Maart - Mei Seizoen 20 | 21 — Verschijnt 4x per jaar — Afgiftekantoor: Gent X — Erkenningsnummer: P608171
LICHT UIT, SCHERM AAN Liveconcerten gaan online 1
Maart – Mei 04
Interview Joey Baron (MiXMONK)
16
Theaterfilm ‘Uit volle borst’
17
Column Marc Van den Hoof
18
Zwerm: ‘Wij zijn geen gitaarkwartet’
07
Geen publiek, wel muziek
08
Zalige Zondag in De Bijloke
10
Zwart Licht Festival
20
Magistraal: Cappella Mediterranea
12
Livestreaming achter de schermen
22
Bedankt voor je steun!
Tickets
bijloke.be | 09 323 61 00 | Bijlokekaai 7, 9000 Gent
Schrijf je in op onze nieuwsbrief via bijloke.be Volg Muziekcentrum De Bijloke Gent op Facebook
Colofon Coördinatie en eindredactie Maarten Byttebier Vormgeving Lena Van Doorsselaere Tekst Maarten Byttebier, Femke Coopmans, Klaas Coulembier, Ilse Degryse, Jasper Gheysen, Tom Janssens, Wouter Semey, Marc Van den Hoof Foto’s Michiel Devijver, Gemma Kessels Druk Mirto Adverteren? wouter.semey@debijloke.be Verantwoordelijke uitgever Geert Riem
2
Tijdens livestreams toveren we het Kabinet in De Bijloke om tot een heuse regiekamer.
Verwondering gaat viraal Van de nood een deugd maken: het zat altijd al in de genen van ons ‘klein groot huis’. Maar de coronacrisis heeft die De Bijloke-reflex nog aangescherpt. Zoals we in de zomer het gesmaakte buitenfestival Bijloke Wonderland op poten zetten, zo ontdekten we de voorbije maanden hoe we liveconcerten op de best mogelijke manier tot in je living krijgen. En ja, daar komt achter de schermen heel wat extra bij kijken. Maar we zijn zo blij dat we publiek én muzikanten weer een concert kunnen bieden, dat geen moeite ons te veel is (p. 12 -15). Dat die inspanningen lonen, bewees het nieuwjaarsconcert van Stad Gent in januari. Elk jaar zijn er meer gegadigden dan gratis plekjes in onze zaal. Maar dit jaar bereikten we alleen al via livestream veel méér dan 800 kijkers, en onze samenwerking met tv-zender AVS deed er nog een pak bovenop. Of neem onze kerstvoorstelling met Symfonieorkest Vlaanderen: via VRT.nu en de Klara-app keken duizenden mensen online. Ons kamermuziekfestival Big Little Music sprak dan weer kijkers aan in heel Europa. Het is duidelijk: dankzij corona kregen onlineconcerten een publiek. De vele positieve reacties zetten ons aan het dromen. Door de expertise die we opdoen met video- en streamingexperimenten zijn we gaan broeden op een nieuwe digitale identiteit. Want ook online willen we meer gaan prikkelen en verwonderen.
Corona leidt trouwens niet alleen tot een andere concertbeleving, maar ook tot een nieuw soort expo (check onze webtentoonstelling over Steve Reich op p. 7). Ja, zelfs tot een andere manier van musiceren. Zoals drummer Joey Baron van MiXMONK opmerkt (p. 4- 6): tournees met elke avond een optreden in een ander land, zullen niet snel terugkomen. Daar is hij niet per se rouwig om: de beste muzikanten die hij kent, spelen vaak een paar nachten op rij op één plek. Hij is dus maar wat blij dat we in april ons Kraakhuis omtoveren tot een underground jazzclub. MiXMONK zal er enkele dagen resideren, creëren en livesessies opnemen — liefst met publiek, als het niet kan zonder. Wat ook nog niet voor meteen is: een magazine dat voor drie maanden ver alle concerten correct aankondigt. Optredens herschikken, zelfs extra namen inplannen in de hoop dat mei soelaas brengt: we blijven het doen alsof het virus verslagen kan worden met puur enthousiasme (p. 8 - 9). Maar voor up-to-date concertinformatie moeten we je verwijzen naar bijloke.be. De teksten in deze publicatie blijven wel overeind. We hopen dat ze je goesting geven in cultuur, of het nu live is of online, en even aanstekelijk werken als — welja — een virus.
Het Bijloke-team
3
Joey Baron over de residentie van MiXMONK in De Bijloke
‘Livemuziek is als een knuffel’ De Bijloke roept april uit tot Maand van de Jazz, met veelbelovend talent naast grote namen. Bovendien toveren we ons Kraakhuis om tot een broeierige underground jazzclub, waar Bram De Looze, Robin Verheyen en Joey Baron dagenlang repeteren, creëren en livesessies opnemen. Drummer Joey Baron: ‘Zoiets zou ik graag meer zien!’ Femke Coopmans, foto Gemma Kessels (JazzNu.com)
Wat hebben John Zorn, Laurie Anderson, Toots Thielemans, Fred Hersch, Joe Lovano, Chet Baker, Carmen McRae, Bill Frisell en David Bowie met elkaar gemeen? Joey Baron, de drummer die zijn instrument laat zingen. De Bijloke is zijn seizoensopener van 2019 (toen in duo met Robyn Schulkowsky) nog niet vergeten! In april duikt hij onder in het Kraakhuis voor de live recording sessions van MiXMONK, de band die ontstond uit de gedeelde liefde van saxofonist Robin Verheyen en pianist Bram De Looze voor pianist Thelonious Monk. Joey Baron: ‘Ik ben veel ouder dan Robin en Bram. Onze achtergrond is totaal verschillend. Maar we vinden het fijn om als een team samen te werken en verschillende soorten muziek te benaderen. We spelen een mix van eigen nummers en gevestigde waarden, vandaar MiXMONK.’
Speeltijd Als je Baron ziet drummen, zie je ook altijd de grootst mogelijke glimlach. Af en toe laat hij een klein, houten speelgoeddrummertje over zijn vellen marcheren. Het is precies die attitude die hij zo geweldig vindt aan Thelonious Monk: ‘Hij is ontzettend speels. Ik kende hem niet persoonlijk, maar heb jaren en jaren
4
naar zijn muziek geluisterd. Het lijkt alsof hij altijd rechtstreeks verbonden bleef met dat speelse. Hij speelde én schreef als een kind in een zandbak. Dat is weinigen gegeven, helaas.’ ‘Misschien is het ook een van de moeilijkheden. Muzikanten zien in zijn muziek een uitdaging om erg technisch te gaan soleren. Maar dat vind ik niet de ideale benadering. Ik twijfel ook of bebop de beste manier is om Monk te spelen. Het is boeiender om te vertrekken vanuit dat speelse dat hij zo verpersoonlijkte.’ Baron begon met drummen toen hij negen was, halverwege de jaren zestig in Richmond, Virginia. Als zijn ouders hem op zondagmiddag meenamen naar het park, stelde hij daar zijn drums op om een paar uur op zijn eentje te spelen. ‘Oefenen heb ik altijd leuk gevonden. Het is best hard werken, maar voor mij voelde dat niet zo. Ik kon zo intens genieten dat de uren voorbij vlogen.’ ‘Het ging ook altijd ergens naartoe. Of je nu ergens tien minuten aan werkt, een uur, vijf uur of vijf jaar, je komt altijd op een volgend punt en ontdekt hoeveel daar weer achter schuilt. Zoveel mogelijkheden waar mijn fantasie nog mee aan de slag kon! Ik heb nooit gedacht: jeetje, zoveel werk nog.
Dat speelse element, de playfulness, is een kwaliteit die ik herken in zowat alles wat ik aantrekkelijk vind.’
Geen show maar een proces In april verhuist Joey Baron zijn ‘zandbak’ eventjes naar het Kraakhuis. Hij kijkt ontzettend uit naar die paar dagen: ‘Zoiets zou ik graag meer zien. Ik denk niet dat we snel zullen terugkeren naar de realiteit van de afgelopen dertig jaar waarbij we de ene avond in het ene land speelden en de volgende in een ander. Het zou mooi zijn als er dan meer mogelijkheden kwamen voor residenties van drie, vier of vijf nachten. Da’s zo’n beetje zoals het was toen ik begon, of nog vroeger. Bands resideerden een paar maanden in eenzelfde club. Zoiets vind ik heel gezond.’ ‘Het is wellicht een van de belangrijkste redenen waarom al mijn helden zo goed speelden: ze stonden non-stop op het podium en begrepen de zaal. Ze hadden de kans om een sound te ontwikkelen in die bepaalde akoestische ruimte. De ene club klonk misschien doods, dat moesten ze leren begrijpen. Een andere had juist een scherp geluid, en ook daaraan kon je je aanpassen met je instrument en je band.
MiXMONK: drummer Joey Baron (links), saxofonist Robin Verheyen (midden) en pianist Bram De Looze (rechts).
‘Dit soort residenties is waarom al mijn helden zo goed speelden: ze stonden non-stop op het podium en begrepen de zaal’ JOEY BARON
5
Die vaardigheid ging helaas verloren.’ Ook voor het publiek is zo’n residentie boeiend. Baron herinnert zich hoe hij een paar weken na elkaar telkens naar dezelfde band ging kijken. Hij hoorde en zag het verschil. ‘En daar leerde ik van. Voor muzikanten die het goed doen, is jazz geen show, maar een proces. Elke avond is anders, de muziek ontwikkelt zich op een subtiele manier. Als je verschillende avonden op dezelfde plek speelt, geef je het publiek de kans om deel te worden van dat proces.’
Mingus, Monk & Bird Van MiXMONK naar ‘There’s a Mingus a Monk Us’, ‘Off a Bird’ (geïnspireerd door Charlie Parker) en ‘Mystery Song’ van Duke Ellington. Het zijn drie nummers die je hoort op het onlangs verschenen album ‘Quint5t’ van Randy Brecker, Dave Liebman en Marc Copland met Drew Gress en, jawel, Joey Baron, binnenkort ook te zien in De Bijloke. De verwijzingen naar de traditie zijn niet mis te verstaan: ‘Ik zou niet kunnen doen wat ik doe zonder die fundamenten. Niemand van ons. Telkens als ik achter mijn instrument kruip, vertaal ik wat ik heb kunnen leren en begrijpen van die traditie naar de context waarin ik me op dat moment bevind. Of dat nu jazz is of een ander genre. Ze is deel van mij en zal mijn spel altijd beïnvloeden. Er zijn veel tradities natuurlijk, en de mijne is jazz. Dat is de muziek waarin de drumset wordt
Maand van de Jazz 30 april is International Jazz Day, maar met zo ontzettend veel talent van eigen bodem roept De Bijloke ineens heel april uit tot Maand van de Jazz.
6
uitgenodigd om te schitteren. Het is mijn achtergrond, mijn thuisbasis.’ Toen Baron pas begon, kreeg hij geen uitgeschreven partituren. Er werd verwacht dat hij zelf zijn stuk zou creëren. ‘Fake it’, kreeg hij soms als advies. Het was aan hem om een begeleiding te verzinnen die ervoor zorgde dat de muziek werkte. Ook later in stevige bigbandformaties was de informatie die hij kreeg vaak erg summier, hooguit stonden er een paar ritmische figuren op papier. ‘Voor alle muzikanten, maar zeker voor de drummer geldt: het is onze job om te luisteren en de muziek te interpreteren.’ Er zijn er weinigen die kunnen luisteren zoals Joey Baron dat kan. ‘Ik moet luisteren om te weten wat er moet gebeuren. Wat vragen de sound en de activiteiten rond mij? Dat geldt niet alleen voor de drummer. Als het hele ensemble dat idee deelt, dan is het een plezier om samen te spelen. Drums zijn grotendeels een begeleidend instrument, maar je kunt er ook mee in interactie gaan zonder die begeleidende functie te verstoren. Dan kunnen de drums net zo goed ontzettend muzikaal zijn. Al van in het begin vind ik dat een boeiend idee om op verder te werken.’
Een vitale ervaring
Zorn of gitarist Jakob Bro niet zo verschillend als ze lijken. Baron: ‘De muziek is anders omdat de mensen dat ook zijn. Ik speel dan natuurlijk ook anders, dat moet wel, zelfs al gebruik ik dezelfde tools. Maar kijk naar het grotere doel: het hele team wil samen op de best mogelijke manier muziek brengen, zodat het publiek er iets uit haalt. Je speelt altijd voor iemand, niet voor jezelf of voor elkaar.’ ‘Livemuziek is belangrijk, zeker in deze tijden. Een concert kan iets veranderen, zelfs al is het maar voor een minuut. Misschien zit er wel iemand in het publiek die de muziek niet begrijpt, maar waarvoor de band een moment kan creëren dat het stof van het dagelijkse leven wegblaast. Dat is voor mij het ultieme doel.’ ‘Het interesseert mij niet om iemand te imponeren met wat ik allemaal kan. Interessanter is hoe een groep muzikanten iets kan delen, samen kan komen vanuit verschillende achtergronden om iets te maken dat voor iemand bruikbaar is. Dat iets verandert. Dat het publiek iets laat voelen dat ze de hele dag nog niet gevoeld hebben, omdat het leven in de weg zat. Het is belangrijk, vitaal zelfs, dat mensen toegang hebben tot die ervaring. Het is als een knuffel: je kunt de dag wel doorkomen zonder, maar wat een verschil als je het mét mag doen.’
Voor een drummer als Joey Baron zijn MiXMONK, het kwintet, zijn duo met Robyn Schulkowsky, een set met John
vr 02.04
Minifestival: Philip Catherine Quartet Jean-Paul Estiévenart, Hoera
ma 05.04
Haven
do 08.04
Samuel Ber Trio
zo 11.04
3Men in a BoaT feat. Louis Sclavis
wo 14, do 15 & vr 16.04
MiXMONK livesessies
do 20.05
Brecker/Liebman/Copland Quintet feat. Drew Gress & Joey Baron
Data onder voorbehoud. Check bijloke.be
De Bijloke gonst van de bedrijvigheid
Brussels Jazz Orchestra in onze Concertzaal.
Ook in coronatijd bruist De Bijloke van creativiteit. Behalve livestreams organiseren we een boel activiteiten zonder publiek — vaak met dank aan de tickets en financiële steun die massaal geschonken werden aan ons Artistiek Noodfonds. Een willekeurige oplijsting. Op de voorgaande pagina’s lees je meer over de residentie met bijbehorende livesessies van MiXMONK. Daarnaast bieden we in april jongere jazznamen de kans om te repeteren en experimenteren in De Bijloke: de Belgische groep Haven en een nieuw trio van drummer Samuel Ber. 3Men in a BoaT nodigt de Franse saxofonist Louis Sclavis uit. Van elk ensemble worden video- en audioopnames gemaakt en gemonteerd. Veel artiesten profiteren van de uitmuntende akoestiek van onze nieuwe concertzaal om cd-opnames te maken. We bieden ze maar wat graag ons podium en onze knowhow aan. Onder hen SPECTRA, Het Collectief en pianiste Lies Colman met het bijzondere project ‘Adieu’, poëzieconcerten ter nagedachtenis van coronaslachtoffers.
Onder meer ons huisorkest Symfonieorkest Vlaanderen capteerde enkele ambitieuze concerten op video.
Wat een expo in De Bijloke had moeten worden over de Amerikaanse minimalist Steve Reich, is spontaan uitgegroeid tot een heuse webtentoonstelling met meer en interactiever materiaal dan we ter plekke ooit hadden kunnen tonen. Zelf ontdekken? Rep je naar stevereichexpo.be! Florestan Bataillie vaardigden we af voor het solidariteitsproject Covitesse. Hij speelde vanop afstand piano voor mensen in woonzorgcentra en noemt dat ‘misschien gek genoeg een van de mooiste podiumervaringen ooit’.
7
Mei brengt kamermuziek op zondagochtend
Zalige zondag, iedereen!
Nee, we zijn niet helemaal zeker of ze zullen kunnen plaatsvinden met publiek. Maar toch voegden we nog enkele mooie kamermuziekconcerten toe aan onze reeks Zalige Zondag in mei. Want optimisme is een morele plicht!
02.05 | 11:00
Cabaret! Elise Caluwaerts, sopraan (foto) & Kim Van den Brempt, piano
Het is 1923 en in Duitsland betaal je vier miljard mark voor een frisse pint. Welkom in de Weimarrepubliek, waar gelukzoekers en Untermenschen, misdadigers en travestieten, kunstenaars en hoertjes de champagnekurken laten knallen terwijl Europa langzaam naar de afgrond drijft. Ernstige componisten als Kurt Weill en Hanns Eisler verpakken de inktzwarte thema’s van de dag in vrolijke melodieën en opwindende jazzritmes. Sopraan Elise Caluwaerts en pianist Kim Van den Brempt nemen je mee naar de cabareteske wereldwijsheid van het Weimartijdperk. Een spiksplinternieuwe liedcompositie van Joris Blanckaert op tekst van Gaea Schoeters legt de brug tussen de koortsige, decadente roes van de gouden jaren twintig en de onrustige jaren twintig van vandaag. 8
09.05 | 11:00
Spoedcursus cello Benjamin Glorieux, cello’s (foto) & Anthony Romaniuk, klavieren
300 jaar cellomuziek in grofweg 3000 seconden? Moet kunnen! Benjamin Glorieux spant darm- en staalsnaren voor een dolle wervelvlucht door de mooiste en beroemdste partituren uit het cellorepertoire. Van Vivaldi’s barokke capriolen en virtuoze vondsten naar de romantisch ronkende panache van Beethoven. Van de ongetemde hartstochten en op drift geraakte melodieën van Chopin tot Arvo Pärts gestileerde puurheid. Tel daarbij de flitsende vingers van Anthony Romaniuk op klavecimbel, pianoforte én Steinway, en je krijgt een zondagochtend waarop eeuwen en stijlen, stromingen en genres aan je oren voorbij trekken.
Trio SR9: Nicolas Cousin, Paul Changarnier & Alexandre Esperet, marimba
Annelien Van Wauwe, klarinet (foto) & Yannick Van de Velde, piano
Canto ostinato
Klarinet de luxe
16.05 | 11:00
Met het beroezende stuk ‘Canto ostinato’ verhief de Nederlandse componist Simeon ten Holt minimal music tot volkscultuur. Dit repetitieve meesterwerk voor een of meer piano’s werd eind jaren zeventig geschreven en groeide uit tot een ware concerthit. Geen piano’s maar wel de drie marimba’s van het Franse percussietrio SR9 brengen je oren in een prettige trance met ritmische tintelingen, melodische wolkenvelden en polyfone transformaties. Een niet te missen luisterbelevenis.
Data onder voorbehoud. Check bijloke.be
23.05 | 11:00
Sommigen hebben Sjostakovitsj hoog, anderen zweren bij Prokofjev. Maar als het van Annelien Van Wauwe afhangt, heeft het Sovjettijdperk met Mieczyslaw Weinberg nog een derde muzikaal genie in de rangen. De troostrijke maar indringende muziek van deze ten onrechte vergeten meestercomponist werd onlangs herontdekt en staat steeds vaker op podia wereldwijd. Samen met pianist Yannick Van de Velde legt Van Wauwe Weinbergs wonderlijk langoureuze klarinetsonate naast de onweerstaanbare zweeftonen van Debussy’s ‘Rhapsodie’ en de romantische rijkdom van Brahms ‘Tweede klarinetsonate’. Een fabuleus intermezzo van Magnus Lindberg maakt dit luxueuze recital vol fijne wendingen en hemelse melodieën helemaal af.
9
Op het nieuwe festival Zwart Licht hult De Bijloke zich drie nachten op rij in het diepste zwart. Barokmuziek die langzaam uitdooft, concerten in het pikdonker, maanloze melancholie en gitzwarte basklanken. Sinds mensenheugenis fascineren en inspireren licht en donker dichters, kunstenaars en zeker componisten. Klaas Coulembier Muziek is een zintuiglijke ervaring. We luisteren naar muziek, we kijken naar muziek. Muzikanten voelen hun instrument, ze ruiken de geur van hars aan de strijkstok of de lucht van vochtig koper. Wanneer een of meerdere zintuigen worden uitgeschakeld, zou dat het vermogen van de andere zintuigen bevorderen. Het bekendste fenomeen is dat wie blind is een scherper gehoor ontwikkelt. Maar ook wie over een perfect gezichtsvermogen beschikt kan de ogen sluiten en zich volledig concentreren op het klinken van de muziek, zonder afgeleid te zijn door bewegingen, gelaatsuitdrukkingen of andere visuele prikkels in de ruimte. Voor muzikanten is het sluiten van de ogen vaak een manier om de concentratie te vergroten en de focus op de klank te richten. Georg Friedrich Haas (1953) laat zijn publiek en muzikanten geen keus: de Oostenrijker doet zelf het licht uit. In heel wat van zijn composities vraagt hij om de concertzaal helemaal te verduisteren, tot het afdekken of uitschakelen van de noodverlichting toe. Op die manier maakt hij de luisterervaring bijzonder intens en zet hij alle oren in het publiek op
10
scherp voor de subtiele klankverschuivingen die zijn muziek kenmerken. Maar het licht uitdoen heeft een nog grotere impact op de muzikanten. Zij zijn volledig aangewezen op hun oren en hun gevoel om samen te spelen. Er is geen ruimte voor duidelijke of subtiele tekens om samen te beginnen, er kunnen geen blikken uitgewisseld worden om elkaar aan te vuren of te inspireren. De muzikanten worden als het ware opgesloten in een cel van duisternis, met enkel hun instrument en gehoor als verbindingsmiddel, en met de partituur in hun geheugen. Licht en duisternis hebben ook een spirituele betekenis, en worden geassocieerd met leven en vergankelijkheid. Elke dag wordt gemarkeerd door zonsopgang en zonsondergang, begin en einde, de grens tussen licht en donker. Eeuwenlang al vormen zonnewendes ijkpunten in het jaar (een van Haas’ recente werken heet ‘Solstices’, Engels voor zonnestilstand). Het moment waarop de dagen opnieuw langer worden — de winterzonnewende rond 21 december, niet toevallig in de buurt van Kerstmis — wordt in vele culturen gevierd met vuur
en licht. Ook bij andere rituelen spelen licht en duisternis een rol: de lichtritus bij katholieke uitvaarten of de lamentaties van de profeet Jeremia in de joodse en katholieke liturgie. In dat laatste ritueel wordt de vernieling van de tempel in Jeruzalem beklaagd in verschillende gebeden, waarna telkens een kaars wordt gedoofd als symbool voor de duisternis die deze tragedie met zich bracht. Duisternis is ook een geliefd thema in de romantiek, waar het donker van de nacht het ideale decor vormt voor mysterieuze of geheime taferelen — gebeurtenissen die het daglicht niet verdragen, zoals het gezegde luidt. Wanneer die donkerte verlicht wordt door het zwakke schijnsel van de maan, worden die taferelen zichtbaar. Ergens tussen licht en donker, in de schemering waar je ogen je ook makkelijk kunnen bedriegen. Het omfloerste, het wazige, zoals in schijnbaar geïmproviseerde muziek zonder duidelijke contouren. Dat maanlicht inspireerde talloze dichters, kunstenaars en componisten of uitgevers voor werken zoals ‘Clair de lune’, ‘Mondschein’ en andere afgeleide titels. Dat maanlicht komt — net zoals het zonlicht — van boven onze hoofden. De tegenstelling licht-donker wordt dan
do 18.03
ook vaak gekoppeld aan de tegenstelling hoog-laag. In onze beeldspraak daalt de verlichting (of de Heilige Geest in de katholieke traditie) over ons neder, terwijl het kwaad van onderuit opborrelt. De hemel zoeken we boven de wolken, de hel vrezen we diep onder de aardkorst. Ook in de muziek komen die associaties telkens weer terug. Lamentaties worden gekenmerkt door dalende melodieën of baslijnen, iets wat de Franse barokcomponist François Couperin (1668-1733) vaak gebruikt in zijn muzikale zettingen van de eerder vermelde klaagzangen van Jeremia. In de opera zullen ongure types zelden door heldere tenoren gezongen worden maar wel door diepdonkere bassen. Op een extremere manier zoeken componisten als Haas en Sofia Goebajdoelina (1931) de donkere diepte van de muziek op in werken zoals ‘La profondeur’ en ‘De profundis’. In die laatste compositie vertrekt de Russische componiste vanuit de diepte om geleidelijk aan op te klimmen naar het licht, terwijl Haas vooral de duistere onderkant van het muzikale register exploreert. Het zijn slechts enkele van de vele composities waarin het licht maar zeker ook de duisternis inspirerend werken.
vr 19.03
za 20.03
21:00
T.E.N.E.B.R.A.E. Imago Mundi
21:00
Solstices Riot Ensemble
21:00
De profundis I Solisti
22:30
Clair de lune (Debussy Late Night) Marina Baranova
22:30
La notte (Agartha Late Night) An Raskin & Bram Bossier
22:30
Noches, noches (Visions Late Night) ClubMediéval
Data, uitvoerders en programma onder voorbehoud. Check bijloke.be
11
Achter de schermen van een livestream
Live in je living Een state-of-the-art beleving in het oudste concertgebouw ter wereld: dat is wat De Bijloke uniek maakt. Maar wat als het publiek niet binnen mag? Dan brengt onze technische ploeg die beleving rechtstreeks naar je thuisscherm. Zonder compromissen. ‘Als kijker moet je alles vanzelfsprekend vinden.’ Maarten Byttebier, foto’s Michiel Devijver
Achter de schermen van een livestream weg krijg, ga ik mij de hele avond dood ergeren aan die plexi folie tussen de muzikanten. Het licht reflecteert erin en dat zie je onvermijdelijk op de camerabeelden. En bovendien is het lelijk!’ Op het podium zit Brussels Jazz Orchestra coronaproof opgesteld voor de repetitie en binnen een paar uur gaat De Bijloke online met zijn tweede livestream-concert. En o ja, Natan Rosseel, hoofd techniek, heeft nog wat katten te geselen. Op de foto’s bij deze reportage zie je nog de flexibele folie, maar op de livestream om 20 uur is er niets van te merken. Je ziet alleen harde plexi schermen op statieven — even efficiënt tegen corona. Of je ziet zelfs helemaal niets, zo subtiel is de oplossing. ‘Onze missie is alle technische obstakels wegwerken, zodat musici het beste concert kunnen geven en het publiek alles vanzelfsprekend vindt.’ Bart Westerduin was er niet bij op 19 december, maar vat de job van zijn collega-technici wel perfect samen. Productiecoördinator Tuur Verschoren zorgt dat die technische ploeg in de beste omstandigheden kan werken. ‘Opbouw de dag voordien, afbraak achteraf, aankomst muzikanten, soundcheck, interviewtje met de artistiek leider voor de mensen thuis: alles moet minutieus ingepland worden en alle materiaal moet er staan. Dat is de preproductie waar ik me om bekommer.’ En met een bigband als Brussels Jazz Orchestra moet er serieus wat materiaal klaar staan. Genoeg luidsprekers op het podium bijvoorbeeld, waardoor de muzikanten elkaar horen spelen. Op concerten zie je de saxofonist vaak gebaren: ‘Ik wil meer drums in mijn luidspreker!’ Daar heeft Wout Clarysse iets op gevonden.
Pi et
Ba rt
In tegenstelling tot Wout mag Pieter Kinoli dan wel al jarenlang een vaste waarde zijn, hij is daarom niet minder enthousiast over de nieuwe zaal en technische installatie. ‘Behalve klassieke vaste spots hebben we energiezuinige leds, waarvan ik vanachter mijn lichttafel de kleur en positie kan aanpassen. Ik geniet ervan lichtschilderijen te maken die perfect passen bij de sfeer van de muziek.’ Speciaal voor livestreams schakelt De Bijloke een ervaren videoploeg in. De perfecte klankkwaliteit in de huiskamer, een videoregisseur die met beelden goochelt, een specialist die twee vaste en drie bewegende robotcamera’s aanstuurt, een cameraman in de zaal: voor elke livestreaming wordt tijdelijk een hele regiekamer opgebouwd in het Kabinet van ons gebouw. Het is het zenuwcentrum waar alles samenkomt — en ja, die zenuwen zinderen er voelbaar in de lucht. Gelukkig voel je daar thuis helemaal niets van. In je luie zetel hoef je alleen maar een drankje in te schenken, achterover te leunen en te genieten. In close-up op je thuisscherm zie je de emoties van de muzikanten zelfs beter dan in de zaal. ‘Maar ik doe mijn job toch voor de lachende gezichten van het publiek achteraf. Daar krijg ik een kick van, telkens weer’, besluit Natan Rosseel. We moeten ze helaas nog even missen, die lachende gezichten. Maar ons opnieuw met zijn allen kunnen inzetten voor een unieke concertbeleving, voor kijkers thuis én muzikanten op het podium: dat onbeschrijfelijke gevoel maakt ontzettend veel goed.
li | Podium te ino K ch r
C
y lar
s se
| Podi um te
c
iek hn
e
Lichtschilderijen
ek ni
ek ni
14
in | Podiu rdu m e t te es
ch
W
‘Dankzij een draadloze verbinding met mijn iPad hoef ik niet achter mijn mengtafel te blijven zitten, maar kan ik naast de saxofonist gaan staan en ter plekke het volume van drums verhogen of trombones
verlagen.’ Hij werkt nog maar pas bij De Bijloke. ‘Dit is nog maar mijn tweede concert, maar wat voor één: Brussels Jazz Orchestra!’
W ou t
Zaterdag 19 december 14 uur. ‘Verdorie, als ik ze niet
tie
Tuu r
ina rd
Ve rs
| Product i ec ren o oö ch
Na ta
l see
| Hoofd t
ec h ek ni
n
s Ro
‘Ik doe mijn job toch voor de lachende gezichten van het publiek achteraf. Daar krijg ik een kick van, telkens weer’
Het Kabinet van De Bijloke wordt tijdelijk omgetoverd tot een regiekamer.
15
Maja Westerveld maakt theaterfilm ‘Uit volle borst’ met stadsbewoners
‘Passie is taalloos’ Het plan was even ambitieus als aanstekelijk: samen met bewoners van Gent, Brugge en Antwerpen zou acteur en regisseur Maja Westerveld een voorstelling maken die in de drie steden te zien zou zijn. Maar toen kwam corona. En van het een het ander. En zo wordt ‘Uit volle borst’ uiteindelijk ‘de mooiste theaterfilm’. Ilse Degryse, foto Stef Lernous
Voor het stadsproject ‘Uit volle borst’ sloeg Opera Ballet Vlaanderen de handen ineen met Abattoir Fermé, in samenwerking met De Bijloke in Gent en het Concertgebouw in Brugge. Deelnemers werden bijeengezocht in drie steden en begonnen onder leiding van de Nederlandse theatermaakster Maja Westerveld aan een avontuurlijk parcours. ‘Het uitgangspunt was dat iedereen die mee wou doen, mocht meedoen’, vertelt Westerveld. ‘En dat als uiteindelijk iedereen staat te stralen op het podium en doet wat hij graag doet, dat vanzelfsprekend een “uit volle borst” wordt.’ Er meldden zich heel uiteenlopende deelnemers aan. ‘Klopt, mensen komen uit alle windrichtingen. Iedereen brengt een andere discipline mee. Zo werken we met een danseres uit India, een operazangeres uit Albanië, een acteur uit Syrië, een actrice uit Marokko en spelers uit België. Maar wat ze allemaal gemeen hebben, is hun ongebreidelde passie en overgave. Die zijn taalloos en achtergrondloos.’
16
Wat is jouw rol als regisseur? Had je op voorhand een verhaal dat je wou vertellen? ‘Het is niet de eerste keer dat ik een project doe met bewoners of liefhebbers. Ik ben nieuwsgierig naar wat zij willen doen en wat zij goed kunnen. Hun fantasieën zijn interessanter dan wat ik voor hen op papier zou kunnen zetten. Maar omdat het om zoveel diverse mensen ging, wou ik toch een kapstok. Impulsief kwam ik bij de “Toverfluit” van Mozart uit. Die voorstelling zag ik als kind en die groene vogel bleef me altijd bij. Zo’n harmonieus universum waarbij je op een fluit of klokkenspel kan spelen en al je problemen lossen op: dat was iets waar ik naar snakte. We hebben meer van dat soort harmonie nodig.’ Je wou met de bewoners in de drie steden repeteren en uiteindelijk samenkomen. ‘Ik had een ambitieus schema van negentig liverepetities, waarbij wij als team met een busje heen en weer zouden crossen, maar uiteindelijk hebben we alleen online kunnen improviseren en repeteren. Normaal ontstaat zo’n voorstelling met zijn allen: je komt samen en steekt elkaar
aan, er is een dynamiek die inspirerend werkt. Dat was nu lastig. Soms had ik het idee dat we een huis aan het bouwen waren en iedereen achter zijn scherm wel een mooie baksteen had liggen, maar het huis bleef hypothetisch. Al moet ik er meteen bij zeggen dat de deelnemers bij elke Zoom-repetitie superenthousiast waren.’ In plaats van een voorstelling is ‘Uit volle borst’ een film geworden. ‘Toen duidelijk werd dat we niet fysiek konden spelen, werd me gevraagd hoe ik tegenover een livestream stond. Dat zei me niet veel. De magie van een live voorstelling kun je niet overbrengen. Maar als we dan toch met film gaan werken, wil ik de mooiste theaterfilm maken. En we blijven hopen dat we die live zullen kunnen tonen en dat de deelnemers elkaar in het echt zullen kunnen ontmoeten.’
Schrijf je in op onze nieuwsbrief via bijloke.be en verneem als eerste wanneer de theaterfilm ‘Uit volle borst’ online komt.
Chasin’ The Bird COLUMN Dat saxofonist Charlie Parker dit concertseizoen 100 jaar zou worden, verdient een hommage met een persoonlijke touch van jazzkenner Marc Van den Hoof.
Zou er zoiets bestaan als ‘geheugenbedrog’? Ik dacht dat het eerste wat ik me van Charlie Parker herinnerde een biografische schets was in het Prisma-pocketje ‘Jazz, van New-Orleans tot cool’ (de vertaling van J.E. Berendts ‘Das Jazzbuch’ uit 1953). Ik zag de pagina’s nog voor me: de naast elkaar gelegde biografieën van Parker en Gillespie. Op de linkerhelft van de bladzijde ‘Parker geboren in 1920’ en op de rechterhelft ‘Gillespie geboren in 1917’. Enzovoort. Twee levens naast elkaar, zoals je de vier evangelies naast elkaar kon leggen en in een oogopslag de gelijkenissen en verschillen zag. Ik wist het zo zeker. Maar in de twee exemplaren die ik nog heb van het boekje, blijken nu twee afzonderlijke biografieën van Parker en Gillespie te staan. Wie weet was mijn oorspronkelijke exemplaar een eerdere druk met toch zo’n synoptische biografie, een vita, een heiligenleven van de twee helden van de bop? Berendts boek is opnieuw verschenen in ’59, ’68, ’73, ’81 en ’89, aangevuld, verbeterd en herschikt. In de Amerikaanse vertaling uit 1992 vind ik, van pagina 89 tot pagina 99, een synopsis van de bio’s van Parker en Gillespie. Misschien is wat je je herinnert hooguit de herinnering aan de laatste keer dat je je iets bepaalds hebt herinnerd, in dit geval het verre Prisma-pocketje toen ik de nieuwe, dikke Amerikaanse pocket in handen kreeg. Maar wat ik wel nog met zekerheid weet, is dat het lang heeft geduurd voor ik Charlie ‘Bird’ Parker echt heb gehoord. Over hem gelezen, dat wel. Behalve bij Berendt ook in het boek ‘Zes over jazz’ (1958). Daarbij hoorde een 45 toeren-plaatje met ‘20 fragmenten jazzmuziek’ van zo’n 20 seconden elk. Helaas geen fragment van Charlie Parker. Want de bop bracht ‘totale ommekeer in de jazzmuziek’ (volgens ‘Zes over jazz’) en was ‘raadselachtig en verwarrend’ — dat las je dan weer in het boekje ‘Jazz’ dat Adriaan Heerkens, ‘hoofdleraar schoolmuziek’, in 1955 aan het verschijnsel
wijdde. Hij probeerde iets duidelijk te maken over het grillige ‘rhythme’, de volgens hem toch ‘zeer wankele harmonische basis’ en de ‘vaak slordige phrasering’. Ook Heerkens’ boekje had biootjes, met onder meer een postzegelfoto bij van Parker. Andere foto’s vond je in ‘Plaisir du jazz’, de Franse uitgave van Magnumfotograaf Dennis Stocks prachtige boek ‘Jazz Street’. Vooraan werden de foto’s op een uitklappende pagina becommentarieerd door de Franse filosoof en jazzcriticus Michel-Claude Jalard. Wat hij over Parker schrijft, begrijp ik nog altijd niet — het is Frans om heel diep over na te denken. Ter beluistering suggereert hij ‘Koko’ en ’Embraceable You’. Goed zo, denk ik nu. Maar ik had Parker nog steeds niet gehoord. Je bleef naar die foto’s staren tot je bijna iets meende te horen. Uiteindelijk was het zover: ik stond in een luisterhokje in de Brusselse Bon Marché, waar je een platenstand had. Mee met mijn moeder op haar maandelijkse bezoek aan het warenhuis mocht ik een ep’tje aanschaffen. Er was er eentje van Charlie Parker: zijn sessie van 30 juli 1953 met ‘Chi Chi’ en ‘I Remember You’. Beluisterd maar helaas niet gekocht. Toch een beetje bizarre muziek, vond mijn moeder, en de plaatjes thuis waren bedoeld voor heel het gezin. Het werd Erroll Garner, ‘Lullaby of Birdland’. Ook mooi. Bizarre intro misschien, maar al bij al fraaie jazz voor alleman. Beetje ontgoocheld maar toch eindelijk Charlie Parker gehoord en voortaan op het goede spoor. Diezelfde 30 juli 1953 nam Parker voor het eerst zijn prachtige ‘Confirmation’ op in zijn studio. Voortreffelijk. Gehoord en goedgekeurd. Talloze keren.
ma 08.03 | 19:30 Roundabout Parker Marc Van den Hoof eert Charlie ‘Bird’ Parker. Met live soundtrack van trio Frank Vaganée/Sam Gerstmans/ Teun Verbruggen. AVONDJE ADORNO
Datum onder voorbehoud. Check bijloke.be
17
Zwerm dompelt je onder in een overweldigende klankervaring
‘Wij zijn geen gitaarkwartet’ Eerst een ontregelende driedimensionale luisterervaring, daarna een concert dat de klanken fysiek voelbaar maakt en dat alles in een scenografie met ledlichtjes. De voorstelling van Zwerm is evenveel beleving als installatie. ‘De gitaar is gewoon ons medium.’ Femke Coopmans, foto François Sarhan Van noise en impro over de Engelse renaissance tot hedendaagse gecomponeerde muziek: sinds 2007 legde Zwerm een behoorlijk veelzijdig parcours af. Met ‘Great Expectations’, met Karen Willems achter de drums en Rudy Trouvé als producer, sturen ze binnenkort bovendien een plaat de wereld in waarin rockklanken doorklinken. Nee, de gitaristen Kobe Van Cauwenberghe, Toon Callier, Johannes Westendorp en Bruno Nelissen zijn niet voor één gat te vangen.
Dat impliceert dat muziek een grote rol speelt, maar zegt niets over welk soort muziek we spelen’, vindt Callier. ‘We zijn begonnen als een klassiek ensemble dat wist dat er geen repertoire bestond voor vier elektrische gitaren. De oorsprong van elk project is gelijkaardig. Wij zitten samen en iemand heeft een conceptueel idee: wat zou er gebeuren als?’
‘De eerste jaren voelden als een zoektocht, maar nu weten we: dat is Zwerm, al die dingen. Wij maken muziekvoorstellingen.
Probeer Zwerm dan maar eens te omschrijven als een gitaarkwartet. ‘We zijn meer dan dat’, zegt Callier. ‘Op onze platen
18
Deep listening
hoor je ook basgitaren, dobro’s, Turkse saz, Marokkaanse sintir, maar net zo goed samples, electronica, zang, percussie en we werken samen met scenografen, choreografen … We waren twintig, speelden muziek, hadden gelijkaardige muziekinteresses en gingen samen op café. Zo begon het. En oké, we speelden gitaar.’ Van Cauwenberghe vult aan: ‘Wij hebben geen heroïsche of romantische ideeën over ons instrument. Maar het is ons medium en daardoor belangrijk.’ In april strijken ze een week neer in de Concertzaal van De Bijloke om er in alle rust te werken aan hun nieuwe concertproject ‘Our Ears Felt Like Canyons II’. Vier jaar geleden was het gelijknamige eerste deel al bedoeld als een immersief concertprogramma, een onderdompeling in klanken. ‘We focusten puur op luisteren’, vertelt Van Cauwenberghe, die het concept bedacht. ‘De inspiratie kwam enerzijds van het idee van deep listening van Pauline Oliveros. Zij maakte ruimtelijke geluidskunst. De titel van onze voorstelling komt uit een tekst waarin ze beschrijft hoe ze bij zonsopgang met andere muzikanten aan het improviseren is, ergens in een canyon in het diepe zuidwesten van Amerika.’ Daarnaast was er een technischer inspiratiebron: Pierre Schaeffer (1910-1995) en zijn acousmatic listening. ‘Shaeffer is een Franse componist die vooral geassocieerd wordt met de musique concrète, de vroege elektronische muziek uit de jaren vijftig. Hij nam klanken op, zoals vogelgeluiden, die hij in zijn studio vervormde tot het origineel niet meer herkenbaar was. Schaeffer verwees ook graag naar Pythagoras die zijn studenten aansprak van achter een gordijn. Want als ze hem niet zagen, zouden ze beter luisteren. Da’s zo’n beetje het idee van acousmatisch luisteren.’
De nieuwe voorstelling bouwt verder op hetzelfde idee, maar vertaalt het anders. De vorige keer zaten de vier muzikanten in een cocon van witte gordijnen. Nu zal die ‘acousmatische cut’, zoals Zwerm het noemt, verplaatsen naar ‘ambisonics’, een driedimensionale luisterervaring.
Tastbaar geluid ‘Our Ears Felt Like Canyons II’ bestaat uit twee delen. Van Cauwenberghe: ‘Het eerste deel is een stuk van Shiva Feshareki, een Londense componiste en deejay. Zij maakte een tape waarop Zwerm meespeelt op gitaar. Het stuk is ontworpen voor een speciaal surroundsysteem, ambisonics, dat zorgt voor een ultieme onderdompeling in geluid. De scenografie is, net zoals de vorige keer, van Lucas Van Haesbroeck. Hij maakt een visuele vertaling van de klank en tast daarbij de grenzen af van hoe, waar en wanneer je iets gewaarwordt. Ledlichtjes zullen soms zo klein zijn dat je niet meer weet of je ze nu ziet of niet.’ ‘In het tweede deel brengen we nieuw werk van Stephen O’Malley, bekend van de luide, doomy dronemetalband Sun O))). Hij schreef een stuk voor vier gitaren dat de fysieke klank in de ruimte versterkt. Botsende frequenties maken het geluid haast tastbaar.’ Conclusie: tape, surroundgeluid, scenografie, botsende frequenties … Hadden we al gezegd dat je Zwerm geen gitaarkwartet moet noemen?
za 17.04 | 20:00 Our Ears Felt Like Canyons II Zwerm & Lucas Van Haesbroeck brengen nieuw werk van Shiva Feshareki & Stephen O’Malley ONGEHOORD
Datum onder voorbehoud. Check bijloke.be
19
Magistraal Barok met Cappella Mediterranea
Intieme parels van eindeloze schoonheid Hij stond in januari op de affiche met Vivaldi, maar binnenkort krijgt dirigent Leonardo García Alarcón een herkansing met minstens even intense Italiaanse barok. Op 13 mei brengt hij met zijn indrukwekkende Cappella Mediterranea twee sacrale oratoria die overweldigen door hun innemende kleinschaligheid. Jasper Gheysen, foto Jean-Baptiste Millot
20
‘Historia di Jephte’ van Giacomo Carissimi en het ‘Oratorio per la Settimana Santa’ van Luigi Rossi: de ene bezingt de overwinningsroes en een eindeloos verdriet, de andere laat een nieuw licht schijnen op het passieverhaal. Intense dramatiek, niet-alledaagse muzikale contrasten en een ontroerende omhelzing van de eindigheid van het bestaan, verpakt in één magistraal concert: dat beloven Cappella Mediterranea en Choeur de Chambre de Namur je in De Bijloke. De muziek uit de vroege Italiaanse barok was verhalend en dramatisch. Het zenit van de aandacht verschoof van hermetische veelstemmige Italiaanse missen in de renaissance naar de handeling in het verhaal en de muziek zelf, waardoor alle emoties uitgelicht worden. Vergelijk het met kijken naar een schilderij van Caravaggio: de emoties op de gezichten worden uitgelicht door kaarslicht en iedere gelaatstrek krijgt reliëf. De scène gaat op in een donker decor op de achtergrond. Deze revolutionaire ontwikkelingen speelden zich af bij het ontstaan van de opera en de contrareformatie in de culturele wereld in Rome anno 1550, waar onder leiding van Filippo Neri de Congregazione dell’Oratorio opgericht werd. Deze vennootschap kwam samen in ‘bidzalen’, in het Italiaans ‘oratoria’, om daar spirituele verlichting te vinden. De componisten experimenteerden er klankmatig op los om tot de meest krachtige muziekzettingen te komen die de zielen van de gelovigen én ongelovigen tot vrome daden zouden aanzetten.
Compassievol Ze vonden een meester in het genre van het oratorium en de ‘historia sacra’ in Giacomo Carissimi, die zijn leven lang actief was aan het Duits college in Rome. De compassievolle muziek van deze Roomse Italiaan borduurde verder op de compositietechnieken die Monteverdi in de opera gebruikte. Niet alleen werden er Griekse drama’s uit de Oudheid op muziek gezet, ook Bijbelverhalen met een moraal vonden hun weg in deze authentieke stijl. Carissimi laat in zijn ‘Historia di Jephte’ het verhaal vertellen door een aantal ‘historici’ die het publiek rechtstreeks aanspreken. Het prominente koor (om)kadert, becommentarieert of vertelt de tragische gebeurtenis na. Met heldhaftige drieklanken uit Jephte zijn belofte aan God: bij een overwinning op de Ammonieten zal hij degene die hij als eerste ontmoet bij zijn terugkomst als brandoffer aan de Heer schenken. Na een geweldige strijd met veel muzikale effecten, beweent het volk van Amon zijn nederlaag met pakkende dalende chromatische melodielijnen.
De overwinningsroes maakt echter snel plaats voor intense tristesse wanneer Jephte aan zijn belofte wordt herinnerd. Niemand minder dan zijn dochter ziet hij als eerste bij zijn thuiskomst. De onvermijdelijke smart dringt door tot de krochten van de ziel bij het aanheffen van de woorden ‘filia mea’ (mijn dochter). Het slotkoor, waar zijn dochter de kinderen van Israël oproept om te wenen, staat in de muziekgeschiedenis geboekstaafd als een van meest intense muzikale lamentaties vol contrasten en gestold medelijden. Het koor rolt finaal een laken van droefenis, berusting en aanvaarding uit om het hele tafereel mee te bedekken.
Demonen Ook Luigi Rossi heeft in zijn ‘Oratorio per la Settimana Santa’ oog voor het menselijke drama, ook al is het niet honderd procent zeker dat hij de componist is van dit passie-oratorium. Op basis van onderzoek kwam men terecht bij Rossi én twee bundels manuscripten in het Vaticaan van de rijke aristocratische familie Barberini, die het werk besteld zou hebben en Rossi vaak in dienst nam om deze verhalen te componeren en uit te voeren in hun statige palazzo’s. De beeldende kracht van deze muziek komt tot uiting in recitatieven, dialogen, turba-koren en aria’s die de lijdensweg van Christus van commentaar voorzien. Dat het werk rond 1640 zijn première kende, in het Oratorio di San Girolamo della Carità, waar Neri zijn kompanen aanspoorde in de nieuwe stijl, is geen verrassing. Wat wel tot de verbeelding spreekt, is de overgeaccentueerde Italiaanse taal en individuele tekstzettingen in plaats van de traditionele Latijnse teksten. De ongewone narratieven waar Rossi ook andere atypische personages, zoals de demonen, aan bod laat komen, geeft het werk van deze meester van het genre extra cachet.
do 13.05 | 20:00 Intieme parels van eindeloze schoonheid Cappella Mediterranea & Choeur de Chambre de Namur o.l.v. Leonardo García Alarcón MAGISTRAAL BAROK
Datum onder voorbehoud. Check bijloke.be
21
! t k n a d x e 3 b
2
Dankzij jouw steun aan het Artistiek Noodfonds dat De Bijloke in coronatijd oprichtte, konden muzikanten blijven musiceren. In naam van de artiesten en de 23 medewerkers van De Bijloke: dankjewel! Bijna een jaar geleden zette corona de werking van onze concertzaal op haar kop. De populaire hashtag #weblijvendoorgaan werd ook onze leuze. We zetten vorig jaar alles op alles om toch muziek te laten klinken uit onze zaal of vanop het podium van Bijloke Wonderland. Het viel meteen op hoe bij deze concerten werd gestrooid met schouderklopjes voor het personeel en vrijwilligers of met hartverwarmende woorden gericht aan de muzikanten. De morele steun was groot. Meteen toonden veel bezoekers zich ook financieel solidair en hielpen De Bijloke met een gift om de impact van de crisis op te vangen. Van de vele duizenden tickets voor geannuleerde concerten vroeg een groot deel Bijloke-fans geen terugbetaling. Ook op het Artistiek Noodfonds werden veel meer giften gestort dan we ooit hadden durven hopen. Samen met de Koning Boudewijnstichting kijken we om dit tijdelijke fonds om zetten naar een permanent steunfonds, zodat we iedereen die ons blijft steunen een fiscaal attest kunnen geven. Al die steun hielp alvast om onze beloftes aan muzikanten, ensembles of orkesten na te komen. Want ook al was hun honger om te spelen groot, hun instrumenten bleven in de kist en ze zagen hun inkomsten smelten als sneeuw voor de zon. Het was voor De Bijloke een erezaak om zoveel mogelijk van hen te vergoeden, ook al werd er geen noot gespeeld. Maar ook extra kosten werden zo opgevangen: om de concerten die wél konden doorgaan coronaproof te organiseren of meerdere keren voor beperkt publiek te brengen. Het grote podium van Bijloke Wonderland of extra zaalpersoneel om alles in goede banen te leiden, het zijn maar enkele voorbeelden. En terwijl de extra kosten stegen, namen de inkomsten drastisch af: de beperkte ticketverkoop, sluiting van onze horeca of wegvallende zaalhuur. Ze zijn broodnodig voor een concertzaal die op artistiek vlak de lat altijd hoog legt. Jouw steun hielp om dit verlies deels te compenseren.
En zelfs nadat vele bezoekers hun solidariteit hadden getoond voor De Bijloke, werd ook nog eens gehoor gegeven aan onze oproep voor De (W)Armste Week. Met dit initiatief sloegen Gentse armoede- en cultuurorganisaties de handen ineen. De Bijloke engageerde zich om bij elke gift van 20 euro een gratis concertticket te schenken aan iemand die het minder goed heeft. Ook de veiling van de luidsprekers en versterkers uit onze oude concertzaal bracht een aardige duit op, die integraal werd doorgestort. De coronacrisis was alvast een wake-up call om van start te gaan met intensievere fondsenwerving. Als cultuursector zijn we kwetsbaar en het is geen luxe om ons financieel beter te wapenen voor de toekomst. Vorig jaar werd een eerste stap gedaan met de oprichting van de Erevrienden van De Bijloke. Hopelijk kunnen we volgend seizoen een volgende stap doen, samen met een nieuwe mecenasformule en andere campagnes. Omdat we het niet genoeg kunnen zeggen: 23 keer bedankt aan iedereen die Muziekcentrum De Bijloke afgelopen jaar heeft gesteund!
Bart | Dirk | Dominique | Dorien | Els Eva | Geert | Ilse | Inge | Karel | Kristof Lena | Lieselot | Maarten B. | Maarten Q. Martine | Natan | Pieter | Tom J. | Tom S. Tuur | Wout | Wouter
PIANOS MAENE FLAGSHIP STORE GENT
exclusive brands Steinway & Sons - Boston - Essex - Doutreligne
Steinway & Sons - Boston - Essex - Doutreligne www.maene.be
Nu 2 showrooms op 1 locatie : Steinway Piano Gallery Belgium & Piano’s Maene Gent Pieter Van Reysschootlaan 2 B-9051 Gent (Naast oprit E40 - Sint-Denijs-Westrem)
De Bijloke Magazine 2015.indd 1
18/09/2015 15:15:42
23
Laat je verwonderen door De Bijloke
De beste concerten. Van onze nieuwe zaal recht naar je scherm. Intiem en magistraal tegelijk. Volg onze livestreams en beleef De Bijloke bij je thuis.
