Column Tekst Marina Maas-Heijkoop / illustratie Hanneke Bos
Buiten gewoon
Als ik u was
Miriam heet in werkelijkheid anders
Miriam (23) staat met haar kleuter voor hun toekomstige studio. We kijken samen door het raam. Ik zie meteen de vochtplekken op de wanden, maar die zijn onlangs behandeld dus dat mag de pret niet drukken. Waar ik wel van schrik, is dat de woning behoorlijk is gestript. Zelfs lichtbolletjes aan het plafond ontbreken. Miriam heeft nog geen netwerk en haar inrichtingskrediet is niet toereikend voor het inhuren van klussers. Ik hoop dat ze een beetje handig is …
De ondertekening van het huurcontract is meteen na de bezichtiging. Mocht de woning Miriam tegenvallen dan heeft weigeren geen zin, want hij voldoet aan de norm. Ze moet dan later alsnog tekenen. Doet ze dat niet, dan komt ze met haar kind op straat te staan, tot ze via de reguliere weg een woning kan huren. Onbegonnen werk in deze tijd van woningnood. Waarschijnlijk tekent ze wel, want hoewel veel kleiner dan haar eigen woning die is gebombardeerd, kan deze er best mee door. Ik heb ze erger gezien. Eenmaal binnen leidt een aardige medewerkster van de wooncorporatie ons met trots rond en zegt: ‘Wat leuk dat jij er bent, dit is namelijk echt een fantastische woning, hij kan nog hélemaal naar wens worden ingericht.’ Terwijl Miriam en ik nog wat aarzelend naar de beperkte afmetingen en de koude, harde betonnen vloer kijken, voegt de medewerkster nog toe: ‘Ik zou hier graag willen wonen.’ Ze bedoelt het vast goed, maar ik kan het toch niet laten. ‘Ja? Was je net te laat met inschrijven?’ Ze kijkt me verward aan en richt zich met een rood hoofd tot Miriam. ‘Nou nee dat bedoel ik niet, ik hoef hier niet te wonen, maar als ik u was dan zou ik met deze buitenkans enorm blij zijn.’
Marina Maas Marina is eindredacteur van Vrouw tot Vrouw magazine en teamleider bij een organisatie die vluchtelingen bijstaat.
Ik hoor het al, ik heb het met mijn vraag erger gemaakt voor Miriam in plaats van beter. Maar net als ik nog iets wil zeggen, kijkt Miriam haar aan, ondertekent het contract met een sierlijke zwaai en zegt met opgeheven hoofd en een grote glimlach: ‘Dank u wel dat wij deze woning mogen huren, we zullen er zuinig op zijn.’ Miriam heeft duidelijk voor heter vuren gestaan. Als we de buitenkans verlaten, kijken we elkaar aan. Ik geef een kneepje in haar arm. Miriam veegt een traan weg en zegt: ‘Ik hoop dat ze nooit hoeft te ontdekken hoe het is om mij te zijn.’
19
