uit de buurt, maar echt ingeburgerd ben ik niet in Schijndel. Rosmalen voelt nog altijd als thuis. Hopelijk komt het niet zover, maar mocht mijn relatie ooit stoppen, dan keer ik weer terug naar mijn roots.”
Monique, die al sinds ze bij Wil introk in de Canadasingel woont, is niet meer van plan om ooit nog weg te gaan. “Toen ik in de Maaspoort terecht kwam, dacht ik echt: wat doe ik hier?
In Rosmalen voelt het vertrouwd. Er zijn meer winkels en huizen bijgekomen, maar dat vind ik niet erg. Wel is het jammer dat alle banken weg zijn. En dat je weinig bekenden meer tegenkomt in het dorp. Ik ben best jaloers als ik op televisie het programma ‘Urk’ zie. Dat dorpse. Vroeger was het hier ook ons kent ons, maar dat is verleden tijd.”
Monique zegt nog altijd een ‘turbulent leventje’
te leiden: “We gaan iedere zondag een drankje doen in D’n Beer en ik volg Wil, die drummer
is van de bands The Squall en Notre Damned, op de voet. Naar alle optredens ga ik mee als chauffeur en ik houd de website en Facebookpagina bij.”
Nooit iets voorgevallen
Hoewel de vriendschap tussen de voormalige feestbeesten tussendoor op een lager pitje stond, heeft hij tot de dag van vandaag stand gehouden. Ook nu de helft van het duo al twee decennia in Schijndel woont.
“We spreken regelmatig af, houden contact via de telefoon en delen lief en leed met elkaar.
Toen onze gezamenlijke vriendin Berna vorig jaar overleed, hebben we haar daarvoor nog bezocht en bij de uitvaart konden we ons verdriet samen delen.”
Ook toen Diana onlangs nog een zware operatie onderging, was Monique er voor haar. “Ook al zien we elkaar niet vaak, als er iets is kunnen we van elkaar op aan. Toen onze vriendschap even bekoeld was en we daarna weer contact kregen, was het ook alsof er nooit iets was voorgevallen.”
Soms verlangt de vertrokken Rosmalense stiekem nog wel eens naar haar oude woonplaats, geeft ze toe: “Dan zouden we elkaar vaker zien dan nu. Het is en blijft toch ook een mooi durpke. Jammer dat mensen tegenwoordig soms zeggen: oh, jij komt uit Den Bosch? Nee, ik kom uit Rósmalen. En dat zal altijd zo blijven.”
www.thuisinhetnieuws.nl