g r o z l e t n Ma
T 02 515 02 63 E info@coponcho.be W www.coponcho.be
kent geen leeftijd
Jonge mantelzorgers zijn een vaak vergeten doelgroep. Toch zorgen heel wat jongeren in Vlaanderen voor een broer, zus, (groot)ouder of andere dierbare met een zorgnood. Het gebrek aan aandacht voor jonge mantelzorgers en de belastende situatie waarin ze zich soms bevinden zorgt ervoor dat jonge mantelzorgers niet altijd de nodige ondersteuning krijgen.
Zo vindt ook mantelzorger Ruben (21), al is hij wel tevreden over de faciliteiten die door zijn school (UCLL) worden voorzien voor mantelzorgers. Hij vertelt over het zware jaar dat hij achter de rug heeft, en welke ondersteuning jonge mantelzorgers nodig hebben. Een jaar vol emoties Tot enkele maanden geleden zorgde Ruben voor zijn pleegmama. Ze had verschillende tumoren, welke allemaal operatief verwijderd werden. Elke operatie ging gepaard met een uitputtende revalidatie. Toch bleek dit niet voldoende om de kanker te overwinnen. Als laatste reddingsboei onderging ze nog een chemokuur, maar ook die bleek tevergeefs want de kanker was te ver uitgezaaid. Afgelopen zomer overleed zijn pleegmama op 55-jarige leeftijd. De jonge mantelzorger en student verpleegkunde stond zijn pleeg22
S-PLUS
mama bij in de zorg, samen met de thuisverpleging en thuishulp. Een verantwoordelijkheid die hij zonder veel nadenken op zich nam. “Na alles wat ze voor mij heeft gedaan, wilde ik zeker iets terug doen”, vertelt hij. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het afgelopen jaar erg zwaar was voor hem:
Na alles wat ze voor mij heeft gedaan, wilde ik iets terugdoen.
Studeren en zorgen Zoals veel andere jonge mantelzorgers combineerde Ruben die zorg met studies, wat alles behalve een evidente opdracht is: “Naast de zorg die je verleent, en het verwerkingsproces dat je doormaakt, moet je deadlines halen op school. Alle componenten combineren is een bijna onmogelijke opdracht. Gelukkig voorzag mijn school (UCLL) een statuut voor mantelzorgers waardoor ik in aanmerking kwam voor enkele faciliteiten. Het was eigenlijk pas toen ik op het aanvraagformulier het begrip ‘mantelzorger’ zag staan dat ik me bewust werd van het feit dat ik mantelzorger was.
“Je staat constant paraat en beleeft alles heel intens. Sommige momenten waren zwaar. Ik voelde me soms wat verloren en had niet het gevoel dat iemand kon begrijpen wat ik op dat moment doormaakte. Ik wou niet te veel emoties tonen, omdat ik niet wou laten zien hoe ongerust ik was. Ik zocht hulp bij een psychologe om ergens te kunnen ventileren. Dat gaf me een beetje ademruimte en hielp mij om mijn draagkracht als mantelzorger te vergroten. Ik wou dan ook nog zoveel mogelijk doen voor de persoon die ik zo graag zag!”
- januari-februari-maart 2021
488279-S-Plus Mag januari 2021.indd 22
01/12/2020 12:56
