Het is gemakkelijk in te zien dat een dergelijke discretie nodig is. De populaire Saoedische sjeik Muhammad Saleh Al-Munajjid predikte in een moskee in Al-Damam, Saoedi-Arabië, en raadde haat tegen christenen en joden aan als een goede cursus: 'Moslims moeten', verklaarde hij, 'hun kinderen onderwijzen aan Jihad. Dit is de grootste voordeel van de situatie: het opleiden van de kinderen tot Jihad en tot haat tegen de Joden, de christenen en de ongelovigen; het opleiden van de kinderen tot Jihad en tot opwekking van de sintels van Jihad in hun ziel. Dit is wat nu nodig is .. "71
De Misdaad van het Stilzwijgen van Mensenrechtenorganisaties Wat Justus Reid Weiner, een internationale mensenrechtenadvocaat, in december 2007 zei over christenen in Palestijnse gebieden, is van toepassing op christenen in de islamitische wereld in het algemeen: "De systematische vervolging van christelijke Arabieren die in Palestijnse gebieden wonen, wordt door de internationale burger bijna geheel stil gehouden. gemeenschap, mensenrechtenactivisten, de media en NGO's. "Hij zei dat als er niets werd gedaan, er binnen vijftien jaar geen christenen meer zouden zijn, want "Christelijke leiders worden gedwongen hun volgelingen over te geven aan de krachten van de radicale islam."72 De bijna totale stilte manifesteert zich in de merkwaardig eufemistische manier waarop mensenrechtenorganisaties rapporteren over de benarde toestand van christenen, wanneer ze die benarde toestand überhaupt opmerken. Het rapport van Amnesty International uit 2007 over de mensenrechtensituatie in Egypte verwerpt bijvoorbeeld het lijden van koptische christenen in één zin die zo gevuld is met eufemisme en morele gelijkwaardigheid en zo weinig context heeft dat het de misdaad die het beschrijft bijna uitwist: “Er waren sporadische uitbraken van sektarisch geweld tussen moslims en Christenen. In april [2006] resulteerden drie dagen van religieus geweld in Alexandrië in ten 27
