HISTORIA POCZĄTKI EMIGRACJI POWOJENNEJ W WLK. BRYTANII W II wojnie światowej Polacy zdobyli się na wielki wysiłek mobilizacyjny wystawiając armię lądową, marynarkę wojenną i lotnictwo na cudzym terytorium walcząc na wielu frontach. Stan ewidencyjny Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1 lipca 1945, na krótko przed cofnięciem uznania rządowi RP w Londynie przez rządy koalicji antyhitlerowskiej, dla trzech rodzajów broni wynosił 228 000, z czego 186 516 szeregowców i 15 521 oficerów. 12 lutego 1945 r. brytyjski Foreign Office przekazał ambasadorowi RP w Londynie tekst uchwał w sprawie Polski podjętych na konferencji Wielkiej Trójki (Roosevelt, Churchill, Stalin) obradującej w Jałcie w dniach 4-11 lutego. Tych uchwał rząd polski nie uznał stwierdzając, że nie mogą obowiązywać narodu polskiego, bo są sprzeczne z podstawowymi zasadami, którymi kierowali się alianci, z literą i duchem Karty Atlantyckiej oraz prawem każdego narodu do obrony własnych interesów. 17 lipca – 2 sierpnia 1945 r., na kolejnej konferencji Wielkiej Trójki w Poczdamie alianci oficjalnie uznali Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (TRJN) powołany w Warszawie, którego skład ustalono w Moskwie z dodatkiem ludowców Stanisława Mikołajczyka. Równocześnie cofnięto uznanie rządowi Tomasza Arciszewskiego w Londynie. Stalin obiecał dopilnować, by w Polsce odbyły się wolne i demokratyczne wybory, ale były to słowa bez pokrycia, gdy niekomunistyczne ugrupowania polityczne były represjonowane (proces 16, likwidacja niedobitków Armii Krajowej, walka ze zbrojnym podziemiem). W latach 1946-1949 rząd PRL pozbawił polskiego obywatelstwa generałów Władysława Andersa i Stanisława Maczka. Decyzję uchylono dopiero w 1989 r. 6