Column: Banaan in je oor

Tekst: Bert - Illustratie: ITSE OCHKA

Ik ben hoogsensitief, psychisch kwetsbaar en leerling-alchemist. Kijk je mee vanuit mijn perspectief? Banaan in je oor

Schimmelkaas

Misschien herinner je je nog mijn vorige column. Die ging over traag leven. Je weet wel: goed naar jezelf luisteren, ‘moetens’ schrappen, je eigen tempo respecteren ... O, wat vond ik mezelf daarin een expert. Mijn toekomst leek rozig als een tablet Sedistress: summa cum laude afstuderen aan de universiteit van het leven, psychiaters die met elkaar op de vuist gaan om me te mógen begeleiden en groupies die kwijlend bezwijken bij de aanblik van mijn schrijfatelier.

Helaas, schimmelkaas! Tijdens het afwerken van mijn vorige column heb ik niet geluisterd naar mijn behoefte aan ontspanning, mezelf gedwongen voort te werken en me een moordend tempo opgelegd. En toen ik óp was van het schrijven en echt rust nodig had, heb ik mezelf nog verplicht om drie kwartier gitaarliedjes te oefenen. Resultaat: een compleet overspannen Bert. Zelfs mijn vertrouwde remedie, een wandeling in het bos, bracht geen soelaas.

Het was het begin van een loodzware crisis die twee maanden duurde, waarbij ik al mijn engagementen noodgedwongen op pauze zette. Omdat elke prikkel er een te veel was, heb ik ettelijke weken binnen in rust doorgebracht. Eerst kon ik niet eens naar de zachtste muziek luisteren, laat staan op mijn computer werken. Een oogopslag op een voorpagina van een krant was al te belastend voor mijn leesvermogen. Ik had geen lockdown nodig om mijn sociale contacten tot vrijwel nihil te herleiden.

En dan heb ik het ergste nog niet vermeld! Tijdens deze afleidingsarme fase roerden zich angsten die al jaren weggemoffeld zaten in de krochten van mijn bewustzijn. Zo ook de vrees dat de energie van anderen naar mij zou komen en mij zou verstoren. Die gedachte alleen al veroorzaakte een kortsluiting in mijn brein. Ik leed onder urenlange helse paniekaanvallen, die ook mijn nachtrust ondermijnden.

Als redmiddel klampte ik me vast aan het besef dat alles voorbijgaat. Zag ik het als een uitdaging om nog meer te leven in liefde, de tegenpool van angst. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar na een poos verminderde de intensiteit en duur van de paniekaanvallen, net als de overprikkeling. Tussenin heb ik zes keer in nood gebeld naar mijn coach, die me geruststelde en gepast adviseerde. Enkele keren overwoog ik ook naar mijn psychiater te bellen, maar achteraf ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Anders zat ik waarschijnlijk weer aan de klassieke kalmeermiddelen, die je lamleggen en enkel op de symptomen werken. Terwijl sommige crisissen gewoon nodig zijn om te groeien, hoe zwaar ook.

Wat schimmelkaas af en toe kan best voedzaam zijn. Alhoewel ik deze beproeving nooit meer wil meemaken, voel ik me nu meer mezelf dan in de afgelopen 17 jaar. Vele angsten zijn doorvoeld en weggespoeld. In plaats van mezelf te sturen vanuit mijn beperkte denken, geef ik nu meer ruimte aan wat zich spontaan in mij aandient. Ik heb namelijk aan den lijve ondervonden dat het leven geen probleem is om op te lossen, maar een mysterie om te ervaren. Ik voel ook beter wanneer ik aan rust toe ben en neem die dan meestal. Dat is heel wat voor de actiejunk die ik was. Ga ik toch over mijn grens, dan schudt de overprikkeling me wakker. Ik luister nu beter naar mezelf, schrap ‘moetens’ en respecteer mijn eigen tempo. Let maar op, ik word nog een expert.

Bert