associations 59 De eventsector in het hart van de crisis
De Alliantie blijft de uitdagingen aangaan De eventsector zinkt weg in de crisis. Waarom werd de sector niet (genoeg) gehoord? Waarom is een koepelfederatie essentieel? Waarom krijgt ze kritiek? Wat heeft ze verkregen en wat zijn haar projecten? Wij zochten de antwoorden...
R
ond de tafel: Bert Knuts (Acc Belgium), Emile de Cartier (Febelux), Steven Droogers (Becas), Tom Bilsen (Besa) en Arnaud Tabery (UPT). Zes maanden geleden kwamen hun respectievelijke federaties samen om de Alliantie van Belgische Evenementfederaties te vormen. Een overkoepelend verbond voor de actoren uit dezelfde sector die voordien nauwelijks met elkaar spraken. Maart 2020. Wanneer het verbod op het organiseren van elke vorm van bijeenkomsten wordt aangekondigd, begrijpen
de belangrijkste federaties binnen de evenementensector dat ze geconfronteerd worden met een ongekende aardverschuiving. Een fenomeen dat zich voor een lange termijn aan het ontwikkelen is en waarvan de economische gevolgen geen enkele actor in de sector zullen sparen. Al heel snel steken de federaties van evenementenbureaus (ACC België), eventcateraars (Becas & UPT), freelancers en zelfstandigen (BESA) en de organisatoren van beurzen, salons en congressen (Febelux) de koppen samen. Een primeur. Om de impact van de crisis op elk onderdeel van de sector te evalueren, maar ook om zich collegiaal uit te spreken tegenover de media en de overheid.
Identiteitsprobleem
Bert Knuts
In alle segmenten van de sector zijn de zorgen dus dezelfde. Steven Droogers herinnert het zich nog goed. “Onze leden wilden hun activiteiten hervatten en opkomen voor hun belangen, maar we moesten snel de feiten onder ogen zien bij Becas: we zouden niets bereiken door alleen te handelen. De overheid wilde niet met individuele spelers praten, maar met vertegenwoordigers van de verschillende activiteitensectoren van de Belgische economie. Voor evenementen was het samenbrengen van de federaties essentieel om gehoord te worden, ongeacht de specifieke kenmerken van elk.”
Maar events zijn een te vaag gegeven voor de politieke wereld en de publieke opinie. Begin april worden de resultaten van de eerste studies gepubliceerd. De term ‘evenementen’ wordt daarin geassocieerd met cijfers die vervolgens ook in de media opduiken: 80.000 professionals, 3.200 bedrijven en een geschat verlies van 5 miljard euro. België ontdekt dat evenementen een industrie zijn en dat evenementen zichzelf niet organiseren. Naast dit mediabewustzijn gaat de Alliantie ook in dialoog met de autoriteiten. Niet zonder moeite, want er blijft een sterk identiteitsprobleem bestaan. “Een van de grote vragen die door de regering werd opgeworpen, was het identificeren van de actoren die bij de evenementensector horen”, legt Tom Bilsen uit. “Men wilde niet in gesprek gaan met alle federaties die de evenementensector vertegenwoordigen, maar wel de dialoog aangaan met DE federatie van de sector.” Maar die bestond dus niet... Voor een ongestructureerde, complexe en diverse sector beloofde de uitdaging enorm te worden. Maar geconfronteerd met de noodsituatie moest er snel gehandeld worden, zo legt Bert Knuts uit: “Tijdens de contacten met de politieke wereld realiseerden we ons al snel dat onze sector totaal onzichtbaar was. De economische componenten van onze sector, van evenementenagentschappen, over ‘payrollers’ en festivalorganisa-
