VERSCHIJNT BEGIN MEI
BRANDWEERVERHALEN
DE KRACHT VAN DE BRANDWEERFAMILIE In het boek ‘Brandweerverhalen’ vertellen meer dan vijftig brandweermannen en -vrouwen over interventies die hen bijbleven van de jaren zestig tot nu. Wat in bijna alle verhalen terugkomt, is de moed, de liefde voor mensen én de samenhorigheid, het groepsgevoel. Of het nu gaat om een grote ramp of het redden van een dier, altijd staat de brandweerfamilie klaar. Het is een cliché dat klopt: bij de brandweer gaan ze voor elkaar door het vuur.
Als vrouw van een vrijwillig brandweerman wist ik dat na-
BLINDELINGS VERTROUWEN
tuurlijk al voor ik dit boek schreef. Het waren zijn verhalen
Om een interventie tot een goed einde te brengen, is het
die me inspireerden om er meer te schrijven. De banden
cruciaal om elkaar blindelings te vertrouwen. Adjudant Em-
van brandweerlieden zijn ijzersterk. Ze worden gesmeed
manuel Foriers vertelde voor het boek over de aanslagen in
tijdens de bloedhete of ijskoude uren die ze samen door-
Zaventem: “Vanuit de manschappen kwam de vraag of het
brengen in hun pak, vechtend tegen een gezamenlijke vij-
wel veilig was, of ik zeker wist dat we geen risico zouden lo-
and. De mannen en vrouwen halen het onderste uit de kan
pen. Ik heb toen duidelijk gemaakt dat ik zelf niet wist wat ik
om hun gemeenschappelijke doelen te behalen. Soms ten
ging doen en dat ik rustig probeerde na te denken. Toch zijn
koste van zichzelf, altijd met de juiste intentie. Uiteraard is het
ze allemaal blijven volgen. Ze hebben geen verdere vragen
groepsgevoel niet altijd overal even sterk aanwezig. In som-
gesteld en zijn niet teruggeplooid.”
mige verhalen draait het daar helemaal niet om. Maar het
Grote of kleine rampen: er zijn geen individuen meer, maar
was prachtig om tijdens veel van de interviews te horen hoe
wel een sterke en hechte groep pompiers die samen voor
de manschappen elkaar opvangen en ondersteunen tijdens
het grotere doel gaat. De manier waarop de brandweerlie-
en na interventies. Denk bijvoorbeeld aan de branden op de
den onvermoeibaar bleven doorgaan bij de kettingbotsing
Kalmthoutse Heide.
op de E17, de bezorgdheid tijdens een uitslaande woning-
Soms leek het als-
brand, de gevaarlijke maar noodzakelijke situaties tijdens de
of het vuur hen zou
treinrampen in Buizingen en Wetteren, de samenwerking
overspoelen.
Maar
tussen de verschillende korpsen bij een brand in een sport-
samen vonden ze
complex, het absolute vertrouwen in een sergeant die een
de moed om door
ongezien manoeuvre wil doen bij een tramongeval, de eeu-
te blijven gaan. En-
wige humor onder de brandweerlieden en de connecties die
kel als hecht team
zelfs tientallen jaren later nog stand houden: pompiers zijn
konden ze de vuur-
nog dieper verbonden dan ik al dacht. De mannen en vrou-
zee temmen, en dat
wen kennen elkaar door en door. En ze zorgen voor elkaar,
deden ze ook. In het
altijd, zelfs op de meest kritieke momenten.
heetst van de strijd is de samenhorigheid
OOK IN SLECHTE TIJDEN
het grootst.
Enkele verhalen hebben me diep ontroerd. Vaak waren dat degenen waarbij de vertellers en hun collega’s er tevergeefs alles aan deden om mensen te helpen. Het meest memorabele was voor mij het dramatische verhaal van twee broers
6
