Experimenteren Innovaties in het fietsparkeren trekken
Op straat kun je ze al vaak zien: nietjes. Een toepasselijke naam, want de buisconstructies zien eruit als een met de poten in de grond gestoken nietje. Bedoeld om de fiets tegenaan te zetten en vast te maken. Het lijkt een win-winsituatie: gemeentelijke diensten hadden vaak problemen met zwerfvuil en bladeren dat zich tussen de fietsrekken ophoopte. Nietjes zijn goedkoper en makkelijker te onderhouden. Ook gebruikers zijn er blij mee, zeker de bezitters van een buitenmodel en kratfietsen. Zelfs bakfietsen passen erin. Waarmee ook
veelvuldig brede aandacht als er weer een nieuwe, nog grotere fietsenstalling wordt geopend. Maar wat gebeurt er eigenlijk op straat, waar verreweg de meeste fietsen staan?
gelijk het grote nadeel is aangestipt, want het is vaak proppen. Fietsers die hun dure fiets goed willen houden mijden deze dan ook. Het nietje is een voorbeeld dat succesvolle innovaties niet per definitie hightech zijn. Juist in situaties met weinig budget komen dit soort innovaties veelvuldig voor. Niet alleen in materieel, ook in tijd. Neem het fietsvak, aanvankelijk een oplossing om geparkeerde fietsen te ordenen, inmiddels onderdeel van parkeerbeleid met als bijkomend voordeel dat de fietsen los staan en dus makkelijk te verplaatsen zijn, wat ‘Jambers-constructies’ weer mogelijk maakt: overdag is het een laad- en losplek, maar ’s nachts een fietsparkeerplek.
TEKST JACOB DE VRIES
FietsDock
24
vexpansie 2021
VERSCHIL TUSSEN BINNEN EN BUITEN Toch is het verschil frappant tussen wat er in stallingen gebeurt en wat er zich op straat afspeelt. Met de introductie van het Handhaven en Benutten Fietsenstallingen (HBF) principe in stationsstallingen is er veel vraag gekomen naar digitale systemen om bezettingsgraad en parkeerduur in stallingen te monitoren en sturen. Ter contrast: parkeerduur op straat wordt vastgesteld met een simpel stukje bandenkrijt. Logisch, vindt adviseur fietsparkeren Paul Rijnders: ‘De markt vraagt er ook niet om. Er is bij de fietsparkeerder geen behoefte aan allerlei ingewikkelde systemen op straat, men wil gewoon de fiets kunnen parkeren.’ Rijnders denkt dat er op straat meer behoefte is aan verwijssystemen om bestaande plekken vindbaar te maken dan aan allerlei technologische oplossingen om het parkeren makkelijker te maken. En eerlijk gezegd ziet hij ook weinig aanbod op dit vlak. Beide ontwikkelingen kunnen overigens best samengaan. Dat is goed te zien in Rotterdam, waar volop wordt geëxperimenteerd met fietsparkeer-
