Mijn vlakke land Elk najaar komen er een paar boten langs die de zomer verlengen door binnendoor naar de Middellandse Zee te varen. Vaak ook boten uit Scandinavië. Die zijn dan al door Friesland gevaren en gaan via de Randmeren verder zuidwaards. Elke keer complementeren ze me over onze vaarwegen en over het algemeen over Nederland. Na een wereldreis moet ik altijd even schakelen tot ik dat begrijp. En ja, Nederland is als een prachtig groen aangeharkt park. Er zijn genoeg havens om te overnachten, de wallekant is gemaaid, de bomen staan op een rij en de mensen zijn over het algemeen netjes. Eigenlijk had ik er niks mee. Zoiets heeft tijd nodig.
kom vanzelf.” Toen ik boven stond keek ik over het majestueuze land. Tork zei: “Je doet het goed voor een flatlander”. De Solitario moest weer eens op de werf voor een knip- en scheerbeurt. Dat deed ik deze keer weer bij Gicom in Ketelhaven. Eerst zak je met de Ketelsluis 5 meter naar beneden, dan vaar je een stukje verder en word je uit het water getild. Aangroei viel mee. Ik zag tegen het werk op. Ook ik ben de jongste niet meer, maar door de tijd voor mezelf te nemen kreeg ik het werk gedaan. Tevreden, maar volgende keer laat ik het doen! Nu gaan we geen werfbeurt bespreken, dat kennen we
allemaal, maar er overkwam mij iets waardoor ik die buitenlanders beter ga begrijpen; dat mooie land, dat vlakke land … Op de Solitario stond ik hoog boven het land en keek in de verte en zag die verre kleuren naargelang het zonlicht erop scheen. Een storm kwam over. Het zicht werd nul. Het scheepje trilde en voor mij werd een schip omver geblazen. Drama voor de eigenaren, die 3 weken later hadden willen vertrekken. De dag erop keek ik weer naar die smalle rechte waterwegen en besloot na de tewaterlating mij onder te dompelen in het vlakke land. Voor jullie niets bijzonders. Voor een wereldreiziger een onderneming.
Op een van m’n reizen lag ik in Dutch Harbor op Unalaska een van de Aleoeteneilanden tussen Kamchatka en het vaste land van Alaska. Douane en immigration kwamen aan boord en ik werd ingeklaard. Er zat een arend op de zaling in de mast. Ik wees de immigration officer er op; ach zei hij, het hele eiland zit vol arenden. Een week later beklom ik met hem, zijn vrouw en de hond, de Pyramid Peak, 750 meter hoog, de hoogste piek van Dutch Harbor. Het was een behoorlijke wandeling en ik raakte achterop. Ze wachtten dan op me, maar ik zei: “Loop maar door, het duurt iets langer maar ik
7
