Stichting WereldWijd
Stichting WereldWijd
IN GESPREK MET…
OPNIEUW BIJ STICHTING WERELDWIJD, MARLIES BEMELMANS Op een zonnige middag maak ik kennis met Marlies Bemelmans in haar mooie woning in Vilt. Marlies is naaister van beroep en sinds begin dit jaar geeft zij samen met Mariette Meijerink (haar verhaal staat in WereldWijzer van december 2021) de naailessen op donderdag. Het is totaal nieuw voor haar, niet eerder had ze te maken met vluchtelingen en spreekt geen buitenlandse taal, maar het bevalt haar uitstekend. “Ik vind het mooi en dankbaar werk. Nooit gedacht, dat ik dat op mijn 78-ste nog zou kunnen en mogen doen. Naailes geven in hetzelfde gebouw als waarin ik zelf als jong meisje naailes kreeg.” op haar leven in Noorbeek en later met haar man en twee dochters op de boerderij met fruitbomen en fokzeugen in Berg en Terblijt. Acht jaar geleden overleed haar man. De boerderij werd verkocht en Marlies betrok een fraaie woning in Vilt, niet ver Marlies Bemelmans
van het gezin van haar jongste dochter
Textiel docente bij
met twee kleinzonen in Scheulder. Oud-
Stichting WereldWijd
ste dochter Miranda doet intussen ook een en ander bij WereldWijd en is de
WereldWijd was nieuw voor Marlies,
Marlies wijst ze aan en noemt haar klas-
partner van Maurice Heusèrr. Het plot-
maar niet het gebouw. Na de lagere
genoten en vriendinnen bij naam, maar
selinge overlijden van deze zeer gewaar-
school fietste Marlies, net als de
zelf staat ze niet op de foto. Haar vader
deerde vrijwilliger van WereldWijd (zie
meeste meisjes uit Noorbeek en
overleed aan maagkanker, toen zij 15
WereldWijzer dec. 2021) was aanleiding
andere omliggende dorpen elke dag
jaar was. “Mijn moeder bleef achter met
voor Miranda en Marlies om een bezoek
op en neer naar de huishoudschool van
vijf kinderen. De zusters vonden dat ik
te brengen aan WereldWijd. Ze bezoch-
de zusters in Eckelrade. De plek waar
beter thuis kon helpen op de boerderij.
ten een half jaar geleden de plek waar
nu WereldWijd zit. Een deel van hen
Dat heb ik braaf gedaan. Met mijn
Maurice werkte. Daar bleek dat Marlies
kreeg de kans om het naaisters-diploma
moeder en mijn broers hebben we het
in haar oude huishoudschool terecht ge-
te halen. Op de foto uit 1960 staan ze,
bedrijf voort gezet. We werden in de
komen was. Ze kreeg destijds naailes
de eindexamenklas van dat jaar.
loop der jaren meer en meer pension
waar nu koffie gedronken wordt. “Er is
voor toeristen, zoals heel veel mensen
wel wat veranderd, maar ik zag dezelfde
in Noorbeek, en steeds minder boer
ramen en kozijnen. Ik was weer hele-
derij. Ik heb dus niet mijn eindexamen
maal terug in de tijd van toen. Heel bij-
kunnen doen. Dat vond ik erg jammer.
zonder. En ik vind de naailessen heel
Maar ik heb het later ingehaald. Ik heb
mooi. Mariette en ik vullen elkaar goed
alle diploma’s voor naaister, tot en met
aan. En ik heb gemerkt dat je met lang-
die voor coupeuse. Ik deed de opleiding
zaam praten en veel wijzen een heel
in Maastricht, op de Kesselskade. Daar-
eind kunt komen. Vooral leren om zelf
na begon ik mijn eigen bedrijfje aan huis
de maat op te nemen, vind ik belangrijk.
en dat ben ik mijn hele leven blijven
Mooi om te zien hoe trots ze zijn als ze
doen. Vooral trouwjurken, daar was ik
hun eerste schort zelf getekend, geknipt
goed in”, zegt Marlies, als ze terugkijkt
en genaaid hebben.” Martin Jansen •
De zusters uit Eckelrade
16
WWW.STICHTINGWERELDWIJD.NL
