COLUMN ELISABETH POST
MAAK VAN DE CRISISNOOD EEN DEUGD D
e coronacrisis – natuurlijk kan en wil ik deze column over niets anders laten gaan. Als mens én als voorzitter van TLN ben ik ook met niets anders bezig, net als onze leden. Transportondernemers die zich een slag in de rondte werken om supermarkten te bevoorraden en ondernemers die het werk in één klap volledig zien wegvallen, die hun inkomstenbron plotseling zien opdrogen en deeltijd-WW voor hun medewerkers moeten aanvragen. Het is echt een bizarre achtbaan. En wat moet ik schrijven op 24 maart? Want u kan dit pas vanaf 4 april lezen, terwijl het gaat over een situatie die met de dag, wat heet, met het uur verandert.
Nou, een in het oog springend fenomeen dat mij heel erg raakt is de behandeling van onze chauffeurs. TLN heeft hier al twee keer de afgelopen twee weken aandacht voor gevraagd. Gisteren kreeg ik nog een mail van een (vrouwelijke) chauffeur die mij meedeelt dat ze grote problemen heeft om ergens naar de wc te mogen. Bij benzinestations staat ze voor een dichte deur. “Ik vervoer gas naar mensen in het buitengebied zonder aardgas. De mensen verstoppen zich, we krijgen geen koffie meer...” Dit komt helaas maar al te vaak voor. Chauffeurs worden te vaak als paria’s behandeld. Hoe schril staat dit in contrast met de zorg waar de crisis een groot gevoel van saamhorigheid teweegbrengt en iedere medewerker een held is. Er wordt gesproken over positieve kanten die de crisis met zich meebrengt. Natuurlijk zie ik dat in onze sector ook. Met de minister hebben we aangepaste rij- en rusttijden kunnen regelen, veel gemeenten versoepelen de venstertijden om ervoor te zorgen dat de supermarkten en andere winkels goed bevoorraad kunnen worden, via STL zorgen we ervoor dat waar men chauffeurs tekortkomt, bedrijven hun medewerkers kunnen uitlenen. Allemaal zaken die snel en daadkrachtig zijn geregeld. Maar om dit nou als positieve kanten van de crisis te duiden... Ik zie voornamelijk ondernemers, zzp’ers, werknemers die zich grote zorgen maken over hun bestaan. Dan heb ik het nog niet eens gehad over ons aller gezondheid. En ik zie zoals gezegd het gebrek aan respect in de behandeling van chauffeurs. Ook zij zijn helden, toppers die ons ook door deze crisis heen helpen. Ik roep alle opdrachtgevers, klanten op – de goede niet te na gesproken – om chauffeurs te behandelen zoals u zelf ook behandeld wilt worden. Het is overigens niet alleen bij deze crisis dat er met chauffeurs soms slecht wordt omgegaan. Dat het in deze crisis zo duidelijk naar voren komt, is hopelijk een reden om het te veranderen. En dan niet alleen ten tijde van corona, maar ook daarna. Dan is er toch nog een positief punt aan deze crisis. Elisabeth Post Voorzitter TLN
9
11_Column_01R.indd 9
25-03-20 14:01
