SOS ԵՐԵՎԱՆ Ականատես
Հայկ Բիանջյան Երևանի մահն արձանագրողը Մի օր Երևանի փողոցներում տեսախցիկով մի տղա սկսեց լուսանկարել այն, ինչը շատերը չէին տեսնում, կամ էլ չէին ցանկանում տեսնել։ Դանդաղ ու սառնասրտորեն քանդվում էր Երևանի պատմական կենտրոնը, իսկ այս տղան վազում էր մի շենքից մյուսը՝ ֆիքսելու և ինչ-որ կերպ պայքարելու այդ ամենի դեմ։ ԵՐԵՎԱՆ-ը զրուցել է լուսանկարիչ Հայկ Բիանջյանի հետ, որը տարիներ շարունակ վավերացրել է պատմական Երևանի դանդաղ վախճանը։
Կորսված Երևանի ու խղճի մասին
Լուսանկարել սկսել եմ 2003-ից։ Հենց լուսանկարչությունն ինձ բերեց ակտիվիզմի։ Սկզբում դու լուսանկարիչ ես, պարզապես ֆիքսում ես քաղաքում կատարվողը, հետո հասկանում ես, որ միայն լուսանկարելը քիչ է։ Այդ ժամանակն անցավ-գնաց, հիմա Երևանն անճանաչելի փոխվել է, հիմա եթե որևէ մեկին ցույց տաս այն հին լուսանկարները, չի հավատա, որ դա նույն քաղաքն է։
Հետ եմ նայում ու հասկանում, որ մեծ ջանք, ժամանակ ու գումար եմ ծախսել այդ ամենի վրա, բայց երբևէ չեմ փոշմանում, սիրել եմ այն, ինչ արել եմ
60 61
#3(68) 2021
Համենայն դեպս իմ խիղճը հանգիստ է։ Այն ժամանակ մենք համախոհներով պայքարում էինք լուրջ պետական ապարատի դեմ, որն ուղղակիորեն մարդկանց դուրս էր շպրտում իրենց տներից ու աչքի առաջ քանդում տունը։ Դա մի ժամանակաշրջան էր, երբ ամեն բան այնքան արագ էր տեղի ունենում, որ ես հազիվ էի հասցնում վազել մի քանդվող կառույցից մյուսը։ Կար նույնիսկ ժամանակ, երբ ժապավենով էի նկարում, հետո ստիպված տպում էի գոնե ամենափոքր չափսով։ Հիմա հետ եմ նայում ու հասկանում, որ մեծ ջանք, ժամանակ ու գումար եմ ծախսել այդ ամենի վրա, բայց երբևէ չեմ փոշմանում, սիրել եմ այն, ինչ արել եմ։ Ու ժամանակի հետ արածս էլ ավելի մեծ արժեք է ձեռք բերում։ Հիմա, այսպես ասած, թոշակի եմ անցել, բայց դեռ շարունակում եմ հետևել, թե ինչ է կատարվում մեր քաղաքում ու թե քաղաքաշինական խնդիրներն ինչպես են լուծվում։ Անձամբ ինձ համար Երևանն անվերադարձ կորսված քաղաք է։ Ինչքան էլ որոշ անկյուններ դեռևս լավն են, բայց քաղաքի մեջքը կոտրված է, պատմական կենտրոնը՝ ոչնչացված։
