“Mijn verbeeldingskracht is enorm. Ik ben een diepdenker en dat zie je terug in mijn werk. Ik zeg veel tegelijk met de beelden die ik maak. Soms vragen mensen: ‘Wat betekent het?’ Ja, als ik het onder woorden had kunnen brengen, was ik wel schrijver geworden”, lacht Coen (43) uit Eindhoven. Hij maakt 3D-ontwerpen en print ze met zijn 3D-printer, maakt meubels en heeft nog een bibliotheeklading aan ideeën in zijn hoofd.
Episodes
De 3D-printer is mijn pad naar de toekomst. Daarmee heb ik de vrijheid om te maken wat ik in mijn kop heb. Daarnaast zijn de beelden die ik maak, een ingang tot een gesprek met mensen. Ze helpen mij in mijn sociale leven. Als ik geen 3D-printer en kunst had, dan mist er een deel van mijn identiteit”, vertelt hij. “Dan ben ik gewoon Coen die binnen De Woenselse Poort (voor forensische en intensieve zorg aan mensen met een psychiatrische aandoening) zit. “Ik hoef geen Banksy te worden, maar wil wél laten zien wat ik kan en me vrij door de maatschappij bewegen.”
Doorgaan Coen studeerde ruim vijftien jaar geleden af als industrieel ontwerper en in die tijd overleed zijn vader ook. “Ik heb hem op zijn sterfbed verzorgd met mijn moeder en broer. Die periode was best traumatisch. Ik was aan het rouwen en ondertussen rondde ik mijn studie af en ging ik aan het werk als zelfstandige. Met een vriend maakte ik meubels en we kregen grote opdrachten binnen. Later ook in de decorbouw, voor Mysteryland en Sensation White en Black. We werkten ons kapot. Maar: ‘Het is goed voor het portfolio’, dacht ik toen.” “Achteraf gezien ging ik te hard. Ik verzon telkens projecten om maar te blijven gaan. Hoe groter en toffer, hoe beter. Na een vakantie was ik alsnog moe en in 2007 belandde ik in een identiteitscrisis. Ik had het verlies van mijn vader niet goed verwerkt en ik wist niet wat ik met mijn leven moest”, zegt Coen. 58
“Ik werd steeds spiritueler en kwam tot heel nieuwe inzichten, maar voelde geen aansluiting bij mijn omgeving. Ik kreeg ervaringen die nauwelijks uit te leggen zijn. Zo stond ik in een bos en voelde na een razendsnelle gedachtestroom ineens een zee van liefde in en om me heen. Ik hoorde een galmende stem in mijn hoofd. Vreemd en toch vertrouwd. Mijn moeder en broer waren ontzettend ongerust toen ze mij daarna zo zagen. Ik ben toen vrijwillig opgenomen. Ik kreeg medicatie, maar had niet het gevoel dat iemand mij begreep. Ze noemden mijn ervaringen psychoses, maar ik noem het liever episodes”, vertelt hij. In de jaren erna volgden veel opnames. Sinds vorig jaar woont hij vast op De Woenselse Poort en is hij gedwongen opgenomen. Het doel is om uiteindelijk begeleid zelfstandig te wonen. “Ik heb nu geaccepteerd dat ik de rest van mijn leven aan de medicatie vastzit. Als ik mijn medicatie niet neem, verdwijn ik in een andere wereld waar mijn pijn niet is, maar nu ik leer omgaan met die pijn. Gelukkig kan ik me mét medicatie ook goed voelen.”
Toekomst “Ik heb een atelier met een 3D-printer hier op het terrein, dat is zo mooi. Thuis maak ik dan de visuals op mijn computer. Ik maak vaak beelden over hoe ik tegen de Westerse wereld aankijk. Hoe mijn episodische ervaringen niet passen in het plaatje van dat wereldbeeld. De printer maakt dan een schaalmodel van mijn idee. Het liefst wil ik levensgrote projecten maken, maar dat is financieel nog niet mogelijk. Ik heb altijd zoveel ideeën in mijn hoofd. Het kunstwerk zit in wording al in mijn geest.” CareFull
