Nauczyciel w świecie bez twarzy Klaudyna Bociek
O (prawdopodobnych) kierunkach rozwoju współczesnej edukacji Tematem bieżącego numeru „Refleksji” są perspektywy postedukacji. Zgodnie z definicją Wielkiego słownika języka polskiego przedrostek post(łac. „po”) to „pierwszy człon wyrazów złożonych oznaczający następczość, późniejszość tego, na co wskazuje drugi człon złożenia”1. Żyjemy w czasach postmodernistycznych, a więc ponowoczesnych, i przedrostek ten jest nieustannie w użyciu. Jarema Drozdowicz przypomina, że słowem roku według słownika oxfordzkiego została w 2016 roku „post-prawda”2. W związku z tym, że jedną z naczelnych reguł postmodernizmu jest płynność i dekonstrukcja pojęć, zdarza się nierzadko, że post- jest nie tyle zjawiskiem, które następuje po innym, modyfikując je, ale staje się jego zaprzeczeniem – post- przeradza się w anty-. W pedagogice przykładem tego stanu rzeczy jest nurt postpedagogiki, którego synonimem jest anty-
32
T E M AT N U M E RU
pedagogika, zakładająca całkowitą rezygnację z roszczeń wychowywania innych3.
Znikające dzieci Kiedy mówimy o postedukacji w ostatnich latach – szczególnie od momentu, gdy Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła w marcu 2020 roku pandemię COVID-19 – mamy bardziej na myśli próbę odpowiedzi na pytanie, jaka będzie/powinna być edukacja po tym szalonym czasie, który przeżywamy. Jak powinno się kształcić i wychowywać to „stracone pokolenie”, które z powodu zarządzanych niemal na całym świecie lockdownów zostało ograbione nie tylko z relacji rówieśniczych, ale w ogóle z możliwości życia i rozwoju wśród ludzi? Zdrowie fizyczne stało się nagle wartością tak ważną, że automatycznie zdrowie psychiczne
R E F L E KS J E 3/2022
