3.5. Trwałość i systemowość

• Umiejętność samodzielnego usunięcia drobnych usterek oraz wezwania fachowego wsparcia w ramach awarii.

6. mops: • Załatwienie świadczeń rodzinnych, wychowawczych i socjalnych.

7. integracja społeczna: • Relację z sąsiadami, • Poruszanie się po mieście, w tym korzystanie z komunikacji miejskiej.

8. budżet domowy: • Spłata długów, • Umiejętność zarządzania budżetem domowym, • Niezależność od świadczeń.

Warto podkreślić, że 8. filar – jako priorytet pracy został ujęty w końcowym etapie realizacji zadania. Gospodarowanie budżetem, który przypada na konkretną komórkę rodzinną, jako jeden z priorytetów pracy asystenckiej, szczególnie uwidocznił się w okresie pandemii w 2020 roku. Dla pokazania obrazu zmiany warto podkreślić, że głównym gwarantowanym źródłem dochodu wszystkich komórek rodzinnych było wsparcie finansowe z mops: świadczenia wychowawcze (tzw. „500+”), świadczenia rodzinne, zasiłek stały dla osób powyżej 60 roku życia. Pomimo tego, że znaczna większość osób dorosłych miała doświadczenie wykonywania pracy zarobkowej, wciąż wyzwanie stanowiło utrzymanie pracy przez dłuższy czas i stałe zasilanie budżetu pensją. Proceder żebrania stanowił prostszą formę pozyskania funduszy i/lub dóbr materialnych, znaną i powszechnie praktykowaną od lat. Jednakże, podczas lockdownu, kiedy „zawieszona” została możliwość otrzymania pomocy doraźnej (datków, żywności, itp. od osób prywatnych), diametralnie zmieniła się sytuacja rodzin. Żebranie stało się nieefektywne. W obliczu niemożności uzupełniania dochodu miesięcznego pieniędzmi uzyska-

Model pracy ze społecznością różną etnicznie

29

nymi z procederu żebrania, co można potocznie nazwać „łataniem dziur budżetowych” konieczne stało się nabycie kompetencji miesięcznego planowania wydatków.

Działania podejmowane w ramach każdego z filarów były na bieżąco monitorowane i ewaluowane. W konsekwencji ustalono nowe priorytety w pracy. Dzięki tak rozbudowanemu podejściu 70% uczestników projektu nabyło całkowitą niezależność.

3.5. Trwałość i systemowość (nabywanie kompetencji, doświadczeń, widoczność dla systemu)

Założeniem projektu było usamodzielnienie rodzin i poszczególnych osób ze społeczności oraz przygotowanie ich do funkcjonowania w społeczności lokalnej Wrocławia z pełnią praw i obowiązków mieszkańca.

budowanie zaufania Asystentki i asystenci rodzin romskich wchodzili do osady jako obce osoby. Na zbudowanie zaufania do nas i do naszego pomysłu przeznaczyliśmy rok. W tym czasie musieliśmy się zmierzyć z dużą ilością lęku przed zmianą, przed nieznanym, ale i z niespełnionymi obietnicami, składanymi społeczności przez dekady.

informacja Dostęp do informacji to niezbywalne prawo człowieka. Zależało nam, aby każda osoba ze społeczności dokładnie zrozumiała nasze komunikaty i propozycje. Musieliśmy zatem zmierzyć się z niskimi kompetencjami językowymi oraz zbudować indywidualną relację z niemal każdą osobą ze społeczności. Relacja musiała być wiarygodna, tak żeby osoba mogła zaufać nam na tyle, aby dobrowolnie opuścić koczowisko i przenieść się z rodziną do mieszkania treningowego.

30 Model pracy ze społecznością różną etnicznie