20
Holland Côte d’Azur Magazine
tekst: Mechelien van Gaalen
Petra Zeeuw secretaris en penningmeester ‘Met haar vertrekt zeer veel kennis’
‘Voor mij is anderhalve pagina genoeg hoor. En ook niet zo’n grote foto erbij.’ Het tekent Petra Zeeuw. Ze was gedurende tien jaar actief betrokken bij het wel en wee van de DNC. Eerst als een van de trekkers en organisatoren van JOP en later drie jaar als secretaris en ook drie jaar als penningmeester in het bestuur van de DNC. Bescheiden, niet opvallend maar wel nadrukkelijk aanwezig in de Algemene Ledenvergaderingen waar we haar ‘in functie’ zagen. Ze was ook een bekend gezicht bij de activiteiten en festiviteiten. ‘Als bestuurslid moet je daar zoveel mogelijk acte de présence geven.’
V
oorzitter Martijn Buter bedankte haar in de ALV afgelopen maart met de woorden ‘dat dankzij haar financiële beleid de DNC er nog altijd uitstekend voorstaat.’ Hij voegt eraan toe: ’Petra was in het bestuur het beste ingevoerd in de Clubzaken. Als ik iets wilde weten, dan wist Petra altijd wel hoe iets in elkaar zat of hoe iets moest worden aangepakt. Er vertrekt veel kennis met haar. Ze werkte altijd op maandagmorgen voor de DNC. Dat waren onze vaste momenten van overleg.’ Petra zelf herinnert zich vooral de moeilijke coronatijd. ‘Evenementen die werden georganiseerd en weer moesten worden afgelast. Dan moest ik het geld weer terugstorten naar de mensen die zich hadden ingeschreven.’ Gelukkig konden we op 10 december vorig jaar weer een kerstlunch houden in Mandelieu. Voorheen was er een kerstdiner in Seillans, maar ’s avonds terugrijden was voor veel ouderen toch lastig. Er was een grote opkomst bij deze nieuwe opzet.’ Omdat Petra door haar nauwe samenwerking in de ledenadministratie met oud-penningmeester Peter Romijn ook ingevoerd was in het financiële systeem, nam zij drie jaar geleden het penningmeesterschap over. Niet echt haar ‘ding’ en het kostte haar uiteindelijk te veel tijd. Toen ze door het overlijden van haar zus bovendien een moeilijke
periode doormaakte, heeft ze definitief besloten te stoppen met het bestuurswerk. ITALIË Madame ‘Zuuf’, zoals de Fransen die ‘Zeeuw’ niet kunnen uitspreken haar noemen, vertrok met man Ad al in 1985 naar Italië, naar San Remo. Ze ontmoetten elkaar op het vliegveld Charles de Gaulle. Ik herkende hem van school in Woerden. Ik sprak hem aan en we gingen naast elkaar zitten in het vliegtuig. Dat kon toen nog. We zijn elkaar blijven ontmoeten en vonden reizen alletwee leuk.’ Toen Petra 29 was en Ad uitgekeken op zijn baan als verkoopleider bij een exportbedrijf van bloemen naar Italië en Frankrijk, zocht en vond hij een baan in Italië. Hij nam privéles en Petra studeerde Italiaans met de cassettebandjes van de LOI. Ad leerde in de praktijk werk gerelateerd Italiaans en Petra, die daar twee kinderen kreeg, leerde het van de contacten in ziekenhuis en in de buurt. ‘Italianen zijn heel open. Ze praten wel een beetje snel. In Nederland sprak ik dan tomaten uit met het accent op de a. Dat neem je snel over. De jongste zoon heeft een Nederlands paspoort, met een Italiaanse geboorteplaats en een Franse woonplaats. Dat is soms verwarrend voor de gendarmes. Zo werd hij eens aangehouden in Bordeaux en zijn hele auto binnenste buiten gehaald. Ze verdenken Nederlan-
ders al gauw van drugssmokkel …’ Onze oudste zoon woont en werkt in Nederland en kan zijn Italiaans, Frans, Nederlands en Engels goed gebruiken in zijn werk. Samen spreken de jongens Frans. Bijzonder hè? Ze hebben ook Franse nicknames voor elkaar. CULTUURVERSCHILLEN In 1991 begon Ad zelf een exportbedrijf in bloemen en planten in Frankrijk en later ook in Italië. Petra werkte met hem mee in de administratie en als financieel controller. Het hoofdbedrijf was in Nice en ze woonden in Pegomas en in Grasse-Saint Jacques in een oude Bergerie ‘met de ringen nog in de gewelfde ruimte onder het woongedeelte’. De kinderen gingen op een ‘gewone’ Franse school. Als kleuterleidster van opleiding, vond Petra het belangrijk dat ze met Franse kinderen opgroeiden en niet op een internationale school gingen. ‘Een groot verschil met Nederlandse scholen is dat de kinderen in Frankrijk al vanaf zes jaar elke dag huiswerk hebben. Mijn buurvrouw was daar heel veel mee bezig. Ik hielp ze alleen als ze erom vroegen en met werkstukken bedenken. Maar die maakten ze zelf hoor …’ Verschillen in cultuur tussen Nederland en Frankrijk vindt Petra heel goed verwoord in het boekje Samen werken in het Frans door Fabienne van Dillen, dat werd uitge-
