De kunst van het ongelukkig zijn

Boekbespreking:

De kunst van het ongelukkig zijn: geen pleidooi voor meer miserie

Tekst: Els Lambrecht

In september

2019 deed

de herfst zijn

intrede en

bracht Dirk

De Wachter een nieuw boek uit: een dun exemplaar van

ongeveer 100 bladzijden met als titel ‘De kunst van het

ongelukkig zijn’. Eerder dat jaar was hem in het kader

van de maand van de filosofie gevraagd om een essay te schrijven. De oplage was toen zo beperkt, dat hij

besloot het uit te breiden tot dit boekje. Op de achter-

pudding. We leven tot op de bodem. Maar op de bodem van de pot is de pudding soms aangebrand. Als je te veel schraapt, wordt het minder lekker.

Mensen willen leven en er alles uithalen, leven alsof het je laatste dag is, maar ook dan raak je uitgeblust. Misschien is het beter om de pudding in kleine potjes te verdelen en er bij tijd en stond even van te proeven. Laten we meer genieten van de kleine dingen, van vakantie in eigen tuin en van eens op café gaan met een goede vriend. En durf vooral je lasten te delen en blijf de ander aanmoedigen om dat ook te doen. Zowel in mijn eigen omgeving als op de boekvoorstelling hoorde ik het verwijt doorklinken dat De Wachter je op die manier aanmoedigt om je in je eigen ongeluk te wentelen. Uiteraard is dat niet de boodschap. Hij bedoelt gewoon dat het leven nu eenmaal niet altijd leuk is, en dat het accepteren van lasten het leven net iets makkelijker zal maken.

Uiteindelijk bespreekt hij ook de zin van het leven. Volgens hem haalt de mens veel zin uit het zorgen voor anderen. Dus, als je jezelf goed voelt, waarom dan niet wat meer zorgen voor de anderen? En dat kan eenvoudig. Doorvragen naar de reden wanneer je naaste zich niet goed voelt, daar zit het werkelijke geluk, en niet in een bungeesprong. Het boekje eindigt hij met een brief aan Joël De Ceulaer, journalist bij De Morgen, die zichzelf een klimaatdepressie aanmeet, meteen ook het mooiste en meest inspirerende deel van het hele boekje.

flap staat “Streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis, daarentegen,

is waar het leven om draait.” Dit is een goede samen-

vatting. Het boekje is ingedeeld in 3 delen: ‘Geluk?’,

‘Ongeluk?’ en ‘Zin’.

Grote nieuwigheden heb ik niet gevonden. De Wachter pleit om de lasten, moeilijkheden en tekorten van het leven te accepteren. Hij benadrukt dat we die ook mogen delen en dat niet alles leuk, mooi, perfect of fantastisch moet zijn. We leven vooral met de illusie dat geluk iets maakbaars is. Als je pech hebt, is dat vooral je eigen schuld. We delen mensen heel zwart-wit op in losers en mensen die het maken. We streven met z’n allen naar een perfect leven en een leven op het scherpst van de snede. We maken exotische reizen, willen bungeespringen en als het kan ook nog de Kilimanjaro beklimmen of op zijn minst toch bewonderen.

Het leven is een pudding

De Wachter vergelijkt het leven op een sprekende manier met

Niet psychiatriseren

Dit boekje gaat over de gewone lasten van het leven. Het roept op om te zorgen voor elkaar en de andere nabijheid te geven. Je bent niet psychisch ziek als je ongelukkig bent, het maakt deel uit van het leven. Ermee leren omgaan is wezenlijk en zelfs levensbelangrijk, maar dat lijken we verleerd. Die lasten moeten niet gepsychiatriseerd worden, we mogen gerust wat meer elkaars psychiater zijn, dan zouden we niet moeten aankloppen bij een therapeut. Voor mensen die De Wachter al langer volgen, zal er niets nieuws in staan en lijkt dit minder diepgaand dan we van hem gewoon zijn. Voor mensen die De Wachter nog niet volgen, is dit een zeer vlot geschreven en toegankelijk boekje om met zijn kijk op deze dingen kennis te maken.