Emma de ziel van
- DRIJFVEER -
Sabine Hannema Dr. Sabine Hannema is kinderartsendocrinoloog, 43 jaar oud en heeft samen met haar man een dochter en een zoon. De hele familie is regelmatig te vinden op de atletiekbaan. Sabine is in 2020 in Amsterdam UMC komen werken en heeft als aandachtsgebieden aandoeningen van de geslachtsontwikkeling en transgenderzorg. Wat is het belang van het onderzoek naar transgenderzorg? “Sinds ongeveer 20 jaar worden transgender jongeren behandeld met medicijnen om hun puberteit te onderdrukken en vervolgens de puberteit te laten plaatsvinden die past bij hun genderidentiteit. Toch zijn er nog veel vragen over deze behandeling. Vragen over de beste medicatie, de optimale dosis, maar ook over de effecten op de lange termijn. Juist nu steeds meer jongeren vragen om een medische behandeling, is het belangrijk om daar onderzoek naar te doen.” Wat is jouw persoonlijke ambitie daarbij? “Samen met de vele andere specialismen uit het Amsterdamse team wil ik innovatief onderzoek doen naar de onderlinge
“Juist nu steeds meer jongeren vragen om een behandeling is onderzoek belangrijk”
raakvlakken. Bijvoorbeeld naar de wisselwerking tussen hormonen en psychische aspecten, en de effecten van puberteitsremming op de gezondheid als volwassene. Ik hoop dat we met het onderzoek niet alleen de transgenderzorg kunnen verbeteren, maar dat we ook meer te weten komen over de werking van hormonen in het algemeen.” Waarom is het werk bevredigend en lonend? “In de spreekkamer krijg ik veel praktische vragen. Hoe snel zullen de lichamelijke veranderingen optreden? Welke
bijwerkingen kan ik verwachten? Het is mooi dat we de resultaten van ons onderzoek direct kunnen gebruiken om zulke vragen te beantwoorden.” Welke patiënt is je het meest bijgebleven? “Veel jongeren zijn mij bijgebleven. Het is echt bijzonder om hun transitie met hen mee te maken. Ik denk met bewondering terug aan een transmeisje. Het feit dat zij zich een meisje voelde, werd door haar familie niet geaccepteerd. Desondanks zette zij haar medische behandeling door, bleef ze heel optimistisch en vond ze zelf haar weg in het leven.”
35.
