Als je je leven kon overdoen?

Tekst: Annemie Berckmans

Guy, een collega-vrijwilliger bij UilenSpiegel, werd onlangs door een journaliste van De Standaard geïnterviewd over zijn psychische kwetsbaarheid. Eén van de vragen die hem voorgeschoteld werden, was: “Als je je leven kon overdoen, zou

je dit zonder of met je kwetsbaarheid willen doen?” Guy vond dit een moeilijke vraag om te beantwoorden, gaf hij toe in

een Facebookbericht.

Deze vraag zette me flink aan het denken. Want ik vind het zelf ook een moeilijke vraag. Ik kan er niet meteen volmondig “ja” of stellig “nee” op antwoorden…

Ik ben in mijn leven al veel mensen tegengekomen die heel hard roepen “ik ben blij met mijn psychische kwetsbaarheid”, of “mijn psychische aandoening hoort echt bij mij, ze heeft me gemaakt tot wie ik nu ben”. In beide gevallen kan ik hier niks tegen inbrengen… Maar sommigen roepen: “mijn kwetsbaarheid hielp me om te groeien, ik ben daar een rijker persoon door geworden”. Daar heb ik het moeilijker mee... Wellicht is dat voor die persoon waar, maar zelf zie ik dat toch anders.

Even waardevol zonder bipolaire stoornis

Ik ben ervan overtuigd (zo voelt het toch voor mij), dat ik zonder die bipolaire stoornis (Lees: zonder die allesverwoestende, eenzame en uitzichtloze depressies, zonder die uitputtende paniek- en angstaanvallen, zonder ooit met een psychiater of psycholoog in contact te zijn geweest) een even interessant mens was geworden. Even intelligent, even genuanceerd en even gevoelig. Ik zou geen jaren geworsteld hebben met een extreem laag zelfbeeld. Ik zou niet elke dag zeven pillen moeten slikken. Mijn kind zou wellicht minder kwetsbaar in het leven staan. En mijn relatie zou meer in balans zijn dan ze nu is (de helft van de tijd is mijn partner mijn mantelzorger). Dat ik dan een goeie job zou hebben i.p.v. op invaliditeit te staan, plaats ik zelfs even in de kantlijn.

Je denkt nu als lezer wellicht mijn antwoord op de vraag wel te kennen, op basis van bovenstaande bedenkingen… Ha, fout gegokt!

Juist door mijn psychische kwetsbaarheid, zijn er ook positieve dingen gebeurd in mijn leven. Tijdens de vele opnames heb ik lotgenoten ontmoet, en enkelen daarvan zijn vrienden geworden. Ik heb Similes en UilenSpiegel leren kennen, ik ben bij allebei vrijwilliger geworden, en ik heb ontdekt dat dit engagement richting geeft aan mijn leven. Het geeft me een goed gevoel over mezelf.

Herstelbevorderend bad

Als Luistergenoot bij de luisterlijn van UilenSpiegel help ik andere psychisch kwetsbare mensen, als dat niet waardevol is! Bovendien: deel mogen zijn van die hechte, fijne groep Luistergenoten, voelt voor mij als een warm, relaxerend, herstelbevorderend bad… Ik ontdekte ook de HerstelAcademie. Ook daar hield ik immens fijne contacten aan over. Ik leer ontzettend veel bij in de opleiding Ervaringsdeskundige. En nu de hamvraag: weegt dit alles op tegen het feit dat ik kwetsbaar ben? Doet dit de balans overhellen naar de andere kant? Dacht je mijn antwoord op de vraag nu wel te kennen?

Ik weet het echt niet

Mijn antwoord is: “IK WEET HET NIET. IK WEET HET ECHT NIET”. Als De Standaard mij morgen dezelfde vraag stelt als die ze aan Guy voorlegden, dan moet ik het antwoord schuldig blijven…