Obyczaje Współczesny savoir vivre, którego częsobą. Zdarzały się jednak jednostścią jest dress code, to tylko niewielki odbijające od większości, czy to na ka część obwiązujących niegdyś reguł przykład szerokością zainteresowań, dotyczących stroju i zachowania. Jeszczy to ich odmiennością. cze sto lat temu kobieta z tak zwaneUwagę i krytykę współczesnych go towarzystwa nie śmiała wyjść na budziły liczne hobby Zygmunta III ulicę bez rękawiczek, Wazy, który zamiast a przed pięciuset laty uganiać się po lesie za – jeśli była mieszczką zwierzyną, wolał za– nie wyszła w sobolobawy z synem! Nieluwym kołpaku, ponieważ biany przez Polaków zabraniało tego prawo. król uchodził za dziwaSformalizowanie doka, ponieważ pobierał tyczyło każdej sfery żylekcje malarstwa, grał cia, także prywatnena szpinecie, z chęcią go. Ówczesne poradśpiewał i tańczył, a takniki typu „Jak żyć?” że, co mu szczególnie podpowiadały nie tylwytykano, lubił grać ko, jak się zachować w piłkę. Oprócz rozrywek zajmował się alw określonej sytuacji, chemią (czyli chemią), ale i o czym rozmawiać a także rzemiosłem: oraz czym się interezłotnictwem, snycersować. Większość ludzi stwem i zegarmistrzotym zaleceniom podpoFot. Wikipedia Commons stwem. „Sprawiało mu rządkowywała się bez większych trudności. Może dlatego, że satysfakcję móc ofiarować owoce – jak twierdzą historycy – ludzie wówswych wysiłków […]. Kował łańcuchy, czas znacznie mniej różnili się między konstruował zegary, rzezał medaliony,
Joanna Brzastowska
rył, modelował, odlewał i trybował, nie dając się prawdopodobnie nikomu wyręczać”. Zupełnie inne zainteresowania przejawiał Piotr I Wielki. Ten bezwzględny wobec wszystkich człowiek interesował się „odmieńcami”. Stworzył Kunstkamerę, czyli Muzeum Osobliwości, gdzie eksponował między innymi szkielet swego hajduka, mierzącego za życia ponad dwa metry wzrostu oraz inne monstra zwożone z całego kraju. Częściowo to się łączyło z jego zainteresowaniem anatomią. Car chętnie uczestniczył w sekcjach zwłok, które później często trafiały do Kunstkamery. Znalazła się też tam zalana spirytusem głowa jego kochanki – Marii Hamilton, którą ścięto za dzieciobójstwo. Car był świadkiem jej egzekucji, po czym podniósł głowę, pocałował w usta i zrobił obecnym wykład anatomii, pokazując na przeciętej szyi szczegóły anatomiczne, o których właśnie mówił. Wobec takich pasji zamiłowanie Ludwika XVI do ślusarstwa w ogóle nie jest ekscytujące!
Marek Hause
KSIĄŻKA
FILM
MUZYKA
Iwona Kienzler „Tadeusz Kantor. Sztuka ponad miłość”
„Jojo Rabbit”
Pet Shop Boys „Hotspot”
Niejednokrotnie, większym zainteresowaniem czytelników cieszą się biografie prominentnych osób niż powieści kryminalne. Wynika to z faktu, że prawdziwe losy znanych ludzi są już gotowym materiałem na pasjonującą opowieść i wystarczy je spisać, aby stworzyć bestseller. Tak też jest w przypadku książki Iwony Kienzler pt. „Tadeusz Kantor. Sztuka ponad miłość”. Publikacja ta wyjaśnia istotę fenomenu i wielkości Kantora jako malarza i eksperymentalnego twórcy teatralnego, za życia znanego bardziej na Zachodzie, a niedocenianego w Polsce i długo czekającego na należne mu uznanie w środowisku teatralnym. Artysta zostaje przybliżony czytelnikowi jako człowiek, z jego słabostkami i zwyczajami. Książka opowiada o ekstremalnym dziwaku i geniuszu w jednym, potrafiącym tworzyć, kochać i nienawidzić ludzi, z którymi pracował, zanim zasłużył na należne jemu uznanie w środowisku teatralnym.
„Jojo Rabbit”, najnowsze dzieło nowozelandzkiego reżysera Taiki Waititi’ego, jest jak najbardziej obrazem dla dorosłego, myślącego widza, mimo, że to film z rodzaju coming-of-age, co po polsku określa się jako „młodzieżowy film o dojrzewaniu”. Zanim trafił do kin, jego trailer zawojował internet, gdyż główny bohater filmu, dziesięcioletni Jojo, rozmawia w nim ze swoim wyimaginowanym przyjacielem, którym jest Adolf Hitler. Sam reżyser kreuje tę komediową postać, jednakże film, ze względu na poważną tematykę holokaustu, oscyluje pomiędzy komedią a tragedią. Wizualnie zrobiony jest on na modłę filmów Wesa Andersona, z jego popkulturową kolorystyką, symetryczną scenografią i szybkim prowadzeniem kamery, a muzyka użyta jest ironicznie.
„Hotspot” to trzeci album trylogii płyt zespołu Pet Shop Boys, wyprodukowanych przez Stuarta Price’a. Pierwszym był album „Electric” z roku 2013, a drugim „Super” z 2016. Grupa, promując najnowszy krążek, tak opowiada o jego powstawaniu: „Większość muzyki w ciągu ostatnich dziesięciu lat napisaliśmy w Berlinie. Praca nad nowym albumem, w legendarnym studio Hansa, była bardzo ekscytującym doświadczeniem i dodała nowy wymiar naszemu brzmieniu.” Spośród dziesięciu utworów, które zawiera płyta, szerokiej publiczności znane są dwa, wydane wcześniej jako single: „Dreamland” z gościnnym udziałem Years&Years oraz „Burning the heather” z gitarzystą Bernardem Butlerem, grającym z zespołami Suede i The Tears.
