3 minute read
Wandelgesprekken
Wandelgesprekken die deugd doen
Tekst: Nadia Mahjoub
Advertisement
Jef Houbrechts is al enkele jaren
verbonden aan UilenSpiegel als vrijwilliger.
Hij begeleidt een gespreksgroep in
Paal-Beringen, regio West-Limburg.
Wegens corona is hij vorig jaar
overgeschakeld naar wandelingen in
groep, met telkens maximaal vier
personen.
“Niet alle deelnemers aan de gespreksgroep hebben een computer”, vertelt Jef. “Omdat ik niemand wilde uitsluiten, besloot ik dus niet over te schakelen naar digitale bijeenkomsten, wat sommige andere lotgenotengroepen wel deden. We hebben van de nood een deugd gemaakt. Maar ondertussen is het een deugd met een grote D geworden.”
Vorm van mobiel vergaderen
In overleg met de deelnemers spreekt hij de gespreksthema’s af. “Ik dring mezelf niet op”, aldus Jef, “Ik betrek iedereen zoveel mogelijk bij de programmatie. De wandeling wordt vooraf niet uitgestippeld, tenzij iemand van de deelnemers dat doet. Het gaat er niet om kilometers te vreten of aan toerisme te doen. Het gesprek is belangrijker dan de wandeling. Soms valt de wandeling letterlijk stil, bijvoorbeeld wanneer we ergens dieper op ingaan. Eigenlijk zijn deze wandelingen een vorm van mobiel vergaderen. We stappen telkens ongeveer vijf kilometer, aan een relatief laag tempo. Ik ben al 74 ondertussen, een veel langer traject zou voor mij te vermoeiend zijn.”
“Soms vraagt een deelnemer uitdrukkelijk om een persoonlijk gesprek. Dan trekken we er met twee op uit en wordt het een duogesprek. Af en toe maken we een ‘inspiratiewandeling’. Dan beluisteren we via de smartphone een liedje onderweg, of lezen een korte tekst voor en laten ons daardoor inspireren tot een gesprek. Ik hoef niet vooraf te weten wat het wordt. Ik laat me graag verrassen.”
Groeiproces
Jef maakte zelf in zijn leven een heel groeiproces door. Hij had te kampen met relatiemoeilijkheden en een alcoholverslaving. “Het heeft te maken met een zekere hooggevoeligheid. Ik trek me dingen aan, ik vang signalen op, ze blijven soms sterk nazinderen en kunnen me inspireren. Ik tracht er iets mee te doen. Zo kreeg ik ooit de boodschap van een dame die ik bijstond via Samana, niet lang voor haar dood. Ze zou me ‘aan het werk zetten’. Haar boodschap bleef nazinderen en heeft me er uiteindelijk toe gebracht om me bij UilenSpiegel in te zetten voor andere kwetsbare mensen. Psychische kwetsbaarheid is voor mij een ruim begrip. Ik beschouw hooggevoeligheid ook als een psychische kwetsbaarheid.” dat creëert verbondenheid. Al wandelend proberen we beweging te krijgen in wat vast dreigt te raken. Soms hebben we het over politiek, filosofie, religie of over onze problemen van alledag.”
Jef merkt dat veel mensen deugd hebben aan de wandelgesprekken: “Ze komen graag terug. Dan weet je dat je initiatief geslaagd is. Wandelen en praten is een combinatie die heel goed werkt. Het is een zinvolle manier om mensen uit hun kot te halen. Niet enkel om fysiek fit en gezond te zijn, maar ook om mentaal gezond en weerbaar te blijven. Ook de vertraging die gepaard gaat met het wandelen heeft een positief effect op de gemoedstoestand. Karel: “Het fijne is dat je door de gesprekken tot nieuwe inzichten komt. Je leert meerdere visies en standpunten kennen over een bepaald onderwerp. Vaak is een wandeling zeer snel voorbij, omdat je opgaat in elkaars ideeën.”
Verbondenheid
Ondertussen is Karel Pluymers medebegeleider van de wandelingen. Hij vertelt: “Bij een wandelgesprek trekken we er één à twee uurtjes op uit, in een park, bos of andere omgeving. De kracht ligt hem in de korte ontmoeting. Een ontmoeting waarbij de deelnemers vooral begrip hebben en een luisterend oor zijn voor elkaar. Zo kunnen we elkaar inspireren in onze persoonlijke zoektocht, elkaar helpen met onze problemen of gewoon in stilte wandelen. Ook
