Meer aandacht aan EQ dan aan IQ

Als mama van een inmid dels 6 jarige dochter ben ik daar enigszins anders naar gaan kijken. De afgelopen jaren heb ik me meermaals de vraag gesteld welk type onder wijs ik Ella zou willen aanbieden. Die vragen kwamen geleidelijk aan en groeiden mee naarmate ik zelf meer bewust in mijn leven ben gaan staan. Intuïtief voel ik aan dat Ella, net als ikzelf, geen grote uitdagingen zal ondervinden van het reguliere schoolse systeem. Zij heeft zichzelf de gewoonte aangemeten om zich snel aan te passen en een manier te vinden om er op de één of andere manier bij te horen. Voor veel ouders misschien een signaal om zich geen zorgen te maken. Voor mij een teken om waakzaam te zijn. Waakzaam zijn dat Ella zichzelf niet zou verliezen door haar aan te passen en daardoor de verbinding met haar eigen kern verliest. Dat is volgens mij dan ook het grootste gevaar van ons huidig onderwijssysteem. Vroeger stond ik niet zo stil bij ons onderwijs en de manier waarop dit georganiseerd is. Ik heb zelf twee diploma’s behaald en het altijd wel oké gevonden om naar school te gaan en te leren. Ik moest er wel hard voor werken. Ik herinner me nog de avonden rond de keukentafel met mijn moeder die alles voor de zoveelste keer afvroeg. Het leek wel alsof het bij mij, in tegenstelling tot bij andere klasgenootjes, allemaal veel moeilijker bleef hangen.

De manier waarop de meeste scholen in ons land functioneren zorgt er naar mijn mening voor dat we met zijn allen onszelf stilaan verliezen. Wanneer ik merk dat in de school van Ella er nog steeds rijen worden gevormd op de speelplaats en dat ze pas het signaal krijgen om naar boven te gaan wanneer ze allemaal stil zijn dan geeft mij dit een ongemakkelijk gevoel. We worden met zijn allen aangeleerd om al van jongs af aan “mooi in de pas” te lopen en wanneer we dit niet doen, worden we hiervoor berispt.

Daarenboven worden onze kinderen beoordeeld op hoe goed of hoe slecht ze bepaalde vakken beheersen en of ze dit nu met scores doen, kleuren of andere symbolen, het blijft een beoordeling. En op zich is er niets verkeerd met het ontvangen van feedback, echter is de vraag waar deze feedback op gebaseerd is. Toen ik op mijn examen anatomie 80% haalde, was dit louter omdat ik het allemaal zeer goed in mijn hoofd had opgenomen en daarna een manier gevonden had om het zo goed en zo kwaad mogelijk terug te reproduceren

op papier. Wanneer mensen mij de dag erna iets vroegen over dat vak dan was de kans heel groot dat ik hier geen antwoord kon op formuleren.

Het is mijn mening dat we met een dergelijk beoordelingssysteem kinderen veeleer de boodschap meegeven dat het belangrijker is wat ze doen en hoe goed ze scoren op testen dan wie ze zijn. Onze kinderen zijn zoveel meer dan hun schoolresultaten en dat weten we allemaal. Echter wanneer ze jarenlang op schoolbanken leren dat dit de manier is waarop ze beoordeeld worden dan is de kans groot dat ze dit essentieel punt wel eens uit het oog verliezen. Bovendien merk ik ook dat het voor ons als ouder vaak lastig is om daarmee om te gaan. Hoe reageren we als onze kinderen thuis komen met minder goede scores? Hoe snel laten we ons als ouder niet verleiden tot uitspraken als “als je een goed rapport hebt, dan…” en dan koppelen we daar steevast een leuke verrassing aan vast.

Ella zit nu nog maar in het eerste leerjaar en voorlopig zit ze nog op een school waar klassieke leermethodes worden toegepast. Na 1 maand kreeg ze al een rapport en haar eerste reactie toen ze mij zag was, tonen van wat ze niet goed had gedaan. Toen ik dit vertelde aan haar meter, gaf zij me steevast mee dat Ella wel fier was met haar rapport. Het is namelijk toch ook belangrijk voor haar om te weten waar ze goed in is en waar minder goed. Wanneer ze het zo formuleerde, kon ik me helemaal vinden in haar uitspraak. Echter ben ik ervan overtuigd dat we dit ook op een heel andere en meer stimulerende manier kunnen meegeven.

Wat meer recent bij mij is gaan meespelen in de zoektocht naar de meest ideale onderwijsvorm voor Ella is de mogelijkheid tot flexibiliteit. Door meer bewust in mijn eigen leven te gaan staan, heb ik gemerkt dat ik zelf meer wil genieten van mijn vrijheid. Om die reden ben ik onder andere een locatie onafhankelijk bedrijf gestart. Mijn wens is om de optie te hebben om vanop verschillende plaatsen in de wereld te kunnen leven en werken maar het onderwijssysteem bemoeilijkt deze droom. Onlangs sprak ik ook enkele ouders hierover die me vertelden dat ze het geweldig zouden vinden om meer te reizen, maar dat ze wachten tot de kinderen van school zijn. En dat is een optie natuurlijk, maar waarom hebben wij toch altijd de neiging om onze dromen en wensen uit te stellen. We wachten tot onze kinderen groot zijn om te reizen, we wachten tot we in pensioen zijn om Ik geloof in een type onderwijs waar kinderen en ouders zichzelf verenigen in groepjes en omringd worden door een team van leerkrachten, therapeuten en coaches met elk hun eigen sterktes en focus.

meer tijd voor onszelf te nemen, we wachten tot we meer geld gespaard hebben om van het leven te gaan genieten,…

Ik geloof in een type onderwijs waar kinderen en ouders zichzelf verenigen in groepjes en omringd worden door een team van leerkrachten, therapeuten en coaches met elk hun eigen sterktes en focus. Een type onderwijs waar niet alleen fysiek, maar ook online alles aangeboden wordt. Een onderwijsvorm dat zich kan aanpassen aan de levensstijl van gezinnen. Ik geloof in een type onderwijs waar zowel kinderen als ouders worden gestimuleerd om op zoek te gaan naar hun ware kern. Waar kinderen met een natuurlijke aanleg voor bepaalde zaken hierin verder worden aangemoedigd. Waar ze begeleid worden om te ontdekken hoe zij met deze passie en talenten een bijdrage willen leveren in deze samenleving.

Ik geloof in een type onderwijs waar, naast de klassieke schoolvakken zoals talen en wiskunde, ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling. Waar meer aandacht wordt besteed aan EQ dan aan IQ, waar meditatie en zelfreflectie een dagelijkse gewoonte zijn en waar we onze kinderen al van jongs af laten stralen en uitblinken in wat ze graag doen en goed in zijn.

Stel je eens voor…een wereld met een generatie zelfbewuste volwassenen die weet waar hun talenten liggen hoe ze willen en kunnen bijdragen aan deze samenleving. 

Charlotte

www.charlottefromtheheart.com