LIFECOACH Kun je in een paar zinnen vertellen waarom je coach bent geworden? tekst Bas Timmermans fotografie Tanja van Seventer
In deze rubriek geven professionals advies over veel voorkomende vraagstukken over leven met hiv. deze keer: Tanja van Seventer
66 hello gorgeous
“Mensen helpen het mooiste uit zichzelf te halen, de beste versie van zichzelf te zijn, vond ik als sociale en organisatiepsycholoog altijd het boeiendst. Je blijven ontwikkelen in je werk en als mens is de sleutel daartoe. Daarom ben ik zelfstandig coach geworden. Maar ook omdat ik zelf heb ervaren hoe belangrijk het is om een veilige, rustige haven te hebben om te bespreken wat in je hoofd zit. Wat ook meespeelt, is dat ik zelf nogal wat heb meegemaakt — een vader die hiv had, als homo uit de kast kwam, mijn ouders die gingen scheiden na een soms turbulent huwelijk. Dus ik ben ervaringsdeskundige, en zie hoe belemmerend dit soort ervaringen voor anderen kunnen zijn. Ik doe loopbaan-coaching en life-coaching, omdat die altijd samenhangen; je staat op een punt dat je een keuze wilt maken. Dan kom je altijd uit bij persoonlijke waardes en drijfveren. Ik coach hoogopgeleiden, zelfstandig ondernemers, maar ook cipiers en postbodes. En uit alle culturen. Het gaat altijd over dezelfde dingen: wie ben ik, wat is het patroon dat mij in de weg staat om de juiste keuze te maken?”
Maar ik verwacht ook openheid van de coachee: kwetsbaarheid is cruciaal om het gesprek aan te kunnen gaan. En humor: omdat het moed geeft, lol in het leven en relativeert. Samen krijgen we de vraag scherp, ik leg je opties voor, reik dingen aan, zodat iemand kan gaan waar hij wil gaan. Als iemand iets essentieels uit de weg gaat, benoem ik op een passende manier de mogelijke consequenties; als je niet de kern van het probleem oplost, kun je het telkens weer tegenkomen. Maar ik kan nooit voor de ander beslissen. Dat is het ultieme verschil tussen coach en psycholoog: ik ben iemand niet aan het genezen.” Wat is jouw advies aan mensen die last hebben van stigma?
“Observe, breathe, allow. Echt beschouwen, ervaren, het er laten zijn, ook al is het kwetsend. Als je het wegstopt, gaat het aan je vreten. Ik heb het zelf meegemaakt bij impertinente vragen zoals ‘Hoe heeft je vader dan hiv gekregen?’. Ja, wat denk je zelf?! Door die situatie open aan te gaan en te laten zien wat het met je doet, maak je het bespreekbaar. Het was echt een rukopmerking, maar bedoelde de ander het zoals het bij mij aankomt? Dan zie je soms ook dat mensen niet weten hoe onhandig hun vraag is. Ik vind dat hiv genormaliseerd De meeste coaches werken moet worden. Dat kan door vanuit één of een paar basisopenheid en het bespreekbaar principes. Wat zijn die van jou? te maken, want mensen moeten er meer van weten. Maar ik leg “De meeste mensen vinden het mezelf altijd de vragen voor: kan ik het accepteren en dus dragen? moeilijk om keuzes te maken die in lijn zijn met hun eigen waarden Kan ik het veranderen? Of stap en drijfveren. Vaak maken mensen ik op? Dus je kunt ook zeggen: ‘Tabee, hier heb ik geen zin in’.” keuzes vanuit carrièrekansen of op grond van wat anderen vinEn wat is je advies bij zelfstigma? den. Dat gaat meestal wringen. Het gaat dan om schuld- en Mijn praktijk heet daarom ook minderwaardigheidsgevoel Meridian: mensen moeten hun en de druk die je voelt omdat je nulpunt weer vinden. En vanuit met een geheim moet leven of een veilige haven die ik bied kunnen zien: wat drijft en passioneert er (telkens) voor moet uitkomen? mij, en hoe maak ik mijn keuzes? “Dat is ingewikkelder. We denDaarbij zijn mijn integriteit, emken soms dat we de gedachten pathie en openheid belangrijk.
