Ons Begijnhof
Een heerlijk toeval Italië en wijn zijn Caroline’s passies En toen begon het allemaal voor Caroline. “ Ik wist toen niet dat in dit convent zoveel meer mensen woonden. Ik het begin was het wel heel rustig omdat de studenten er niet waren, nu is er wat meer “passage” en meer rumoer, en het geeft me zelfs een ietwat veilig gevoel. Ik heb het hier dus helemaal naar mijn zin…”.
“Die avondzon op de kerk, schitterend. Ik kan er blijven naar kijken. En op dat bankje een boek lezen in de zon, heerlijk”. Buurvrouw Caroline (Van Laere) kan er blijkbaar tijdens die donkere vrijdag nog steeds van genieten. Sedert augustus woont ze in ons Convent, in het appartement van Riet die na 25 jaar koos voor andere horizonten.
Maar goed dat Caroline het hier zo naar haar zin heeft want de lockdown dwingt haar om thuis te blijven. “Ik werk als sommelier in de “Goûts et Couleurs” (Wijn- en Kaasbar) aan de Groentemarkt. “Dat virus dwingt me dus tot technische werkloosheid”. Sommelier? Waarom kiest iemand voor dat beroep? En dan komt een lang verhaal dat Caroline wel met ons wil delen.
Van Bologna naar Catania
Tekst: Sonja
Natuurlijk spraken we elkaar al – in ons convent pogen we goede banden te onderhouden met alle bewoners – maar waarom Caroline voor het Begijnhof koos wist ik nog niet. Dus: “Caroline, waarom kwam je hierheen?”. “Puur toeval“, vertelt ze. “Ik was dringend op zoek naar een nieuwe woonst, en toen vond ik op Immoweb dit appartement. Ik kende het begijnhof maar ik had geen enkel idee hoe iemand hier kon komen wonen. Dus maar eens gaan kijken, dacht ik. Zonder veel hoop overigens was ik hier gedurende 10 minuutjes. Ik hoorde van de dame die de belangstellenden ontving, dat ik zeker niet de enige was. Verbaasd én verheugd was ik dus toen ik vernam dat ik ‘uitgekozen’ was. Toen kwam ik nog eens kijken waar ik voor gekozen had…. Het licht, het groen, de rust gaven me een zalig gevoel”.
8
“Italië is altijd mijn passie geweest, de cultuur, de gastronomie, de wijn… Dus ging ik Italiaans studeren. Ik was als Erasmusstudent in Bologna en nadat ik met een vriendin Catania (in Sicilië) ontdekte wilde ik er ook wel blijven”. Ze trok haar avontuurlijke schoenen aan en belde (bij wijze van spreken) aan bij het Palazzo della Cultura aan en vroeg of ze er een stage kon doen? Dat kon. Ze zou bij een Siciliaanse mamma kunnen verblijven voor kost en inwoon en (gratis) beetje meewerken in het Cultuurpaleis.
“Zes maanden was ik er en toen ik in contact kwam met een Poolse studente die vroeg of we geen tentoonstelling konden organiseren, voelde ik me opgelucht. Eindelijk iets zinnigs te doen”. En zo kwam het dat Caroline in dit prachtige gebouw een kunsttentoonstelling kon opzetten. “Ik deed het gratis en de deelnemende jonge kunstenaars moesten elk 25 euro betalen voor de catalogus en andere onkosten. Heerlijke tijden waren dat”, lacht ze. Het was tijdens mijn verblijf in Catania dat ik mijn eerste overdonderende kennismaking met wijn had, op de Etna, in 2011. Eerlijk gezegd herinner ik me niet zozeer de wijnen op zich, de lange gedekte tafel voor lunch bij wijndomein Gambino des te meer. Drie verschillende wijnen om te proeven en te vergelijken bij elke gang, zoals het hoort.
Passie voor wijn Het was pas enkele jaren later dat ik, geheel onverwacht, verliefd werd op haar wijnen. In een authentieke masseria, op de flanken van de Etna, werd een lunch geserveerd die uitsluitend gemaakt was van producten uit eigen moestuin, zo ook de wijn uit eigen wijngaard waarin we ons op dat moment bevonden. “Tutto a chilometro zero”.
