Reportage Petra Zeeuw neemt afscheid van het bestuur

Petra Zeeuw

secretaris en penningmeester

‘Met haar vertrekt zeer veel kennis’

‘Voor mij is anderhalve pagina genoeg hoor. En ook niet zo’n grote foto erbij.’ Het tekent Petra Zeeuw. Ze was gedurende tien jaar actief betrokken bij het wel en wee van de DNC. Eerst als een van de trekkers en organisatoren van JOP en later drie jaar als secretaris en ook drie jaar als penningmeester in het bestuur van de DNC. Bescheiden, niet opvallend maar wel nadrukkelijk aanwezig in de Algemene Ledenvergaderingen waar we haar ‘in functie’ zagen. Ze was ook een bekend gezicht bij de activiteiten en festiviteiten. ‘Als bestuurslid moet je daar zoveel mogelijk acte de présence geven.’

Voorzitter Martijn Buter bedankte haar in de ALV afgelopen maart met de woorden ‘dat dankzij haar financiële beleid de DNC er nog altijd uitstekend voorstaat.’ Hij voegt eraan toe: ’Petra was in het bestuur het beste ingevoerd in de Clubzaken. Als ik iets wilde weten, dan wist Petra altijd wel hoe iets in elkaar zat of hoe iets moest worden aangepakt. Er vertrekt veel kennis met haar. Ze werkte altijd op maandagmorgen voor de DNC. Dat waren onze vaste momenten van overleg.’

Petra zelf herinnert zich vooral de moeilijke coronatijd. ‘Evenementen die werden georganiseerd en weer moesten worden afgelast. Dan moest ik het geld weer terugstorten naar de mensen die zich hadden ingeschreven.’ Gelukkig konden we op 10 december vorig jaar weer een kerstlunch houden in Mandelieu. Voorheen was er een kerstdiner in Seillans, maar ’s avonds terugrijden was voor veel ouderen toch lastig. Er was een grote opkomst bij deze nieuwe opzet.’

Omdat Petra door haar nauwe samenwerking in de ledenadministratie met oud-penningmeester Peter Romijn ook ingevoerd was in het financiële systeem, nam zij drie jaar geleden het penningmeesterschap over. Niet echt haar ‘ding’ en het kostte haar uiteindelijk te veel tijd. Toen ze door het overlijden van haar zus bovendien een moeilijke periode doormaakte, heeft ze definitief besloten te stoppen met het bestuurswerk.

ITALIË Madame ‘Zuuf’, zoals de Fransen die ‘Zeeuw’ niet kunnen uitspreken haar noemen, vertrok met man Ad al in 1985 naar Italië, naar San Remo. Ze ontmoetten elkaar op het vliegveld Charles de Gaulle. Ik herkende hem van school in Woerden. Ik sprak hem aan en we gingen naast elkaar zitten in het vliegtuig. Dat kon toen nog. We zijn elkaar blijven ontmoeten en vonden reizen alletwee leuk.’

Toen Petra 29 was en Ad uitgekeken op zijn baan als verkoopleider bij een exportbedrijf van bloemen naar Italië en Frankrijk, zocht en vond hij een baan in Italië. Hij nam privéles en Petra studeerde Italiaans met de cassettebandjes van de LOI. Ad leerde in de praktijk werk gerelateerd Italiaans en Petra, die daar twee kinderen kreeg, leerde het van de contacten in ziekenhuis en in de buurt. ‘Italianen zijn heel open. Ze praten wel een beetje snel. In Nederland sprak ik dan tomaten uit met het accent op de a. Dat neem je snel over. De jongste zoon heeft een Nederlands paspoort, met een Italiaanse geboorteplaats en een Franse woonplaats. Dat is soms verwarrend voor de gendarmes. Zo werd hij eens aangehouden in Bordeaux en zijn hele auto binnenste buiten gehaald. Ze verdenken Nederlanders al gauw van drugssmokkel …’ Onze oudste zoon woont en werkt in Nederland en kan zijn Italiaans, Frans, Nederlands en Engels goed gebruiken in zijn werk. Samen spreken de jongens Frans. Bijzonder hè? Ze hebben ook Franse nicknames voor elkaar.

CULTUURVERSCHILLEN In 1991 begon Ad zelf een exportbedrijf in bloemen en planten in Frankrijk en later ook in Italië. Petra werkte met hem mee in de administratie en als financieel controller. Het hoofdbedrijf was in Nice en ze woonden in Pegomas en in Grasse-Saint Jacques in een oude Bergerie ‘met de ringen nog in de gewelfde ruimte onder het woongedeelte’. De kinderen gingen op een ‘gewone’ Franse school. Als kleuterleidster van opleiding, vond Petra het belangrijk dat ze met Franse kinderen opgroeiden en niet op een internationale school gingen. ‘Een groot verschil met Nederlandse scholen is dat de kinderen in Frankrijk al vanaf zes jaar elke dag huiswerk hebben. Mijn buurvrouw was daar heel veel mee bezig. Ik hielp ze alleen als ze erom vroegen en met werkstukken bedenken. Maar die maakten ze zelf hoor …’

Verschillen in cultuur tussen Nederland en Frankrijk vindt Petra heel goed verwoord in het boekje Samen werken in het Frans door Fabienne van Dillen, dat werd uitge-

reikt op het seminar Ondernemen in Zuid-Frankrijk vorig jaar oktober. ‘Zoals de Fransen en Nederlanders daarin worden beschreven is het echt. Ik herken dat helemaal. De chef-cultuur bijvoorbeeld. Zij vinden een baas belangrijk. Ze zijn meer hiërarchisch ingesteld dan wij. Wij zijn vrijer, makkelijker, doen meer wat we zelf willen. Fransen willen ook geen fouten maken.’

En zij kan het weten, want behalve via hun zakelijke contacten, hebben zij als begeleiders van hun twee jongens die enthousiaste voetballers waren, vele clubs in Frankrijk en Corsica bezocht en daardoor veel verschillende Fransen ontmoet.

ONDER DE GROND En nu, na al dat vrijwilligerswerk voor verenigingen en het werk in hun eigen bedrijf, is het tijd voor de retraite. Ad en Petra verkochten in 2015 hun inmiddels te grote bergerie. ‘Ad was veel op reis en daar zat ik dan alleen. Je weet ook dat dat de toekomst niet is. We kochten een appartement in Mandelieu. Groot terras, klein tuintje en een park met vogels. Op zich heel leuk, maar iedereen verdwijnt er onder de grond. Ze parkeren hun auto in de ondergrondse garage en gaan met de lift naar boven hun huis in. Je hoeft niemand te zien en dan mis je ’t contact met de wereld.’ Dat werd dus verkopen. Nu hebben zij een appartement in Scheveningen, maar gaan weer permanent in Frankrijk wonen in Pegomas waar ze een huis hebben gekocht in een lotissement. ‘Vlakbij het dorp. Op loopafstand van winkels en leuke restaurantjes. We vinden er natuurlijk ook oude vrienden terug.’

REIZEN IN DE CAMPER Het nieuwe huis is pas volgend jaar klaar. In de tussentijd reizen Ad en Petra rond in een comfortabele camper. Vóór corona maakten ze een tocht van twee maanden door de Baltische staten, ze waren in Hongarije en nu staat Griekenland op de planning. ‘Ik hou van reizen en van andere landen en culturen. Ik vind het ook altijd leuk om mensen te ontmoeten die langere tijd in het buitenland hebben gewoond. Je herkent dat globetrotter-achtige en tegelijk je eigen roots. Maar ik vind een Nederlandse club ook belangrijk. Als ik ergens anders in Frankrijk zou gaan wonen, zou ik er altijd lid van worden.’

De fietsen achterop de camper zijn nog steeds niet elektrisch. ‘We fietsen geen grote afstanden hoor, alleen om boodschappen te doen en naar een dorp te gaan.’ Petra wandelt ook veel. ‘Het liefst aan zee waar ik ook graag een duik neem.’ ’s Winters skiet ze en/of wandelt in de bergen van de Savoie. En ’s zomers staat de aquagym in het zwembad van Pegomas in haar agenda.

Ten tijde van het interview in mei zijn ze twee weken op de camping in Pegomas. ‘Zo leuk. Die wordt nu gerund door de neef van de vorige eigenaar die we goed gekend hebben. Geen stress en druk meer. Leuke dingen doen zoals tegels, sanitair en keuken uitzoeken voor het nieuwe huis.’

Helemaal thuis weer hier in Zuid-Frankrijk, met een stek in Nederland waar ze al 38 jaar niet meer woont, toch binnen bereik. ●