Debbie Rochon
Screamqueen in hart en nieren door: Arjan van Sorge
B-movies doen het goed in Breda, zo goed zelfs dat een van de bekendste B-film actrices er laatst aanwezig was op het BUT Film Festival. Debbie Rochon is de vrouw uit je naarste nachtmerries, van de goorste gebeurtenissen en de heftigste horror, maar ze heeft zeker stijl.
Een cult icoon, zeker, een ook gerespecteerd actrice en tegenwoordig zelfs regisseur. Dat heeft niet altijd in de lijn van verwachting gelegen, want Debbie Rochon (Vancouver, Canada, 1968) had wel een erg slechte start in haar leven. Haar vader en moeder werden al vroeg uit de ouderlijke macht gezet, en vanaf haar tiende trok ze van het ene naar het andere pleeggezin. Vanaf haar veertiende zwierf ze over straat in Vancouver, totdat ze betrokken raakte bij een jeugdproject van het punkrock- en filmproject Ladies and Gentlemen, The Fabulous Stains. Haar liefde voor acteren werd daar geboren.
Beste psycho Op haar zeventiende vertrok ze naar New York, waar ze werkte voor off-off Broadway theater producties. Een lagere ladder in het
theatervak bestaat er niet, de assistenttandpastadopjesdraaier niet meegerekend natuurlijk, maar dat is dan ook een ondersteunende taak. Debbie zette door, en begon zich meer en meer te concentreren op film. En ze viel steeds vaker in de prijzen, zoals bij Draculina magazine, dat haar kroonde tot de niet misselijke titel Scream Queen. Verder won ze de Barbarella Award, Best Actress of the year in 1994, en niet te vergeten de Best Psychette Award, dat uitgaat naar de beste vrouwelijke psycho in een film.
Diep decolleté Haar meest intrigerende werk maakte ze misschien wel voor Troma Entertainment van de onafhankelijke filmmaker Lloyd Kaufman, die eerder met een interview in Highlife stond. Een insane, crazy genius volgens Debbie. Ranziger, goorder en goedkoper
dan Troma bestaat niet, en Debbie was daar helemaal op haar plek, in films als Tromeo and Juliet en The Toxic Avenger IV. Haar emotionele spel en mimiek is van bordkarton, ze praat vaag en van papier en lijkt altijd onder invloed van het een of ander, maar daar staat een peilloos diep decolleté tegenover, en het gegeven dat ranzige rollen haar op het lijf geschreven zijn. Ze is gewoon de verpersoonlijking van de b-movie filmster die snapt waar het om draait bij idiote en vergezochte, van de pot gerukte filmscenario’s.
Duivelse diva Hoe gekker hoe beter. Dus dan speel je in pulpklassiekers met niets verhullende titels als Santa Claws, Play-Mate of the Apes, Corpses Are Forever, Killer Hoo Ha, Slime City Massacre, Splatter Disco, Voodoo Cowboys, Bikini Bloodbath Carwash en Demon Divas and the Lanes of Damnation. Een waar genot voor de liefhebber van altijd slecht opgenomen films, onwezenlijke ontwikkelingen en tenenkrommende dialogen. En het goede is dat Debbie niet echt veel verder komt, maar gewoon altijd is blijven doen waar ze goed in is. Stay true – dat waarderen de fans, die dan ook door het vuur gaan voor de duivelse diva.
Met handtekening Het lijkt er voorlopig niet echt op dat deze actrice op haar lauweren gaat rusten, of het gezien heeft met goedkope en lachwekkende horrorfilms. Sterker nog, in de loop der jaren is ze ook zelf gaan schrijven en regisseren, in welk genre mag je raden. Ze werkt verder voor horror magazines als Fangoria en beheert haar eigen webshop, waar je van alles kan kopen dat met Debbie te maken heeft, met handtekening en al. En ze komt dus graag even langs voor iets speciaals met het publiek, zoals bij het Misery Event in Breda. www.debbierochon.com
77
