Wat we eerst niet zagen wordt ineens heel erg zichtbaar. Hoe belangrijk de zorg is, dat we ook zonder dat ene te gekke lampje van de Action kunnen, dat we kleding langer aan kunnen dan we dachten en dat files eigenlijk een hele rare uitvinding zijn nu je ook gewoon blijkt te kunnen videobellen. Dat er eerst een lijst moest komen om duidelijk te maken dat er zogenaamde vitale beroepen zijn. En ja, daar staan wij ook op. Uiteraard, dat wisten wij al. Zorgplicht, volksgezondheid, wij weten het. Elke dag.
RARE TIJDEN Elk bijvoeglijk naamwoord is de afgelopen tijd al voorbijgekomen. Het zijn verwarrende, spannende, moeilijke, ingewikkelde, uitdagende, rare, historische tijden. En zo nóg een groot aantal. Ik, als eenvoudige bezem, kan daar weinig aan toevoegen. Ik heb het meest met het woord ‘raar’. Wat eerst allemaal heel vanzelfsprekend was, is dat nu ineens niet meer, en dat kan gewoon. Er blijkt dan toch van alles mogelijk te zijn wat eerst niet mogelijk leek. Zo is veel goed vs slecht, ‘zwartwitdenken’, nu even niet meer belangrijk. We zitten er allemaal, op 1,5 meter van elkaar, middenin.
Hartverwarmend dat mijn collega’s van de inzameling met kindertekeningen op containers bedankt worden voor hun dagelijks werk. Het maakt zichtbaar wat er altijd al was. Dat is fijn, zo’n een extra steuntje. Het zijn rare tijden waarvan we toch mogen aannemen dat het daarna niet meer hetzelfde is. Dat er ook een andere voorzitter en directeur bij de NVRD zal zijn (dank Olaf en Han). Maar dat staat dan weer los van de wereldwijde veranderingen. Het zal anders zijn, dat is een zekerheid. Kansen om de economie weer (duurzamer) op te starten. Kansen om vast te houden wat we even vergeten waren te koesteren, dat samen boven alleen gaat. Dat wij, voor ik gaat. Schijnbaar hebben we een crisis nodig om te herontdekken hoe belangrijk je medemens is. Blijf goed op elkaar passen, ook na de crisis. Houd vol.
GRAM #04 mei 2020 | 5
