4 minute read
In de thuiszorg is elke dag een verrassing'
Een oud boerderijtje, een villa of een nieuwbouwhuis. In de thuiszorg is geen werkplek hetzelfde. Ook iedere cliënt is anders. Flexibiliteit is dus een vereiste voor medewerkers. Dat maakt het werk zo leuk, vinden Wijkverpleegkundige Ellen Kroon en Helpende Plus Leonie van Donselaar van Thuiszorg Nunspeet. Een impressie van hun werkdag.
Het is kwart voor 9 in de ochtend. Wijkverpleegkundige Ellen heeft net een telefoontje gekregen van een dochter. Haar moeder komt bijna terug uit het ziekenhuis en heeft thuiszorg nodig. Of dat mogelijk is bij WZU Veluwe. “Dat kan zeker”, antwoordt Ellen. “Mevrouw krijgt een plekje in de route, donderdag om 11 uur is een collega bij haar.”
Advertisement
Het is een gezellige drukte in het kantoortje van Thuiszorg Nunspeet, gevestigd in een woning aan het Secretaris Van Marleplantsoen. Ellen zit in de voorkamer aan haar bureau, in de achterkamer overleggen managers
Dieke Buitink en Clementine Jansen en met enige regelmaat komt een collega binnen met een vraag of een verhaal. Dat is typisch thuiszorg, weet Ellen. “Je werkt altijd in je eentje, pakt alles zelfstandig op, maar hebt altijd het team als achterwacht.”
Vrijheid
Werken in de thuiszorg geeft veel vrijheid, vindt Ellen. In 2016 begon ze bij deze tak van WZU Veluwe, eerst als verpleegkundige en vervolgens als wijkverpleegkundige. Die functie biedt haar extra taken. “Je bent vaak degene die in overleg met cliënt, familie en collega’s de beslissingen neemt”, vertelt ze. “Ik beoordeel complexe casussen, stel een indicatie en coördineer de zorg.” Ook contact met collega-organisaties en vrijwilligers hoort erbij. “Thuiszorgcliënten hebben veel eigen regie, zijn behoorlijk zelfredzaam. Wij passen ons zoveel mogelijk aan hun wensen aan. We bieden kwaliteitszorg met gebruik van hun leven en netwerk.”
Ochtendroute
Dan komt collega Leonie binnen. Ze is bijna klaar met haar ochtendroute en komt een kaartje halen voor haar volgende cliënt. “Mevrouw is vandaag jarig”, vertelt ze. Onderweg omschrijft ze de dame als ‘een lief mens en een gezellige klets’. Dat klopt helemaal. Hartelijk doet mevrouw even later de voordeur open. Ze is nog in haar badjas, Leonie komt haar helpen bij het douchen. Enthousiast laat mevrouw het verjaardagscadeau zien dat ze van haar zoon kreeg. Een prachtige foto met Bijbeltekst. “De Heere zegene u en behoede u”, leest ze voor. “Dat is toch het voornaamste
dat we hebben.” Tussen de vrouwen ontspint zich een mooi gesprek over het geloof.
Chocolaatjes
Tijdens de douchebeurt praat mevrouw vrolijk verder. “Wat heerlijk dat je zo lekker vroeg bent. Dan ben ik op tijd klaar voor de visite.” Leonie gaat nog even zitten voor een praatje. Mevrouw wijst op een doos met chocolaatjes. “Die staat er altijd. Voor de zorg. Iedereen mag twee chocolaatjes pakken.” Als het tijd is om te gaan, staat mevrouw op. “Ik wens je ’s Heeren Zegen toe”, zegt ze liefdevol. Leonie stapt in haar auto, maar niet zonder te zwaaien. Van achter het raam zwaait mevrouw terug. “Dit werk is nooit eentonig”, zegt ze. “Iedere cliënt is weer anders. In de thuiszorg is elke dag een verrassing.”
Toekomstplannen
Terug op kantoor vertellen beide collega’s over hun toekomstplannen. Ellen heeft behoefte aan ‘iets meer’. “Projecten vind ik heel leuk, bijvoorbeeld samen met ICT. En ik kijk mee met anderen om te zien of dat in de toekomst bij mij past. Dat mag hier gewoon.” Leonie heeft nog twee studiejaren voor de boeg voordat ze zich Verzorgende IG mag noemen. “In het tweede jaar ga je aan het werk in een verpleeghuis. Voor mij wordt dat Mariposa in ’t Harde. Maar daarna wil ik heel graag terug naar de thuiszorg.”
