Column
NIEMAND WIL DE LELYVERZAMELING HEBBEN
Hommeles in wannabe museumland over een verzameling waar iemand een museum voor wil hebben. Zou iemand zich weleens de vraag stellen hoeveel
collecties we eigenlijk nodig hebben in dit land? Ik vraag het me soms af. Stel je verzamelt postzegels, schilderijen, poppen, bijzondere koektrommels of whatever; waarom zou dat altijd zomaar een collectieve verantwoordelijkheid worden als je stomtoevallig te oud wordt om je hobby nog door te zetten? Zoals met de collectie documenten, foto’s en aandenkens rond ingenieur Cornelis Lely op de zolder van Ed Voigt, een 75-jarige Cornelis Lely-verzamelaar uit - stomtoevallig Lelystad! Museum Batavialand Lelystad heeft er echter geen behoefte aan. Voigt boos. Want de gemeenteraad van Lelystad heeft ooit een motie aangenomen waarin staat dat de collectie voor de stad moet worden behouden. Daarom schiet ik hier de strijdende partijen te hulp en rijk hen een perfecte oplossing aan. Als de gemeenteraad zoiets besluit, moet daar gevolg aan worden gegeven. En laten gemeentes nu bij uitstek de instanties in dit land zijn met lades die beroemd zijn om grootte, breedte en peilloze diepte! Er zijn containers die minder diep zijn dan
de lades van gemeentes als Lelystad! En als er dan ooit een onderzoeker langskomt heeft zo’n ambtenaar ook weer iets te doen. Overigens werd ik geprikkeld door de melding dat de Lelystedeling over ongeveer 140 panelen ‘zou beschikken’ die Lely’s levensloop van wieg tot dood “beschrijven”. Panelen. Dat is museumjargon. Zijn dat prikborden vol? Of meer zoals in het Mesdagpanorama? Het Zuiderzeemuseum dan, die hebben veel panorama? Ook geen belangstelling. Er schijnt ook papier-mot met vorige eigenaren van de collectie te zijn (zegt Batavialand nog vilein). Ik zie inmiddels een Netflixserie aan het uitspansel. Cornelis Lely, de man die Lelystad schiep naar zijn evenbeeld, op Netflix! Een gegarandeerde hit in China en Japan, waar ze sowieso al Nijntje- en dijkgek zijn. Ik ga kijken. Daarna is er vast wel een museum in China voor Lely te vinden! Of we laten Christie’s de boel verpatsen. Kan Voigt ook weer eens op vakantie. René Seghers
Museum Gouda BIJ KAARSLICHT
Kaarslicht staat tegenwoordig voor liefde en romantiek, maar eeuwenlang was het een nogal stinkende en dure bron van licht na zonsondergang. Tot ver in de 20e eeuw was licht een schaarste product. Conservator Ingmar Reesing van Museum Gouda bedacht enkele jaren geleden voor zijn sollicitatiegesprek aldaar dat het misschien handig was iets met kaarslicht in de kunst voor te stellen. Gouda was immers in de 19e eeuw een van de grootste kaarsenproducenten ter wereld. Reesing: ‘Tot mijn verbazing bleek er nooit eerder ergens een tentoonstelling over kaarslicht te zijn gemaakt.’ Links: Uil met bril en boeken, C. Bloemaert (II), Rijksmuseum 210
KG_2021_06 SR.indd 210
07-12-2021 00:50
