Op het eiland Procida voor de kust van Napels leeft de veertienjarige Arturo zijn jongensdroom. Hij hoeft niet naar school en kan in de bibliotheek van zijn vaders palazzo alles lezen over de avonturen van vroegere ontdekkingsreizigers. Zijn moeder heeft hij nooit gekend,
zijn vader is zijn idool, ook al verlaat die hem steeds voor reizen naar verre oorden. Op een dag keert zijn vader niet terug met een souvenir, maar met een vrouw. Arturo ziet zijn droomjeugd in duigen vallen met deze ‘indringster’, maar leert via haar ook het bestaan van de wonderlijke wereld buiten Procida kennen. ‘Het eiland van Arturo’ is een vertaling van een coming of age-roman uit 1957, die toen de Italiaanse literatuurprijs ‘Premio Strega’ won. Na het lezen begrijp je waarom de schrijfster Elsa Morante de inspiratiebron is van Elena Ferrante. (PP) Elsa Morante, ‘Het eiland van Arturo’, Uitgeverij Wereldbibliotheek, € 24,99.
MAIL Wij mogen 3 exempla& ren weggeven. Ga naar WIN italiemagazine.nl
3
Flamboyante tante De eigeninnige tante Poldi verhuist op haar zestigste vanuit München naar een bouwval op Sicilië met zeezicht om haar zwaarmoedigheid te bestrijden. Vanwege de affaires, scheiding, ziekte en dood van haar man grijpt ze steeds vaker naar de fles brandy. Ondanks alle tegenslagen zorgt Poldi met haar flamboyante levensstijl voor leven in de brouwerij op het eiland. Al was het maar vanwege haar hobby: het fotograferen van knappe verkeersagenten. Maar als de tuinman van Poldi plots dood wordt aangetroffen, krijgt ze het al snel aan de stok met rechercheurs en maffiosi. Kan zij de waarheid boven tafel krijgen? Dit eerste deel van een Duits-
Siciliaanse familiesaga staat vol hilarische karakters en teksten als: “hoe kleiner de man, hoe gevaarlijker en hoe groter de kans dat hij een maffioso is”. (PP) Mario Giordano, ‘Tante Poldi en de Siciliaanse leeuwen’, Uitgeverij De Fontein, € 20.
Theater van de woede Dat was na het lieflijke ‘Arcade’ van Duncan Laurence wel even schrikken, toen de rockers van Måneskin voor Italië de jongste editie van het Songfestival wonnen met hun snoeiharde ‘Zitti e Buoni’ (zwijg en gedraag je). En al is de naar gothic neigende gitaarrock van bands als Måneskin niet vaak de eerste keuze in deze rubriek, nu moesten we er maar eens aan geloven. En als ik mijn smaakoordelen aan de kant zet, blijkt dat er best plezier te beleven valt aan hun zelfbenoemde theater van de woede. Zo is er bijvoorbeeld de eerdere single ‘Vent’anni’ (20 jaar), een sterke power ballad over de woede van de Italiaanse jeugd over het gebrek aan vooruitzichten. Of luister eens naar ‘Coraline’ waarin frontman Damiano David de empathie van de koperharige Coraline bevraagt. Dat begint eenvoudig, bijna a capella, om dan langzaam full metal te gaan en weer terug. Dat de band grote ambities heeft blijkt ook uit het tweetal Engelstalige nummers dat is opgenomen en waarvan vooral ‘I wanna be your slave’ best eens hoge ogen zou kunnen gooien deze zomer: bedrieglijk eenvoudig maar o zo catchy. Daar gaan we meer van horen! (JM) Teatro d’ira - Måneskin – Sony Music
TEKST & SAMENSTELLING JORIS VAN DER MEER EN PABLO PICHEL
ITALIË MAGAZINE
LI BRI E M USICA
Vo goed volwassen
>
107
