Poranieni Anna Kondracka-Zielińska
Czy na pewno wiemy, co się dzieje z naszymi dziećmi? Refleksje po lekturze Szram
To nie wstęp do horroru. Ani zabieg retoryczny. To pytanie z reportażu-wywiadu autorstwa dwóch dziennikarzy1. Jest ono jednak tak niepokojące, że powinno sprawić, iż w głowie każdego nauczyciela czy rodzica zapali się czerwona lampka. Tekst wywołuje oburzenie, brak zgody, pretensje, zmusza do refleksji. Boli, że wśród winnych – bądź jedynie obojętnych – wymienia się również szkołę, nieprzygotowanie pedagogów. Może też ich prywatną niechęć, uprzedzenia. Przeładowane klasy, ograniczony dostęp do pedagogów (nie w każdej szkole jest pedagog, a zwłaszcza psycholog). Do tego dochodzi niemal ciągła obecność młodych w sieci, a tam – hejtowanie, banowanie, szczucie… W książce pada takie pytanie, być może w niej najważniejsze: dlaczego nasze dzieci popełniają samobójstwa częściej niż w innych krajach Europy? Po tej lekturze wiem, że czas na zadumę i czekanie, nie wiadomo zresztą na co, już się skończył. Pora działać.
108
WA R T O P RZ E CZY TAĆ
Złe towarzystwo Szramy opowiadają historie Wiktorii/Wiktora, Kacpra, Olgi, Ani, Aleksandry, Zosi, Aurelii, Magdy i wielu innych młodych oraz ich rodziców, którzy zgodzili się podzielić swoimi traumatycznymi przeżyciami: dziecięco-młodzieżową samotnością, odrzuceniem przez społeczeństwo, bezradnością rodziców, porzuceniem przez system, pobytami w „psychiatrykach” w Żwirkach, Józefowie, Garwolinie, Srebrzysku. Obecne w Szramach historie są bolesne, bo rodzic walczy nie tylko z chorobą własnego dziecka, z systemem opieki zdrowotnej, w którym pomoc psychiatryczna jest czymś niedofinansowanym, bo niedochodowym, notorycznie zaniedbywanym przez kolejne władze, ale też z rodziną, która nie akceptuje faktu, że jakaś Natalia bądź Karol są LGBT. Niepełnoletni pacjent nie jest przyjmowany przez terapeutę bez obecno-
R E F L E KS J E 3/2021
