PIERRE PAUL STACANOV
Michel Rolland, de wijngoeroe Michel Rolland wordt ervan verdacht om samen met Robert Parker wereldwijd de vervlakking van de wijnsmaak te hebben doorgevoerd, met overdreven extractie, mierzoete alcoholrijke wijnen, gedomineerd door nieuwe eik. De man heeft nu ook een autobiografie op zijn actief. De zelfverklaarde bedoeling hiervan was de kritiek op zijn aanpak en persoon van antwoord te dienen. In die context, zoals uit het voorwoord moet blijken, is de ondertitel “Le gourou du vin”, ironisch bedoeld. Of net niet, want als men zijn palmares bekijkt is het duidelijk dat de man waarschijnlijk niet onbescheiden is - en zeker niet hoeft te zijn. De lijst van domeinen die Michel Rolland adviseert als “oenologue-conseil” is ronduit indrukwekkend en bevat grote namen uit alle Bordeaux-gebieden, maar ook wereldwijd. Bovendien is hij (mede-)eigenaar van een goed dozijn wijndomeinen van Spanje tot Argentinië en van Zuid-Afrika tot Bordeaux. In Bordeaux, en meer bepaald Pomerol, begint het verhaal van Michel Rolland. Hij brengt er zijn kinder- en jeugdjaren door, onder andere op het familiale domein Château Le Bon Pasteur - nu nog steeds in familiebezit. Zijn bescheiden, rurale afkomst zorgt ervoor dat hij soms als de tegenpool wordt beschouwd van die andere wijnconsulent met ster-allures Stéphane Derenoncourt - volgens Rolland is dat vooral een trucje van de media. De media zijn trouwens de gebeten hond voor Michel Rolland. Hij heeft het duidelijk niet begrepen op enkele Franse wijnjournalisten, zoals Périco Lagasse - iemand waarvan u waarschijnlijk nog niet gehoord heeft. Dat is dus precies het punt van Michel Rolland: wie kent die mensen? Wie gelooft ze? De kritiek wordt soms ronduit persoonlijk en refereert aan debatten die ongetwijfeld in de Franse wijn-microcosmos gewoed hebben, maar waar de rest van de wereld geen boodschap aan heeft. Over de wereld en globalisering gesproken, enkele van de scherpste bladzijden zijn gewijd aan Jonathan Nossiter, die Michel Rolland in de film “Mondovino” als een karikatuur opvoerde: breed in beeld gebracht, druk telefonerend op de achterzetel van zijn limousine. Daarna zien we hem een wijnbouwster herhaaldelijk aanmanen meer “micro-oxygenatie” toe te passen. De uitleg van Rolland over de gemanipuleerde beeldvorming is geloofwaardig - normaal zit hij vooraan in de wagen, maar om plaats te maken voor de camera ging hij achteraan zitten. De passages bij de wijnbouwers zijn fragmentair en duidelijk uit hun context gerukt. Het is begrijpelijk dat Rolland kwaad wordt wanneer hij op zo’n manier voor schut wordt gezet. Belangrijker is dat de hele teneur van de film geen genade vindt in zijn ogen - en aan de reactie te zien van mensen die de film hadden gezien, kan ik hem begrijpen: het loopt over van simplisme en veralgemeningen; schetst een wijnwereld met de
goede kleine wijnboer en de slechte wijnmakers op internationale schaal die allemaal een eenvormig product maken. Hier heeft Rolland een punt en eigenlijk heeft hij het niet nodig om zijn critici persoonlijk aan te vallen - hij komt het sterkst naar
De Wijnspiegel 64 - 33
