Column
C-man
Plofkippen Het schijnt dat fietsen een van de weinige sporten is waarin je beter kunt worden naarmate je ouder wordt. Natuurlijk moet je daar wel iets voor doen: zeker drie maal in de week een flinke fietstocht is wel het minste. Maar hoe goed onze conditie ook is, zodra we ons veel te zware lijf over het anatomisch gevormde reepje plastic stulpen dat een racefietszadel is, vergeten we dat we een soort plofkippen zijn vergeleken met de afgetrainde windhondjes uit het profpeloton. In zo'n onflatteus strak wielerpakje gestroopt waant iedereen zich een Cancellara, Contador of Mollema.
Op een vederlicht fietsje veranderen volwassen mensen in gladiatoren, dat geldt net zo goed voor de deelnemers aan de tweede editie van de Medical Cannabis Biketour die dit voorjaar werd verreden. Als je wordt ingehaald en niet kan volgen zakt de moraal als een pudding in.
Verkeerde been Het psychologische spel is dan ook minstens
nog aan het revalideren te zijn van een aanrijding. Hij wijst pijnlijk grimassend op zijn zogenaamd geblesseerde schouder. Gerard, koersclown en fietsenfluisteraar, heeft eigenlijk een bloedhekel aan fietsen – zegt ie. Allemaal misleiding. Ook tijdens de etappe wordt de psychologische kaart gespeeld. In het begin van een rit houdt iedereen zich in. Simuleert zich met moeite aan de staart van het peloton te kunnen handhaven. Maar zodra de eerste hellingen verschijnen spurten
scheelt nogal of je op ouwe wielersloffen van de Aldi rijdt of Sidi schoentjes van 200 euro aan je voeten hebt. Intimiderend dure custom made fietsen die zo uit de showroom lijken te komen zorgen voor psychologisch voordeel. Nadeel is dat een krasje op de lak al snel tot zelfmoordplannen leidt. Behalve verwachtingen schept een dure fiets ook verplichtingen. Je moet je materiaal wél waarmaken. Een dweil van een fietser op een veel te dure fiets is gewoon sneu.
Vintage Je kunt je echter flink vergissen door alleen op de fiets af te gaan. Gerard rijdt op een zeker veertig jaar oude Superia, waarop hij met een slordig gesneden stuk plastic en wat tape een soort spatlap heeft gefröbeld. Weliswaar was het ooit een professionele racefiets, maar tussen al die carbon boli-
Fietsen is ook doodsangsttherapie. Een niet opgemerkt steentje in een bocht kan voldoende zijn voor een leven in een rolstoel. zo belangrijk als de benen. Je probeert je concurrenten op het verkeerde been te zetten. Je hebt altijd te weinig getraind. Je bent te zwaar en rookt nog steeds een pakje per dag. “Getraind, ik? Neuh, één ritje van 50 kilometer en een paar keer op de hometrainer, that's it...” Dizzy Ducks' Daan beweert
ze opeens moeiteloos weg, je snakkend naar adem achterlatend.
Materiaal Het materiaal speelt een minstens zo belangrijke rol in de wielerpsychologie. Het
des lijkt het met butsen overdekte barrel toch al snel een slecht onderhouden museumstuk. Je kunt het vintage noemen of understatement, maar Gerard rijdt als een baarlijke duivel. Terwijl ik hijgend als een karrenpaard alles op alles zet om hem bij te houden, blijft hij toeschouwers langs de weg luidkeels in sappig steenkolenspaans begroeten. Soms stapt hij af om wat mandarijnen te plukken en flitst je tien minuten later weer fluitend voorbij. Fietsen is ook doodsangsttherapie. Een niet opgemerkt steentje in een bocht kan voldoende zijn voor een leven in een rolstoel. Maar fietsen is bovenal lijden. Je beenspieren branden, je schouders schreeuwen om een massage en je weet niet hoe je je kont moet draaien om die pijn even niet te voelen. Alles en iedereen vervloekend zwoeg je voort, met maar één doel voor ogen: de rit uitrijden. Ik kijk nu al uit naar de derde editie.
81
