Nancy zocht en kreeg hulp bij het Psychotraumacentrum voor haar meervoudig PTSS

Van het ene op het andere moment belandde Nancy in een nachtmerrie. Jarenlang zweeg ze erover, totdat het echt niet meer anders kon. Nancy vertelt wat haar overkwam, het moment dat zij besefte dat ze hulp nodig had en wat haar heeft geholpen op weg naar herstel.

Nancy, een vrouw van 57, getrouwd en moeder van een volwassen zoon. Bijna 22 jaar werkte ze als manager in een uitzendorganisatie, 50 tot 60 uur in de week. In 2014 overleed haar moeder na een kort ziekbed. Na deze heftige periode in haar leven kreeg Nancy te maken met onverklaarbare klachten, zoals ernstige vermoeidheid, uitvalverschijnselen, concentratieproblemen, zenuwpijnen, pijn in haar spieren en depressiviteit. Uiteindelijk kreeg ze de diagnose fibromyalgie en wel in zo’n ernstige mate dat ze naar een appartement moesten verhuizen; Nancy kon de trap niet meer oplopen. Klachten gingen op en neer en van werken kwam het niet meer, ze werd volledig afgekeurd. Ze leerde er uiteindelijk mee leven. Totdat ze in 2020 geconfronteerd werd met nog een paar traumatische ervaringen.

Nachtmerrie

“Na deze gebeurtenissen ging ik malen in mijn hoofd en op een zekere avond gooide ik eruit wat er met mij gebeurd was. Eind 2013 ben ik slachtoffer geworden van een zeer ernstig geweldsdelict. Op straat ben ik door twee jongens overvallen. Zij wilden mijn tas uit mijn handen trekken. Ik gaf de tas niet uit handen, het werd een gevecht. Uit het niets trok een van hen een mes en wilde dat in mijn hals steken. Ternauwernood kon ik het afweren. Toen ik dacht dat het dat was, werd ik onder bedreiging van het mes meegevoerd. We belandden verderop in de bossen, waar ik door beiden met een mes op mijn keel werd verkracht. Daarna bleef ik een tijdje liggen, want ik was doodsbang. Toen het hele voorval goed tot me doorgedrongen was, ben ik opgestaan en naar huis gegaan. Daar heb ik mijn kleding in de container gegooid en ben onder de douche gegaan waar ik flink heb staan schrobben. Vanaf dat moment heb ik besloten, uit bescherming van mijn gezin, maar ook uit schaamte en schuldgevoel, het voor mezelf te houden, te doen alsof deze nachtmerrie niet had plaatsgevonden.”

Herbelevingen

“Het is zo raar dat je brein op een of andere manier nare herinneringen wegstopt, alsof het niet gebeurd is. Het uitte zich in andere dingen: ik had vreselijke herbelevingen, reageerde heel schrikachtig, sliep met het licht aan, vermeed dingen, en leefde onder constante stress. Dat was ik van mezelf niet gewend, ik was nooit ergens bang voor. Dus toen dit naar boven kwam, ben ik hulp gaan zoeken. In eerste instantie stuurde de huisarts me door naar een psycholoog. Ik kreeg daar EMDR, bijna een half jaar, maar dat hielp niets. Ik werd steeds depressiever. In de hoop dat er toch iets moest zijn dat mij kon helpen, ben ik zelf naar adequate hulp gaan zoeken. Tijdens mijn zoektocht kwam ik terecht op de website van Reinier van Arkel. Ik zag een filmpje over de SITT-behandeling, een meerdaagse interne (groeps-) behandeling voor mensen met meervoudig PTSS. Wat me vooral aansprak was dat deze intensieve therapie in amper twee weken tijd doorlopen wordt; 7 dagen van 08.00 tot 21.00 uur. Ik heb me aangemeld en kreeg een intake bij het Psychotraumacentrum (PTC) om te kijken of SITT iets voor mij kon betekenen. Door de Covid-periode werden groepen steeds uitgesteld. Daardoor is er nog een hele tijd overheen gegaan voordat ik echt met de behandeling kon starten.”

De SITT-behandeling

“De SITT-behandeling is een heel proces. Je gaat door lagen heen, dat is onvoorstelbaar. Ik vond het afschuwelijk moeilijk. Ik had me voorgenomen er vol voor te gaan. Je krijgt therapie in een dagelijkse structuur aangeboden, goed op elkaar afgestemd: EMDR, Imaginaire Exposure, psychomotorische therapie (beweging) en psycho-educatie. Na de eerste, intensieve dag was ik helemaal op en dacht ‘ik ga naar huis, ik trek het niet meer’. Maar ik ben gebleven, ik dacht ‘ik heb maar één kans’, en het heeft me zo veel opgeleverd. Tijdens vorige behandelingen was het voor mij nog niet duidelijk wat voor mij het ergste plaatje was van wat er was gebeurd. Mijn brein had dit allemaal weggestopt. Dat heeft Imaginaire Exposure wel naar boven gehaald. Je kunt tijdens dit traject geen maskertje ophouden, je moet door alle lagen heen, terug naar de ergste situaties. Het is een hele reis geweest, maar die heeft wel mij mijn leven teruggegeven.”

Het gezin

“Voor mijn gezin had deze gebeurtenis ook heel veel impact. Mensen weten niet hoe ze moeten omgaan met iemand die meervoudig PTSS heeft. Heel lastig, maar ook begrijpelijk. En daarom hebben we na de SITT-behandeling anderhalf jaar systeemtherapie gehad. Daar ben ik ook zo dankbaar voor, want het heeft ons gezin nog hechter gemaakt dan we al waren. Ik dacht dat we al goed met elkaar konden praten, maar het is toch anders wanneer je in een trauma zit, je reageert anders. Je zit daar beiden met een frustratie: de een wist het niet, ‘had het me maar verteld’, met een schuldgevoel dat je partner alles alleen heeft moeten dragen en de ander die iets verschrikkelijks heeft meegemaakt en met een schuld- en schaamtegevoel zit. Het is zo belangrijk iemand in vertrouwen te nemen over wat jou is overkomen, al is het er maar één. Als ik dat had gedaan, was het zover niet gekomen, zowel fysiek als psychisch.”

Ervaring delen

“Het is onbetaalbaar wat de SITT mij heeft gebracht. Er is wel één ding dat ik tijdens dit traject heb gemist; iemand die uit eigen ervaring dingen vertelt, een ervaringsdeskundige. Iemand die tegen je kan zeggen: ‘ik heb zelf nare dingen meegemaakt, ik weet wat je nu doormaakt, maar ga ervoor, hou vol, het is het waard!’ Een ervaringsdeskundige die als geen ander begrijpt wat dit allemaal met je doet en die dit traject met succes heeft afgerond. Zelf wil ik graag iets betekenen voor anderen die op zoek zijn naar herstel na een trauma. Bijzonder is het dat er nu mensen op mijn pad komen die ook veel hebben meegemaakt, die ik met raad en daad bijsta. Wat ik merk is dat mensen vaak nog in het gevoel van schuld en schaamte zitten. Het is belangrijk dat je erover kunt praten, erkenning krijgt, maar vooral gehoord wordt. Daarom ben ik heel blij dat ik door mijn verhaal te vertellen mijn bijdrage kan leveren. We moeten hiermee uit de taboesfeer. En als ik er maar één iemand verder mee kan helpen, is mijn missie geslaagd.”

Tekst Marjo Roes Foto Jolanda Ruijs - van Rossum Jolanda Ruijs