Hoop magazine, juni 2023

DE HOOP

Hoe ga ik om met rouw?

Sporten en je mentale gezondheid

Brief aan mijn

burn-out

“Zoek hulp als je een eetstoornis bij jezelf herkent”

“Ik vecht mijn verdriet met de Heer uit. Als ik bij Hem mijn hart lucht, voel ik rust in mijn lichaam.”

Axel Pothof Directeur Vrienden van De Hoop

LEVENDE STENEN

Ooit een bezoekje gebracht aan Dorp De Hoop in Dordrecht? Hier vind je de klinieken waar we zorg bieden aan cliënten die worstelen met een verslaving of psychische problemen. Er is een kliniek speciaal voor kinderen en jongeren tot 18 jaar en er staan woonhuizen voor mensen die een beschermde woonomgeving nodig hebben. En wanneer je het ‘Dorp’ oprijdt, zie je direct het ontmoetingsgebouw van Vrienden van De Hoop.

De gebouwen op Dorp De Hoop hebben veel ramen, zonnepanelen en bovendien heel veel stenen. Maar het is vooral een plek met veel levende stenen! Want Dorp De Hoop is niet ‘zomaar’ een locatie voor professionele ggz-zorg en woonbegeleiding. De medewerkers hebben ervoor gekozen om ook als ’levende stenen’ mee te bouwen aan een ’geestelijk huis‘ (1 Petrus 2:5) voor de cliënten.

Zoals in ieder dorp, maken we afwisselend vreugdevolle, verdrietige, troostrijke, ontroerende en inspirerende momenten mee. Zo is er elke derde zondagavond van de maand in het ontmoetingsgebouw van Vrienden van De Hoop een lofprijsavond. Het is iedere keer weer een vreugdevol, inspirerend en soms ontroerend samenzijn van (oud-)cliënten, donateurs en andere belangstellenden. Terwijl we in hetzelfde gebouw eerder dit jaar een verdrietige, maar ook hoopvolle rouwdienst organiseerden voor een oud-cliënt.

Op deze locatie worden jaarlijks ook vier christelijke themaconferenties voor (oud-)cliënten georganiseerd, die via een livestream te volgen zijn. En op de zolder van het gebouw verwelkomen we wekelijks tientallen bezoekers die bij Werkvisie De Hoop zinvolle dagbesteding ontvangen. Je leest erover op pagina 15 van dit magazine.

Het zijn allemaal activiteiten die alleen mogelijk zijn omdat ook jullie, geliefde broeders en zusters, je als levende stenen hiervoor willen inzetten. En vaak mogen we ervan getuige zijn, dat cliënten Nieuw Leven met hoofdletters vinden en zich op hun beurt weer als levende stenen laten gebruiken.

In de Naam van onze Hoeksteen!

PS: Wil je levende stenen ontmoeten op Dorp De Hoop? Dan ben je van harte welkom tijdens de lofprijsavonden. Wil je ons een keer met bezoeken met een groep (bijvoorbeeld als kerkenraad, vrouwenvereniging of bedrijf), scan dan de QR-code en vul het aanvraagformulier in!

DE HOOP Magazine is het magazine van Vrienden van De Hoop, met bijzondere verhalen van cliënten en alles wat er gebeurt in en om De Hoop en verbonden stichtingen.

De HOOP Magazine

is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBFkeurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38.

Telefoon: 078 611 1355

E-mail: info@vriendenvandehoop.nl

Redactie

Evelyn van der Ark, Elize den Bleker, Mariëlle Blom (eindredactie), Kristle Braafheid, Hilleen Droogendijk, Evelien Fokkema (eindredactie), Marianne van der Poel, Ellen van de Polder, Redmar Smit, Fennegien Wietses

Fotografie

Ineke Linssen

Foto Ben Tiggelaar: Elisabeth Ismail

Drukwerk

De Hoop Drukkerij, Dordrecht

Concept, ontwerp & realisatie BladenMakers, Nijkerk

Aansprakelijkheid

Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.

Aanmelden magazine

Via: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte

“Ik wilde niet meer aan het stemmetje toegeven.”

Dankzij donateurs is de nieuwe zandwatertafel voor de polikliniek in Rotterdam een feit! Er is € 1.215,- opgehaald via inactievoordehoop.nl. Aan iedereen die heeft bijgedragen: hartelijk bedankt!

De polikliniek biedt onder andere hulp aan kinderen met angsten, depressieve gevoelens en die thuis of op school vastlopen. Voor veel kinderen is het lastig om gevoelens te uiten. Soms zijn ze ook gewoon te klein om hun verhaal te vertellen. Een zandwatertafel biedt uitkomst! Terwijl het kind lekker met de handen bezig is, stelt de therapeut vragen als: Wat ervaar je nu? Waarom maak je dit nu? Zo kan de therapeut het kind en de ouders verder helpen.

Luistertip: podcastserie Verhalen van Hoop

Luister naar Verhalen van Hoop, een podcastserie ontwikkeld in samenwerking met Groot Nieuws Radio. Je hoort over de levens van oud-cliënten, hun worstelingen en de hoop die ze hebben ontvangen.

In de podcastserie Verhalen van Hoop hoor je onder andere het verhaal van Ester, die een leegte opvulde met alcohol en relaties. Of het verhaal van Judy die kampte met eenzaamheid en suïcidale gedachten. André vertelt over zijn worsteling met porno en Eddy over zijn drugsverslaving. Verhalen die stuk voor stuk raken. Ze vertellen wat ze hebben meegemaakt, hoe ze tot herstel kwamen en welke rol God heeft gespeeld. Een mooie invulling tijdens je vakantie, of terwijl je in de tuin geniet van het zonnetje.

Beluister de podcasts via Spotify, of kijk op vriendenvandehoop.nl/ podcasts

Kom jij deze zomer naar een van onze lofprijsavonden? Iedere maand organiseren we deze samenkomst op Dorp De Hoop in Dordrecht. Van harte welkom!

Bij een lofprijsavond zingen we samen tot eer van God. Een spreker houdt aan de hand van een thema een korte overdenking, een cliënt doet zijn verhaal en aan het eind van de avond wordt er gebeden. De lofprijsavond wordt bezocht door cliënten en medewerkers van De Hoop, hun familie, vrienden en verder ieder die wil. Kortom, iedereen is welkom! De avonden starten om 20:00 uur, vanaf 19:30 uur is er koffie en thee. De toegang is gratis, er is wel een collecte. De volgende lofprijsavonden zijn op:

Donateurs, bedankt voor de zandwatertafel

Onthaal de renners van Rondje Nederland

Van donderdag 22 juni t/m zaterdag 24 juni gaan verschillende fietsers de wieleruitdaging Rondje Nederland aan. De teams leggen in 48 uur in estafette 1.200 kilometer af door heel Nederland. Op 24 juni ben je van harte welkom de fietsers warm te onthalen bij de finish!

De fietsers zetten zich in om cliënten van De Hoop te helpen, want de deelnemers laten zich sponsoren voor deze enorme prestatie. Op 24 juni ben je vanaf 14:00 uur van harte welkom om de renners binnen te halen aan Provincialeweg 70, Dordrecht. Ook kun je een hapje eten bij een van de foodtrucks. Tijdens het evenement kun je de voortgang van de deelnemers bijhouden via cycleforhope.nl/live. Kom op je eigen manier in actie voor onze cliënten en steun de fietsers. Of schrijf jezelf in voor volgend jaar!

Deelnemers sponsoren kan via cycleforhope.nl

TWEEDUIZEND-DRIE-EN-TWINTIG AGENDA

CREATIEVE WORKSHOP

15/6

15 juni

Creatieve workshop Vrouwen van Hoop

Samen met andere vrouwen je creativiteit de vrije loop laten? Schrijf je in voor de creatieve workshop bij Maatwerk in Dordrecht, een veilige plek waar cliënten (en niet-cliënten) dagbesteding krijgen. Naast creativiteit en gezelligheid gaan we de diepte in door na te denken over het verhaal van een cliënte en praten we hier met elkaar over door. Vol = vol. vrouwenvanhoop.nl/activiteiten

Kom naar de Zakenvriendenbijeenkomst met Ben Tiggelaar!

8, 9 september

Toer- en MTB-tochten

Cycle for Hope

TOER- EN MTB-TOCHTEN 8/9

Zet je in voor cliënten bij De Hoop en fiets mee met de toertochten of MTB-tochten van Cycle for Hope. Kies een evenement, stap op de fiets en zoek je eigen grenzen op. Of help mee door te doneren. cycleforhope.nl

BEN TIGGELAAR

14/9

14 september

Zakenvriendenbijeenkomst met Ben Tiggelaar

Bekend spreker en auteur Ben Tiggelaar spreekt tijdens de Zakenvriendenbijeenkomst in Dordrecht. Hij zal ons inspireren en uitdagen op het gebied van leiderschap en verandering tijdens een avondvullend programma. Naast aangesloten Zakenvrienden zijn andere bedrijven van harte welkom! Meld je aan: vriendenvandehoop.nl/ ben-tiggelaar

RUN FOR HOPE

16/9

16 september

Run for Hope

Ren voor een ander, Run for Hope! Met jouw prestatie zet je je in voor cliënten die geholpen worden bij De Hoop. Er zijn afstanden van 5, 10 of 21,1 kilometer. Een ding is zeker: je krijgt een hoop voldoening. Voldoening over je prestatie en over jouw hulp aan cliënten. Schrijf je in! runforhope.nl

“God heeft op het juiste moment ingegrepen”

“HET IS ZULK GEMEEN SPUL. HET SLUIPT

ERIN EN VOOR JE HET WEET HEB JE ZELF

NIKS MEER TE ZEGGEN OVER JE EIGEN

LEVEN. JE WILT STEEDS MEER, MAAR JE HEBT NOOIT GENOEG.”

Als de vrolijke Ron eenmaal begint te praten, is er geen houden meer aan. Openhartig vertelt hij over de verslaving waar hij jaren mee worstelde, maar ook over hoe God hem uit de put trok en hem een nieuw leven gaf. Harddrugs namen de overhand, maar uiteindelijk bleek God de Baas over zijn leven. “Hij heeft me laten zien dat Hij echt voor mij zorgt en al die tijd bij mij is geweest.”

“Ik heb een aardige verslaving achter de rug”, begint Ron zijn verhaal. “Tegenwoordig heb ik het in de hand, maar daar ging een lange weg aan vooraf. Je moet het wel echt willen, weet ik nu. Voordat ik bij De Hoop kwam, werd ik zo’n veertien keer opgenomen. Maar ik zat tussen allerlei mensen die niet echt wilden. Dan is het zelf heel moeilijk om te stoppen. Ik ben dankbaar dat ik mijn drugsgebruik nu in de hand heb.”

SPREEKBEURT OVER DRUGS

Drugs hadden altijd al de interesse van Ron. “Op de lagere school hield ik een spreekbeurt over drugs. Maar er klonk toen geen oproep om ervan af te blijven. Ik wist goed te vertellen welke soorten drugs er waren en hoe ze werkten. Drugs vond ik interessant: het mocht niet, het was gevaarlijk en juist daarom was ik nieuwsgierig. Ik ben altijd iemand geweest die graag de grenzen opzoekt.”

MEDICIJN

De nieuwsgierigheid naar drugs vertaalt zich uiteindelijk in een eerste keer gebruiken. “Ik was veertien toen ik begon met blowen. Ja, dat is jong. Ik deed het niet omdat ik het stoer vond, maar puur uit de nieuwsgierigheid die ik al zo lang voelde. Het beviel me eigenlijk wel. Ik zag een jointje als een medicijn; voor mij was het een kalmeringsmiddel. Het blowen heeft me altijd geholpen om rustig te worden, waardoor ik beter kon nadenken en voor mijn gevoel de juiste beslissingen in het leven kon maken. Maar juiste beslissingen heb ik lang niet altijd gemaakt. Op mijn zestiende begon ik met harddrugs: coke en

speed. Mijn omgeving wist wel dat ik blowde, maar over de harddrugs zweeg ik. Eerst gebruikte ik alleen in het weekend en nam ik op feestjes met vrienden een pilletje. In het begin was het nog leuk. Ik kon een hele nacht doorgaan. Dansen, feesten en vrolijk zijn. Maar de verslaving nam steeds meer de overhand en ik begon meer en meer te gebruiken. Op een gegeven moment gebruikte ik elke dag. Ik heb mijn school niet afgemaakt, want ik wilde graag werken. Als ik veel geld verdiende, kon ik meer van die rotzooi kopen. Het is zulk gemeen spul. Het sluipt erin en voor je het weet heb je zelf niks meer te zeggen over je eigen leven. Je wilt steeds meer, maar je hebt nooit genoeg. Dat is de duivel; zo zie ik dat echt. Er wordt zo hard aan je getrokken. Daarom zitten de verslavingsklinieken helemaal vol. Zelf stoppen lukte echt niet!”

MOTORONGELUK

In 1995 krijgt Ron een ernstig motorongeluk, waarna de drugsproblemen alleen maar groter worden. “Ik moest drie jaar revalideren. Mijn arm lag er bijna af, waardoor ik ‘m nu niet meer volledig kan draaien en ook mijn been is door de verwondingen een stukje korter geworden. Ik werd afgekeurd als stratenmaker en liet me omscholen tot vrachtwagenchauffeur. In het leger had ik mijn rijbewijs gehaald op een viertonner en voor vijftig gulden kon ik mijn burgerrijbewijs laten overschrijven naar een vrachtwagenrijbewijs. Ik verdiende veel geld, waardoor drugs kopen ook makkelijker werd. Het einde was zoek. Als ik het niet meer kon betalen, stal ik geld van mijn moeder. Dat was heel heftig en ook schandalig. Maar er was iets in mijn leven wat de macht overnam. Ik had geen invloed meer. Het is alsof alles buiten je om gebeurt en dan ga je heel stomme dingen doen. Dat de drugsproblemen alleen maar groter werden, kwam omdat ik me na het ongeluk heel alleen voelde. In eerste instantie krijg je veel aandacht en medeleven van je familie en vrienden, maar na verloop van tijd wordt dat minder. Ik stond in het middelpunt van de belangstelling, maar na een poosje zat ik weer alleen, eenzaam te tobben met mijn

“Drugs vond ik interessant: het mocht niet, het was gevaarlijk en juist daarom was ik nieuwsgierig.”

verslaving. Mensen laten je zitten, het contact verwatert en ieder gaat zijn eigen weg. Ik moest het voor mijn gevoel zelf doen. In die periode begon ik ook met het roken van crack.”

DROOGGEBRUIKER

Ron bereikt zijn dieptepunt als hij coke gaat uitkoken. "Ik voelde me heel goed, want het effect was geweldig. Maar het was ook het moment dat ik steeds verder de afgrond in werd getrokken. Ik wilde nog meer, maar ik had geen geld meer over. Het liegen en bedriegen en het belazeren van mijn moeder ging door. Ik ging helemaal kapot. Toen ging bij mij de knop op. Ik dacht: als ik hiermee verder ga, ga ik eraan onderdoor. In 1995 liet ik me vrijwillig opnemen. Toen ik weer uit de kliniek kwam, zei mijn vader: ‘Je bent er gekker uitgekomen dan dat je erheen ging.’ Ik zat tussen de drugsgebruikers en leerde daar van alles, maar niet hoe ik van de drugs moest afkomen. Ik leerde nieuwe adresjes kennen en tijdens mijn opname ‘plande’ ik al mijn terugval. De hele dag werd er over drugs gepraat. We waren daar een stelletje drooggebruikers, zoals dat wordt genoemd. In plaats van dat ik geholpen werd, kreeg ik alleen maar meer trek. De hele dag door werd ik ermee geconfronteerd. Binnen drie weken na de opname was ik weer terug bij af.”

OUDE PATRONEN

In de periode tot 2014 wordt Ron zo’n veertien keer opgenomen. Zonder het gewenste resultaat. Zo ook in 2013, wanneer hij voor het eerst naar De Hoop gaat. “Daar had ik wel vertrouwen in. Maar ik hield het daar maar drie weken vol. Ik vond het veel te zwaar. Al dat bidden en zingen. Veel te christelijk allemaal. Toen ik na drie weken mijn telefoon weer terugkreeg, vond ik het welletjes. Ik besloot ambulant verder te gaan. Helaas verviel ik toch weer in oude patronen. Coke was te duur geworden, dus ik ging over op speed. En bij de psychiater peuterde ik later Ritalin los, als vervanging voor speed. Het effect was toch ongeveer hetzelfde.”

GOD GRIJPT IN

Als Ron in 2014 een psychose krijgt, betekent dat uiteindelijk het voorzichtige begin naar een nieuw leven. “Door de psychose kwam ik erachter dat God echt bestaat”, vertelt hij glunderend. “Hij begon in mijn leven met iets nieuws. Hij liet

me zien dat Hij de Baas is en alles in de hand heeft. Ik mocht ervaren dat de Heilige Geest in mij begon te werken. Dat gebeurde allemaal de dag voor Kerst. Dat vind ik heel bijzonder, want net zoals de engel bij Maria de geboorte van Jezus aankondigde en daarmee nieuwe hoop bracht, zo heeft God dat bij mij gedaan in diezelfde tijd. God liet me zien dat Hij me ging helpen en dat ik het zelf niet meer hoefde te doen. Dat ik mijn leven op de rit zou krijgen en ook een mooi huisje zou krijgen. Alles wat Hij me toen heeft laten zien, is nu uitgekomen. Dat is heel bijzonder. Tijdens die psychose gaf God me in dat ik de foto van mijn overleden vader aan de muur moest hangen. Achteraf begrijp ik waarom: God liet mij zien dat Hij mijn Vader wil zijn en voor mij wil zorgen. Alsof Hij zei: ‘Wees maar gerust! Ik ben erbij.’”

GEDWONGEN BEHANDELING

Door de psychose kreeg Ron gedwongen behandeling (ibs – inbewaringstelling). “Ik werd als een crimineel met handboeien om afgevoerd. Ik was er op dat moment te slecht aan toe voor De Hoop en moest bij de kliniek waar ik eerder was opgenomen detoxen. Maar daar wilde ik juist niet zijn. Ik deed er alles aan om er onderuit te komen, maar omdat het een gedwongen opname was, was dat haast onmogelijk. Ik weigerde medicijnen, omdat ik juist van de verslavende middelen af wilde. Ik wilde niet onder invloed zijn, want om me heen zag ik mensen die helemaal murw waren van de medicijnen. De christelijke hulpverleners van De Hoop – waarvan ik geloof dat God die op mijn pad heeft gebracht – van wie ik destijds ambulante begeleiding kreeg, overtuigden mij er uiteindelijk van dat ik medicatie mag gebruiken omdat het mij helpt. Als God bepaalt dat ik geen middelen meer moet gebruiken, maar wel medicatie, dan ben ik onder de indruk van Zijn werk. Hij heeft de regie in mijn leven en Hem wil ik gehoorzamen, want Hij heeft immers het beste met mij voor. Ik geloof ook dat God mij een taak gaf om in die kliniek te laten zien dat Hij echt bestaat!”

ZORGBOERDERIJ

Vanaf die periode gaat het stukken beter met Ron en uiteindelijk krijgt hij zijn verslaving onder bedwang. “Ik wil nooit meer terug naar de tijd die achter mij ligt. Inmiddels werk ik zo’n zes jaar op een zorgboerderij. Mijn begeleider kwam al

“Als ik het niet meer kon betalen, stal ik geld van mijn moeder.”

“Hoe diep je ook in de put zit, je kunt altijd op God vertrouwen.”

eerder met dat idee, maar toen was ik er niet aan toe. Later hoorde ik van een maat dat hij het er zo naar zijn zin had en besloot ik ook te gaan. Ik ben nooit meer weggegaan. Er zijn geen verplichtingen en ik mag doen wat ik leuk vind. Het is ontspannen en ik heb het gevoel dat ik mezelf mag en kan zijn. Op de zorgboerderij werk ik graag in de keuken, dus daar ben ik geregeld te vinden. Samen met een vriend kook ik dan voor zo’n 35 man. Dat vind ik echt leuk! Mensen genieten van het eten dat we bereiden en dat geeft voldoening.” Bij de

zorgboerderij wordt Ron in zijn kracht gezet. “Deze plek is zo fijn, ik zie het als genieten van vervroegd pensioen”, zegt Ron met een knipoog.

NIEUWE START

Ron ervaart alle positieve veranderingen als een nieuw hoofdstuk in zijn leven. “Op de rouwkaart van mijn vader stond de Dordtse Dom, het uitzicht dat ik tot vorig jaar vanuit mijn huis had. Dat wordt nu belemmerd door nieuwbouw. Ik zie het als een markering: het oude kan ik afsluiten, God gaat door. Dankzij Hem heb ik mijn verslaving in de hand. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik een tevreden mens ben. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Ik heb mijn rijbewijs terug, een autootje, mijn schulden zijn afgelost en de band met mijn zus is hersteld. Ook zorg ik nu voor een gedeelte voor mijn moeder en ga ik met haar naar de kerk. Ik heb mijn leven weer op de rit en ik ben trots op mezelf. In 2017 liet ik me dopen. Een nieuwe start na alle ellende. Een gebed dat ik leerde, sprak me aan en wil ik graag delen: Jezus, dankzij Uw dood en opstanding ben ik een deel van Uw lichaam; een wereldwijde kerk. Help mij om de taak die ik mag vervullen op een goede manier te doen. Dat de keuzes die ik maak de manier weerspiegelen waarop Uw kerk wordt gezien. Dus gebruik mij om hoop, liefde en vreugde te brengen in deze wereld. Gebruik mij om anderen op te bouwen. Breng een opwekking onder Uw volk, zodat ik U geloofwaardig en krachtig vertegenwoordigen mag. Amen.”

Ron zat diep, maar Gods liefde en trouw reikten dieper. “Hoe diep je ook in de put zit, je kunt altijd op God vertrouwen. Dat wil ik anderen meegeven. Hij heeft de touwtjes in handen. Geef je over aan Hem. In de zware periodes was Hij bij me en Hij heeft op het juiste moment in mijn leven ingegrepen. In dat vertrouwen mag ik leven, en dat mag iedereen. Want juist als het moeilijk is, blijft God betrokken en dichtbij. Daarom hoeven we de hoop niet op te geven.”

“De zorgboerderij is ontspannen en ik kan er mezelf zijn.”

“Ik kan nu oprecht zeggen dat ik een tevreden mens ben.”

COLUMN

BRIEF AAN MIJN BURN-OUT

Daar ben je dan. Opgedoken uit het niets. Of is dat maar schijn? Heb ik te lang mijn kop in het zand gestoken? Ik ben me er niet van bewust dat je op bezoek zou komen en mij lange tijd gaat vergezellen.

Niet wetende dat je een paar jaar van mijn leven gaat beïnvloeden, doe ik een poging om jouw komst weg te drukken. Angstvallig probeer ik de zware deur dicht te duwen. Maar je komt binnen. Als een olifant in de porseleinkast. Het tere servies dat netjes staat opgesteld is niet veilig voor jou.

Ik ontken je. Probeer jouw aanwezigheid te verdringen. In de hoop dat je daardoor niet bestaat. Hoe meer ik me tegen je afzet, hoe langer je blijft. Ik zie onder ogen dat ik met je zit opgescheept. Pas wanneer ik je uitnodig en omarm, ontstaat er ruimte. Ruimte om te voelen.

Je geeft mij tranen, maar waar komen ze vandaan? Je omringt mij met somberheid, maar wat is de reden? Jij zuigt het laatste beetje energie uit mij, totdat ik vrijwel niks meer kan. Het minste of geringste is te veel. Een rondje door de supermarkt of een avondje sporten? Ho maar. Plezier maken? Ik ben even kwijt wat dat is.

Ondanks alles leer je mij wijze lessen. Op een pijnlijke manier geef je mij inzicht. Inzicht in mezelf, mijn gevoelens, in wie ik ten diepste ben. Je helpt me los te laten en de hand van God te grijpen. Stap voor stap leer je mij geduld, mijn grenzen kennen, mezelf te accepteren. Zijn wie ik ben, niet wie ik denk te moeten zijn.

Mijn leven ligt overhoop, maar je geeft mij de mogelijkheid opnieuw te bouwen aan mijn huis. Niet alleen de deur te vervangen waardoor je binnenkwam, maar het huis rigoureus vanaf de grond af aan weer op te bouwen. Dit keer met een stevige fundering. Steen voor steen, krijgt mijn huis opnieuw vorm. Binnen wordt het langzaamaan gezellig. Het gelijmde servies staat weer op tafel.

Dankjewel burn-out. Het was me een genoegen. Hopelijk was je bezoek eenmalig.

PS. De volgende keer als je aanklopt, blijf je in de deuropening. Geloof me. Zo ver binnen kom je niet meer.

Mariëlle raakte in haar studententijd burn-out. Nu, een aantal jaar later, schrijft ze haar burn-out een brief.

Mariëlle Blom Communicatiemedewerker Vrienden van De Hoop

“Hier kan ik iets doen met mijn creativiteit en ben ik onder de mensen.”

ELFRIEDA: “HET IS ZO’N OPLUCHTING DAT IEMAND MIJ ECHT ZIET”

“Dit is een veilige plek.” Twee keer per week komt Elfrieda (70) bij leerwerkbedrijf De Hoop Maatwerk. Enthousiast toont ze de kleurrijke rok die ze maakt van tweedehands stropdassen. “Hier kan ik iets doen met mijn creativiteit en ben ik onder de mensen. Anders word ik heel eenzaam.”

“Zonder dagbesteding voel ik me nutteloos. Wat moet ik thuis?” Elfrieda is een actieve vrouw. Ze werkt jarenlang als juf in het basisonderwijs tot ze last krijg van glaucoom, een ernstige oogaandoening. Plotseling moet ze stoppen met het werk waar ze zo van houdt. “Toen kwam ik in die mallemolen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit.” Ze verliest zicht in haar rechteroog. Ook haar linkeroog gaat achteruit, waardoor ze nu nauwelijks iets kan zien. “Het is heel pittig. Ik moest alles opnieuw leren. Bijvoorbeeld koken, naaien en ik moest leren lopen met een stok.” Wat haar situatie extra ingewikkeld maakt is dat haar man autisme heeft. “Onze sporen lopen niet gelijk. Hij kan niet invoelen hoe het voor mij is. Soms ben ik ontzettend verdrietig en voel ik me daar alleen in staan.” Al blijft haar situatie moeilijk, het helpt Elfrieda dat ze sinds afgelopen zomer bij Maatwerk terecht kan. “De sfeer is ontspannen. Je kunt doen wat bij je past en de begeleiders behandelen iedereen gelijkwaardig. Ze hebben oog en oor voor mijn situatie. Het is zo’n opluchting dat iemand mij echt ziet.”

Maatwerk heeft een christelijke identiteit, maar iedereen is er welkom, christen of niet. Elfrieda: “Ik vecht mijn verdriet met de Heer uit. Als ik bij Hem mijn hart lucht, voel ik rust in mijn lichaam. De stress vermindert. Daarom vind ik het zo fijn dat we bij Maatwerk altijd beginnen met Bijbellezen en dat we met elkaar praten over het geloof. Het is niet verplicht, het wordt je niet opgelegd. Als je vragen hebt, is er altijd iemand die erover kan vertellen. Hoe mooi is het als iemand die zoekende is zich gaat verdiepen in het geloof en uiteindelijk heel zijn leven verandert! Zulke dingen hebben eeuwig-

heidswaarde. Uiteindelijk is alles ons gegeven door de Vader. De boterham op mijn bord, maar ook ikzelf ben helemaal van Hem. In alle dingen probeer ik Gods grootheid en goedheid te zien.”

AAN DE SLAG MET OUDE STROPDASSEN

De projecten waar ze met veel plezier aan werkt, bedenkt Elfrieda zelf. Sinds kort maakt ze kleurrijke kussens, tassen en een rok van oude stropdassen. Ze gebruikt hiervoor speciale naalden met een open bovenkant, al vindt ze de term ‘blinde naalden’ verschrikkelijk confronterend. Ze krijgt bij haar projecten ook hulp van de begeleiding en de andere bezoekers. “Het is echt een leuke groep. Ik reis bijvoorbeeld samen met Piet heen en terug.” Ze grinnikt. “Dan zingt hij ‘Follow the leader!’ en loop ik achter hem aan naar buiten. Aan het eind van de dag kruipt Piet ook altijd over de grond om alle naalden op te rapen die ik heb laten vallen. Echt lief.”

Benieuwd naar de producten van De Hoop Maatwerk? Kijk op werkvisiedehoop.nl/de-hoop-maatwerk-service

Geef voor zinvolle dagbesteding

De liefde en zorg die begeleiders elke dag uitdelen aan bezoekers maak jij mede mogelijk. Het leerwerkbedrijf is voor een groot deel afhankelijk van giften. Vecht mee tegen eenzaamheid en steun deze prachtige plek met jouw gift!

Scan de QR-code of doneer via vriendenvandehoop.nl/doneren.

“Dit lied heeft me bemoedigd om niet op te geven”

HEMELSE HOOP

Can’t Give Up Now

Mary Mary

There will be mountains

That I will have to climb

And there will be battles

That I will have to fight

But victory or defeat

It’s up to me to decide

But how can I expect to win

If I never try

I just can’t give up now

I’ve come too far from where I started from

Nobody told me

The road would be easy

And I don’t believe He’s brought me this far To leave me

Never said there wouldn’t be trials

Never said I wouldn’t fall

Never said that everything would go

The way I want it to go

But when my back is against the wall

And I feel all hope is gone

I’ll just lift my head up to the sky And say help me to be strong

I just can’t give up now

I’ve come too far from where I started from

Nobody told me

Ine Heijstek – Gunawan

Projectleider ICT

“Dit lied heeft mij bemoedigd om niet op te geven. Om te blijven hopen op God en te vertrouwen dat Hij een oplossing biedt. Zeker op momenten waarin de situatie zo uitzichtloos lijkt. Mijn recht om in Nederland te wonen kwam jaren geleden op losse schroeven te staan. Terwijl ik toen al zo’n tien jaar in Nederland woonde. Op dat moment zag ik zelf geen oplossing, maar kon ik alleen mijn hoop op Hem vestigen. Tegen alle verwachtingen in kon ik toch blijven. Dat was mijn bewijs dat Hij mij nooit alleen laat. Zoals het lied ook zegt: ik geloof niet dat Hij mij zo ver heeft gebracht om mij vervolgens te verlaten.”

The road would be easy

And I don’t believe He’s brought me this far To leave me

Tekst: Curtis Burrell

Muziek: Mary Mary

Meer hoopvolle nummers en podcasts beluisteren?

Volg ons op Spotify!

“Een avontuur om van te genieten”

JONATHAN RENDE 21 KILOMETER OP

HOGE SNELHEID

“Het was een hele gave challenge.” Jonathan (27) rende de 21 km-route van Run for Hope. “De Run heeft alle ingrediënten voor een fantastische ervaring.”

Jonathan: “De route is prachtig. Hij loopt dwars door de weilanden, langs een mooi stuk van de Biesbosch, met allemaal kwetterende vogels om je heen. Af en toe is er een waterpunt met enthousiaste vrijwilligers die je een bekertje water geven en je fanatiek aanmoedigen.”

“Hardlopen is mijn passie. Het helpt mij om mijn energie kwijt te kunnen

en weer op te laden. Als mijn lichaam in actie is, wordt mijn hoofd juist heel rustig. Dat vind ik zo mooi aan rennen. Ik kan tijdens het rennen goed mediteren. Dan denk ik aan Bijbelteksten, zoals Paulus die spreekt over een wedloop. Na 18 km werd het even pittig. Er was tegenwind en ik had het gevoel dat ik niet verder kon. Ik moest denken aan mensen die al hun hoop kwijt zijn en bij De Hoop aankloppen voor hulp. Mensen die onderuit zijn gegaan door verslaving en psychische problemen. Zij voelen ook dat ze niet verder kunnen. Die gedachte zorgde ervoor dat ik door kon gaan. Bij de finish was ik helemaal ontroerd. De fysieke prestatie doet wat met je, maar

ik vind het ook zo mooi wat De Hoop doet. Dat raakt me steeds weer. Er zijn mensen die leven in zulke moeilijk omstandigheden. De Hoop deelt warmte en liefde uit en bovenal de diepste vorm van hoop, door te wijzen op God die deze wereld geloof, hoop en liefde schenkt door Zijn Zoon Jezus.”

“Ik train voor een paar wedstrijden per jaar, maar de Run for Hope is mijn favoriet. De andere runs doe ik voor mijn persoonlijke record. De Run for Hope heeft een diepere laag en is het meest waardevol voor mij. Ik vind het echt win-win dat ik mijn hobby kan inzetten voor zo’n mooi doel!”

ZET JE IN VOOR CLIËNTEN VAN DE HOOP  Run for Hope

Vrienden van De Hoop organiseert uitdagende evenementen om de cliënten van De Hoop op weg te helpen naar een nieuw leven. Mensen die verslaafd zijn of psychische problemen hebben, ontvangen daar de steun die ze nodig

hebben om hun leven weer op de rit te krijgen. Opnieuw beginnen is een zware weg, met veel obstakels. Daag jezelf uit en doe mee met de Run for Hope of ga je eigen zware weg op de pedalen met de fietstochten van Cycle for Hope.

Rennen

16 september in Dordrecht

Individueel & team •

5, 10 en 21,1 km

“Een ervaring om nooit te vergeten”

HAN STAPTE SAMEN MET ZIJN TWEE

KINDEREN OP DE MOUNTAINBIKE

“Het was een heel tof vader-kind uitje.” Han (39) deed samen met dochter Emma (11) en zoon Levi (8) mee aan een MTB-dagtocht van Cycle for Hope.

Het gezin van Han stapt regelmatig samen op de mountainbike. “Ik fiets sowieso wel een keer paar maand met de kinderen. Ik vind het mooi om te doen, je hebt echt één op één tijd met elkaar.” Hij deed al vaker mee met Cycle for Hope, maar niet eerder samen met zijn kinderen. “Ik vond ze oud genoeg om een dagje te buffelen. Emma en Levi wilden graag iets doen voor mensen die het moeilijk hebben.”

“De kinderen waren erg trots op het sponsorgeld dat ze hadden opgehaald. Daarnaast was het voor hen een mooie ervaring om te ontdekken wat het betekent om af te zien. Ik wilde hen meegeven dat er mensen zijn die het soms echt niet zien zitten en toch door moeten gaan. Daar spraken we ook over tijdens de tocht. Op een gegeven moment waren de kinderen het fietsen zat. De finish was nog lang niet in zicht. Mijn zoon was zo boos dat hij zijn mountainbike aan de kant smeet. Ik heb hem toen aangemoedigd en gezegd: ‘Kom op, jullie kunnen dit, we gaan dit volhouden. We gaan dit samen afmaken.’

Achteraf merk je dat de tocht heel veel indruk op ze heeft gemaakt. Ze zullen het niet gauw vergeten.”

“Ik ben supertrots op de kinderen dat ze het hebben gedaan. Zij waren zelf ook trots. Emma zei: ‘Ik ben verder gegaan dan ik dacht aan te kunnen.’ We hebben samen ontdekt dat je je eigen grenzen kunt verleggen.  Ik vond het een heel mooie en bijzondere ervaring met elkaar. Als je twijfelt om mee te doen: schrijf je gewoon in. Het is zeker de moeite waard!”

Meld

Een betrokken gemeente. Zo kunnen we de Julianakerk in Dordrecht wel noemen. Al jaren steunen ze De Hoop, organiseren ze hun gemeentedag op het terrein van De Hoop en helpen ze zo nu en dan een cliënt aan een netwerk.

Pastoraal werker Erik-Jan Verbruggen: “Er is een grote geestelijke nood. Wanneer ik mensen bezoek die zijn vastgelopen, proef ik vaak iets van gebrokenheid. Als kerk mogen we om hen heen staan en een plek zijn waar vreugde en verdriet wordt gedeeld. Waar je kwetsbaar mag zijn. Ook over de donkere kanten van je leven. Soms is het goed om daar ook professionele hulp bij in te schakelen. Het is mooi dat je kunt verwijzen naar een organisatie die helpt op grond van de Bijbel. Wij zien de meerwaarde daarvan en dragen het werk van De Hoop een warm hart toe.

Ik hoop dat mensen te midden van de nood die ze ervaren, houvast vinden bij de Heer. En dat de kerk een warme, steunende gemeenschap voor hen mag zijn. De woorden uit Galaten 6 zijn voor mij heel belangrijk. We mogen elkaars lasten dragen en zo de wet van Christus vervullen. Samen, als gemeenschap.”

“Als kerk mogen we om gebroken mensen heen staan”

Erik-Jan Verbruggen

WAT JE WILT WETEN OVER

HET EFFECT VAN SPORTEN OP JE

MENTALE GEZONDHEID

Zou je graag wat beter in je vel willen zitten? Jouw lichaam kan duizenden geluksstofjes aanmaken, zonder dat je er iets voor hoeft te betalen of in te nemen. Je moet er wel iets voor dóén: van de bank afkomen. Verpleegkundig specialist Arjen Catsburg geeft runningtherapie bij De Hoop en zet hardlopen in om de mentale gezondheid van cliënten te verbeteren.

Wat zijn die geluksstofjes en hoe maak ik het aan?

WAT ZIJN DIE GELUKSSTOFJES EN HOE MAAK IK HET AAN?

Door actief te sporten maak je de stoffen dopamine, serotonine en endorfine aan. Heb je stress? Dan helpt endorfine dit binnen enkele minuten om zeep. Serotine zorgt ervoor dat je humeur en zelfvertrouwen worden opgekrikt. Dopamine verhoogt je motivatie en aandacht, hiermee kun je veel productiever zijn. Arjen: “Deze stofjes maak je vooral aan als je actief sport, zoals bij hardlopen of fietsen. Wandelen is ook heel gezond, maar hierbij maak je minder geluksstoffen aan.”

Weetje: in veel medicijnen die cliënten helpen te ontspannen zitten ook dopamine, serotine en endorfine. Maar hoe mooi is het dat ons lichaam deze stoffen ook zelf kan aanmaken?

Hoe houd ik het sporten vol?

Helpt het om doelen te stellen?

HOE HOUD IK HET SPORTEN VOL?

Het kan zijn dat je niet aan sporten toekomt, omdat je geen duidelijke dagstructuur hebt. Plan het sporten in op een vaste dag in je agenda en maak er tijd voor vrij. Arjen: “Bij de therapie die ik geef lopen we in groepjes. Hiermee houd je elkaar scherp. Bijkomend voordeel is dat er minder ongemak is om over gevoelens te praten.”

Tip: Heb je een baaldag, heb je nergens zin in en al helemaal niet in sporten? Volgens Arjen helpt het om toch íets te doen. Je kunt bijvoorbeeld gaan wandelen in plaats van hardlopen of een klein rondje rennen of fietsen.

HELPT HET OM DOELEN TE STELLEN?

Ja! Je stemming verbeteren kan een streven op zich zijn. Je kunt ook extra doelen stellen. Arjen: “Ik vond hardlopen eerst maar doelloos rondrennen, maar nu doe ik het om beter te kunnen voetballen. Dat geeft mij motivatie. Je moet trouwens ook niet té hard gaan. Wil je vaak je doel in sneltreinvaart bereiken? Dit kan een patroon zijn dat vaker voorkomt in je leven. Wees jezelf hiervan bewust en neem kleinere stappen.”

“Ik wilde gewoon dun zijn”

“IK KON NIET GOED MEER HET VERSCHIL BEPALEN TUSSEN WAT IK MOOI VOND EN WAT VERSTANDIG WAS. HET WAS EEN FYSIEKE, MAAR OOK MENTALE STRIJD. IK WAS LICHAMELIJK UITGEPUT, MAAR MIJN GEEST GING DOOR.”

“Je hoeft niet met weinig eten en veel sporten door te gaan. Je wordt er niet gelukkig van. Het leven is zoveel meer dan alleen je gewicht en deze obsessie. Je leeft pas écht weer als je jouw eetstoornis achter je kunt laten of ermee om leert te gaan. Het is spannend en je komt er niet zomaar, maar het is de weg naar geluk.” Met deze bemoediging zou Anieke (22) haar jongere zelf, in gevecht tegen anorexia, toe willen spreken. Samen met moeder Marjan (54) deelt ze haar verhaal over een leergierig en gelukkig meisje waarvan het leven een plotselinge wending krijgt. Door een nare gebeurtenis weet ze niet goed meer wie ze is en probeert ze grip op haar leven te krijgen door weinig te eten en veel te sporten.

“Veel meiden zijn rond hun vijftiende met hun gewicht bezig”, begint Marjan het verhaal. “Anieke wilde graag gezond eten. Dat vonden mijn man en ik prima. Op een gegeven moment leek het uit de hand te lopen. Dan wilde zij bijvoorbeeld liever niet dat ik het vlees in boter bakte. We zagen dat ze minder at en probeerden haar met gezond voedsel te stimuleren om meer te eten. Een taartje geven had geen zin.” Dat lukte maar deels: Anieke ontwikkelt een eetstoornis. Marjan: “Op een gegeven moment kwam ze naar me toe en vroeg: ‘denk je dat ik anorexia heb?’ ‘Ja’, zei ik. Ik zag haar veranderen in een somber, teruggetrokken meisje. Zo kende ik haar niet.”

GROTE BROERS

Als kind is Anieke gelukkig met haar ouders en drie grote broers aan haar zij. Ze vertelt: “Ik ben opgegroeid in

een heel liefdevol gezin. Er werd weleens geplaagd, maar nooit gepest. Gebeurde er buiten de deur iets met mij? Dan stonden mijn broers voor me klaar. Niemand mocht aan hun kleine zusje komen.” Marjan vult aan: “Anieke vroeg niet veel aandacht en was gezellig aanwezig. Ze had veel vriendinnetjes en op school kon ze gemakkelijk meekomen. Een brede interesse maakte dat ze van alles deed en zich breed ontwikkelde.” Leergierig is Anieke nog steeds: “Ik studeer nu personeelwetenschappen, maar vind zóveel leuk. Het liefst word ik rechercheur én interieurstyliste en zo kan ik nog tien beroepen opnoemen. Maar als ik ergens voor ga, ga ik er ook helemaal voor.”

DUN WORDEN

Dat dit ook haar valkuil kan zijn, blijkt in haar tienertijd. Door een nare gebeurtenis waarover ze liever niet vertelt, raakt ze de grip op haar identiteit kwijt.

de ene dag 1200 calorieën at, wilde ik er de volgende dag bijvoorbeeld vijftig minder eten en meer sporten dan de dag daarvoor. Tot ik op de 700 calorieën per dag zat. Ik raakte in een sleur waarin ik constant nadacht over eten en bewegen. Ruimte en energie voor andere dingen had ik niet meer. Op een gegeven moment wilde ik ook gewoon dun zijn. Dat stond voor mij gelijk aan mooi zijn. Ik kon niet goed meer het verschil bepalen tussen wat ik mooi vond en wat verstandig was. Het was een fysieke, maar ook mentale strijd. Ik was lichamelijk uitgeput, maar mijn geest ging door. Het stemmetje in mijn hoofd werd steeds sterker: ‘je moet dun worden’. Als het lukte om af te vallen, was ik trots. Dat was het enige waar ik trots op kon zijn, want er was geen ruimte om andere doelen te bereiken.”

VRIENDSCHAP

Ze weet niet goed wat ze wil en wie ze is. Anieke zoekt houvast. “Door gezond te eten en bij te houden wat ik at, kreeg ik grip op mijn leven. Ik had een app waarin ik mijn calorieën bijhield. Als ik

“Het is ellendig om je kind achteruit te zien gaan. Je staat erbij en kijkt ernaar. Het beïnvloedde ons gezinsleven behoorlijk. Allemaal maakten we ons zorgen. We hebben veel voor Anieke gebeden. We wisten: God is erbij. Daar hadden we veel steun aan”, vertelt Marjan. Ze heeft zich gisteren voorbereid op het interview door herinneringen uit deze tijd op te schrijven. Ze haalt het tevoorschijn en vertelt hoe ze Anieke zag: “Zwak, energieloos, somber, vreugdeloos, ongeconcentreerd, uitgeput. Voorheen straalde ze altijd. Als ze ergens plezier in had, begonnen haar ogen al te lachen. Ik snapte haar niet, maar ik was er. Dat wil ik aan iedere ouder van een kind met een eetstoornis meegeven: blijf er altijd voor je kind. Het is moeilijk en het kan lang duren, maar er is hoop. Het was ook voor mij een

“Ik zag haar veranderen in een somber meisje.”

- Marjan

moeilijke tijd, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat het te zwaar werd. Mijn man Jaap was voor mij een stabiele factor. Als mijn emoties overliepen, kon ik bij hem terecht.” Anieke: “Mijn vader, broers en schoonzussen waren lief. Ze reageerden allemaal hetzelfde: ‘we houden toch van je!’ Ik kreeg het gevoel dat ik door hen werd gewaardeerd. Mijn vriendinnen zijn de liefste die je kunt hebben. Toen ik hen geen vriendschap kon bieden, gaven zij mij die wel. Dat is een offer, waar ik hen zo dankbaar voor ben.”

ZWARTE VLEKKEN

“Ik had geen hongergevoel meer, werd steeds rustelozer, had zere botten tijdens het fietsen naar mijn werk en kreeg telkens zwarte vlekken voor mijn ogen”, vertelt Anieke. “Overdag at ik een paar crackers en ’s avonds wat groenten. Ik kon lastig in slaap komen. Na een tijd wilde ik me zo graag beter voelen. Ik wilde niet meer aan het stemmetje toegeven. Het begon langzaam in mijn hoofd te dagen dat ik een ander doel in mijn leven kon krijgen. Ik dacht: misschien kan mijn leven toch wat worden, ook al ben ik niet dun. Op wilskracht probeerde ik mijn nieuwe doel na te jagen: mezelf beter voelen. Het was rot om toe te geven dat ik ongezond leefde, terwijl ik mijn trots haalde uit het dunner worden. Ook zocht ik iets

om naartoe te werken. Ik wilde graag weer een opleiding volgen.”

STRIJD

Na een doorverwijzing van de huisarts, heeft Anieke gesprekken met een psycholoog en diëtiste. Met veel wilskracht zet ze kleine stapjes op weg naar herstel. Marjan: “Elk pondje was een strijd. Iedere keer dat Anieke op de weegschaal stond, moest ze tien keer slikken. Als ouders stimuleerden we haar proces. We probeerden telkens weer de positieve kanten te belichten: ‘wat fijn dat je bent aangekomen en zo gezond eet!’ Ze bleef gezond eten, daar is niets mis mee. Als het maar genoeg is.” Als Anieke twintig is, trekt ze samen met een vriendin in een gezellig appartement. Anieke: “Het ging veel beter met me. Toch stak mijn eetstoornis nog regelmatig de kop op. Ik moest sporten van mezelf en ik was constant bezig met mijn eten. Ook had ik nog ondergewicht. Ik meldde me aan bij De Hoop voor hulp.”

STOPPEN MET SPORTEN

Anieke: “Door hulpverleners Annelies en Arjen kreeg ik zoveel inzicht in mijn gedachtenpatronen. Ik kan nu veel beter bepalen of mijn gedachten realistisch zijn. Ook werd ik opnieuw gekoppeld aan een diëtiste. Van haar moest ik mijn eetschema bijhouden. Dat vond ik wel spannend, omdat ik het eerder

“Ik moest ervaren: mijn leven gaat door, ook als ik niet sport.”

- Anieke

Anieke

Marjan

deed met het doel om meer af te vallen. Ook wilde ik minder sporten. Arjen gaf aan dat het beter was om helemaal te stoppen. Dat vond ik heel erg.” “Je was een beetje boos”, vult Marjan lachend aan. Anieke: “Ja, ik heb geprobeerd een compromis te sluiten. Om bijvoorbeeld één keer per week te sporten. Maar hiermee kon ik mijn patroon niet doorbreken. Ik moest ervaren: mijn leven gaat door, ook als ik niet sport. Uiteindelijk heb ik het wekenlang volgehouden om niet te sporten.” Ik mocht ook alleen wandelen als ik er echt zin in had. Zo zei Arjen tegen mij: ‘Kijk eens naar buiten. Niemand is zo gek om te wandelen in de regen. Dat is niet leuk. Dus dan wandel je vandaag niet.’” Anieke lacht. “Met humor kon ik mijn gedachtenpatronen veranderen.” Marjan reageert: “Ik vind het heel knap hoe jij het gedaan hebt. Het is echt een gevecht om eruit te komen.”

BROODJE KROKET

Marjan vertelt dat het belangrijk is dat je iemand betrekt in de strijd tegen anorexia. “Zoek een buddy met wie je alles kunt bespreken. Dat kreeg Anieke ook als advies. Iedere avond belden we even en vertelde Anieke hoe het die dag ging. Ze vertelde altijd alles eerlijk. Soms twijfelde ze of ze wilde sporten, maar gaf ook toe dat het dan een compensatie was voor de extra kwark die ze

had gegeten. Dan kwam ze zelf tot de conclusie dat bewegen een uitvlucht was.” Anieke: “Nog steeds vind ik het moeilijk om aan te komen. Ik heb nu

periode dat ik met anorexia kampte, was niet fijn, maar wat een zegen is het leven dat ik nu heb. Ik ervaar zoveel dankbaarheid naar God. Ik voel me nu ook niet meer zo somber. Soms denk ik: hoe kan het dat ik niks fijn vond? Kijk naar buiten, alles is zo mooi! Ik hoef mezelf niet meer constant te bewijzen. Ik heb geleerd dat ik mag vertrouwen op God en de toekomst op me af mag laten komen.”

BETERE TOEKOMST

een gezond gewicht en weeg mezelf bewust bijna nooit. Bepaalde dingen vind ik nog lastig om te eten. Zo kreeg ik gisteren chocolade. Dan weet ik: ik ga het wel eten, maar het wordt een strijd. Een broodje kroket vind ik het lekkerste dat er is, maar ik durf het nog niet te eten. Als ik een etentje heb, vind ik dat ook lastig, maar ga ik wel gezellig mee.”

VERTROUWEN

“Alleen had ik mijn anorexia niet onder controle kunnen krijgen. God was er in die periode en heeft zoveel in mijn leven geleid”, getuigt Anieke. “Ik ben dankbaar voor hoe mijn leven nu is. De

Marjan hoopt dat meer mensen die zegen ervaren. “Door Anieke’s verhaal heen willen we vertellen dat er hoop is op een betere toekomst. Zoek hulp als je een eetstoornis bij jezelf herkent. Het helpt je om er los van te komen en maakt je leven mooier. Of wees een zegen voor je naaste. We verwachten dat we op vrienden kunnen rekenen, maar soms moeten we ook een vriend zijn.”

Anieke: “Ik heb geleerd dat ik mag vertrouwen op God.”

“Alleen had ik mijn anorexia niet onder controle kunnen krijgen.”

- Anieke

GEBEDS PUNTEN

BID JE MEE?

MINDERWAARDIGHEID

Bid mee voor cliënten die zich minderwaardig voelen en zichzelf veroordelen. Dit staat hun herstel soms flink in de weg. Bid dat ze leren om milder naar zichzelf te kijken.

GEDULD

Bid voor cliënten die volledig zijn opgebrand en overspannen of burn-out thuiszitten. Bid dat zij herstel vinden en geduld hebben in het genezingsproces.

EVENEMENTEN

Er zijn een hoop activiteiten en evenementen die Vrienden van De Hoop organiseert de komende tijd. Daarmee wordt geld opgehaald voor projecten van De Hoop die niet worden vergoed. Bid voor een zegen over deze evenementen en voor bereidheid in de harten van mensen om mee te doen.

KERKEN

We zijn dankbaar voor alle kerken die biddend en gevend achter ons werk staan. Dank je mee?

EETSTOORNIS

Wil je bidden voor cliënten die worstelen met een eetstoornis?

Bid dat de onderliggende oorzaken aan het licht komen, voor herstel in het eetpatroon en het terugkrijgen van een gezond zelfbeeld.

Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vrienden vandehoop.nl/ inschrijven-gebedsbrief

VERLEIDINGEN

Het zonnetje schijnt, de terrassen zitten vol, het festivalseizoen is aangebroken. Verleidingen liggen voor veel cliënten op de loer in deze tijd. Bid dat zij kracht ontvangen om verleidingen te weerstaan en niet terugvallen.

Collega-werknemers

“Het mooiste in mensen naar boven halen, dat is mijn doel”

ZAKENVRIEND MARTIN - HOOFD BEDRIJFSBUREAU A-GARDEN

“Ik houd van mensen. Het mooiste in hen naar boven halen, dat is mijn doel!” vertelt Martin. Hij is Hoofd Bedrijfsbureau bij A-Garden in Dordrecht. Bij de groenonderneming werken zo’n vijftig mensen. Het werk bestaat uit het onderhouden en aanleggen van groen bij gemeenten, woningcorporaties, zorginstellingen en bedrijven.

A-Garden biedt werkplaatsen aan cliënten van De Hoop die werkervaring op willen doen in het groen. Martin: “We zijn gericht op sociaal ondernemen en bieden graag kansen aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Bij ons werken er bijvoorbeeld ook statushouders en vluchtelingen.” Het bedrijf is daarnaast op een andere manier betrokken bij De Hoop: als Zakenvriend. Samen met meer dan 150

andere ondernemers zetten zij de schouders onder het werk van De Hoop. Martin vertelt: “We kregen een rondleiding bij De Hoop en kwamen tot de conclusie: dit is een stichting die we graag steunen!” Jeroen, bedrijfsleider bij A-Garden, was laatst bij een Zakenvriendenontmoeting: “Ik vond het heel interessant. Er was een oud-cliënt van De Hoop, zijn levensverhaal maakte indruk. Het was ook fijn om mede-ondernemers te ontmoeten en me door hen te laten inspireren.”

VOLGENDE EVENEMENT: Zakenvriendenbijeenkomst met Ben Tiggelaar

 14 september

 Dordrecht

Wil jij met jouw bedrijf ook het verschil maken in levens van mensen bij De Hoop? Kijk op vriendenvandehoop.nl/zakenvriend

 vriendenvandehoop.nl/ ben-tiggelaar

van Jeroen en Martin bij de aanleg van een groenproject.

rouw?

Rouw. Vaak een onderbelicht thema. Toch krijgen we er allemaal een keer mee te maken in ons leven. Hoe gaan we daar nu mee om? Twee GZ-psychologen leggen het uit. Waar Thomas zich verdiept heeft in het onderwerp rouw, is Pieterjan er van twee kanten mee bekend: in zijn werk én als ervaringsdeskundige. Hij verloor namelijk zijn 14-jarige zoon.

WAT IS ROUW?

Thomas: “Rouw is een vorm van onthechting. Het verliezen van een dierbare is enorm pijnlijk. Ook in andere situaties gaan we door rouw heen. Bijvoorbeeld bij het verliezen van een baan, je gezondheid of een langgekoesterde kinderwens. Het zijn allemaal vormen van verlies waarbij we rouw ervaren. Als gevolg hiervan, ontwikkelen we sterke gevoelens.”

Pieterjan: “Rouw is eigenlijk de andere kant van liefde. Het is een normale re -

actie van evenwichtige mensen op een vreselijke gebeurtenis. Rouw is heel complex. Het is niet één emotie, maar bestaat uit een scala aan gevoelens als verdriet, schuldgevoel, boosheid, somberheid en hopeloosheid. De ene keer zijn die gevoelens hevig, de andere keer minder. Soms van korte duur, de andere keer heel lang. Het is een soort golfbeweging. Met in het begin hele hoge golven, waarbij het langzaam iets rustiger wordt. Totdat het te doen is.”

GA JE VERSCHILLENDE FASES DOOR

ALS JE ROUWT?

Thomas: “Er zijn een aantal fases bij rouw, zoals ontkenning, woede, onderhandelen, intens verdriet en acceptatie. Er werd altijd gedacht dat je fase voor fase moest doorleven. De laatste jaren is steeds meer bekend dat die fases kriskras door elkaar beleefd worden.”

Pieterjan: “Dat klopt, kan ik je uit ervaring vertellen. Het is niet zo dat je van A

Thomas van Ekeris GZ-psycholoog polikliniek Dordrecht, Hoop Online

Pieterjan Klokkenburg GZ-psycholoog kinder- en jeugdpsychiatrie Dordrecht, ervaringsdeskundige

naar Z gaat, maar het loopt door elkaar. Het begint vaak wel met het onder ogen zien van de realiteit. Als je in de ontkenning blijft, kom je ook moeilijk toe aan het verder rouwen. De reis door rouw eindigt nooit volledig. Rouw verwerk je eigenlijk niet, het is meer een kwestie van het verlies leren verweven met je leven.”

Thomas: “Ik gebruik weleens de metafoor van een roeiboot met twee peddels. De ene peddel is gericht op verlies, de andere op herstel. Enerzijds is het nodig om de realiteit onder ogen te zien en stil

Tips

1. Praten, praten, praten. Een mens kan veel doorstaan, zolang hij maar iemand heeft om zijn verhaal mee te delen. Praat regelmatig met iemand die je vertrouwt.

2. Laat je emoties toe. Stop je gevoelens niet weg. Huil als je moet huilen, word boos als je je boos voelt.

3. Schrijf het van je af. Wanneer praten lastig is, kan schrijven erg helend zijn voor het verwerken van je diepste emoties. Schrijf op wat je denkt, voelt, meemaakt, wat je mist.

4. Leer het met je leven te verweven. Hoe moeilijk het ook is om het leven weer voort te zetten, het is belangrijk om bepaalde dingen weer op te pakken. Kijk naar de dingen die je voor het verlies voldoening gaven. Ga bijvoorbeeld weer eens sporten, of pak een oude hobby op.

te staan bij het verlies. Anderzijds is het belangrijk om je te richten op het leven nu en de toekomst. Sommige mensen proberen de pijn weg te drukken. Ze zoeken afleiding, gaan veel werken en blijven maar doorgaan. Anderen zitten zo erg in de pijn of emotie dat het leven lam gelegd wordt en ze niet toekomen aan wat het leven nu van hen vraagt. Op het moment dat je één peddel mist, blijf je rondjes draaien. Je hebt allebei de peddels nodig om weer verder te kunnen roeien.”

HOE HELP JE EEN ANDER DIE ROUWT?

Thomas: “Heb geduld met degene die rouwt en accepteer het als diegene de behoefte heeft om zijn verhaal steeds

5. Zoek lotgenoten. Het kan heel helpend zijn om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt en je ten diepste begrijpen. Het zorgt voor erkenning en het gevoel dat je niet alleen bent.

6. Heb geduld met jezelf. Er is niet een bepaald tijdspad dat je moet doorlopen. Voor iedereen is dit anders. Besef dat het gemis van de persoon of situatie zal blijven, maar dat de pijn draaglijker wordt na een bepaalde tijd.

opnieuw te vertellen. Zeg niet hoe iemand zich moet voelen of gedragen, laat gebeuren wat gebeurt. Erken de pijn. Bied ook praktische hulp aan, bijvoorbeeld door een maaltijd te koken.”

Pieterjan: “Het belangrijkste is, denk ik: blijf luisteren naar de ander. Als vuistregel wordt gebruikt: 80% luisteren, 20% praten. De omgeving weet vaak ook niet

goed hoe ze ermee om moeten gaan. Daarom vragen ze er maar helemaal niet naar, of krijg je opmerkingen als: ‘Heb je het al een plekje kunnen geven?’. Het is goed bedoeld, maar dit kan erg pijnlijk zijn. Durf vragen te stellen en als je het even niet weet, benoem het dan ook. En blijf trouw in contact, neem initiatief om de ander op te zoeken.”

“Rouw is een soort golfbeweging.”

DE DAG VAN

ANDRE DE POTTER

06.45u

De wekker gaat. Mijn vrouw en ik staan op. Een nieuwe dag. We ontbijten en lezen de Bijbelteksten die we dagelijks via verschillende apps ontvangen.

07.45u

Ik stap op de fiets en rij richting de plek waar ik mijn collega Wilfred ontmoet. Samen fietsen we pratend richting Dorp De Hoop.

08.15u

We hebben een dagstart via Teams. Een collega leest uit het leesplan dat we volgen via een Bijbelapp en we bidden om een zegen voor de dag. In het bijzonder bidden we voor cliënten en behandelaren, maar ook voor zieke collega’s.

09.00u

De eerste telefoontjes met vragen komen binnen, variërend van accounts die geblokkeerd zijn tot wachtwoorden die vergeten of verlopen zijn. Ik help een collega die vanuit huis werkt met inloggen, een andere collega meldt dat een printer niet werkt. Tussen de telefoontjes door pakken we ook vragen van collega’s op die via het online platform binnenkomen. Het is altijd weer een verrassing wat er binnenkomt. Geen dag is hetzelfde, maar dat maakt mijn werk zo leuk.

11.00u

Met mijn collega’s bespreek ik de meldingen die we niet standaard op kunnen lossen. We bekijken hoe we die kunnen oppakken.

12.15u

Lunchtijd. We gaan naar de Bovenzaal (personeelsrestaurant, red.) om te lunchen. We kunnen kiezen uit twee soepen. Keuzestress! Na de lunch lopen we nog een rondje buiten.

13.00u

‘s Middags is het meestal rustiger met telefoontjes. Ik pak meldingen op, bel collega’s terug die vragen of problemen hadden. We kunnen gelukkig veel problemen op afstand oplossen. Tussen de werkzaamheden door halen we een paar keer koffie of thee voor de collega’s. De motor moet gesmeerd blijven.

17.00u

Tijd om naar huis te gaan. Vandaag heb ik weer veel collega’s kunnen helpen, maar helaas blijft er altijd wel wat liggen. Dat is dan voor morgen. De telefoon wordt doorgeschakeld naar de collega die bereikbaarheidsdienst heeft, voor als er calamiteiten zijn. Want De Hoop sluit nooit.

17.40u

Ik kom thuis en zet mijn fiets in de schuur. Mijn vrouw heeft heerlijk gekookt. We praten over het werk. Ik ben dankbaar dat ik collega’s en indirect cliënten heb mogen helpen. Ik dank God dat ik mijn plaats bij De Hoop gevonden heb.

Ook werken bij De Hoop?

Ga naar dehoop.org/vacatures

“Ik dank God dat ik mijn plaats bij De Hoop gevonden heb”

Kees Neven Manager Ambulante Thuisbegeleiding bij De Hoop ggz

GOD IS IN BEWEGING, JIJ OOK?

Enkele collega’s hebben het plan opgepakt om in de middagpauze een bidstond te houden in de tuin achter de locatie. Een bidstond met aanbidding vanuit een verlangen om de Heer te zien bewegen. Als we aanbidden beweegt God. Nou ja, God beweegt altijd. Als we Hem aanbidden merken we iets beter dat God aan het bewegen is. Soms zijn we zo druk om alles wat er op ons afkomt af te handelen, dat we niet opmerken dat God óók op ons afkomt.

In mijn ooghoek zag ik een vrouw zitten. De liederen die we zongen heeft ze waarschijnlijk gehoord. Het trok haar aandacht. Of kan ik beter zeggen: God trok haar aandacht? De vrouw kwam in beweging en liep richting het groepje zingende medewerkers. Op grote afstand bleef ze even stilstaan om vervolgens te gaan zitten. Gewoon, op de grond, half verscholen tussen het groen. Het verlangen op haar gezicht sprak boekdelen… Het ontroerde me. Het raakte me. En toch kwam ik niet in beweging. Ik zwaaide niet naar haar, ik wenkte haar niet om erbij te komen. God is in beweging, zij kwam in beweging en ik stond erbij en deed niets.

In mijn hoofd begint de aanklager al snel zijn werk te doen en beschuldigingen te uiten: ‘Waarom durf je deze vrouw er niet bij te halen?’ ‘Zij weet niet veel van het geloof en dit is een mooie kans om haar erbij te betrekken.’ ‘Hiervoor ben je toch geroepen?’

Ja, die gedachten zijn op zichzelf wel waar en goed om over na te denken. En toch was dit juist het thema dat God wilde laten zien in deze bidstond met aanbidding, realiseer ik me tijdens dit schrijven. (Ik wilde dus eigenlijk iets anders schrijven...)

God wil laten zien dat Hij in beweging is. En als Hij in beweging is, dan gaan mensen (cliënten) bewegen. Als wij op Hem gericht zijn, gaan we zien hoe Hij en zij bewegen. En dan kunnen we Hem volgen.

Meer hoeft niet.

Met minder neemt Hij geen genoegen. Ik wil Hem volgen. En jij?

De boekenkast bij Huis van Hoop Torenstraat

Item van betekenis

“Er hangt een boekenkast voor ons Huis van Hoop. Hij is gemaakt bij Ambachtse Bedrijven, waar ik naartoe ga voor dagbesteding”, vertelt Klazina. “Het is een fijne plek waar ik al jaren met plezier werk. Ze hebben de boekenkast als gift aan ons Huis van Hoop gegeven.

Bij de kringloopwinkel haal ik mooie boeken, die leg ik in de boekenkast. Meestal kies ik christelijke boeken uit, omdat we graag het geloof bekendmaken. De boekenkast is toch een soort visitekaartje van ons Huis van Hoop. Ook leggen we er folders van De Hoop in en Bijbels voor volwassenen of kinderen. De boeken die ik meeneem worden vaak eerst gelezen door mijn huisgenoten. Daarna gaan ze de boekenkast in. Zo genieten veel mensen van de boeken!

We wonen in het centrum en er komen veel voorbijgangers langs. Het is leuk dat er zoveel verschillende mensen geïnteresseerd zijn en er boeken uit pakken, of juist boeken erin leggen. Toeristen, buurtgenoten en moeders met kinderen brengen een bezoekje aan onze boekenkast. Soms hebben we leuke gesprekken. Zoals een keer met een vrouw die er een boek uit haalde voor iemand anders. Ze vond het zo leuk dat we deze boekenkast hebben en dat we dit doen voor de buurt. De boekenkast werkt verbindend en evangeliserend, precies wat onze bedoeling is!”

Klazina, bewoner van het Huis van Hoop in de Torenstraat in Dordrecht. Ambachtse Bedrijven is een leerwerkbedrijf dat onderdeel is van Werkvisie De Hoop.