WZU Veluwe magazine Nabij: Werk en Talent

Werk en talent

‘Ik heb 20 jaar genoten van mijn baan’ Cliënten vertellen over hun werk Van de supermarkt naar de zorg Medewerkers volgen hun hart

ZORG VOOR ELKAAR

‘Het gaat niet alleen om kwaliteit van zorg, maar ook om contact en verbinding’

Dick Sein Pagina 22-23

‘Evening Caress’ Pastelkrijt door Esther Visser, Wezep

Volg je hart

Toen ik een jaar of veertien was, zat ik vaak op mijn zolderkamertje. Ik had een scheikundedoos en was daar uren zoet mee. Na de middelbare school leek het daarom logisch om een opleiding tot laborant te doen. Tot ik een bijbaantje kreeg dat alles veranderde.

Dat bijbaantje was in het Protestants Militair Tehuis (PMT) in mijn woonplaats Ede. Ik begon als barman. Terwijl ik militairen van een drankje voorzag, voerde ik de mooiste gesprekken. Al snel schopte ik het tot assistent-tehuisleider. Blijkbaar was mijn organisatietalent de leiding opgevallen. Ik bleek gevoel te hebben voor de werking van organisaties. Ik zag wat er moest gebeuren en kon mensen daarin meenemen.

Werken in bijvoorbeeld een laboratorium werd ineens een stuk minder aantrekkelijk. Inkoop en het facilitaire bedrijf, die kant wilde ik op. Ik besloot,

mede ingegeven door mijn vriendin, nu al ruim 42 jaar mijn vrouw, mijn hart te volgen en niet te blijven hangen in het tehuis. Ik ging werken bij pensioenfonds PGGM. Eerst kort op een afdeling die pensioenen berekende, maar al gauw werd ik assistent-Facilitymanager en niet veel later manager Inkoop. Nadat ik Bedrijfskunde had gestudeerd en een MBA had behaald op Nyenrode Business Universiteit kwam ik terecht in mijn huidige rol: organisaties aansturen en mensen in beweging brengen. Een rol die mij nog beter paste. Dit doe ik inmiddels ruim 20 jaar en het zit me als gegoten. Ik hou ervan om mensen warm te maken voor iets nieuws. Zien dat medewerkers zich ontwikkelen en daar blij van worden, dat geeft mij ook een goed gevoel.

Is dat wat ik doe nog bevredigend? Zit ik op de juiste plek of word ik ergens anders gelukkiger? Het is goed om jezelf af en toe die vragen te stellen. Corona heeft veel mensen aan het denken gezet. Iedereen heeft de keus om een keuze te maken, een stap te zetten. Bij WZU Veluwe bieden we medewerkers volop ruimte om te groeien. Doe dat waar je gelukkig van wordt, waar je vrede bij voelt. Volg je hart, ook al lijkt het voor anderen soms onbegrijpelijk. Ik ben in ieder geval blij dat ik het heb gedaan. Het heeft mij ver gebracht.

- Bestuurder WZU Veluwe Wim Martens -

‘Je hebt de keus om een keuze te maken. Doe dat waar je vrede bij voelt’

Samen met papegaai Rico en haar dochter, die het statige onderkomen van de vogel schoonmaakt, zit mevrouw De Graaf-Deurloo klaar om haar verhaal te vertellen. Ze woont nog niet zo lang in haar gezellig ingerichte appartement in Het Nieuwe Feithenhof. Op tafel staat een bos verse anjers en het najaarszonnetje zorgt voor een warme gloed. Veel tijd voor koetjes en kalfjes is er niet, mevrouw is zichtbaar enthousiast. Vrijwel direct begint ze te praten over haar werk in haar jonge jaren: verpleegster in een psychiatrisch ziekenhuis.

‘Zorg dat je tevreden bent en iets overhebt voor een ander’

Mevrouw De Graaf-Deurloo werkte als verpleegster in een psychiatrisch ziekenhuis

‘

Hij is rijp voor een enkeltje Santpoort.’ Als dat werd gezegd, begreep iedereen dat er bij die persoon een steekje los zat. Het Provinciaal Ziekenhuis Santpoort in het Noord-Hollandse Bloemendaal was 150 jaar lang een psychiatrisch ziekenhuis. Patiënten woonden en werkten hier vaak tot aan hun overlijden. Dit is de plek waar mevrouw, toen nog zuster Deurloo, vijf jaar lang werkte, leerde en woonde.

20 gulden in de maand Mevrouw groeide op in Zierikzee in een gezin van zestien kinderen. Ze was pas zestien jaar toen ze in 1949 samen met haar zus ging werken als verpleegster in het Provinciaal Ziekenhuis Santpoort. Ze kwam

terecht op de gesloten afdeling. Haar toenmalige werkplek omschrijft ze als ‘kasteelachtig en groot’. Het werk was

op basis van kost en inwoning in het zusterhuis en ze kreeg 20 gulden in de maand. Ieder had een eigen kamer en de was werd gedaan. “Ik werkte bij de rijkelui”, vertelt mevrouw. “Zij mochten mooie kleren aan, kregen eten uit zilveren dekschalen en aten met een vork. Behalve wanneer een patiënt te gevaarlijk was, dan moest deze met een lepel eten.”

‘Na het overlijden van mijn zus koos ik ervoor om thuis te blijven’

Intense jaren

Het waren bijzondere en intense jaren. Van ontlasting aan de muur en in de broodtrommel, een nachtelijke ontsnapping door het wc-raampje tot gezellig samen puzzelen en breien. “Je maakte van alles mee. De leuke dingen vergeet je vaak, maar de nare onthoud je.” Ooit kreeg mevrouw een standje van een psychiater. Ze had in de nacht een jonge vrouw alleen uit een isoleercel gehaald om naar het toilet te gaan. Dit was het begin van een heftige nacht, waarbij de jonge vrouw zuster Deurloo aanviel om vervolgens veel schade aan te richten op de zalen waar de andere patiënten rustig lagen te slapen. “Het lawaai van het stukgooien van een grote bloempot in de gang zorgde er uiteindelijk voor dat er hulp kwam aangesneld”,

herinnert mevrouw zich. “Zuster, u mag nooit en te nimmer meer zulke gevaarlijke patiënten alleen uit de isoleer halen, was de boodschap van de psychiater.”

Geen spijt Naast hard werken en af en toe een uitstapje met collega’s naar de bioscoop of een eettentje in Haarlem, werd er ook gestudeerd. Twee middagen in de week was mevrouw hard aan het leren voor het B-diploma voor krankzinnigenverpleegkundige met een insigne met een zwart kruis. Vlak voor haar examen stopte ze met werken en leren. Dit tot grote spijt van het ziekenhuis. “Ik ging zorgen voor mijn ernstig zieke zus.” Dezelfde zus die een paar jaar eerder samen met haar de deuren van het Provinciaal Ziekenhuis Sant-

poort binnenliep. Haar zus leed aan de ziekte van Hodgkin en stierf helaas niet lang daarna. “Na haar overlijden koos ik ervoor om thuis te blijven

om voor mijn ontroostbare moeder, hardwerkende vader en mijn broertjes en zusjes te zorgen. Of ik spijt heb? Nee! Ik had spijt gehad als ik de zorg voor mijn zus geweigerd had.” Dit sluit mooi aan bij de tip die mevrouw De Graaf heeft over zorgen dat je met plezier naar je werkt gaat: “Je moet overal tevreden mee zijn en iets voor een ander overhebben.”

‘De leuke dingen vergeet je vaak, maar de nare onthoud je’

Iedereen heeft talent

Met veel plezier kijk ik naar The Voice of Holland, een talentenjacht op televisie voor zangers en zangeressen. De een zingt zo prachtig dat ik wel begrijp waarom die de volgende ronde haalt. Een ander redt het niet tot de volgende aflevering. Talent is er wel, maar niet voor zuiver zingen.

Mijn talent is praten. Veel, heel veel praten. Tijdens de zorgmomenten ‘s ochtends vroeg vraagt een bewoner mij wel eens of ik altijd zo veel drukte maak. Weer een ander noemt mij gekscherend wildebras of druktemaker. Dan schiet ik in de lach. Het geeft zoveel gezelligheid, dat praten.

Talent bezitten is mooi, maar het is nóg mooier als iemand je wijst op je talent. Zelf heb je het misschien weggestopt, maar een ander ziet dat toch in je. We hebben allemaal een schatkist, groot of klein, waar talenten in zitten. Doe die schatkist open en haal je talenten eruit om ze te laten zien.

Gebruik al je talenten. Het zou erg stil zijn in het bos als alleen de beste vogel zou zingen en de rest zou luisteren.

DOOR ALINA BRUIJNES / FOTOGRAFIE CHRISTIEN

Werk aan je werkgeluk

Werkgeluk? Als je maar plezier hebt. Het klinkt eenvoudig, maar werkgeluk ervaren is meer dan alleen plezier hebben. Gelukkig is het de medewerker zelf die het meest van invloed is op deze ‘staat van zijn’. Manager HRM Marianne Hogendoorn en Procescoördinator HRM én gecertificeerd amplitiedeskundige Lisette Hamer in gesprek over werkgeluk. “Je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden.”

Stapels boeken zijn er geschreven over werkgeluk en hoe dat te bereiken. Met titels als Geluk is D.O.M., Handboek Werkgeluk en Het Happy Office Manifest. Theorie genoeg dus. Maar de praktijk vergt meer dan een rijtje tips uitvoeren. Neem om te beginnen de definitie van de term geluk.

“Geluk is voor iedereen anders”, zegt Lisette. “Je kunt kortstondig geluk ervaren als je een gezellige vrijdagmiddagborrel hebt, lekker gaat lunchen met collega’s, wint aan de pingpongtafel op kantoor of als je een goed salaris hebt. Maar geluk is ook een langdurige staat van zijn. Daarbij kijk je naar hoe je in het leven of in je werk staat en waar je voldoening uit haalt.”

DOOR ANNET VAN DER LINDE / FOTOGRAFIE CHRISTIEN BRANDWIJK, BJORN KIEZENBERG

Van betekenis

“We mogen best lang werken”, vervolgt Lisette. “Ons werk is meer dan ooit verweven met ons privéleven. Dat maakt dat zingeving en voldoening belangrijker zijn geworden.”

Marianne constateert: “Voldoening is waar iedereen uiteindelijk voor werkt. Het gaat om erkenning, waardering, gezien worden, het gevoel hebben van betekenis te zijn.”

Dat gevoel ontstaat niet per se alleen in positieve omstandigheden, zo bleek vorig jaar uit onderzoek onder medewerkers van WZU Veluwe. Marianne: “Juist in een uitzonderlijk moeilijke periode, coronajaar 2020, ervoeren zij dat ze van betekenis waren. Te midden van ziekte, overlijdens en hectiek kregen medewerkers het gevoel dat ze echt iets konden betekenen voor de ander, zowel voor cliënten als collega’s.”

‘Bedenk elke dag: word ik nog blij van mijn werk? Accepteer dat dat kan veranderen’

Mindere dag

Ook voor Marianne is het van belang

Feiten & cijfers

• Aantal medewerkers WZU Veluwe: 1312

• Gemiddeld cijfer medewerkerstevredenheid 2021: 7,3

• Werkplezier:

Je doet met plezier en uit jezelf wat er gedaan moet worden en haalt energie uit je werkzaamheden. Je vindt het leuk wat je doet.

• Werkgeluk: Meer dan alleen plezier in je werk. Je hebt werk waar je voldoening uit haalt, waarbij je geprikkeld wordt, waar je enthousiast van wordt en door wordt gemotiveerd.

om waarde toe te voegen. “Dat is mijn persoonlijke drijfveer in mijn werk. Op drie niveaus meet ik dat. Ik wil werken voor een organisatie die relevant is voor de maatschappij. Binnen een organisatie hou ik ervan om invloed te hebben op mijn vakgebied. Ik wil echt het verschil kunnen maken voor medewerkers. En in een team vind ik het belangrijk dat je elkaar kunt vertrouwen, dat je met elkaar kunt sparren en met elkaar kunt lachen. Als ik die dingen niet ervaar, zit ik niet op de goede plek.”

Lisette herkent dit. “Ik wil blij worden van wat ik doe, van mijn werkzaamheden dus. En ik wil van betekenis zijn voor mijn collega’s, er voor hen zijn en me bij hen thuis voelen. Als ik dat gevoel regelmatig ervaar, kan ik ook best eens een mindere dag hebben. Ik weet dat mijn werkzame leven een reis is die ik maak. Mijn gevoel van voldoening kan veranderen doordat ik zelf verander. Door dat te accepteren, creëer ik bij mezelf ruimte voor groei.”

Vitale medewerkers

Op het gebied van werkgeluk mag Lisette zich inmiddels expert noemen. Ze volgde het afgelopen jaar een

• Amplitie: Gericht op versterken, vergroten en vermeerderen van positieve toestanden bij werknemers, zoals bevlogenheid. Amplitie richt zich op alle medewerkers en niet alleen op risicogroepen, zoals bij curatie (behandelen) en preventie (voorkomen).

Lisette Hamer

opleiding tot amplitiedeskundige en startte onlangs met de studie voor Vitaloog. “Amplitie richt zich op het creëren van positieve omstandigheden. Het komt voor curatie en preventie, het behandelen en voorkomen van problemen. Het mooie is dat een werkgever zich met amplitie op alle medewerkers kan richten. Denk aan gezondheid vergroten, talentgericht werken of energie op de werkvloer vergroten. Je hoeft namelijk niet ziek te zijn om beter te worden.”

Werkgeluk in 10 stappen

Werk samen

Ieder mens heeft eigen kwaliteiten en talenten. Maak gebruik van wat jij en een ander kunnen. Dan zul je ervaren dat samen doen je verder brengt.

Neem eigen regie

Vind je het tijd voor verandering? Bedenk dan wat je zelf kunt doen. Jij hebt namelijk de meeste invloed op je eigen werkgeluk. Goed om te weten: vaak kun je gebruikmaken van een opleidingsbudget.

Zoek contact

WZU Veluwe zet zich de komende jaren volop in voor het welbevinden van medewerkers. Marianne: “Onze missie is: bijdragen aan ieders duurzame inzetbaarheid. Dat doen we onder andere door talentmanagement en door te investeren in persoonlijk leiderschap.” Als medewerker ben je ook zelf aan zet. Lisette: “Bedenk elke dag: word ik nog blij van mijn werk? Accepteer dat dat kan veranderen. Want werkgeluk is een werkwoord, je moet er wel iets voor doen. Het moet in je DNA komen.”

Lees ook Medewerker krijgt werkplezier vooral van ‘geven’ op pagina 35

Kijk verder dan de buitenkant. Echte verbinding met collega’s brengt je verder. Dus bied een luisterend oor, durf te praten en stel je kwetsbaar op. Zonder te oordelen.

Houd de balans

Zorg goed voor jezelf. Neem voldoende rust, beweeg, ontspan. Jij weet zelf het best wanneer werk en privé in balans zijn.

Heb oog voor levensfases

Een collega met een baby, iemand die in scheiding ligt, de overgang, financiële problemen. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Het helpt als je oog hebt voor zorgen bij collega’s.

Of als je zelf aan de bel trekt wanneer er bij jou iets speelt.

Inspireer elkaar

Kijk voorbij je eigen taken. Doe iets helemaal buiten je comfortzone. Loop bijvoorbeeld een dag mee met een collega in een andere functie of locatie. Zo geef je jezelf en de ander ruimte om te groeien.

Bied veiligheid

In een veilige omgeving durft iedereen meer van zichzelf te laten zien. Dus wees eerlijk en open, roddel niet en spreek geen kwaad over een ander.

Ga niet dippen, maar dimmen Denk in mogelijkheden, niet in problemen. Is je glas halfvol of halfleeg? Focus op positieve emoties. Sta bijvoorbeeld elke avond even stil bij drie leuke dingen van die dag.

Vier successen

Heb je een doel bereikt? Is er een mooie ontwikkeling binnen je team? Laat dan van je horen! Vier het succes en deel je verhaal.

Accepteer: het is niet altijd een 10 Het leven is niet maakbaar. Dus gaat het even wat minder, dan is het ok om niet ok te zijn.

‘Uiteindelijk werkt iedereen voor erkenning en waardering, om gezien te worden’

Marianne Hogendoorn

‘Ik herken de boefjes en de brave burgers nog altijd’

Jaap van den Brink werkte als politieagent in Epe

Hoe mooi is het als je op latere leeftijd kan vertellen dat je werk je hobby is geweest. Dat kan Jaap van den Brink, die woont op De Boskamp. Meneer is oud-politieman en werkte jarenlang als agent in Epe. Hij kan terugkijken op een tijd van zijn leven waarin plezier en voldoening de boventoon voerden. “Contact met mensen vond ik het leukst.”

Bijzonder is dat meneer Van den Brink nooit de ambitie gehad heeft om bij de politie te gaan. Maar door een nare persoonlijke ervaring in het verleden, waarbij de politie betrokken was, besloot hij toch de opleiding te gaan volgen. Dat deed hij met de insteek om bepaalde zaken binnen de politieorganisatie te verbeteren. “Bepaalde zaken moesten echt anders!”

Van Zwolle naar Epe Jaap, meneer wordt graag aangesproken bij zijn voornaam, begon zijn carrière in Zwolle. Daar volgde hij de

‘In Epe was het wat gemoedelijker, als agent sta je dichter bij de bevolking’

opleiding tot politieman. Dit duurde één jaar. Daarna moest hij zeven jaar in Zwolle blijven werken. Dat was zo opgesteld in het contract dat bij zijn opleiding hoorde. Op het moment dat deze periode afgerond was, stapte Jaap over naar in het korps van Epe. Want er zat een

groot verschil tussen het dorp Epe en de stad Zwolle. “In Epe is het wat gemoedelijker. Als agent sta je dichter bij de bevolking. Dat is de kracht van een dorp.”

Boefjes

Bij de politie in Epe heeft Jaap verschillende functies gehad. Het liefst was hij op straat te vinden. “Het contact met de burgers is hetgeen wat ik het leukste vond”, vertelt Jaap. “Ik herken de boefjes en de brave burgers nog altijd.” Gelukkig voor de medebewoners van De Boskamp is meneer niet meer in functie.

Vals beschuldigd

Hoewel Jaap zijn werk altijd met plezier heeft uitgevoerd, ontdekte hij dat het politievak ook een keerzijde heeft. “Wanneer je bij de politie werkt, maak je vrienden, maar ook vijanden”, vertelt hij. “En de vijan-

den die op je pad komen kunnen je het leven best zuur maken.” Zo is Jaap in het verleden beschuldigd van een nare gebeurtenis. Gelukkig

zijn. Dat vind ik belangrijk.” Over het koningshuis gesproken, ook daar heeft Jaap een verhaal over. “Ik heb prins Bernhard mogen ontmoeten in mijn functie.” Jaap kijkt terug op een fijne ontmoeting met de prins. “Ik heb hem leren kennen als een aardige man die weet wat hij wil.”

bleek uit onderzoek dat deze beschuldiging vals was en had hij het volle vertrouwen van zijn collega’s en zijn vrouw.

Gelijke regels Tijdens ons interview heeft meneer

Van den Brink de krant voor zich liggen. Daarin leest hij over de jaarlijkse afsluiting van Kroondomein Het Loo. “Kijk eens”, zegt hij. “Hier was ik jaren geleden al mee bezig. De regels moeten voor iedereen gelijk

Loslaten Tegenwoordig woont Jaap samen met zijn vrouw op De Boskamp. Een CVA (beroerte) heeft ervoor gezorgd dat hij de touwtjes die hij altijd in handen had, heeft moeten overgeven aan zijn naasten, verzorging en verpleging. Dit vindt Jaap erg moeilijk, maar ik heb bewondering voor het feit hoe hij dit aanpakt en dat hij samen met de zorg kijkt waar zijn mogelijkheden liggen.

‘Bij de politie maak je vrienden maar ook vijanden’’

Echt dichtbij mensen zijn

Collega’s zetten nieuwe stap via Nationale Zorgklas

Bij beiden ging er een intensief denkproces aan vooraf, maar spijt van hun keuze hebben Alida Westra en Alina Bruijnes geen moment. De adviseur Finance & Control en de afdelingsassistent volgen een opleiding via de Nationale Zorgklas. Hun doel: dichter bij de mensen zijn om wie het gaat.

Puzzelen. Zo omschrijft Alida Westra haar werk als adviseur Finance & Control. Vanuit het bedrijfsbureau van WZU Veluwe in Epe probeert ze de zorg financieel zo zorgvuldig mogelijk te regelen. Werk waar je je hoofd bij moet houden is het. Sinds kort combineert ze dat met werk vanuit het hart, als zij-instromer in de zorg. “Het voelt goed, dit past bij mij.”

om beide kanten van de zorg te zien’

Zal ik de verpleging in gaan? Of toch het onderwijs? Met haar middelbareschooldiploma op zak wist Alida niet goed wat ze wilde. Het werd uiteindelijk een administratieve richting. Die bracht haar op een accountantskantoor. Toen haar vijf kinderen opgroeiden, stapte ze over naar een zorgorganisatie. “Een stuk minder zakelijk, de administratie zat in een woonzorgcentrum. Bewoners kwamen langs of stelden soms een vraag. Ik dacht: wauw, dit is leuk!”

Contact

Toen de administratie een eigen onderkomen kreeg, bleef het wauw-gevoel in Alida’s hoofd rondzingen. “Ik begon het contact met cliënten te missen. Steeds vaker dacht

ontwikkeld. Ik wist: ik wil dichter bij de mensen zelf zijn. Maar hoe?”

Zorgen voor schoonouders Corona zorgde voor een zetje in de goede richting. Alida’s schoonmoeder had dementie en kon een poos niet naar de dagopvang op een zorgboerderij. “Mijn man en ik namen de zorg op ons, ook om mijn schoonvader te ontlasten. De omgang met mijn schoonmoeder werd intensiever. We kookten samen eten of zaten aan tafel te puzzelen.

ik: wat is het nut van wat ik doe? Wat hebben de mensen daar nu eigenlijk aan?” De twijfel groeide. “Het heeft me altijd aangetrokken om mensen te helpen. Dat gevoel heeft zich naar mate ik ouder werd sterker

‘Mooi

‘Steeds vaker dacht ik: wat is het nut van wat ik doe?’

Steeds stelde ik mezelf de vraag: hoe kan ik haar helpen zodat het fijn is voor haar?”

Bevestiging

Tijdens corona verhuisden haar schoonouders tijdelijk naar een verpleeghuis, waar schoonmoeder later overleed. Schoonvader keerde terug naar huis. Ook een oude tante deed al eens een beroep op Alida. En met collega’s volgde zij de training Compassie in de zorg. “Dat was voor mij de bevestiging. Dat je in de laatste fase van iemands leven dichtbij kan zijn, daar gaat het om! Dit past bij mij, in mijn werk moet ik hier iets mee doen!”

In het diepe

Via de Nationale Zorgklas startte Alida eind augustus met een deelopleiding tot Verzorgende niveau 3. Tot het eind van het jaar zit ze in de online schoolbanken. Zestien uur per week werkt ze op afdeling Flessenberg in woonzorglocatie Rehoboth in Wapenveld. “Ik ben meteen in het diepe gegooid, maar wat voelt het goed! Aandacht geven, iemand zien en echt contact maken. Fijn dat ik dit kan doen.”

Hoofd en hart Als ze haar certificaat heeft behaald, is het tijd om naar de toekomst te kijken. “De combinatie lijkt mij ideaal. Het is mooi om beide kanten van de zorg te zien. Op kantoor ben ik met mijn hoofd bezig, in Rehoboth werk ik vanuit het hart. Dat vult elkaar goed aan. Ik neem het verhaal van de cliënt mee naar kantoor en kan zo zorgen voor verbinding.”

‘Ik neem het verhaal van de cliënt mee naar kantoor en kan zo zorgen voor verbinding’

Als afdelingsassistent is ze een bekende verschijning op afdeling De Waterkant in De Bunterhoek. Vrolijk, een praatjesmaker, altijd in voor een grapje en met veel liefde voor ‘haar’ cliënten. Alina Bruijnes houdt van haar werk: “Voor mij voelt het als thuis.” Juist dat gevoel, in combinatie met aanmoediging van haar collega’s, deed haar besluiten een stap verder te gaan. “Ik kan meer dan ik altijd dacht.”

‘Ik kan meer dan ik altijd dacht’

Eten en koffie rondbrengen, kamers schoonmaken, met een cliënt een wandelingetje maken of een spelletje doen. De taken van afdelingsassistent gaven Alina jarenlang voldoening. Dit is waar ik me goed en vooral veilig bij voel, dacht ze. Toch kriebelde er iets. “In de oude Bunterhoek hielp ik wel eens mee als een cliënt door twee personen verzorgd werd. Dat vond ik leuk en het ging me goed af.”

Onzeker

Meer met persoonlijke zorg bezig zijn bleef trekken. “Ik hou van de cliënten. Met een-op-een contact kun je iemand een mooi moment of fijn gevoel geven. Je bent echt dichterbij.” Maar een nieuwe stap is ook spannend. “Ik ben best onzeker, durf niet snel iets nieuws te doen. Ik kan het vast niet, denk ik dan.”

Steun van team

Een zelf gecreëerde ‘stage’ bracht al meer zekerheid. “Ik regelde dat ik soms in de zorg mocht helpen. Daardoor kon ik proeven van het werk.” Alina’s collega’s lieten het er ook niet bij zitten. Zij zagen dat Alina het echte zorgen in zich heeft en moedigden haar aan om daar meer mee te doen. “Het team zag het zitten, noemde mij een topper. We zijn heel hecht, helpen elkaar altijd, ook als het in de zorg moeilijk is. Hun steun maakt mij sterker.”

Hierna door

Dus hakte ze de knoop door en meldde zich aan bij de Nationale Zorgklas voor de verkorte opleiding Individuele basiszorg intramuraal niveau 2. De eerste lessen zitten er inmiddels op en Alina is blij dat ze de stap heeft gezet. Wassen, scheren, persoonlijke verzorging, helpen bij bewegen; ze is er klaar voor. “Hierna ga ik door met de volledige opleiding tot Helpende. Met heel mijn zorghart nog dichter bij de mens betrokken zijn, dat is echt wat ik wil!”

Wat is de Nationale Zorgklas?

De Nationale Zorgklas ontstond tijdens de coronacrisis als landelijk initiatief voor extra handen aan het bed in de ouderenzorg. Zij-instromers of mensen die al zorgervaring hebben kunnen via versnelde leertrajecten op verschillende niveaus een opleiding volgen. Al tijdens de studie ga je aan de slag in de zorg. Na afronding krijg je een certificaat en is een vervolgopleiding mogelijk.

Lees meer op www.nationalezorgklas.nl.

‘Met een-op-een contact kun je iemand een mooi moment geven’

‘De steun van mijn collega’s maakt mij sterker’

Trouwe vrijwilligers zijn bekende gezichten van

tot Nunspeet

De Testrijders noemen ze zich, het groepje mannen dat meerdere keren per week voor WZU Veluwe in de auto stapt.

In de kofferbak een koelbox met coronatesten die naar het lab moeten en een voorraad persoonlijke beschermingsmiddelen voor de woonzorglocaties. Ze doen het met plezier, vertellen vrijwilligers Jan Wonink en Bertus van der Scheer. “We voelen ons een soort extra collega’s.”

De een zet zich al jaren belangeloos in voor woonzorglocatie Rehoboth in Wapenveld, voor de ander is vrijwilligerswerk een compleet nieuwe wereld. Bertus van der Scheer was beheerder van de mini-boerderij op het terrein en hielp met tuinonderhoud. Jan Wonink had tot drie jaar geleden een eigen bouwbedrijf en was elke dag in touw. Beide mannen rijden graag auto en op dat punt kwamen hun levens samen.

Hulp nodig Dat gebeurde toen WZU Veluwe hard geraakt werd door het coronavirus. Dagelijks moesten de testen van cliënten die mogelijk besmet waren naar het laboratorium in Hengelo of Harderwijk vervoerd worden. Al snel bleken de huismeesters tegen zo’n stortvloed aan tests niet

meer opgewassen. Ze hadden hulp nodig! Een beroep op de groep vrijwilligers bracht uitkomst. Twee mannen meldden zich en dat aantal groeide naar zes.

‘Vanuit het geloof zie ik het als mijn opdracht om iets nuttigs te doen voor de gemeenschap’

Wapenveld

Gewoon doen

Bertus was een van de eersten. “Wij wonen tegenover Rehoboth”, vertelt hij. “Vanaf de overkant zag ik regelmatig de gele artsenwagen of de begrafenisauto staan. Mijn vrouw is hier ook vrijwilliger en we merkten dat het niet goed ging.” In zijn werkzame leven waren lange autoritten Bertus niet vreemd. “Ik werkte in het laboratorium van een verffabrikant en reed regelmatig naar de vestiging in de Alblasserwaard. Op mijn 58ste kon ik stoppen. Naast tijd voor mijn familie wilde ik me inzetten voor de samenleving. Ik hou van autorijden, dus ik stapte met plezier in.”

Tot stilstand

Het leven van Jan kwam drie jaar geleden abrupt tot stilstand. Op zijn 49ste kreeg hij een herseninfarct. Terugkeren naar hoe het was, met een eigen bedrijf en werkweken van 70 uur, zat er niet in. “Ik ben er gelukkig goed uitgekomen, maar mijn toekomstbeeld moest ik bijstellen.”

Zijn vrouw werkt als Verzorgende IG in Rehoboth en bracht hem op het idee. “Ik rij graag auto en heb er geen moment spijt van.”

Bijbelse opdracht

Vanuit hun geloof vinden beide mannen het bovendien niet meer dan logisch om zich in te zetten. Jan: “Bijbelse overwegingen spelen een belangrijke rol in mijn leven. Als er een beroep op je wordt gedaan, dan doe je dat gewoon.” Bertus vult aan: “Ik zie het als mijn opdracht om iets nuttigs te doen voor de gemeenschap.”

Erbij horen

Hoewel het aanmerkelijk rustiger is dan een jaar geleden, kruipen beide mannen nog steeds graag achter het stuur. Jan: “Samen met de huismeester laden we de spullen in, drinken een kopje koffie en gaan op pad.” Op elke locatie is er tijd voor een praatje. “We zijn overal bekende gezichten geworden”, zegt

Bertus. “Het geeft een gevoel van erbij horen”, zegt Jan. “We zijn best trots op onszelf, hoewel dat niet het belangrijkste is.”

Nuttig en aangenaam

Als het aan beide mannen ligt, gaan ze voorlopig gewoon door met hun ritjes over de Veluwe. “Je weet niet of het ooit nog stopt”, zegt Jan. Huismeesters die een timmerklus hebben, kunnen inmiddels ook op hem rekenen. “Zo’n extra hulpvraag voer ik met plezier uit.” Bertus sluit zich daarbij aan: “De organisatie loopt goed en we vinden het allemaal mooi om te doen. Het is een ideale combinatie van het nuttige en het aangename.”

Vrijwilligers Jan (links) en Bertus staan graag klaar voor WZU Veluwe

‘Het rijden met testen en spullen geeft het gevoel van erbij horen’

‘We laten onszelf graag eerlijk en open zien als werkgever’

Mensen willen werk dat ertoe doet, willen van betekenis zijn. Op alle niveaus en in elke functie. Die mensen vinden, binden en boeien is in een krappe arbeidsmarkt een flinke uitdaging. Een uitdaging die Recruiter Mark Smidt en Adviseur HRM

Marjolein ten Veen met veel enthousiasme aangaan. “Het is onwijs gaaf om te zien als een medewerker op zijn plek zit!”

Werkgeluk, ontwikkelmogelijkheden en een goede balans tussen werk en privé. Voor wie op zoek is naar een baan is dat de top drie van voorwaarden waar een nieuwe werkplek aan moet voldoen. Onvoldoende aanwezigheid daarvan is even zo vaak de belangrijkste reden van vertrek bij een werkgever. Met alleen spetterende vacatureteksten nieuwe mensen lokken, heeft dus geen zin. Zeker niet nu zorgpersoneel de banen voor het uitkiezen heeft. Creativiteit is nodig, en lef om nieuwe wegen in te slaan. Mark: “Het praatje moet passen bij het plaatje.”

Echt zijn

Echt zijn, daar draait het om. “Laat zien wie je bent. Vertel wat iemand gaat doen en waar hij of zij komt te werken. Geef een

goede indruk van je cultuur.” Die cultuur zit hem voor WZU Veluwe mede in de christelijke identiteit. “Ik merk dat sollicitanten juist daarom voor ons kiezen”, vertelt Mark. “Dus besteden we daar in gesprekken veel aandacht aan.” Informatie over veranderingen in de organisatie mag evenmin ontbreken, vindt Mark. “We laten onszelf graag eerlijk en open zien als werkgever.”

‘Geweldig om je eigen enthousiasme over te brengen op een nieuwe collega’

Buddy

Als een nieuwe collega na de sollicitatieprocedure van start gaat, is het belangrijk dat hij of zij zich welkom voelt. “We creëren echt een warm bad”, vertelt Marjolein. “Elke

nieuwe zorgmedewerker in een woonzorglocatie krijgt een buddy toegewezen. Een maatje dat hem of haar wegwijs maakt in het team en op de afdeling. Je buddy geeft je informatie, legt de systemen uit waarmee we werken en laat bijvoorbeeld zien waar je je broodje eet.” Het inwerkproces verloopt zo rustiger. “Je wordt niet meteen in het diepe gegooid. De buddy blijft een half jaar voor jou beschikbaar.”

In gesprek

Het gesprek aangaan is die eerste periode essentieel. Dat begint al tijdens de introductiebijeenkomst voor nieuwe medewerkers. Marjolein: “Dan vertellen we over onze kernwaarden: barmhartig, ondernemend en van betekenis

zijn. Startende collega’s gaan met elkaar in gesprek over hoe zij daar in hun werk vorm aan kunnen geven. Dat maakt het praktisch en concreet.” Als de proeftijd erop zit, gaan leidinggevende en collega ook om tafel. “Om te horen hoe het bevalt, wat iemand mist en hoe de werk-privébalans is.” Te allen tijde biedt afdeling HRM ondersteuning. Je bent er om elkaar te helpen, vinden beiden. “Er zijn voor je collega’s helpt om als team meer te bereiken.”

Ambassadeur Betrokken medewerkers, daar draait het om. “Een medewerker die enthousiast over het werk vertelt, is de beste vorm van reclame”, weet Mark. “Dus hoe praat je met collega’s

over je werk? Hoe praat je thuis over je dag? En wat vertel je op een verjaardag?” Iedereen is ambassadeur van WZU Veluwe, is de conclusie. “Wanneer ik zelf iemand inwerk, merk ik weer hoe leuk ik mijn eigen werk vind”, zegt Marjolein. “Geweldig om je eigen enthousiasme over te brengen. Als ik op die manier mijn steentje kan bijdragen, heb ik een geslaagde dag.”

‘Hoe praat jij op een verjaardag over je werk? Als medewerker ben je de allerbeste reclame’

Samen kennismaken

met het verhaal van WZU Veluwe ‘Welkom bij WZU Veluwe’. De beamer projecteert de tekst groot op het scherm in de zaal. Van achter hun kopje koffie of thee zitten twaalf medewerkers er nog een beetje onwennig naar te kijken. Ze gaan bijna starten met hun nieuwe baan of hebben net hun eerste werkdagen erop zitten. Een goed moment om elkaar en de organisatie beter te leren kennen op deze introductiebijeenkomst.

“Ik ben zelf ook een beetje zenuwachtig, hoor”, breekt Adviseur HRM Marjolein ten Veen het ijs. Vanwege corona waren de maandelijkse introductiebijeenkomsten lange tijd digitaal. “Dit is de eerste keer dat we dit weer in het echt kunnen doen en ik heb er zin in. Fijn dat jullie er zijn!”

Bestuurssecretaris en helpende Een voorstelronde maakt duidelijk dat het gezelschap uiteenlopend is. Van bestuurssecretaris tot helpende en van wijkverpleegkundige tot medewerker huishouding, een mix van functies en bijbehorende werklocaties is aanwezig. Marjolein informeert de groep over het doel van de bijeenkomst. Die staat vooral in het teken van het

‘Het gaat niet alleen om kwaliteit van zorg, maar ook om contact en verbinding’

verhaal van de organisatie. “Wij vertellen jullie over onze missie, visie en kernwaarden. Daarna gaan we met elkaar in gesprek over hoe je daar als medewerker in de dagelijkse praktijk invulling aan kunt geven.”

Verbinding

Het is aan directeur Zorgbedrijf Dick Sein om de nieuwelingen dit verhaal te vertellen. Met een gloedvol betoog neemt hij de kersverse collega’s daarin mee. “Het gaat niet alleen om kwaliteit van zorg”, stelt hij. “Het draait ook om contact. Jullie, wij allemaal, kunnen alleen goede zorg verlenen als we een stevige verbinding hebben met onze omgeving. Ga in gesprek met de cliënt. Stel echte vragen, informeer naar familie. Daardoor laat je de cliënt zich mens voelen.”

Diepgeworteld

Het enthousiasme van Dick werkt inspirerend. “Het voelt warm”, reageert een nieuwe collega op de boodschap. “Het is diepgeworteld”, gaat een ander verder. “Het zit in alle

lagen.” In groepjes praten de aanwezigen verder. “Wat bijzonder om op deze manier samen te beginnen”, vindt iemand. Een volgende maakt het concreet: “Openstaan voor collega’s, elkaar helpen. Je moet het samen doen.”

Vertrouwen

Een nieuwe medewerker spreekt de hoop uit dat zij veel moois mag zien. “Ik zou het fijn vinden als ik het verhaal van WZU Veluwe ook kan uitdragen.” Dick sluit af. “We hebben het volste vertrouwen in jullie liefde voor de cliënt. Ik wens jullie toe dat jullie je dit eigen maken, dat jullie hier handen en voeten aan geven in je werk. Heel veel succes!”

Nabij in welbevinden

Nabij in welbevinden is de missie van WZU Veluwe. Wij staan voor nabijheid: in hun laatste levensfase dicht bij mensen zijn. Hen met liefde welbevinden bieden, zowel lichamelijk, psychisch als geestelijk. Dit doen we met de Bijbel als uitgangspunt. God roept ons op om onze medemens te zien zoals Hij dat doet: kostbaar in al zijn kwetsbaarheid. Door deze manier van kijken zien we dat mensen, in ons geval ouderen, ons ook veel kunnen teruggeven.

Vanuit de christelijke identiteit komen onze kernwaarden. Barmhartig: geïnspireerd op het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Ondernemend: we gaan mee met ontwikkelingen, kijken om ons heen en ondernemen actie. Van betekenis zijn: we versterken het gevoel van eigenwaarde van cliënten en laten hen van betekenis zijn voor anderen. We vinden dat iedereen op zijn eigen manier invulling kan geven aan de missie en de kernwaarden. Een manier die past bij de gaven of talenten die je hebt gekregen en bij je rol binnen WZU Veluwe.

‘Ik zou het fijn vinden als ik het verhaal van WZU Veluwe ook kan uitdragen’

‘Wij zijn specialisten

en hebben zeker wat te zeggen’

Met negen vrouw sterk zijn ze. Een vertegenwoordiging van elke locatie en uit allerlei functies. De net opnieuw samengestelde Verpleegkundige en Verzorgende Advies Raad (VAR) van WZU Veluwe staat paraat om de stem van de werkvloer te laten horen. “Wij kunnen het verschil maken.”

Onderzoeken, vragen stellen, een mening vormen. Vraagstukken in de zorg behoeven zorgvuldige aandacht. Daarom heeft WZU Veluwe een adviesorgaan van verpleegkundigen en verzorgenden, de VAR. Bij de adviesraad kunnen medewerkers van elke woonzorglocatie en uit de thuiszorg terecht. “Wij helpen bij zorginhoudelijke en personele kwesties”, vertelt voorzitter Natascha Lassche.

Schakel

Die hulp is breed in te vullen. “Je kunt ons zien als de schakel tussen management en zorg”, omschrijft Natascha. Enerzijds kan het management een advies aanvragen over een onderwerp. “Denk bijvoorbeeld aan het medisch-ethisch beleid of de visie op dienstverlening.” De VAR gaat

‘De werkvloer wil veranderen, dat enthousiasme delen wij graag’

dan in gesprek, houdt waar nodig een achterbanraadpleging en brengt advies uit. Anderzijds is de raad er om signalen van de werkvloer aan te kaarten bij het management. “Dan gaat het bijvoorbeeld over extra taken of rollen voor de zorg. Als daar uit verschillende hoeken vragen over komen, kunnen we die inbrengen in het overleg met de bestuurder.”

Onderzoekend

Dit jaar verdubbelde de VAR in ledenaantal. Van vier collega’s breidde het team uit naar negen. Een onderzoekende instelling is een belangrijke eigenschap om in de adviesraad zitting te mogen nemen. “Vragen

stellen is mijn grondhouding”, zegt Natascha. “Ik wil weten waarom we iets doen en verdiep me graag in zaken.” Dat leverde haar bij WZU Veluwe al twee keer de Excellente Zorgaward op, een prijs voor een vernieuwende oplossing in de zorg. De andere VAR-leden zijn uit hetzelfde hout gesneden. “Je moet wel lef hebben en je zegje durven doen. We hebben een aantal felle types, die echt hun tanden erin willen zetten.” Niet meer dan terecht, vindt de voorzitter. “Wij zijn de kenners, de specialisten. Wij hebben zeker wat te zeggen.”

Benaderbaar

Blijf niet met vragen rondlopen, zoek ons op, is de boodschap die de VAR wil afgeven. “We doen ons best om de drempel om ons te benaderen lager te maken”, vertelt Natascha. “We willen zo toegankelijk, vindbaar en bereikbaar mogelijk zijn.” Via een online platform, door webinars te volgen en onderzoeken uit te pluizen, zorgen de leden ervoor dat hun kennis op peil blijft. “Uitgroeien tot een gedegen adviesraad waaraan je niet voorbij kunt, dat is onze ambitie.”

Klaar voor verandering Verpleeghuiszorg is de toekomst, weet ook de VAR. “Ons doel is dat verpleeghuiszorg binnen WZU Veluwe staat als een huis”, stelt Natascha. “Om dat te bereiken is het van belang

Natascha Lassche (voorzitter), Riët Nooteboom (vice-voorzitter), Mirjam van de Kolk (secretaris), Nikki van Loo (strateeg), Annemarie de Ruiter-Hop (strateeg), Marloes Olthof, Coreina Pleizier, Arieke Pruis en Ria Strijkert.

De VAR overlegt maandelijks met directeur Zorgbedrijf Dick Sein en elk kwartaal met bestuurder Wim Martens.

dat we de hele werkvloer meekrijgen. Wij merken dat er onder collega’s steeds meer energie ontstaat voor verandering. Dat enthousiasme delen wij graag.”

Wil je een vraag stellen of een onderwerp aankaarten? Neem dan contact op via vvar@wzuveluwe.nl.

‘Je moet wel lef hebben en je zegje durven doen’

De VAR van WZU Veluwe bestaat uit de volgende collega’s:

Jenny, Joyce en Helga kozen nieuwe wegen in hun werk

VOLG JE HART

Van de supermarkt naar de zorg, van de zorg naar ICT en van management naar pastoraat. De keuze voor een beroep betekent niet altijd een keuze voor de rest van het werkzame leven. Soms blijkt een andere richting alsnog beter te passen. Drie collega’s die het roer omgooiden vertellen hun verhaal.

‘Als je ziet wat je in de zorg kunt betekenen voor iemand, dan zeg ik: doen!’

Vierentwintig jaar was de supermarkt haar werkplek. Toen zegde Jenny Mostert haar baan op. Ze begon aan een nieuwe carrière en ging weer de schoolbanken in. De overstap naar de ouderenzorg voelde vanaf de eerste dag goed. “Alle liefde die je aan mensen geeft, krijg je ook weer terug.”

Ze is een gezellige kletser, maakt makkelijk een praatje. Een handige eigenschap als je in een supermarkt werkt, weet Jenny. Op haar achttiende ging ze vast aan de slag bij de Boni in Wezep, waar ze al een weekendbaantje had. “Mijn vader is jong overleden, mijn moeder bleef alleen achter met vijf kinderen. De anderen zaten nog op school, maar er moest ook brood op de plank komen. Dus bleef ik werken.”

Hoofdkassière

Een baan in de zorg zou goed passen, bleek uit een beroepentest die Jenny op de middelbare school deed. Maar dat leek haar niks. “Ik dacht toen: ik ga toch geen konten wassen.” Rekenen, daar kun je altijd iets mee, besloot ze. “Dus ging ik naar de MEAO, maar dat was het ook niet. Ik stopte en bleef hangen in de supermarkt.” Ze werd hoofdkassière, deed de administratie en was verantwoordelijk voor het personeelsbeleid. “Vakantieplanning, roosteren, kassa draaien; ik was altijd bezig, deed veel dingen tegelijk.”

Collega aan de kassa Ondanks haar prima baan bij de super, inmiddels was ze via ’t Harde en Nunspeet terechtgekomen bij de Plus in Elburg, bleef de zorg Jenny trekken. Dat gevoel werd door de jaren heen sterker. “Mijn moeder wordt steeds ouder en ik kom wekelijks bij een

aantal alleenstaande ooms. Wat ik zag en deed prikkelde me.” Vaste klant en tegenwoordig collega Klazina van de Werfhorst haalde haar uiteindelijk over. “Ze kwam vaak bij mij aan de kassa en was altijd belangstellend. Tijdens onze gesprekjes kwam ze erachter dat de zorg me aantrok. Zij vond dat ik er alsnog voor moest gaan.”

Stiekem gehoopt

Op haar 42ste besloot Jenny de raad van Klazina op te volgen. Ze solliciteerde op een opleidingsplek voor Verzorgende IG bij WZU Veluwe. “Ik werd uitgenodigd en had een heel fijn gesprek met Egina Jalink en Dieke Buitink. Mijn gevoel zei gelijk dat het goed zat. Dat klopte, ze wilden graag met mij verder.” Om zeker te weten of dit echt de juiste keuze was, liep Jenny een dag mee. Ook deed ze een capaciteitentest. “Daar kwam zelfs uit dat ik de opleiding Verpleegkundige niveau 4 aankon.” Jenny hakte de knoop door, ze koos voor de zorg. “Stiekem had ik hier altijd op gehoopt en nu was het zover!”

Weer naar school

In de winkel veroorzaakte ze een schok toen ze haar ontslag indiende. “Ze dachten dat ik een grapje maakte.” Uiteindelijk bleef ze nog een half jaar langer, zodat de overstap voor haarzelf wat rustiger verliep. “Elke

maand belde Egina me om te vragen hoe het ging. ‘We vergeten je niet hoor’, zei ze dan. Dat waardeerde ik enorm.” In september 2019 was het moment daar. Jenny startte op Mariposa en ging weer naar school. “Ik was de oudste in de klas. Leraren dachten dat ik het moeilijk zou hebben, maar dat viel mee. Ik leg het traject zelfs versneld af.”

Thuis voelen

Jenny is positief over hoe WZU Veluwe omgaat met leerlingen. “De begeleiding en studieregeling zijn top geregeld. De vergoedingen zijn goed en dat is voor mij als alleenstaande

‘Kom eens een dag meelopen, je kunt er alleen maar rijker van worden’

belangrijk.” Ook prettig vindt ze de christelijke identiteit van de organisatie. “Dat maakt dat ik me nog meer thuis voel. Bidden voor het eten is hier heel gewoon. De gesprekken met cliënten en familie gaan echt ergens over. Je kunt jezelf zijn.”

Veel te geven Veel zij-instromers in de zorg zijn er nog niet, merkt Jenny. Als trotse ambassadeur van WZU Veluwe vertelt ze graag waarom meer mensen de zorg moeten overwegen. “Ik hoor mensen vaak zeggen: de zorg lijkt mij ook mooi. Als je ziet wat je kunt betekenen voor iemand, dan zeg ik: doen! Er is zoveel dat dit werk waardevol maakt. Alles wat je geeft, krijg je weer terug. Kom eens een dag meelopen, je kunt er alleen maar rijker van worden.”

Naam: Jenny Mostert

Leeftijd: 44

Was: hoofdkassière bij supermarkt Plus in Elburg Is nu: verpleegkundige in opleiding op Mariposa in ’t Harde Werkt bij WZU Veluwe sinds: 1 september 2019

‘Ik zit bij ICT op de juiste plek’

Ze was de allereerste leerling op De Bunterhoek, toen nog de oude locatie. Na tien jaar als Verzorgende IG vond Joyce de Bruin het tijd voor iets anders. Ze stapte over naar ICT en is nu applicatiebeheerder. Haar zorgachtergrond komt daarbij goed van pas. “We kunnen veel doen om het werk in de zorg gemakkelijker te maken.”

Al op haar vijftiende ging ze aan de slag in De Bunterhoek. Als scholier kreeg ze er een bijbaantje in de keuken en de linnenkamer. Dat betaalde een stuk beter dan werken in een winkel, weet Joyce nog. “En ik vond het contact met oude mensen in het bejaardentehuis heel leuk.”

Eerste leerling

Haar weekendbaantje bood Joyce een inkijkje in de ouderenzorg. Dat inspireerde haar. “Ik zag hoe waardevol de zorg is. Je kunt mensen nog echt wat bieden. Niet alleen met lichamelijke zorg maar ook op geestelijk vlak, door samen te bidden of over het geloof te praten.” Joyce besloot te starten met een opleiding tot Verzorgende IG. “Ik koos voor een BBL-traject, waarbij je één dag naar school gaat en drie dagen werkt. Daarmee was ik de allereerste leerling op De Bunterhoek.”

Veilige omgeving

Op haar werk voelde Joyce zich als een vis in het water. “Het was er ons kent ons. De locatie was huiselijk, had een dorps karakter. Het was een veilige omgeving.” Dat merkte ze extra toen haar vader overleed. “Ik woonde zelf in Nunspeet. Veel mensen kenden mijn ouders. Cliënten wisten

het dat hij was gestorven. Dat maakte het wat makkelijker om op het werk te zijn.”

Zwaarder

Ook de werkzaamheden naast de gebruikelijke zorg bevielen haar. “Destijds had je als Verzorgende allerlei neventaken. Medicatie, wondbehandeling, palliatieve zorg; je kon veel meer doen. Cliënten waren ook anders, de zorgvraag was minder groot.” Gaandeweg merkte Joyce echter dat het werk haar zwaarder viel. “Ik vond de verantwoordelijkheid groter worden en vanwege de onregelmatige werktijden moest ik privé veel laten. Dat paste niet meer bij mij.”

Overstap

Tijd voor iets anders vond Joyce na tien jaar in de zorg. Een goed gesprek bij afdeling ICT bood nieuw perspectief. Er kwam een plekje vrij bij HIP,

Het InformatiePunt van WZU Veluwe.

Joyce maakte de overstap naar helpdeskmedewerker. “Het was echt feest in mijn hoofd toen ik hoorde dat ik hier mocht beginnen. Ik kwam in een nieuw ritme, dat meer rust bracht.”

Na een jaar volgde een volgende stap: applicatiebeheer. Met collega Willeke Gort is ze verantwoordelijk voor het programma Nedap ONS, waarin onder meer de Elektronische Cliëntendossiers (ECD) te vinden zijn. “Ik heb geen ICT-opleiding, maar wel een zorgachtergrond. Ik weet waar collega’s tegenaan lopen en wat hun wensen zijn.” Wie op de werkvloer een idee heeft, is welkom, benadrukt Joyce. “Via de ECD-coaches op locatie zijn wij makkelijk te benaderen.”

Digitaal

Daarnaast is Joyce projectleider voor digitale toepassingen, zoals dagka-

lender Nedap Luna en aftekensystemen Medimo en ONS Medicatie. “De toekomst is digitaal. Er zijn op dat gebied zoveel innovatieve hulpmidde-

len die we collega’s op maat kunnen aanbieden. We kunnen nog veel doen om het werk in de zorg makkelijker te maken.”

Ze is blij met de kansen die ze kreeg. “Frieda Docter, mijn leidinggevende, geeft ons veel vrijheid en verantwoordelijkheid. Het team is leuk, we hebben een goede vertrouwensband. Collega’s helpen elkaar als je er niet uitkomt. Echt een warm bad. Ik zit hier op de juiste plek.”

‘De toekomst is digitaal, er zijn zoveel innovatieve hulpmiddelen’

Naam: Joyce de Bruin

Leeftijd: 30

Was: medewerker keuken en linnenkamer op De Bunterhoek Is nu: medior applicatiebeheerder bij ICT Werkt bij WZU Veluwe sinds: 1 juni 2006

‘Ik heb gezien hoe God hoop geeft’

Eigenlijk houdt ze niet zo van loslaten, liever kiest ze voor veiligheid. Stoppen met haar baan als bestuurssecretaris was dan ook niet makkelijk voor Helga Bronsveld. Toch voelt de overstap naar pastoraal werker goed. “Hier ben ik voor gemaakt.”

Ze oogt relaxed, meer ontspannen. Alsof er een last van haar schouders is gevallen. Niet dat Helga een hekel had aan haar werk als bestuurssecretaris van WZU Veluwe. Integendeel, ze hield van het regelen, het meedenken over knelpunten, de kritische blik vanuit haar juridische achtergrond. “Ik had contact met MT, medezeggenschap de Raad van Toezicht en de klachtenfunctionarissen”, omschrijft ze. “Ik werkte mee aan besluitvorming, beleid en managementrapportages.”

Werken met het hoofd was het vooral. Hoe anders is het in haar nieuwe functie als pastoraal werker. “Nu houd ik me bezig met levensvragen, met hoe het gaat met een cliënt, met verdriet of pijn. Dat alles in relatie met God. Ik ben meer naar het hart gegaan.”

Schok

Een herdenkingsbijeenkomst in het kader van corona vormde in 2020 de aanzet tot verandering. “We stonden stil bij de pijn die er was. Pijn door de overlijdens, door ziekte, het lijden, de risico’s, de moeilijke besluiten.”, vertelt Helga. “Samen hebben we de pijn herdacht met het aansteken van kaarsen en het luisteren naar liederen. Ineens voelde ik: dit is waar het om gaat. Hier ben ik voor gemaakt, dit moet ik doen!” Dat plotselinge inzicht was best een schok. “Ik had er nog nooit aan gedacht.”

Rechten

Na de middelbare school koos Helga voor een studie Rechten en was ze actief in het christelijk studentenwerk. Ze trouwde met een predikant en kreeg twee kinderen. Toen die klein waren, was ze veel thuis.

“Vanuit de pastorie dacht ik mee met mijn man. En ik deed mee in onze gemeente. Niet de taken van een domineesvrouw, maar gewoon wat ik als gemeentelid ook zou doen.”

Vluchtelingen

Ze hield zich vooral bezig met vluchtelingen. “Ik bood juridische hulp. Later kwam daar pastorale zorg bij voor vluchtelingen en gemeenteleden.” Ze was getuige van het werk van God. “Hoe kapot mensen ook zijn, God kan hen weer geloof en vertrouwen geven. Dat is bijzonder.”

Zelf vond Helga dat vertrouwen al op jonge leeftijd. “Ik was 7 toen ik mijn moeder verloor. Mijn vader overleed op mijn 20ste en mijn tweede moeder toen ik 33 was. In al mijn pijn en verdriet heb ik steeds ervaren: God draagt mij. Hij is de basis van mijn leven.”

Identiteit

Na een parttime baan bij een trainingsbureau voor medezeggenschap kwam Helga in dienst bij WZU Veluwe. Wens was toen om de protestants-christelijke identiteit meer van binnenuit vorm te geven. “Ook hiervoor heb ik God om Zijn aanwezigheid gevraagd.” Zeven jaar was ze bestuurssecretaris. “Ik hou van harmonie, ga voor een veilige omgeving. Als ik een probleem zie, spring ik erin. Op een positie als bestuurssecretaris is dat lastig.” In 2020 kwam ze tot het besef dat ze zo niet langer door kon gaan. “Het moest anders. Maar hoe?”

Ongedacht

Alsof het zo moest zijn, maakte pastoraal werker Erika Bossuyt bekend dat ze met pensioen zou gaan. “Wat een ‘toeval’!” Helga solliciteerde op de interne vacature en kreeg de baan. “Het was een ongedachte stap

Naam: Helga Bronsveld

Leeftijd: 58

Was: bestuurssecretaris

Is nu: pastoraal werker voor De Boskamp, Mariposa, thuiszorg en medewerkers

Werkt bij WZU Veluwe sinds: 2014

en een geschenk van God, maar ik voel dat hier twee lijnen bij elkaar komen. Wat ik voorheen deed in het vluchtelingenwerk en de kerk mag ik nu binnen WZU Veluwe doen: mooie gesprekken voeren en er nog voor betaald krijgen ook.”

Hoop

De eerste maanden in haar nieuwe rol zitten er inmiddels op. Helga is op haar plek. “Ik mag genieten van hoe mooi mensen zijn, mag delen in hun blijdschap en pijn. En ik zie dat God aan het werk is en hoe Hij hoop geeft. Ik hoef slechts aanwezig te zijn. Bij Hem is ruimte en genade.”

‘Het was een ongedachte stap maar ook een geschenk van God’

Ze helpen bij activiteiten, schenken koffie, gaan mee wandelen of nemen de tijd voor een spelletje of een gesprek.

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor zowel medewerkers als cliënten. Ze zijn dan ook echt gemist tijdens de afgelopen coronaperiode, weet vrijwilligerscoördinator Eline van den Berg. “Het is zo waardevol als mensen komen helpen.”

‘De vrijwilliger wordt steeds meer een maatje’

Tientallen vrijwilligers sprak ze de afgelopen weken. Samen met de collega’s van Welzijn organiseerde ze bijeenkomsten voor de vrijwilligers die zich belangeloos inzetten voor de woonzorglocaties van WZU Veluwe. Die waren bedoeld als hernieuwde ontmoeting. “De vrijwilligers kwamen er om elkaar na lange tijd weer te zien”, vertelt Eline. “Ontmoeten en ervaringen delen stond centraal.”

Een jaar niets doen Het is een betrokken groep mensen, de club van in totaal 750 vrijwilligers. Maar door corona is hun inzet behoorlijk onder druk komen te staan, weet Eline. “Best veel mensen zijn gestopt.” Zo gek is dat niet, vindt ze. “Vrijwilligers hebben ruim een jaar niets kunnen doen. Bovendien zijn het vaak

mensen op leeftijd. Een klein aantal kan het fysiek niet meer opbrengen om aan de slag te gaan. Anderen zeggen: ‘Ik kom pas weer als corona voorbij is.’ Dat begrijpen we.”

Opnieuw kennismaken

De groep die wel een herstart wil maken blijkt gelukkig groter. Van hen ontving WZU Veluwe tijdens de ontmoetingsbijeenkomsten veel waardering, constateert Eline. “Ook tijdens de verplichte afwezigheid hadden mensen echt het gevoel dat wij aan hen dachten. Ze zien ernaar uit om opnieuw te mogen kennismaken met de, deels nieuwe, bewoners.”

Maatje

Het werk van vrijwilligers heeft door de veranderde zorg een extra dimensie gekregen. Het gaat niet langer alleen om hulp bij bij activiteiten of

Coördinator vrijwilligers Eline van den Berg

het koffieschenken. “Natuurlijk blijft die ook nodig”, verzekert Eline. “Maar individuele aandacht, een-op-een contact, is daarbij gekomen. Een client heeft vaak gewoon behoefte aan een bezoekje, aan iemand die bij hem of haar aan tafel zit. De vrijwilliger wordt dan meer een maatje.”

iemand graag helpen bij grote activiteiten op vaste momenten of wil de vrijwilliger het in overleg met de cliënt zelf invullen? Beide is mogelijk. Wij kijken wie bij elkaar passen en zoeken een match.”

Zuinig

Match zoeken

Aan Eline en de welzijnscollega’s de taak om cliënt en vrijwilliger aan elkaar te koppelen. Wat een vrijwilliger wil of welk talent hij of zij heeft, speelt meer dan voorheen een rol. “Komt

Wat niet veranderd is, is de waardering die vrijwilligerswerk oplevert. “Cliënten genieten van de verhalen van buiten die vrijwilligers meebrengen”, weet Eline. “De dankbare blik in hun ogen zegt vaak al genoeg.” Ook van blijvend groot belang: koester je vrijwilligers. “We hebben mensen die zich al 25 of zelfs 40 jaar belangeloos inzetten. Maar ook kleinkinderen van 15 die bezoekjes komen brengen. Laten we op al deze trouwe vrijwilligers heel zuinig zijn.”

Zet uw talent in

Of het nu is voor een individueel bezoekje of als hulp bij een welzijnsactiviteit, nieuwe vrijwilligers zijn van harte welkom. Samen met u bepalen we welke inzet past bij uw wens of talent. Zo beleven zowel onze cliënten en medewerkers als uzelf het meeste plezier aan uw vrijwilligerswerk.

Kijk op www.werkenbijwzuveluwe.nl voor actuele vrijwilligersvacatures.

Zelf contact opnemen kan ook. Bel dan met Eline van den Berg, coördinator vrijwilligers, via 06 13 52 52 14.

‘De dankbare blik in de ogen van de cliënt zegt vaak al genoeg’

Wil van der Veen Siny Klein

‘De zorg zit me nog steeds

Van medewerker naar bewoner. Van werken in de oude Bunterhoek naar wonen in het nieuwe gebouw. Jopie Bouwman kent het beide. Bijna tien jaar gaf ze leiding aan het personeel en werkte als verpleegkundige. Jaren later nam ze als cliënt haar intrek in een appartement. Waar ze af en toe haar ervaring laat spreken.

Van 1976 tot en met 1984 werkte Jopie in de ‘oude’ Bunterhoek. Ze was er adjunct-directrice. Een week na haar sollicitatie mocht ze op gesprek komen. Meerdere mensen van het bestuur bevroegen haar op haar kennis en motivatie. “Ze stelden de vraag: wat zou je doen als er iemand flauwvalt onderaan de trap? Daarop moest ik hard lachen en zei: dan stap ik er overheen, want iemand die flauwvalt moet je eerst laten liggen.”

Personeel aansturen

Een week na haar sollicitatiegesprek mocht Jopie een dag meelopen. Drie maanden later ging ze officieel aan de slag. 88 bewoners telde De Bunterhoek destijds. Leiding geven aan het personeel was haar taak. “Daarnaast hielp ik in geval van nood mee in de zorg als verpleegkundige.” Een dienst telde 40 uur, herinnert ze zich. “Vier dagen op en vier dagen af.”

Aandacht

Vanwege haar gezondheid is Jopie tegenwoordig cliënt in plaats van bewoner van De Bunterhoek. Het valt haar op dat er nu meer aandacht is voor de mens. “Vroeger speelde dat minder een rol”, herinnert ze zich. “Hoe scheef je ook in de kussens lag, als de vensterbank maar schoon was.”

Medisch rekenen

Op de leerafdeling, waar Jopie nu woont, komt haar oude functie soms nog van pas. “Ik help stagiaires als ze bijvoorbeeld het medisch rekenen niet begrijpen. Dan ga ik bij ze zitten om het hen goed uit te leggen. De zorg zit me nog steeds in het bloed.”

‘Ik help stagiaires met medisch rekenen’

Jopie Bouwman zat in de directie van de oude Bunterhoek

in het bloed’

Jopie Bouwman in gesprek met stagiaire Anouk Holstege

Medewerker krijgt werkplezier vooral van ‘geven’

Die glimlach van een cliënt, de gezelligheid in een team, de vrijheid, de mooie omgeving. Er zijn veel dingen die ervoor kunnen zorgen dat je plezier hebt in je werk.

Collega’s uit allerlei functies en teams vertellen wat hen werkplezier geeft. De reacties zijn uiteenlopend maar allemaal geschreven vanuit het hart. De rode draad: als de cliënt het goed heeft, is de medewerker blij.

Contact met bewoners, collega’s, bezoekers en vrijwilligers. De gastvrijheid die je probeert uit te stralen, aandacht geven en iets voor de ander betekenen. Je krijgt er veel voor terug.

Gerda, Medewerker financiële administratie & Receptioniste

Het is zo’n dankbaar beroep. Ik werk met bewoners die het ziektebeeld dementie hebben. Het is echt een zegen om bij hen te mogen werken. Ik kom in hun huis en ik probeer altijd een lach op hun gezicht te toveren. Maar het belangrijkste is er voor ze zijn, wetend dat je niet alleen bent.

Jessica, Helpende

De vrijheid en de liefdevolle zorg die ik mag geven aan de mensen. Het dankbare gevoel en dat ene stukje zorg, waardoor de mens weer voort kan. Dat is wat mij werkplezier geeft. José, Verzorgende IG Thuiszorg

Werkplezier: een fijne groep collega’s, eigen regie, erkenning, waardering en goede sfeer.

Joyce, Medior Applicatiebeheerder

Het contact met de cliënt en de mantelzorger(s) geeft mij werkplezier. Soms in korte tijd al of soms in een langere periode een mooie vertrouwensband opbouwen met de cliënt, de partner en de kinderen, waardoor ik deelneem aan een stukje van het leven van de cliënt. Het is mooi als ik word gebruikt als steun en toeverlaat, als ik met iemand mee kan en mag denken om alles weer even op een rijtje te krijgen en als ik iemand een hart onder de riem kan steken.

Het mooiste aspect van mijn werk vind ik de contactgroei. Tussen de bezoekers onderling en tussen hen en mij. De verbinding die ontstaat door activiteiten en gesprekken, waarin humor vaak een grote rol speelt, en waardoor ieders specifieke ‘zijn’ aan bod komt, daar geniet ik elke dag weer van. Hannie, Welzijnsbegeleider

De onmisbare zegen van God onze Vader die in Jezus Christus ons heeft vrijgekocht om in vrijheid dit geweldige werk te mogen doen. Door in Zijn kracht te staan, is het geen opgave maar een voorrecht om onze oudere medemens bij te staan en te verzorgen. Martin, Huismeester

Wat mij veel plezier en voldoening geeft in de zorg bij mensen met dementie is een glimlach en een onverwachte reactie of opmerking. Eefje, Verzorgende IG en Gespecialiseerde Verzorgende Psychogeriatrie

Wat mij werkplezier geeft is: de wensen en behoeften vervullen van een cliënt, een lach creëren en leuke momenten samen beleven, het gezellige en hechte team, echt kunnen zijn zoals ik ben, samen met alle disciplines tot een gewenst doel komen. Daimy, Stagiaire

Wat geeft mij werkplezier? Wanneer een bewoner aangeeft dat hij zich gehoord en gezien voelt. Erik, Pastoraal medewerker

Harmke, Casemanager Dementie

Het is fijn om in een stukje van het leven van de client te mogen zijn. Je bouwt samen een band op. Ik vind het fijn om zorg te mogen geven, de glimlach en dankbaarheid die je daarvoor terugkrijgt is enorm. Ook collega’s zijn heel belangrijk voor mij. Als je het samen goed hebt, straal je dat ook weer uit naar de cliënten.

Irma, Helpende niveau 2

Een cliënt mogen verzorgen in zijn of haar eigen woonomgeving. De creativiteit die met regelmaat ingezet moet worden om deze zorg thuis te kunnen leveren. Professioneel onderdeel zijn van het sociale netwerk van en met de cliënt. Denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden.

Anne-Jouk, Wijkverpleegkundige niveau 6

Tijdens de zorg vraagt een cliënt of ik een kleindochter ben van Reinder en Coba. Als ik dit beaam, krijgen wij een mooi gesprek over oud-Wapenvelders en over de voetbalvereniging. Als ik hem zie stralen bij deze verhalen maakt dat mijn hele dag weer goed. Dan weet ik weer waarom ik gekozen heb voor de zorg: het zijn de kleine dingen die het doen.

Coreina, Verzorgende IG & Eerst Verantwoordelijke Verzorgende

Ik ben blij wanneer we anderen goed weten te informeren, interesseren, overtuigen en enthousiasmeren. Met als uitdaging daar telkens weer de juiste woorden en beelden voor te vinden. Passend bij de doelgroep en de boodschap.

Sylvia, Adviseur PR & Communicatie

Het kan me gewoon ontroeren dat er mensen zijn die belangeloos voor ons aan het werk gaan. We hebben hen zo nodig! En dat er op de locaties ook oog voor hen is, wauw!

Wendelina, Adviseur Kwaliteit & Veiligheid

Voor mij is werkplezier: als ik ’s morgens binnenkom bij een bewoner en hij zegt: ‘Ha, ben je daar weer? Wat fijn! Ben je naar de kapper geweest?’ Dat doet me goed! De klik is er! En dat is een erg fijn gevoel! Lucia, Afdelingsassistent

Even dat eitje koken voor een bewoner bij het ontbijt. Die schoongemaakte kamer die weer lekker fris ruikt. De dankbaarheid van de bewoners! Het SAMEN runnen van een afdeling en de gezelligheid met collega’s. Werkplezier!

Janita, Afdelingsassistent

Samen mens en organisatie elke dag een stapje verder helpen, daar word ik blij van! Mark, HRM Adviseur recruitment

Als ik wat kan betekenen voor bewoners en merk dat ze zich thuis voelen, geeft mij dat veel werkplezier. Ook het delen van de liefde en leiding van de Heer heeft voor mij een toegevoegde waarde. Teunie, Medewerker huishouding

Werkplezier is voor mij meelopen in de wereld die we dementie noemen. Dat betekent dat we samen met de gasten van De Eijk een dag vol warmte, veiligheid en eigen regie hebben. Waarbij je niet weet wat de dag zal brengen, maar samen bezig bent met een waardevolle daginvulling. Waar we proberen oplossingen te vinden voor onbegrepen gedrag. Waar voordat je het weet de taxi er weer is om de gasten thuis te brengen en ik met een voldaan gevoel in m’n auto stap.

Carine, Helpende Dagbesteding

Het geeft mij een voldaan gevoel als ik mijn cliënten naar tevredenheid zorg heb mogen verlenen. Niet alleen lichamelijk, maar ook een luisterend oor heb en kan mogen zijn, een stukje aandacht voor het verhaal achter de mens kan hebben, een arm om de schouder kan slaan. Holistische zorgverlening is voor mij erg belangrijk: de zorg voor de totale mens, naar lichaam en geest.

Alie, Verzorgende niveau 3

Wat mij plezier in het werken geeft, is goede samenwerking en elkaar helpen met zorgmomenten die alleen niet lukken. Ook een blijde cliënt die zich gehoord voelt geeft mij voldoening. Meer personeel, zodat cliënten niet lang op zorg hoeven wachten en je daardoor meer tijd voor hen hebt, zodat ze hun verhaal kwijt kunnen. Marian, Helpende

Dat ik met veel collega’s fijn en goed samenwerk. Dat ik elke dag verwonderd ben over al die unieke mensen met allemaal hun eigen talenten en gaven. Dat er zoveel aandacht en liefde is voor de cliënten en dat medewerkers bereid zijn om het beste van zichzelf te geven. In de zorg, maar ook bij de ondersteunende diensten. Ik vind het een voorrecht dat ik deel mag uitmaken van deze organisatie en dat ik vanuit mijn werk mijn collega’s mag adviseren en ondersteunen. En daar waar het nodig is, hoop ik anderen tot zegen te zijn.

Ant, Adviseur Kwaliteit & Veiligheid

‘In de thuiszorg is elke dag een verrassing’

Een oud boerderijtje, een villa of een nieuwbouwhuis.

In de thuiszorg is geen werkplek hetzelfde. Ook iedere cliënt is anders. Flexibiliteit is dus een vereiste voor medewerkers. Dat maakt het werk zo leuk, vinden Wijkverpleegkundige Ellen Kroon en Helpende Plus Leonie van Donselaar van Thuiszorg Nunspeet. Een impressie van hun werkdag.

Het is kwart voor 9 in de ochtend. Wijkverpleegkundige Ellen heeft net een telefoontje gekregen van een dochter. Haar moeder komt bijna terug uit het ziekenhuis en heeft thuiszorg nodig. Of dat mogelijk is bij WZU Veluwe. “Dat kan zeker”, antwoordt Ellen. “Mevrouw krijgt een plekje in de route, donderdag om 11 uur is een collega bij haar.”

Het is een gezellige drukte in het kantoortje van Thuiszorg Nunspeet, gevestigd in een woning aan het Secretaris Van Marleplantsoen. Ellen zit in de voorkamer aan haar bureau, in de achterkamer overleggen managers

‘Iedere cliënt is weer anders, dit werk is nooit eentonig’

Dieke Buitink en Clementine Jansen en met enige regelmaat komt een collega binnen met een vraag of een verhaal. Dat is typisch thuiszorg, weet Ellen. “Je werkt altijd in je eentje, pakt alles zelfstandig op, maar hebt altijd het team als achterwacht.”

Vrijheid Werken in de thuiszorg geeft veel vrijheid, vindt Ellen. In 2016 begon ze bij deze tak van WZU Veluwe, eerst als verpleegkundige en vervolgens als wijkverpleegkundige.

Die functie biedt haar extra taken. “Je bent vaak degene die in overleg met cliënt, familie en collega’s de beslissingen neemt”, vertelt ze. “Ik beoordeel complexe casussen, stel een indicatie en coördineer de zorg.” Ook contact met collega-organisaties en vrijwilligers hoort erbij. “Thuiszorgcliënten hebben veel eigen regie, zijn behoorlijk zelfredzaam. Wij passen ons zoveel mogelijk aan hun wensen aan. We bieden kwaliteitszorg met gebruik van hun leven en netwerk.”

Ochtendroute

Dan komt collega Leonie binnen. Ze is bijna klaar met haar ochtendroute en komt een kaartje halen voor haar volgende cliënt. “Mevrouw is vandaag jarig”, vertelt ze. Onderweg omschrijft ze de dame als ‘een lief mens en een gezellige klets’. Dat klopt helemaal. Hartelijk doet mevrouw even later de voordeur open. Ze is nog in haar badjas, Leonie komt haar helpen bij het douchen. Enthousiast laat mevrouw het verjaardagscadeau

zien dat ze van haar zoon kreeg. Een prachtige foto met Bijbeltekst. “De Heere zegene u en behoede u”, leest ze voor. “Dat is toch het voornaamste

‘Meekijken

chocolaatjes pakken.” Als het tijd is om te gaan, staat mevrouw op. “Ik wens je ’s Heeren Zegen toe”, zegt ze liefdevol. Leonie stapt in haar auto, maar niet zonder te zwaaien. Van achter het raam zwaait mevrouw terug. “Dit werk is nooit eentonig”, zegt ze. “Iedere cliënt is weer anders. In de thuiszorg is elke dag een verrassing.”

dat we hebben.” Tussen de vrouwen ontspint zich een mooi gesprek over het geloof.

Chocolaatjes

Tijdens de douchebeurt praat mevrouw vrolijk verder. “Wat heerlijk dat je zo lekker vroeg bent. Dan ben ik op tijd klaar voor de visite.” Leonie gaat nog even zitten voor een praatje. Mevrouw wijst op een doos met chocolaatjes. “Die staat er altijd. Voor de zorg. Iedereen mag twee

Toekomstplannen Terug op kantoor vertellen beide collega’s over hun toekomstplannen. Ellen heeft behoefte aan ‘iets meer’. “Projecten vind ik heel leuk, bijvoorbeeld samen met ICT. En ik kijk mee met anderen om te zien of dat in de toekomst bij mij past. Dat mag hier gewoon.” Leonie heeft nog twee studiejaren voor de boeg voordat ze zich Verzorgende IG mag noemen. “In het tweede jaar ga je aan het werk in een verpleeghuis. Voor mij wordt dat Mariposa in ’t Harde. Maar daarna wil ik heel graag terug naar de thuiszorg.”

met anderen om te zien of dat in de toekomst bij mij past, dat mag hier gewoon’

Meneer Van Dorp werkte als leermeester in de landontginning en drainage

‘Ik heb twintig jaar genoten van mijn baan’

Het was zijn lust en zijn leven, zijn werk op de meterslange drainagemachines. Het bracht hem door het hele land. Noodgedwongen stopte hij eerder dan hem lief was. Maar de passie voor het werk bleef bij meneer Van Dorp uit Doornspijk. Aan de hand van foto’s vertellen hij en zijn vrouw over die periode.

Negentien was meneer Van Dorp toen hij aan het werk ging. Als leerjongen kwam hij in dienst bij Gebr. Van Kessel in het Gelderse Buren. Met zijn ouders was hij net verhuisd. Hun tuinderij met komkommers en tomaten hadden ze door onteigening moeten afstaan. Het gezin begon opnieuw op een boerderij met vee. De oudste zoons moesten hun financiële steentje bijdragen.

Buitenlucht

Zo ook meneer. Zijn werkgever legde in opdracht van de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders drainage en leidingen aan bij de ontginning van de Flevopolders. Samen met zijn collega’s bediende hij de imposante machines. “Het was heerlijk werk”, vertelt hij met een glinstering in zijn ogen. “Ik was de hele dag buiten. Zodra het licht werd, ging ik van huis. We stopten pas

als het donker was. Het was mijn lust en mijn leven. Ik kon wel zingen als ik weer naar het werk mocht.”

Leermeester

Na een paar jaar werd meneer leermeester. “Ik leerde jonge jongens het vak. Ook hield ik een oogje op de arbeiders rondom de machines, vaak ongeschoolde mensen uit de werkverschaffing.” Het bleef niet bij Flevoland als werkplek. “Op Texel, in de Betuwe, van Groningen tot Limburg, we kwamen

overal.” De reis ging zelfs naar het buitenland. “In onze fabriek maakten we de modernste machines”, vertelt meneer. “V-ploegen, lasers, kleine voertuigjes voor in boomgaarden. Ik

‘Ik kon wel zingen als ik weer naar het werk mocht’

wist er veel van, dus mocht ik met de directeur mee naar Engeland om een machine te verkopen.”

Kostgezin

Elke avond naar huis zat er met zo’n baan niet in. “Vaak zaten we in de kost bij een gezin of verbleven in een hotel.” Voor het gezin Van Dorp – meneer en mevrouw waren inmiddels getrouwd en kregen elf kinderen – was dat best pittig. “Doordeweeks zat ik regelmatig alleen met een stel kleine kinderen”, vertelt mevrouw.

Stoppen

Alles veranderde toen meneer ernstige rugklachten kreeg. “Op mijn 38ste kon ik het zware werk niet meer doen. Ik moest stoppen.” Meneer kwam bij huis. “Voor mij en de kinderen was dat wel wennen”, herinnert mevrouw zich. Met een grote groentetuin en kippen kwam haar man de tijd door.

Vanwege artrose en de ziekte van Parkinson kan hij de laatste jaren niet veel meer. Hun woning aan de rand van Doornspijk heeft het paar ingewisseld voor een huis in het dorp; woningruil met hun dochter.

Genieten

Mevrouw is mantelzorger voor haar man, ook al wordt haar eigen gezondheid minder. “Gelukkig krijg ik huishoudelijke hulp. En ik rijd nog auto, dus we kunnen samen op stap.” Voor meneer komt vijf keer per dag thuiszorg langs. Hij is blij met de goede zorgen van zijn vrouw. “Als ik haar niet had, dan was ik niks meer”, zegt hij liefdevol. Meneer en mevrouw zijn dankbaar. “We genieten van elkaar, wonen hier mooi en de kinderen komen vaak langs”, vertelt mevrouw. Rondom huis ligt een goedverzorgde tuin met groente en planten. Vanuit de kamer zijn de fluitende kanaries te horen.

Bereiken

Meneer en mevrouw zijn gezegend met 33 kleinkinderen. “En drie achterkleinkinderen, maar die wonen in Canada.” In Ontario runt de oudste dochter met haar man een goedlopend varkensbedrijf. “Wil je iets bereiken, dan moet je ervoor werken”, zegt meneer, waarmee hij ook op zijn eigen werkzame leven doelt. Een goedgevuld fotoalbum helpt bij het ophalen van herinneringen. De toewijding en passie voor het werk zijn nooit verdwenen. “Ik heb 20 jaar lang genoten van mijn baan.”

‘Dat hij niet meer werkte, was

voor mij en de kinderen wel wennen’

Een leven lang leren voor elke collega

Wie groeien en zich ontwikkelen wil krijgt daar bij WZU Veluwe alle ruimte voor. Scholingsbudget, doorstromen in functie of juist verdiepen op de inhoud; er zijn tal van mogelijkheden. Leren stimuleren en faciliteren, daar gaan Opleidingscoördinator Egina Jalink en Opleidingsadviseur Elseline Timmer voor. Een overzicht.

Intern doorgroeien Stel, je hebt een leuke baan bij WZU Veluwe. Een baan die goed te combineren is met je gezin. Na een paar jaar denk je: ik wil wel meer en met mijn thuissituatie kan dat nu. “Voor die collega’s hebben we interne doorgroeimogelijkheden”, vertelt Elseline. “Je kunt twee keer per jaar solliciteren op een van de opleidingsplekken.” Daarbij kan een Afdelingsassistent bijvoorbeeld de opleiding

‘Vaak hebben mensen meer in hun mars dan ze denken’

voor Helpende doen of groeit een Verzorgende IG door naar Verpleegkundige. In de breedte stappen zetten kan ook. Denk bijvoorbeeld aan een specialisatie naar Palliatief Zorgconsulent of verdieping met de Leermethode Dementie. “Vaak hebben mensen meer in hun mars dan ze denken.”

Zij-instromer

Kiezen voor de zorg gebeurt niet altijd direct na de middelbare school. Een carrièreswitch op latere leeftijd komt regelmatig voor. Deze zij-instromers krijgen een warm welkom. “De overstap is best spannend”, weet Egina.

Egina Jalink

Elseline Timmer

“Je zegt je oude baan op, begint weer een opleiding en gaat ander werk doen. Je weet wat je hebt, niet waar je terechtkomt.” Vertrouwen is dan heel belangrijk. “We willen iemand echt zekerheid bieden en houden nauw contact, zodat de collega een goede start maakt.”

Veluwe kunnen voor het oefenen van verpleegtechnische vaardigheden terecht in het Skillslab in Doornspijk. “We hebben deze leerruimte al tien jaar”, weet Egina. “Aanvullend zijn we gestart met mini-skillsruimtes op locatie. Voor het oefenen van handelingen op de werkplek is er nu ook de skillsbox.” En er zijn meer innovatieve plannen. “We gaan werkplekleren ondersteunen met de digitale collega ANNA weet raad. Ook hopen we na de zomer van 2022 een nieuw leer- en ontwikkelsysteem te hebben dat alle collega’s ondersteunt in werkend-leren en lerend-werken.”

Ga in gesprek

Team Opleidingen en de leercoaches geven advies over de mogelijkheden voor opleiding en ontwikkeling.

Wil je meer weten?

Neem contact op met de leercoach van jouw locatie of met de opleidingscollega’s via opleidingen@wzuveluwe.nl.

Je kunt natuurlijk ook altijd overleggen met je leidinggevende.

Leerafdeling

Wie wel direct na het voortgezet onderwijs voor de zorg kiest, kan terecht op een van de twee leerafdelingen. Een afdeling die leerlingen samen met collega’s runnen. Leren in de praktijk kan ook via het BBLtraject. “Voor leerlingen met zo’n leerarbeidsovereenkomst vergoedt WZU Veluwe schoolgeld en boeken”, weet Egina. “Ook krijg je tijd voor schoolopdrachten op de werkplek.” Werkbegeleiders helpen je. “Zij hebben veel compassie”, vertelt Elseline. “Ze zijn heel gemotiveerd om anderen te helpen leren.” Ook Egina constateert veel gedrevenheid. “In alle teams staan mensen ervoor open om nieuwe collega’s te begeleiden. Dat is fijn, want ook jijzelf hebt begeleiding gehad om het vak te leren. En het leuke van leerlingen: ze zijn onbevangen, ambitieus en hebben kennis van de nieuwste ontwikkelingen.”

Skillslab

Leerlingen en collega’s van WZU

Leercoaches

Ook zonder opleiding, scholing of training valt er genoeg te leren. Leercoaches bieden begeleiding en coaching ‘on the job’, zowel voor teams als individuele collega’s. De leercoaches zijn een belangrijke schakel in het ‘leven lang leren’. “Dat is echt onze kracht”, vindt Egina. “Zo zorgen we voor een stevig fundament in de hele organisatie.”

Samen leren

De rode draad in alle keuzes en mogelijkheden is ‘samen’. Een mooi voorbeeld hiervan is de Leermethode Dementie, die op alle woonzorglocaties is gestart. “Samen leren motiveert”, zegt Egina. “Je kunt tips en ideeën uitwisselen en elkaar stimuleren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leerproces, maar bij WZU Veluwe hoef je het niet alleen te doen.”

Op pagina 26 vertelt Jenny Mostert over haar overstap van de supermarkt naar de ouderenzorg.

Leren over dementie

Teams op alle woonzorglocaties van WZU Veluwe volgen momenteel een speciale scholing rondom dementie. Deze Leermethode Dementie bestaat uit een e-learning, informatieboeken en reflectiebijeenkomsten.

Bijzonder is dat niet alleen zorgmedewerkers de training krijgen, maar ook collega’s uit onder andere de huishouding, gastvrouwen en afdelingsassistenten. Doel van deze gezamenlijke lessen: met elkaar de zorg voor mensen met dementie nog beter maken. Volgend jaar krijgen ook de thuiszorgtak, ondersteunende diensten en vrijwilligers een bijscholing op het gebied van dementie.

‘In alle teams zien we gedrevenheid om nieuwe mensen te begeleiden’

Nadat ze enthousiast campagne hadden gevoerd, kwamen ze afgelopen zomer als winnaar uit de bus bij de verkiezingen voor de Ondernemingsraad van WZU Veluwe. Chantal van de Kolk en Anne Marije Tiemens zijn inmiddels kersverse OR-leden. Met veel energie gaan ze aan de slag om de werkvloer te vertegenwoordigen.

willen klaarstaan voor alle collega’s’

Een plekje op de nominatielijst, daar begon het mee. Een hele eer, want het zijn medewerkers die een collega als kandidaat nomineren en daarmee hun vertrouwen uitspreken. Een verzoek om goed over na te denken dus. Dat deden beide collega’s dan ook. “Dit was voor mij de tweede nominatie”, vertelt Anne Marije. “De eerste keer heb ik geweigerd, maar nu besloot ik ervoor te gaan. Mijn doel: meer collega’s van de werkvloer betrekken bij het werk van de OR.”

de schermen zie je zoveel mooie dingen in deze organisatie’

ICT en zorg

Ook Chantal heeft zichzelf een doel gesteld voor haar OR-lidmaatschap, mede ingegeven door haar functie. “Ik heb een zorgachtergrond, maar kan dat werk vanwege fysieke problemen niet meer doen. Sinds 2019 ben ik medewerker bij HIP, Het Informatiepunt. Daar spreek ik

‘Achter

‘We

veel collega’s uit de zorg, hoor zaken rondom ICT en kan die als OR-lid aankaarten. Die vertaalslag tussen zorg en ICT wil ik verbeteren.”

Signalen

Op de werkvloer gebeurt veel, weten beide dames uit eigen ervaring. Anne Marije werkte voorheen op Rehoboth, maar stapte in oktober 2020 over naar het Flexbureau. “Als flex-medewerker kom ik in allerlei teams en locaties. Overal vang ik signalen op.” De bood-

schap komt nog niet altijd aan op de juiste plek, constateert Anne Marije. “Soms weten collega’s niet waar ze terecht kunnen.” Chantal vult aan: “WZU Veluwe wil wel luisteren naar medewerkers, maar af en toe wordt dat nog vergeten.”

Kopje koffie

Intensiever contact met de werkvloer kan helpen, denkt de OR. De raad werkt met zogenoemde ambassadeurs, medewerkers die als ‘ogen en oren’ fungeren. “Die samenwerking willen we versterken”, vertelt Chantal. “Samen met de ambassadeurs gaan coördinerende OR-leden voortaan regelmatig de werkvloer op”, zegt Anne Marije. “Een kopje koffie drinken, informeren hoe het gaat. We verwachten dat we zo de we-

Opnieuw

OR-verkiezingen:

stem jij ook?

De huidige Ondernemingsraad is door het vertrek van een aantal collega’s niet meer compleet. We missen nog twee enthousiaste strategische leden. Dit betekent dat er opnieuw verkiezingen plaatsvinden.

Tussen 28 januari en 6 februari kunnen alle collega’s digitaal hun stem uitbrengen. Stem jij ook?

Op Werkplein lees je alle informatie.

‘Je leert ook jezelf beter kennen, de OR is goed voor je ontwikkeling’

Nieuwe voorzitter voor Cliëntenraad

De Cliëntenraad van WZU Veluwe heeft een nieuwe onafhankelijk voorzitter. Dick van Hemmen heeft op 1 oktober het stokje overgenomen van Henk Eilander. Dick van Hemmen is oud-burgemeester van Nunspeet en voor sommigen dus een bekend gezicht. Met veel enthousiasme wil hij zijn kennis en ervaring inzetten voor de cliënten van WZU Veluwe.

voor alle collega’s’

derzijdse betrokkenheid kunnen vergroten.”

Luisteren

Ook in hun eigen werk zijn Anne Marije en Chantal sinds hun toetreding tot de OR anders gaan kijken en luisteren. “Collega’s staan centraal”, vindt Chantal. “Als ze even hun ei kwijt willen, bied ik een luisterend oor. En als ik op locatie kom, kijk ik meer met een praktische blik.” Ook Anne Marije biedt vaker een luisterend oor. “Wie staat er naast je? Hoe gaat het met die ander? Ik stel gerichter vragen, juist omdat ik mensen nu meer kan helpen. Als er iets speelt, dan kunnen wij als OR er echt wat mee.”

Mondig

Niet alleen voor medewerkers van WZU Veluwe is het goed dat er een OR is, voor de leden zelf is het eveneens prettig. “Je leert ook jezelf beter kennen”, vindt Chantal. “Het is goed voor je ontwikkeling. Ik was best rustig, maar durf nu mondiger te zijn.” “Het is mooi dat we allemaal verschillend zijn”, zegt Anne Marije. “Iedereen bekijkt zaken van een andere kant. Door onderzoek te doen

en erover te praten, komen we met elkaar tot een passend inzicht.”

Open

De verzamelde signalen komen aan de orde in het maandelijkse overleg tussen OR en bestuurder Wim Martens. Werkdruk, personeelstekort, corona zijn actuele aandachtspunten. Het gesprek verloopt in alle openheid, merken de dames. Anne Marije:

“De bestuurder is heel toegankelijk. Het is voor ons als OR makkelijk om met hem een connectie te maken.” Die ruimte is ook kenmerkend voor de organisatie, stelt Chantal. “Je krijgt als medewerker veel vrijheid, mag zaken uitproberen en jezelf echt ontwikkelen.” Anne Marije: “Achter de schermen zie je zoveel mooie dingen. Je mag echt blij zijn als je bij WZU Veluwe werkt.”

‘We willen klaarstaan

‘Je mag echt blij zijn als je bij WZU Veluwe werkt’

De woorden in deze woordzoeker zitten horizontaal, verticaal of diagonaal verborgen. U kunt uw oplossing tot en met maandag 20 december inleveren bij de receptie van de dichtstbijzijnde woonzorglocatie, meegeven met uw verzorgende of afgeven bij de dagbestedingsmedewerker. De winnaars ontvangen persoonlijk bericht. Puzzel allemaal gezellig mee!

ANTWOORD:

De oplossing van de puzzel uit het vorige nummer was Omzien naar elkaar maakt blij. Meneer Horst uit Rehoboth is blij met zijn prijs. In Mariposa won meneer Schaftenaar. Ook meneer Gorsselink uit De Boskamp en mevrouw Vos uit De Clockenslach mogen zich winnaar noemen.

VAN HARTE GEFELICITEERD!

D S T U I T B L I N K E R I C A S K U N N E N M O B

Spreuken 30:25

De mieren - sterk zijn ze niet maar al in de zomer leggen ze een voorraad aan.

Zet je krachten en talenten in

- Door pastoraal werker Erika Bossuyt -

Werken bij WZU Veluwe zie ik als een geschenk van boven. Zo mooi en waardevol. Ik heb zoveel van alle collega’s, cliënten en vrijwilligers geleerd. Ik heb genoten van ieders talenten in een omgeving waar veel liefde, vriendschap, aandacht, geduld en gebed is. Een omgeving waar ik de woorden van God durfde en kon verspreiden. Dikwijls vroeg ik mij af: Wie ben ik dan? Dat ik de woorden van God mág verspreiden? Dat ik het vertrouwen krijg en dat mensen zich aan mij willen verbinden? Op een bepaald moment las ik een stukje over Agur (Spreuken 30:24-28). Het gaat over vier dieren en hun talenten.

Mieren. Sterk zijn ze niet, maar in de zomer leggen ze al een voorraad aan. Ze bereiden zich goed voor op een tijd van schaarste. In de zomertijd van jouw leven je voorbereiden op de wintertijd die komen gaat. Ik zag dat duidelijk bij de cliënten. De dingen die ze vroeger geleerd

dat fundament. Ook al gebeurt er nog van alles wat we absoluut niet snappen.

De sprinkhaan. Een leider hebben ze niet, maar ze trekken gezamenlijk op. Een sprinkhaan alleen is niks. De strategie is dat ze een groep vormen en bij de groep blijven. Met elkaar kunnen ze heel veel. Bij elkaar steun zoeken, ieder met een eigen karakter. Vul elkaar aan. We hebben elkaar nodig. Van facilitair tot linnenkamer, van verzorgende tot zorgmanager en van vrijwilligers tot cliënten en bezoekers.

De hagedis. Met de hand te pakken, leeft in koninklijke paleizen. De hagedis trekt zich niks aan van paleiswachters of de borden met verboden toegang. De hagedis dringt door tot het paleis van de koning. Agur leert ons hierin: Er bestaat voor ons geen bordje ‘verboden toegang tot God’. Zijn deur staat altijd wagenwijd open.

hadden in de zomertijd van hun leven, gebruiken ze nu tot het laatst nog in de wintertijd. Daar hebben ze nog steun aan, daar vallen ze op terug. Ze hebben de tekst van de bundels niet nodig, ze kennen de versjes uit hun hoofd en hebben er ook nog eens steun aan.

De klipdassen. Machtig zijn ze niet, toch maken zij een woning in de rots. Ze hebben geen klauwen om te bijten, geen hoeven om de vijand weg te trappen. Ze hebben een bijzondere uitrusting: eeltkussentjes onder hun poten, die werken als zuignapjes. Agur zegt: ‘Denk eens na. Ze zijn niet machtig, maar maken holen in de rotsen.’ Zoek het in je kwetsbaarheid bij God, onze Rots. Bouw op

Met de sleutel van verbinding, ons rotsvast vertrouwen in Hem, onze Hemelse Vader, heb je de mogelijkheid de ander écht te ontmoeten. Vanuit die ontmoeting ontstaan de mooiste ideeën en plannen. Zet je krachten en talenten in, blijf zoals je bent en maak er iets moois van.

Pastoraal werker Erika Bossuyt nam half september afscheid van collega’s en cliënten van WZU Veluwe. Zij geniet van haar pensioen. Helga Bronsveld neemt met veel enthousiasme haar taken als pastoraal werker over.

‘Zijn deur staat altijd wagenwijd open’

‘Vul elkaar aan, we hebben elkaar nodig’

Zorg of ondersteuning nodig?

Zorg en ondersteuning bij u thuis

Wilt u blijven wonen op de u vertrouwde plek? Wij helpen u! Jong en oud kunnen rekenen op ondersteuning passend bij de eigen gewoonten.

Hulp bij uw huishouding

Personenalarmering

Maaltijden

Verzorging en verpleging bij u thuis

Nachtzorg

Gespecialiseerde zorg

Palliatieve zorg begeleiding en ondersteuning bij een ongeneeslijke ziekte

Casemanagement persoonlijke begeleiding

Wonen in of bij een woonzorglocatie

Als zelfstandig wonen niet veilig voelt, bent u welkom in een woonzorglocatie of zorgwoning.

Ook logeren na bijvoorbeeld een ziekenhuisopname is mogelijk. ▷ Zorgwoningen zelfstandig wonen dichtbij woonzorglocatie(s) met zorg en ondersteuning. ▷ Kortdurend verblijf bij herstel na ziekenhuisopname of bij respijtzorg ▷ Kleinschalig wonen in woonzorglocatie(s) voor mensen met dementie

Woonzorglocatie(s) te vinden in: Elburg, Epe, ‘t Harde, Nunspeet (2x) en Wapenveld

Een zinvolle dagbesteding

Behoefte aan dagstructuur of op zoek naar gezelligheid?

Ook als u zelfstandig woont ontmoeten wij u graag als gast in één van onze dagbestedingslocaties of wijkontmoetingscentra.

Doornspijk Hart van Thornspic

Elburg Het Nieuwe Feithenhof

Epe De Schakel, De Eijk

Harde Jeanne d’Arc

Oene Keizershof

Nunspeet De Clockenslach

Wapenveld Berkenhof

U kunt bij ons terecht in de plaatsen: Heeft u een zorgvraag?

Wij zoeken samen met u naar een passende oplossing.

Bel: (0578) 76 37 08 mail: clientservicepunt@wzuveluwe.nl of kijk op: www.wzuveluwe.nl

Meer weten over de dienstverlening van WZU Veluwe?

Kijk op www.wzuveluwe.nl of neem contact op met onze cliëntadviseurs. Bereikbaar via het telefoonnummer (0578) 76 37 08 (bij voorkeur tussen 08.30 - 17.00 uur) of via het e-mailadres clientservicepunt@wzuveluwe.nl.

Doornspijk

Harde

Tevreden over onze zorg en ondersteuning?

Laat het weten op ZorgkaartNederland www.zorgkaartnederland.nl

Voor WZU Veluwe is Zorgkaart Nederland een instrument waarmee wij zien wat er volgens onze cliënten en hun naastbetrokkenen goed gaat en wat beter kan. We vinden het belangrijk om dit van u te horen. Zodat wij onze zorg en dienstverlening aan u kunnen blijven verbeteren.

Colofon

Dit magazine is een uitgave van WZU Veluwe

Hoofdredactie: Annet van der Linde

Redactie: Jolanda ter Agter, Francina Beugeling, Alina Bruijnes, Sylvia van Leeuwen, Coreina Pleizier, Ellen Remmers en Jenneke Veldman

Ontwerp: Jaager Hattemerbroek

Reacties en opmerkingen kunt u sturen aan: Afdeling communicatie: Stationsstraat 27, 8161 CP Epe, communicatie@wzuveluwe.nl (0578) 56 90 46

Druk- en zetfouten voorbehouden

www.wzuveluwe.nl twitter.com/wzuveluwe facebook.com/wzuveluwe linkedin.com/company/wzuveluwe

Is dit blad onjuist geadresseerd? Dit kunt u melden via het e-mailadres info@wzuveluwe.nl