May Henriquez,
een leerling van Zadkine De beeldhouwer May Henriquez (1915 – 1999) groeide op in een welgesteld Joods gezin in Willemstad op Curaçao. Haar artistieke talent openbaarde zich op jonge leeftijd en op advies van de legendarische Chris Engels, destijds dé kunstanimator op het eiland, legde ze de focus op het beeldhouwen en koos ze voor de onderwerpen en de natuurlijke materialen van het eiland. Autodidact May schoolde zich verder op de academie van Caracas bij de classicistische, Spaanse beeldhouwer Ernest Maragall. Les van Zadkine Voor een jonge moeder uit een traditioneel en beschermd milieu was het destijds nog een revolutionaire stap om voor langere tijd het gezin te verwisselen voor een academieklas, maar May kreeg het volledige support van haar echtgenoot Max die leidinggaf aan de door Mays vader opgerichte handelsbank. Via - wederom - Chris Engels kwam May in contact met Willem Sandberg, directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam, die May bij het zien van haar expressieve, ambachtelijke werk adviseerde les te gaan nemen bij Zadkine. Tussen 1949 en 1953 toog May enkele maanden per jaar naar Parijs, gevolgd door echtgenoot en dochtertje, om op de Académie de la Grande Chaumière bij Zadkine te gaan studeren. May en Max werden grote bewonderaars van Zadkine met wie zij goed bevriend zouden raken. Ze verzamelden zijn werk, stonden aan de basis van Zadkines enige tentoonstelling op Curaçao (1952) en hebben zich tweemaal voor hun vriend ingezet voor een prestigieuze opdracht op Curaçao en Aruba die telkens stuitte op het conservatisme van de opdrachtcommissies.
Culturele leven Curaçao May werd als beeldhouwer diepgaand beïnvloed door Zadkine. Evenals haar leermeester liet zij zich inspireren door de natuurlijke vorm van een stuk hout of een brok steen en koos ze voor mythologische en religieuze thema’s. Haar sculpturale activiteit bloeide in de jaren 1950 - 1960 waarin zij een geïnspireerd, expressief en authentiek oeuvre op haar naam heeft gebracht dat zij grif uitdeelde onder familie en vrienden. In opdracht werken noch exposeren trokken haar aan want er waren nog zoveel andere uitdagingen die deze veelzijdige vrouw wilde aangaan. Samen met het artsenechtpaar Engels, de architect Ben Smit en schilderes Barbara Smeets vormde May het hart van het 14
|
culturele leven van Curaçao dat in de naoorlogse jaren een dynamische periode doormaakte. Mays atelier in het voormalige koetshuis van May Henriquez aan het werk in haar studio, Landhuis Bloemhof, Curaçao, ca. 1950 Landhuis Bloemhof groeide uit tot het honk van deze bohème. Zij was actief betrokken bij de organisatie van tentoonstellingen van moderne kunst, was medeoprichter van een galerie voor moderne kunst, zetelde in verschillende culturele adviesraden, ondersteunde jonge kunstenaars en gaf in 1956 Landhuis Bloemhof de culturele bestemming die het nog altijd heeft. Naast het beeldhouwen was de emancipatie van haar geliefde Papiaments Mays tweede grote passie en zo kon het gebeuren dat Molière en Sartre, Shakespeare en Shaw en vele andere helden uit de wereldliteratuur door haar in het Papiaments werden vertaald. Toen die literaire storm enigszins was geluwd, was er rond 1990 de keramiek die haar weer terugbracht in de beeldhouwkunst. Aan haar oeuvre werd in 1999 hulde betoond in de tentoonstelling Arte ’99 maar kort voor de opening overleed May op 84-jarige leeftijd.
En zo kon het gebeuren dat Molière en Sartre, Shakespeare en Shaw en vele andere helden uit de wereldliteratuur door haar in het Papiaments werden vertaald
Correspondentie met Zadkine Voor May Henriquez zijn de lessen van Zadkine van blijvende betekenis geweest. Daarvan getuigen de beelden, gouaches en prenten die zij en Max van hun vriend hebben verzameld, de correspondentie die een kleine 20 jaar beslaat, de vele publicaties over Zadkine met een handgeschreven opdracht in hun bibliotheek, een gedicht dat zij aan Zadkine heeft opgedragen en natuurlijk Mays sculpturale oeuvre dat verspreid is geraakt over de hele wereld. Bijna twintig jaar na haar dood beleeft de beeldhouwer May Henriquez postuum haar solodebuut in het voormalige vaderland. Jan Teeuwisse, directeur Beelden aan Zee
