Trouwe vrijwilligers zijn

Trouwe vrijwilligers zijn bekende gezichten

van Wapenveld tot Nunspeet

De Testrijders noemen ze zich, het groepje mannen dat meerdere keren per week voor WZU Veluwe in de auto stapt. In de kofferbak een koelbox met coronatesten die naar het lab moeten en een voorraad persoonlijke beschermingsmiddelen voor de woonzorglocaties. Ze doen het met plezier, vertellen vrijwilligers Jan Wonink en Bertus van der Scheer. “We voelen ons een soort extra collega’s.”

De een zet zich al jaren belangeloos in voor woonzorglocatie Rehoboth in Wapenveld, voor de ander is vrijwilligerswerk een compleet nieuwe wereld. Bertus van der Scheer was beheerder van de mini-boerderij op het terrein en hielp met tuinonderhoud. Jan Wonink had tot drie jaar geleden een eigen bouwbedrijf en was elke dag in touw. Beide mannen rijden graag auto en op dat punt kwamen hun levens samen.

Hulp nodig

Dat gebeurde toen WZU Veluwe hard geraakt werd door het coronavirus. Dagelijks moesten de testen van cliënten die mogelijk besmet waren naar het laboratorium in Hengelo of Harderwijk vervoerd worden. Al snel bleken de huismeesters tegen zo’n stortvloed aan tests niet

meer opgewassen. Ze hadden hulp nodig! Een beroep op de groep vrijwilligers bracht uitkomst. Twee mannen meldden zich en dat aantal groeide naar zes.

‘Vanuit het geloof zie ik het als mijn opdracht om iets nuttigs te doen voor de gemeenschap’

Vrijwilligers Jan (links) en Bertus staan graag klaar voor WZU Veluwe

Gewoon doen

Bertus was een van de eersten. “Wij wonen tegenover Rehoboth”, vertelt hij. “Vanaf de overkant zag ik regelmatig de gele artsenwagen of de begrafenisauto staan. Mijn vrouw is hier ook vrijwilliger en we merkten dat het niet goed ging.” In zijn werkzame leven waren lange autoritten Bertus niet vreemd. “Ik werkte in het laboratorium van een verffabrikant en reed regelmatig naar de vestiging in de Alblasserwaard. Op mijn 58ste kon ik stoppen. Naast tijd voor mijn familie wilde ik me inzetten voor de samenleving. Ik hou van autorijden, dus ik stapte met plezier in.”

Tot stilstand

Het leven van Jan kwam drie jaar geleden abrupt tot stilstand. Op zijn 49ste kreeg hij een herseninfarct. Terugkeren naar hoe het was, met een eigen bedrijf en werkweken van 70 uur, zat er niet in. “Ik ben er gelukkig goed uitgekomen, maar mijn toekomstbeeld moest ik bijstellen.” Zijn vrouw werkt als Verzorgende IG in Rehoboth en bracht hem op het idee. “Ik rij graag auto en heb er geen moment spijt van.”

Bijbelse opdracht

Vanuit hun geloof vinden beide mannen het bovendien niet meer dan logisch om zich in te zetten. Jan: “Bijbelse overwegingen spelen een belangrijke rol in mijn leven. Als er een beroep op je wordt gedaan, dan doe je dat gewoon.” Bertus vult aan: “Ik zie het als mijn opdracht om iets nuttigs te doen voor de gemeenschap.”

Erbij horen

Hoewel het aanmerkelijk rustiger is dan een jaar geleden, kruipen beide mannen nog steeds graag achter het stuur. Jan: “Samen met de huismeester laden we de spullen in, drinken een kopje koffie en gaan op pad.” Op elke locatie is er tijd voor een praatje. “We zijn overal bekende gezichten geworden”, zegt Bertus. “Het geeft een gevoel van erbij horen”, zegt Jan. “We zijn best trots op onszelf, hoewel dat niet het belangrijkste is.”

‘Het rijden met testen en spullen geeft het gevoel van erbij horen’

Nuttig en aangenaam

Als het aan beide mannen ligt, gaan ze voorlopig gewoon door met hun ritjes over de Veluwe. “Je weet niet of het ooit nog stopt”, zegt Jan. Huismeesters die een timmerklus hebben, kunnen inmiddels ook op hem rekenen. “Zo’n extra hulpvraag voer ik met plezier uit.” Bertus sluit zich daarbij aan: “De organisatie loopt goed en we vinden het allemaal mooi om te doen. Het is een ideale combinatie van het nuttige en het aangename.”