10 minute read
Volg je hart
Jenny, Joyce en Helga kozen nieuwe wegen in hun werk
VOLG JE HART
Advertisement
Van de supermarkt naar de zorg, van de zorg naar ICT en van management naar pastoraat. De keuze voor een beroep betekent niet altijd een keuze voor de rest van het werkzame leven. Soms blijkt een andere richting alsnog beter te passen. Drie collega’s die het roer omgooiden vertellen hun verhaal.
Vierentwintig jaar was de supermarkt haar werkplek. Toen zegde Jenny Mostert haar baan op. Ze begon aan een nieuwe carrière en ging weer de schoolbanken in. De overstap naar de ouderenzorg voelde vanaf de eerste dag goed. “Alle liefde die je aan mensen geeft, krijg je ook weer terug.”
Ze is een gezellige kletser, maakt makkelijk een praatje. Een handige eigenschap als je in een supermarkt werkt, weet Jenny. Op haar achttiende ging ze vast aan de slag bij de Boni in Wezep, waar ze al een weekendbaantje had. “Mijn vader is jong overleden, mijn moeder bleef alleen achter met vijf kinderen. De anderen zaten nog op school, maar er moest ook brood op de plank komen. Dus bleef ik werken.”
Hoofdkassière
Een baan in de zorg zou goed passen, bleek uit een beroepentest die Jenny op de middelbare school deed. Maar dat leek haar niks. “Ik dacht toen: ik ga toch geen konten wassen.” Rekenen, daar kun je altijd iets mee, besloot ze. “Dus ging ik naar de MEAO, maar dat was het ook niet. Ik stopte en bleef hangen in de supermarkt.” Ze werd hoofdkassière, deed de administratie en was verantwoordelijk voor het personeelsbeleid. “Vakantieplanning, roosteren, kassa draaien; ik was altijd bezig, deed veel dingen tegelijk.”
Collega aan de kassa
Ondanks haar prima baan bij de super, inmiddels was ze via ’t Harde en Nunspeet terechtgekomen bij de Plus in Elburg, bleef de zorg Jenny trekken. Dat gevoel werd door de jaren heen sterker. “Mijn moeder wordt steeds ouder en ik kom wekelijks bij een aantal alleenstaande ooms. Wat ik zag en deed prikkelde me.” Vaste klant en tegenwoordig collega Klazina van de Werfhorst haalde haar uiteindelijk over. “Ze kwam vaak bij mij aan de kassa en was altijd belangstellend. Tijdens onze gesprekjes kwam ze erachter dat de zorg me aantrok. Zij vond dat ik er alsnog voor moest gaan.”
Stiekem gehoopt
Op haar 42ste besloot Jenny de raad van Klazina op te volgen. Ze solliciteerde op een opleidingsplek voor Verzorgende IG bij WZU Veluwe. “Ik werd uitgenodigd en had een heel fijn gesprek met Egina Jalink en Dieke Buitink. Mijn gevoel zei gelijk dat het goed zat. Dat klopte, ze wilden graag met mij verder.” Om zeker te weten of dit echt de juiste keuze was, liep Jenny een dag mee. Ook deed ze een capaciteitentest. “Daar kwam zelfs uit dat ik de opleiding Verpleegkundige niveau 4 aankon.” Jenny hakte de knoop door, ze koos voor de zorg. “Stiekem had ik hier altijd op gehoopt en nu was het zover!”
Weer naar school
In de winkel veroorzaakte ze een schok toen ze haar ontslag indiende. “Ze dachten dat ik een grapje maakte.” Uiteindelijk bleef ze nog een half jaar langer, zodat de overstap voor haarzelf wat rustiger verliep. “Elke maand belde Egina me om te vragen hoe het ging. ‘We vergeten je niet hoor’, zei ze dan. Dat waardeerde ik enorm.” In september 2019 was het moment daar. Jenny startte op Mariposa en ging weer naar school. “Ik was de oudste in de klas. Leraren dachten dat ik het moeilijk zou hebben, maar dat viel mee. Ik leg het traject zelfs versneld af.”
Thuis voelen
Jenny is positief over hoe WZU Veluwe omgaat met leerlingen. “De begeleiding en studieregeling zijn top geregeld. De vergoedingen zijn goed en dat is voor mij als alleenstaande
belangrijk.” Ook prettig vindt ze de christelijke identiteit van de organisatie. “Dat maakt dat ik me nog meer thuis voel. Bidden voor het eten is hier heel gewoon. De gesprekken met cliënten en familie gaan echt ergens over. Je kunt jezelf zijn.”
Veel te geven
Veel zij-instromers in de zorg zijn er nog niet, merkt Jenny. Als trotse ambassadeur van WZU Veluwe vertelt ze graag waarom meer mensen de zorg moeten overwegen. “Ik hoor mensen vaak zeggen: de zorg lijkt mij ook mooi. Als je ziet wat je kunt betekenen voor iemand, dan zeg ik: doen! Er is zoveel dat dit werk waardevol maakt. Alles wat je geeft, krijg je weer terug. Kom eens een dag meelopen, je kunt er alleen maar rijker van worden.”
Naam: Jenny Mostert Leeftijd: 44 Was: hoofdkassière bij supermarkt Plus in Elburg Is nu: verpleegkundige in opleiding op Mariposa in ’t Harde Werkt bij WZU Veluwe sinds: 1 september 2019
Ze was de allereerste leerling op De Bunterhoek, toen nog de oude locatie. Na tien jaar als Verzorgende IG vond Joyce de Bruin het tijd voor iets anders. Ze stapte over naar ICT en is nu applicatiebeheerder. Haar zorgachtergrond komt daarbij goed van pas. “We kunnen veel doen om het werk in de zorg gemakkelijker te maken.”
Al op haar vijftiende ging ze aan de slag in De Bunterhoek. Als scholier kreeg ze er een bijbaantje in de keuken en de linnenkamer. Dat betaalde een stuk beter dan werken in een winkel, weet Joyce nog. “En ik vond het contact met oude mensen in het bejaardentehuis heel leuk.”
Eerste leerling
Haar weekendbaantje bood Joyce een inkijkje in de ouderenzorg. Dat inspireerde haar. “Ik zag hoe waardevol de zorg is. Je kunt mensen nog echt wat bieden. Niet alleen met lichamelijke zorg maar ook op geestelijk vlak, door samen te bidden of over het geloof te praten.” Joyce besloot te starten met een opleiding tot Verzorgende IG. “Ik koos voor een BBL-traject, waarbij je één dag naar school gaat en drie dagen werkt. Daarmee was ik de allereerste leerling op De Bunterhoek.”
Veilige omgeving
Op haar werk voelde Joyce zich als een vis in het water. “Het was er ons kent ons. De locatie was huiselijk, had een dorps karakter. Het was een veilige omgeving.” Dat merkte ze extra toen haar vader overleed. “Ik woonde zelf in Nunspeet. Veel mensen kenden mijn ouders. Cliënten wisten
Naam: Joyce de Bruin Leeftijd: 30 Was: medewerker keuken en linnenkamer op De Bunterhoek Is nu: medior applicatiebeheerder bij ICT Werkt bij WZU Veluwe sinds: 1 juni 2006
het dat hij was gestorven. Dat maakte het wat makkelijker om op het werk te zijn.”
Zwaarder
Ook de werkzaamheden naast de gebruikelijke zorg bevielen haar. “Destijds had je als Verzorgende allerlei neventaken. Medicatie, wondbehandeling, palliatieve zorg; je kon veel meer doen. Cliënten waren ook anders, de zorgvraag was minder groot.” Gaandeweg merkte Joyce echter dat het werk haar zwaarder viel. “Ik vond de verantwoordelijkheid groter worden en vanwege de onregelmatige werktijden moest ik privé veel laten. Dat paste niet meer bij mij.”
Overstap
Tijd voor iets anders vond Joyce na tien jaar in de zorg. Een goed gesprek bij afdeling ICT bood nieuw perspectief. Er kwam een plekje vrij bij HIP, Het InformatiePunt van WZU Veluwe. Joyce maakte de overstap naar helpdeskmedewerker. “Het was echt feest in mijn hoofd toen ik hoorde dat ik hier mocht beginnen. Ik kwam in een nieuw ritme, dat meer rust bracht.”
Na een jaar volgde een volgende stap: applicatiebeheer. Met collega Willeke Gort is ze verantwoordelijk voor het programma Nedap ONS, waarin onder meer de Elektronische Cliëntendossiers (ECD) te vinden zijn. “Ik heb geen ICT-opleiding, maar wel een zorgachtergrond. Ik weet waar collega’s tegenaan lopen en wat hun wensen zijn.” Wie op de werkvloer een idee heeft, is welkom, benadrukt Joyce. “Via de ECD-coaches op locatie zijn wij makkelijk te benaderen.”
Digitaal
Daarnaast is Joyce projectleider voor digitale toepassingen, zoals dagkalender Nedap Luna en aftekensystemen Medimo en ONS Medicatie. “De toekomst is digitaal. Er zijn op dat gebied zoveel innovatieve hulpmidde-
len die we collega’s op maat kunnen aanbieden. We kunnen nog veel doen om het werk in de zorg makkelijker te maken.”
Ze is blij met de kansen die ze kreeg. “Frieda Docter, mijn leidinggevende, geeft ons veel vrijheid en verantwoordelijkheid. Het team is leuk, we hebben een goede vertrouwensband. Collega’s helpen elkaar als je er niet uitkomt. Echt een warm bad. Ik zit hier op de juiste plek.”
‘Ik heb gezien hoe God hoop geeft’
Eigenlijk houdt ze niet zo van loslaten, liever kiest ze voor veiligheid. Stoppen met haar baan als bestuurssecretaris was dan ook niet makkelijk voor Helga Bronsveld. Toch voelt de overstap naar pastoraal werker goed. “Hier ben ik voor gemaakt.”
Ze oogt relaxed, meer ontspannen. Alsof er een last van haar schouders is gevallen. Niet dat Helga een hekel had aan haar werk als bestuurssecretaris van WZU
Veluwe. Integendeel, ze hield van het regelen, het meedenken over knelpunten, de kritische blik vanuit haar juridische achtergrond. “Ik had contact met MT, medezeggenschap de Raad van Toezicht en de klachtenfunctionarissen”, omschrijft ze.
“Ik werkte mee aan besluitvorming, beleid en managementrapportages.”
Werken met het hoofd was het vooral. Hoe anders is het in haar nieuwe functie als pastoraal werker. “Nu houd ik me bezig met levensvragen, met hoe het gaat met een cliënt, met verdriet of pijn. Dat alles in relatie met God. Ik ben meer naar het hart gegaan.”
Schok
Een herdenkingsbijeenkomst in het kader van corona vormde in 2020 de aanzet tot verandering. “We stonden stil bij de pijn die er was. Pijn door de overlijdens, door ziekte, het lijden, de risico’s, de moeilijke besluiten.”, vertelt Helga. “Samen hebben we de pijn herdacht met het aansteken van kaarsen en het luisteren naar liederen. Ineens voelde ik: dit is waar het om gaat. Hier ben ik voor gemaakt, dit moet ik doen!” Dat plotselinge inzicht was best een schok. “Ik had er nog nooit aan gedacht.”
Rechten
Na de middelbare school koos Helga voor een studie Rechten en was ze actief in het christelijk studentenwerk. Ze trouwde met een predikant en kreeg twee kinderen. Toen die klein waren, was ze veel thuis.
Naam: Helga Bronsveld Leeftijd: 58 Was: bestuurssecretaris Is nu: pastoraal werker voor De Boskamp, Mariposa, thuiszorg en medewerkers Werkt bij WZU Veluwe sinds: 2014
“Vanuit de pastorie dacht ik mee met mijn man. En ik deed mee in onze gemeente. Niet de taken van een domineesvrouw, maar gewoon wat ik als gemeentelid ook zou doen.”
Vluchtelingen
Ze hield zich vooral bezig met vluchtelingen. “Ik bood juridische hulp. Later kwam daar pastorale zorg bij voor vluchtelingen en gemeenteleden.” Ze was getuige van het werk van God. “Hoe kapot mensen ook zijn, God kan hen weer geloof en vertrouwen geven. Dat is bijzonder.” Zelf vond Helga dat vertrouwen al op jonge leeftijd. “Ik was 7 toen ik mijn moeder verloor. Mijn vader overleed op mijn 20ste en mijn tweede moeder toen ik 33 was. In al mijn pijn en verdriet heb ik steeds ervaren: God draagt mij. Hij is de basis van mijn leven.”
Identiteit
Na een parttime baan bij een trainingsbureau voor medezeggenschap kwam Helga in dienst bij WZU Veluwe. Wens was toen om de protestants-christelijke identiteit meer van binnenuit vorm te geven. “Ook hiervoor heb ik God om Zijn aanwezigheid gevraagd.” Zeven jaar was ze bestuurssecretaris. “Ik hou van harmonie, ga voor een veilige omgeving. Als ik een probleem zie, spring ik erin. Op een positie als bestuurssecretaris is dat lastig.” In 2020 kwam ze tot het besef dat ze zo niet langer door kon gaan. “Het moest anders. Maar hoe?”
Ongedacht
Alsof het zo moest zijn, maakte pastoraal werker Erika Bossuyt bekend dat ze met pensioen zou gaan. “Wat een ‘toeval’!” Helga solliciteerde op de interne vacature en kreeg de baan. “Het was een ongedachte stap en een geschenk van God, maar ik voel dat hier twee lijnen bij elkaar komen. Wat ik voorheen deed in het vluchtelingenwerk en de kerk mag ik nu binnen WZU Veluwe doen: mooie gesprekken voeren en er nog voor betaald krijgen ook.”
Hoop
De eerste maanden in haar nieuwe rol zitten er inmiddels op. Helga is op haar plek. “Ik mag genieten van hoe mooi mensen zijn, mag delen in hun blijdschap en pijn. En ik zie dat God aan het werk is en hoe Hij hoop geeft. Ik hoef slechts aanwezig te zijn. Bij Hem is ruimte en genade.”
